διαδρομή

Γράφει και προτείνει ο δηκηγόρος ΘΑΝ.ΤΣΙΩΚΟΣ-ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ

                         ΄Εξοδος από την κρίση.Πώς;

  Για την έξοδο από την οικονομική κρίση (Ελλάδα, Ευρωζώνη)έχουν προταθεί τρεις στρατηγικές για τις  χώρες της περιφέρειας όπως είναι η Ελλάδα:
1)Λιτότητα, που επιβάλλεται από το κέντρο και το βάρος της κρίσης θα το φέρει η κοινωνία.
2)Ευρεία δομική  μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης προς όφελος της εργασίας και
3)΄Εξοδος από την Ευρωζώνη με ταυτόχρονη αθέτηση πληρωμών, επιλογή που θα έστρεφε την κοινωνική ισορροπία προς όφελος της εργασίας.

–Aποτελεί κοινή πεποίθηση ότι η πολιτική της λιτότητας  είναι υψηλού κινδύνου για τις περιφερειακές οικονομίες αλλά και για τις οικονομίες του Κέντρου, γιατί μπορεί να επιδεινώσει ακόμα περισσότερο  το πρόβλημα της υπερχρέωσης. Στις παγκόσμιες  χρηματοπιστωτικές αγορές, υποστηρίζεται για την Ελλάδα του “μνημονίου”, ότι θα αντιμετωπίσει μελλοντικά θέμα αθέτησης χρέους.

 Και τούτο διότι η λιτότητα δημιουργεί αδιέξοδο, έτσι ώστε να επιβάλλεται να γίνει αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Επίσης από κάποιους υποστηρίζεται η αθέτηση πληρωμών.

 Λέγεται ότι και οι κυβερνήσεις έχουν εξετάσει αυτή τη δυνατότητα “κεκλεισμένων των θυρών”. Η αθέτηση πληρωμών, από την Ελλάδα ή άλλες περιφερειακές χώρες (Πορτογαλία Ισπανία) η αναδιάρθρωση του χρέους και η έξοδος από την Ευρωζώνη,  θα μπορούσαν να έχουν ως κατάληξη την διάσπαση  ή συνολικά την κατάρρευση της Ευρωζώνης.

 Κι αυτά γιατί η νομισματική ένωση, έφερε την περιφέρεια στο σημερινό αδιέξοδο.΄Εστω κι αν  η πρόσφατη Σύνοδος κορυφής της ΕΕ(25-3-2011) προέβη στην υιοθέτηση του Συμφώνου για το ευρώ από τις χώρες της Ευρωζώνης και από  όσες το επιθυμούν από την ΕΕ, με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας. Διακηρύχθηκε ότι:

“Υιοθετήσαμε τη συμφωνία του ευρώ. Είναι αυτό που θέλουν περισσότερο οι χώρες της ευρωζώνης”. Στην  υιοθέτηση του Συμφώνου προχωρούν και 6 χώρες εκτός της ευρωζώνης. Πρόκειται για  τη Δανία, την Πολωνία, την Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Λιθουανία και τη Λετονία., ενώ “εκτός” μένουν οι Βρετανία, Ουγγαρία και Σουηδία.

΄Οσον αφορά την “δομική μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης” η ως άνω Σύνοδος Κορυφής δεν έλαβε μέτρα προς την κατεύθυνση αυτή, αλλά επέβαλλε περαιτέρω λιτότητα.

 Με τη δέσμευση της Ελλάδας στην πιστή εφαρμογή μιας σειράς μέτρων δημοσιονομικής πειθαρχίας, ελλοχεύει ο κίνδυνος  να βυθιστεί ακόμη περισσότερο η χώρα στο τέλμα της λιτότητας.

Επίσης Στην Σύνοδο  Κορυφής αποφασίστηκε ότι:
-Μόνιμος Μηχανισμός Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας: τίθεται σε ισχύ από τα μέσα του 2013.
-Η κεφαλαιακή επάρκεια ορίστηκε σε 500 δισ. ευρώ, αλλά θα μπορεί να αντλεί από τις αγορές μέχρι και 700 δισ. ευρώ.
-Τα καταβεβλημένα κεφάλαια από τα κράτη-μέλη θα ανέλθουν σε 80 δισ. ευρώ το 2016 -τα 40 δισ. ευρώ θα πρέπει να είναι διαθέσιμα από το 2013- και τα κεφάλαια υπό μορφή εγγυήσεων σε 620 δισ. ευρώ.
– Η Γερμανία θα συμβάλει τη μερίδα του λέοντος (27,1% ή 22 δισ. ευρώ).
-Η συμβολή της Ελλάδας ορίστηκε σε 2,817%, δηλαδή 3,5 δισ. ευρώ.

