διαδρομή

Το προφανέστερο τεκμήριο της ελευθερίας των πολιτών μιάς χώρας είναι η αίσθηση της ασφάλειας.

΄Ενα μέσο γι΄αυτή την αίσθηση της ασφάλειας  είναι η σύμπραξη των τριών διακεκριμένων συνταγματικών εξουσιών,ήτοι της νομοθετικής,της εκτελεστικής και της δικαστικής.

Σκοπός της διάκρισης των εξουσιών,σύμφωνα με τον Μοντεσκιέ(Το πνεύμα των  νόμων), τον Αριστοτέλη(Πολιτικά),τον  Πλάτωνα (Πολιτεία, Νόμοι) κ.α. δεν είναι να πάρει κάθε φορέας από μία και μόνη εξουσία, παρά να μην τις πάρει κανείς όλες τους και  ν΄αποφευχθεί η συσσώρευσή τους σ΄ένα μόνο όργανο, εφ΄όσον  τέτοια συσσώρευση συμπίπτει με τη δεσποτεία, τη μοναρχία ή τη δικτατορία κατά της δημοκρατίας

Οι απολυταρχικοί μονάρχες στηρίχτηκαν στην άποψη οτι η κυριαρχία θεμελιώνεται σε μιάν υπέρτατη βούληση, αυτονομιμοποιούμενη, η οποία αρθρώνεται σε εντολές και δεν υπόκειται σε εξωτερικούς ή εσωτερικούς περιορισμούς, αλλά αποτυπώνει άμεσα τον αμέριστο χαρακτήρα της στην απόλυτη ενιαία υφή του κράτους και στον συγχρονισμό των οργάνων του.

Πλήρης χωρισμός των εξουσιών δεν έγινε ποτέ. Γιατί την ισορροπία δεν την δημιουργεί ένας τέτοιος χωρισμός, παρά η αρμονική διασταύρωση της λειτουργίας νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας(που δυστυχώς έχουν εν πολλοίς υποκατασταθεί από τα ηλεκτρονικά και έντυπα μαζικά μέσα ενημέρωσης) και η ομαλή αλληλοεπικάλυψη των πεδίων τους.

Το νομοθετικό σώμα εκλέγεται μεν από το λαό,κυριαρχείται όμως από το ισχυρότερο κόμμα, του οποίου εκτελεστικό όργανο είναι de facto η κυβέρνηση.

Η ισχυρότερη κομματική ηγεσία δεσπόζει στο κοινοβούλιο,αυτή ελέγχει την εκτελεστική εξουσία και αυτή επίσης ορίζει άμεσα ή έμμεσα τη σύνθεση και τις δικαιοδοσίες της δικαστικής. Αλλά την πραγματική εξουσία την  ασκούν δια της παραεξουσίας ορισμένα ΜΜΕ και ελάχιστοι “βασικοί μέτοχοι”,οι οποίοι προκειμένου να γίνουν πλουσιώτεροι έχουν καταλύσει κάθε έννοια κράτους δικαίου, έτσι ώστε όταν σε μια δημοκρατία οι νόμοι παύουν να εκτελούνται,έχει ήδη σημάνει η αρχή του τέλους και της καταστροφής του λαϊκού πολιτεύματος.

Η Ελλάδα έχει οδηγηθεί λόγω της διαπλοκής και της διαφθοράς σε τέτοια κατάντια, έτσι ώστε τα παραπάνω εκτεθέντα να μοιάζουν μάλλον  ρομαντικά.
 Είναι γνωστό ότι η αγάπη για την πατρίδα, η ντροπή και ο φόβος της μομφής είναι κατασταλτικά κίνητρα, που μπορεί να εμποδίσουν πολλά εγκλήματα.
 Στο παρελθόν η μεγαλύτερη τιμωρία μιας πράξης εγκληματικής ήταν να πιαστεί κάποιος να την διαπράττει!

Η φύση έδωσε στους ανθρώπους την ντροπή ως μάστιγμα, και το μεγαλύτερο μέρος της ποινής ήταν στο παρελθόν ο εξευτελισμός να την  υποστεί κανείς!