Η Γερμανία ζήτησε να καταβάλει τη συνεισφορά της σε 5 δόσεις από 4,4 δισ. ευρώ η καθεμία, αίτημα που έγινε αποδεκτό χωρίς δυσκολία.

-Υιοθετήθηκε το Σύμφωνο για το ευρώ (ή Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας) επί του οποίου επέμενε η Γερμανία.

-Το Σύμφωνο αυτό προβλέπει συγκράτηση των μισθών,

-μεταρρυθμίσεις για πιο ευέλικτες αγορές εργασίας,

-αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση ανάλογα με το προσδόκιμο ζωής,   

-μέτρα και νομική δέσμευση για μείωση του ελλείμματος και χρέους,

 -καθώς και ενιαία φορολογική βάση στη φορολογία των επιχειρήσεων.

-Το Σύμφωνο Σταθερότητας αναθεωρείται με την επιβολή πιο αυστηρών κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας. Στο πλαίσιο αυτό, οι κυρώσεις γίνονται αυστηρότερες για τις χώρες που συνεχίζουν να έχουν υπερβολικό έλλειμμα ή χρέος.

                Η λιτότητα και η αθέτηση πληρωμών

 ΄Εκφράζεται από  οικονομολόγους  ή άποψη ότι μείζον ζήτημα αποτελεί ο έλεγχος της νομισματικής πολιτικής από την ίδια την Ελλάδα, καθώς με αυτόν τον τρόπο το κράτος θα μπορέσει να προστατεύσει τις συντάξεις και τους μισθούς του δημόσιου τομέα. Γενικότερα, θα τονώσει τις εξαγωγές και την παραγωγή, προστατεύοντας την απασχόληση. Θα επιτρέψει, τέλος, τη διαμόρφωση βιομηχανικής πολιτικής ώστε να βρει πιο δυναμικό ρόλο η Ελλάδα στην παγκόσμια οικονομία, προς όφελος των πολλών

Η δε παύση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη ενέχει και σημαντικούς κινδύνους, ωστόσο, η περίοδος αποκλεισμού από τις διεθνείς χρηματαγορές δεν διαρκεί πολύ και πάντα υπάρχουν εναλλακτικές πηγές δανεισμού.

Σχετικά με το χρέος της Ελλάδας είναι γνωστό οτι τα  δύο τρίτα αυτού κρατούνται στο εξωτερικό και «οι μεγαλύτεροι κάτοχοι είναι οι τράπεζες. Γεγονός το οποίο αφενός ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ, αφετέρου επισημαίνεται ως «ευκαιρία» για την Ελλάδα, υπό την προϋπόθεση ότι θα επιχειρήσει να διαπραγματευτεί τη διαγραφή του λεγόμενου μη νομιμοποιημένου χρέους.

Η νομιμοποιητική βάση για την αθέτηση πληρωμών έχει δύο πλευρές. Πρώτον, το δημόσιο χρέος είναι μη διατηρήσιμο, συνθλίβει την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Το ύψος του είναι τουλάχιστον 350 δις ευρώ, δηλαδή γύρω στο 150% του ΑΕΠ, και η τάση του θα είναι ανοδική για δύο-τρία χρόνια.

 Το ΑΕΠ συρρικνώνεται για τρίτη συνεχή χρονιά, ενώ η συνολική μείωση το 2009-11 θα ξεπεράσει ίσως και το 10%. Με την οικονομία να υποφέρει, το χρέος δεν αντιμετωπίζεται.

 Και μόνο τα επιτόκια του έκτακτου δανεισμού από την ΕΕ-ΔΝΤ είναι πάνω από 5%. Επηρεάζεται άμεσα η κοινωνική ζωή και η δυνατότητα της χώρας να αντιμετωπίσει τις βασικές ανάγκες των κατοίκων της. Δεν υπάρχει προηγούμενο στη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας.

                                    Μη νομιμοποιημένο χρέος
Δεύτερον, υπάρχει μέρος του δημοσίου χρέους το οποίο δεν είναι νομιμοποιημένο λόγω του τρόπου που έχουν συναφθεί τα δάνεια, αλλά και λόγω της χρήσης τους. Δάνεια για εξοπλιστικούς σκοπούς, δάνεια διαμεσολαβημένα από τα παράγωγα της Γκόλντμαν Σακς, δάνεια που χρηματοδότησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δάνεια που χρηματοδότησαν ανατοκισμούς, όλα πρέπει να ελεγχθούν εξονυχιστικά. Ολόκληρος ο δημόσιος δανεισμός πέραν του 60% του ΑΕΠ θα μπορούσε να θεωρηθεί μη νομιμοποιημένος διότι έγινε κατά παράβαση των όρων του Μάαστριχτ, πράγμα που γνώριζαν οι δανειστές. Η δικαιολογία ήταν ο ‘εθνικός στόχος’ της συμμετοχής στην ΟΝΕ, που αποδείχτηκε καταστροφικός για τον ελληνικό λαό.

Η χώρα μπορεί να αρνηθεί την αποπληρωμή χρέους το οποίο θα αποδειχθεί μη νομιμοποιημένο, είτε γιατί δεν είναι διατηρήσιμο, είτε γιατί οι συμβάσεις είναι προβληματικές. Η νομιμοποιητική βάση, είναι η προστασία της κοινωνικής ζωής της χώρας, αλλά και η ευθύνη των πιστωτών που δάνεισαν τεράστια ποσά χωρίς στοιχειωδώς να εκτιμήσουν τον κίνδυνο.

 Δε μπορούμε όμως να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ποιό ποσοστό του χρέους θα διαγραφεί. Θα πρέπει πρώτα να γίνει στάση πληρωμών και μετά να διερευνηθεί το χρέος από μια ανεξάρτητη επιτροπή. Θα διαπιστωθεί έτσι τι πραγματικά συμβαίνει και ποιό μέρος του χρέους θα πρέπει να διαγραφεί. Ασφαλώς απαιτείται αποφασιστικότητα και εκδήλωση ισχυρής εθνικής πολιτικής βούληση να προστατευθεί η ζωή των εργαζομένων.

             Το Χρέος.Και σε ποιά αναλογία;
Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι περίπου κατά τα δύο τρίτα εξωτερικό και κατά το ένα τρίτο εγχώριο. Ο μεγάλος όγκος του εξωτερικού χρέους είναι ομόλογα που κατέχουν οι τράπεζες του κέντρου της Ευρωζώνης, πάνω απ’ όλα οι γερμανικές και οι γαλλικές. Το εγχώριο χρέος είναι επίσης σε μεγάλο βαθμό ομολογιακό και κατέχεται από ελληνικές τράπεζες, αλλά και από ασφαλιστικά ταμεία και ιδιώτες. Το κράτος όμως χρωστάει και σε επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες.

Οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων ήταν υψηλές ακόμη και το 2009, και οι τραπεζίτες έσπευσαν να επωφεληθούν πιστεύοντας ότι η χρεοκοπία μιας χώρας της Ευρωζώνης είναι αδύνατη. Έπεσαν έξω. Να σημειωθεί όμως ότι όλο το 2009-10 οι τράπεζες χρησιμοποίησαν ελληνικούς τίτλους ως ενέχυρο για το δανεισμό τους από την ΕΚΤ. Επίσης η ΕΚΤ έχει αγοράσει ελληνικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά μετά την κρίση του Μαΐου του 2010. Μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους τη στιγμή αυτή βρίσκεται ουσιαστικά στα χέρια της ΕΚΤ.

Η αθέτηση πληρωμών θα πρέπει να λάβει υπόψη της την πολυπλοκότητα του χρέους. Είναι οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό λάθος να λέγεται ότι η Ελλάδα θα διαγράψει το σύνολο του χρέους της. Θα χρειαστεί να ληφθούν δύσκολες και λεπτές αποφάσεις που να αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Το εξωτερικό και το εγχώριο χρέος, για παράδειγμα, θα πρέπει να διαχωριστούν. Αυτό δε σημαίνει βεβαίως ότι θα ευνοηθούν οι ελληνικές τράπεζες σε σχέση με τις ξένες. Θα πρέπει επίσης να προστατευτούν τα ασφαλιστικά ταμεία, οι μικροϊδιοκτήτες ομολόγων, και οι επιχειρήσεις στις οποίες χρωστάει το κράτος.