Πάνε όμως “εκείνα τα χρόνια”. Ο φόβος του νόμου, η ντροπή, η αγάπη για την πατρίδα, τα ιδανικά και τα οράματα,έχουν καταστεί έννοιες περίπου κενές περιεχομένου.

Στη δημοκρατία η ελευθερία δεν μπορεί παρά να συνίσταται στο να μπορούν οι πολίτες να κάνουν ο,τι οφείλουν να θέλουν και να μην εξαναγκάζονται να κάνουν ο,τι δεν οφείλουν να θέλουν.

Οι δημοκρατίες φθάνουν  στο τέλος δια της πολυτέλειας και της πλεονεξίας των ολίγων, οι οποίοι δεν τηρούν τους νόμους της, προσπαθώντας να διαφθείρουν το λαό με όλα τα μέσα, εκθειάζοντας την  ίδια στιγμή το “μεγαλείο του λαού”.

΄Οταν διαφθείρεται μια δημοκρατία δεν μπορεί να θεραπευθεί από κανένα από τα κακά που παρουσιάζονται, παρά μόνο αν αποφασιστικά αντιδράσει και αφανίσει τη διαφθορά και επικαλεστεί την Αρχή της νομιμότητας ή τον Λόγο του Νόμου, πράγμα που είναι το ίδιο.

“Οι νόμοι λέει, ο Μοντεσκιέ, είναι οι αναγκαίες σχέσεις που απορέουν από τη φύση των πραγμάτων και υπ΄ αυτή την έννοια, όλα τα όντα έχουν τους νόμους τους.Η θεότητα έχει τους νόμους της. Ο υλικός κόσμος έχει τους νόμους του.Οι ανώτερες από τον άνθρωπο διάνοιες έχουν τους νόμους  τους. Τα ζώα έχουν τους νόμους τους. Ο άνθρωπος έχει τους νόμους του”. 

Ναί! “ο άνθρωπος έχει τους νόμους του”. Και η ελευθερία του ανθρώπου είναι να κάνει ότι του επιτρέπουν οι νόμοι και αν ένας πολίτης θα μπορούσε να κάνει οτι απαγορεύουν οι νόμοι, δεν θα είχε πλέον ελευθερία, γιατί και οι άλλοι επίσης θα είχαν αυτό το δικαίωμα.

Παρ΄όλα αυτοί μερικοί ανελεύθεροι πλούσιοι που δεν παρέλειψαν να διαπράξουν το ένα έγκλημα μετά το άλλο για να πλουτίσουν , άρρωστοι, λάτρεις του χρήματος,της χλιδής και των απολαύσεων, διαπλεκόμενοι με δήμους,υπουργούς, πολιτικούς, κόμματα, κυβερνήσεις και την δημόσια διοίκηση γενικά, έχουν “ναρκοθετήσει” κυριολεκτικά το οδικό δίκτυο της χώρας ιδιαίτερα της ευρύτερης περιοχής της  Πρωτεύουσας, δια  δεκάδων χιλιάδων  φωτεινών και μη διαφημιστικών  γιγαντοαφισών, μη διστάζοντας να θέτουν σε άμεσο και διαρκή κίνδυνο την ζωή και την σωματική ακεραιότητα του πληθυσμού της Ελλάδας, έτσι ώστε να θρηνεί η χώρα μας 6 νέκρους ημερησίως και δεκάδες τραυματίες, βορά στη γενοκτονία της ασφάλτου,προκειμένου μερικοί να θησαυρίζουν παριστάνοντας τους μαφιόζους  και τους “πιστολάδες”.

Αυτό το μεγάλο καθημερινό έγκλημα θα καταγέλλεται απ΄αυτό το ημερολόγιο, ή  ημερομαρτύριο δυσβάστακτο που το βιώνουν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες της ασφάλτου και   οι συγγενείς , φίλοι και συμπολίτες των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών. Η ζωή γι΄αυτούς είναι ένας εφιάλτης. Και θα πάψει να διαρκεί ο εφιάλτης αν ορισμένοι εγκληματίες πεισθούν ή εξαναγκασθούν (και δια της βίας του νόμου) να καταλάβουν οτι “ελευθερία του πολίτη σημαίνει να κάνει ότι του επιτρέπουν  οι νόμοι” και να μην σκοτώνει και τραυματίζει τους συμπολίτες του για να βγάζει λεφτά.