  Είναι εφικτή μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους;
Σύμφωνα με ορισμένες γνώμες είναι ανέφικτη. Ο δανειστής, πολύ φυσιολογικά, θα προστατεύσει τα συμφέροντά του και όχι αυτά της Ελλάδας. Πάρτε για παράδειγμα αυτά που ακούγονται τις τελευταίες μέρες για αναδιάρθρωση μέσω επαναγοράς του χρέους από την Ελλάδα.  Αν κρίνουμε από τις διαρροές στον τύπο, θα χρησιμοποιηθεί η δυνατότητα δανεισμού του Ταμείου Σταθερότητας, η οποία τυπικά φτάνει τα 440 δις, αλλά στην ουσία είναι πολύ μικρότερη, ίσως και λιγότερο από 300 δις, διότι αλλιώς δε μπορεί το Ταμείο να διατηρήσει τον βαθμό αξιοπιστίας του στο ΑΑΑ.  Με τις καλύτερες συνθήκες, λοιπόν, θα υπάρξει ένα περιορισμένο ποσό σε σχέση με το συνολικό ελληνικό χρέος. Το Ταμείο θα δανειστεί αυτό το ποσό από την ανοιχτή αγορά εκδίδοντας ομόλογα και μετά θα το δανείσει με τη σειρά του στην Ελλάδα.Τα ομόλογα του Ταμείου είναι ο μόνος τύπος ευρωομόλογου που πιθανώς θα δούμε να γίνεται πράξη.

Με τα νέα δάνεια από το Ταμείο, η Ελλάδα θα επιδιώξει να αγοράσει τα παλιά της ομόλογα στη δευτερογενή αγορά, με σκοπό να τα αποκτήσει σε χαμηλότερη τιμή και άρα να μειώσει το χρέος της. Αμέσως θα προκύψουν προβλήματα.

 Ποιές από τις τράπεζες θα διαθέσουν ομόλογα προς πώληση, δεδομένου μάλιστα ότι μεγάλος όγκος τους είναι ήδη κατατεθειμένος ως ενέχυρο στην ΕΚΤ; Θα αγοραστούν και τα ομόλογα που ήδη κατέχει η ΕΚΤ; Σε ποιά τιμή θα διατεθούν στην Ελλάδα, αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι χαμηλές αξίες στη δευτερογενή αγορά είναι παραπλανητικές διότι η εμπορία ελληνικών τίτλων είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη το τελευταίο διάστημα;

 Εφόσον οι τράπεζες γνωρίζουν ότι η Ελλάδα θα έχει μόλις δανειστεί νέα ποσά από το Ταμείο, θα προσπαθήσουν να υποστούν όσο το δυνατόν μικρότερο ‘κούρεμα’, κρατώντας τις τιμές ψηλά.

Η τελική μείωση του συνολικού όγκου του χρέους αποκλείεται να είναι μεγάλη. Παράλληλα η Ελλάδα θα έχει υποκαταστήσει τα ομόλογα που έχουν εκδοθεί υπό την ελληνική νομοθεσία, με δανεισμό από το Ταμείο Σταθερότητας. Δηλαδή από έναν οργανισμό που ελέγχεται από το γερμανικό κράτος και ο οποίος θα επιβάλλει σκληρές ρήτρες ασφαλείας. Οι τράπεζες – και η ΕΚΤ – στο μεταξύ θα έχουν απαλλαγεί από μέρος του ελληνικού ομολογιακού χρέους, αφαιρώντας από τη χώρα το ισχυρότερο διαπραγματευτικό της χαρτί.

               Μονομερής αναδιάρθρωση του χρέους.
Σύμφωνα με μιά άποψη το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει η Ελλάδα είναι παύση πληρωμών ώστε να ανακτήσει την πρωτοβουλία κινήσεων στην αντιμετώπιση του χρέους της. Κατόπιν θα πρέπει να υπάρξει ουσιαστική διερεύνηση του χρέους από μία ανεξάρτητη αρχή, κατά προτίμηση από διεθνή Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου.

 Στην Επιτροπή θα συμμετέχουν ειδικοί, αλλά και εκπρόσωποι του εργατικού κινήματος και της κοινωνίας των πολιτών, ώστε να έχει αξιοπιστία. Στη βάση του πορίσματος της Επιτροπής θα μπορέσει η χώρα να προχωρήσει σε ουσιαστική διαπραγμάτευση με τους πιστωτές της στην κατεύθυνση της διαγραφής του χρέους. Αν υπάρξει λαϊκή, κινηματική στήριξη, τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο εύκολα.

Η έξοδος κεφαλαίων, η οποία έλαβε τη μορφή πλημμυρίδας τον τελευταίο χρόνο, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με διοικητικά μέτρα. Κυρίως θα πρέπει να περιοριστούν οι εμπορικές πράξεις ανάμεσα στις τράπεζες. Η διαγραφή του χρέους θα δημιουργήσει έτσι κι αλλιώς κίνδυνο κατάρρευσης για τις τράπεζες δεδομένου ότι κατέχουν σημαντικά ποσά δημοσίου χρέους. Θα πρέπει λοιπόν να περάσουν οι τράπεζες σε δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία για να προστατευτούν οι καταθέσεις και για να συνεχιστεί η παροχή πιστώσεων στην οικονομία.

               Η   πιθανολογούμενη έξοδος από το ευρώ
Λέγεται οτι οι νομισματικές ενώσεις ανάμεσα σε χώρες που διαφέρουν συστηματικά στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας τους δεν κρατούν πολύ. Η ΟΝΕ έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα διότι το θεσμικό της πλαίσιο ευνόησε το πάγωμα των γερμανικών μισθών και άρα επέτεινε το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της Γερμανίας σε σχέση με την περιφέρεια. Οι ίδιες οι δομές της ΟΝΕ γυρεύουν να αποβάλλουν τις χώρες της περιφέρειας γιατί δε μπορούν να σταθούν μέσα τους.

Για την Ελλάδα το ευρώ αποδείχτηκε  αποτυχία. Οδήγησε σε τεράστια ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών και γιγάντωσε το δανεισμό, κυρίως τον ιδιωτικό. Πολλοί που θέλουν να υπερασπιστούν το ευρώ λένε ότι ο ελληνικός δημόσιος δανεισμός δεν οφείλεται στο ευρώ αλλά προϋπήρχε ως ποσοστό του ΑΕΠ.

 Το Σύμφωνο Σταθερότητας συγκράτησε όντως τις κρατικές δαπάνες, και άρα το ποσοστό του δημόσιου χρέους στο ΑΕΠ δεν ανέβηκε. Για την ακρίβεια, υποχώρησε και ελαφρά, παραμένοντας όμως σε υψηλά επίπεδα. Αν κοιτάξουν όμως τον κρατικό δανεισμό λίγο πιο προσεκτικά οι υπέρμαχοι του ευρώ, θα δουν ότι η Ελλάδα χρωστάει τα δύο τρίτα στο εξωτερικό.

 Μέχρι να μπούμε στο ευρώ, ο δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν κυρίως εγχώριος διότι η διεθνής αξιοπιστία της Ελλάδας ήταν περιορισμένη. Το ευρώ παρείχε τη δυνατότητα άφθονου δανεισμού από το εξωτερικό με χαμηλά επιτόκια. Βρήκε την ευκαιρία λοιπόν το ελληνικό κράτος να αλλάξει τη σύνθεση του δανεισμού του και φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού.

  Αν η Ελλάδα επιμείνει να παραμένει στην ΟΝΕ, θα οδηγηθεί σε μαρασμό για πολλά χρόνια. Η έξοδος, από την άλλη, μπορεί να ανοίξει πεδίο για αναδιάρθρωση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας σε κατεύθυνση που θα είναι υπέρ της εργασίας. Αρκεί βέβαια να γίνει με πρόγραμμα στηριγμένο στη λαϊκή πρωτοβουλία και στην αλλαγή του κράτους εκ βάθρων.

 Αν η έξοδος συμβεί με τέτοιους όρους, θα επιτρέψει την ανάκτηση του ελέγχου επί της νομισματικής πολιτικής, και άρα θα φέρει την άρση της λιτότητας. Έχοντας τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής, το κράτος θα μπορέσει να προστατεύσει τις συντάξεις και τους μισθούς του δημόσιου τομέα.

 Γενικότερα, θα τονώσει τις εξαγωγές και την παραγωγή, προστατεύοντας την απασχόληση. Θα επιτρέψει, τέλος, τη διαμόρφωση βιομηχανικής πολιτικής ώστε να βρει πιο δυναμικό ρόλο η Ελλάδα στην παγκόσμια οικονομία, προς όφελος των πολλών.

 Διατυπώνεται τέλος ο ισχυρισμός οτι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ υπαγορεύεται από την υλική πραγματικότητα της ΟΝΕ, που κάνει την ελληνική κοινωνία να υποφέρει. Το ζήτημα είναι να γίνει η έξοδος με όρους που θα είναι υπέρ των εργαζομένων και των πολλών

             Ειδικά για την Τράπεζα Γκόλντμαν Σάκς
Οι Goldman και Sachs,  ήταν δύο Γερμανοεβραίοι μετανάστες. Ίδρυσαν την τράπεζα το 1869, αλλά δεν θα μπορούσαν ίσως να φανταστούν ότι θα γινόταν σήμερα η μεγαλύτερη στον κόσμο, αλλά και μια πραγματική, αν και αφανής, όσο μπορεί, υπερκυβέρνηση του κόσμου.

 Η Γκόλντμαν δεν έχει απλώς καλές σχέσεις με την Aμερικανική Kυβέρνηση.  Eίναι σε μεγάλο βαθμό, η Kυβέρνηση!  Το μυστικό της επιτυχίας της; Έσπαγε πρώτη όλες τις κρατικές ρυθμίσεις και ηθικές δεοντολογίες, ποντάροντας και κερδίζοντας από την χρεωκοπία των πελατών της! Μπορούσε να το κάνει, γιατί είχε ανθρώπους της στην κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και την ίδια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις που διαμορφώνουν την Tραπεζική Aγορά και τις Ρυθμίσεις της!
Η Γκόλντμαν Σακς, μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες επενδύσεων των ΗΠΑ, ήταν από τις λίγες που κατάφεραν να βγούνε κυριολεκτικά ανέπαφες από την κρίση. Τα κέρδη της έφτασαν το 2010 στα 13.4 δισεκατομμύρια δολάρια ενώ τριάντα περίπου ανώτατα στελέχη της μοιράστηκαν μεταξύ τους μπόνους δεκάδων εκατομμυρίων.

Ο Λόιντ Μπλάνκφειν, το αφεντικό της Γκόλντμαν Σακς, εισέπραξε το 2008 μόνο 67 εκατομμύρια δολάρια: ένας ταμίας στην τράπεζά του θα χρειαζόταν να δουλεύει πάνω από 50 ζωές για να βγάλει αυτά τα λεφτά.

Αλλά ο Μπλάνκφειν δεν ήταν όποιος και όποιος: είχε εξαιρετικές ικανότητες ,όπως όλοι οι μεγαλοτραπεζίτες, άλλωστε.

                             Απάτες, ψέματα και αδιαφάνεια

Τώρα φάνηκε πολύ καθαρά ποιες ήταν αυτές οι «εξαιρετικές» ικανότητες: η απάτη, το συστηματικό ψέμα, το κουκούλωμα, η απόκρυψη. Και οι «υψηλές επαφές» για να μένουν όλες αυτές οι απάτες συστηματικά στην αφάνεια.

Το κόλπο ήταν εξαιρετικά απλό: η Γκόλντμαν Σακς πουλούσε στους πελάτες της «δομημένα ομόλογα» που, εν γνώση της, δεν άξιζαν δεκάρα σαν «χρυσές ευκαιρίες» και ταυτόχρονα στοιχημάτιζε στις διεθνείς αγορές ότι τα ομόλογα αυτά θα φουντάρουν -τσεπώνοντας στο τέλος εκατομμύρια από αυτά τα στοιχήματα.

 Ένα από τα πρώτα μεγάλα θύματα αυτών των δομημένων ομολόγων, που εκτός από όλα τα άλλα δεν αντιπροσώπευαν καν κάποια πραγματικά δάνεια ή κάποια πραγματικά περιουσιακά στοιχεία (για αυτό τα ονομάζουν «συνθετικά» οι εφημερίδες), ήταν η γερμανική τράπεζα ΙΚΒ, η πρώτη γερμανική τράπεζα που χρεοκόπησε στη σημερινή κρίση. Από τα υπόλοιπα ένα μεγάλο κομμάτι η Γκόλντμαν Σακς το είχε σπρώξει -και δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να φανταστείτε που- στα συνταξιοδοτικά ταμεία.

Η Γκόλντμαν Σακς ήταν η «αγαπημένη τράπεζα» όλων των ελληνικών κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια. Το 2002 βοήθησε την κυβέρνηση του Σημίτη να «εξαφανίσει» πάνω από ένα δισεκατομμύριο από τα ελλείμματα -μια απόκρυψη που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ικανοποίηση των κριτηρίων για την ένταξη της Ελλάδας στην ζώνη του Ευρώ. Όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, η Γκόλντμαν Σακς που κέρδιζε μεγάλες προμήθειες από το ελληνικό κράτος για την έκδοση και προώθηση των ελληνικών ομολόγων «έπαιζε» ταυτόχρονα μεγάλα ποσά σε στοιχήματα -στα διαβόητα πλέον CDS- σε βάρος της Ελλάδας.

 Το πρώτο που θα πρέπει να μάθουμε είναι ποιος ήταν και είναι ο “Τοποτηρητής” της Goldman Sachs στην Ελλάδα.  Δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπήρχε “Τοποτηρητής” στην Ελλάδα.  Η G.S. σύμφωνα με την “Λιμπερασιόν” διατηρούσε “Τοποτηρητές” σε όλα τα Κράτη και όλους τους σημαντικούς Οργανισμούς των ΗΠΑ, της Ευρώπης, της Ασίας και της Ιαπωνίας! 

 Όλοι οι “Τοποτηρετές” της ήταν κορυφαία Στελέχη που επηρέαζαν την  Οικονομία και Διαχείριση των Δημοσιονομικών Προβλημάτων, της κάθε “χώρας-Πελάτη”.    Αποδείχτηκε ότι όλα τα Κράτη με τα οποία η Goldman Sachs είχε συναλλαγές, υπήρχαν φυτευμένοι δικοί της συνεργάτες!

 Η Goldman Sachs, ήταν  κύριος σύμβουλος επί σειρά ετών των Eλληνικών Kυβερνήσεων σε θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, προνομιακός συνομιλητής των Πρωθυπουργών και από τους κύριους Διαχειριστές του Δημόσιου Χρέους μας.  Με το ένα χέρι, η Τράπεζα κερδίζει δισεκατομμύρια από τις “Συμβουλές” της και τη “Διαχείριση του Χρέους” της χώρας μας  και με το άλλο, “Παίζει” και “Ποντάρει”  στην Αγορά των Στοιχημάτων (CDS) στη… Χρεωκοπία της Ελλάδας! Το παιγχνίδι παίζεται σε στενή συνεργασία με το κερδοσκοπικό Hedge Fund του Paul Paulson,  που κέρδισε πολλά λεφτά στην κρίση του 2008.

                      Πάντα κερδίζει με όλα τα μέσα

H Goldman Sachs,  φροντίζει ταυτόχρονα να “Υπονομεύει” την Eλληνική “Aξιοπιστία”, τινάζοντας στον αέρα τα Eλληνικά Eπιτόκια με Στόχο να Υποχρεώσει την Ελλάδα να Χρεωκοπήσει, για να Κερδίσει και από το “Στοίχημα” που “Πόνταρε” ότι η Ελλάδα θα Χρεωκοπήσει!

Αν δεν χρεωκοπήσει η Ελλάδα Kερδίζει από τα Aυξημένα Eπιτόκια. Aν Xρεωκοπήσει,  Kερδίζει από τη Xρεωκοπία!

Κερδίζει και Φουσκώνοντας  τη Φούσκα, Κερδίζει και Ξεφουσκώνοντας τη Φούσκα!  Κερδίζει δισεκατομμύρια με τη στενή Συνεργασία των Διεφθαρμένων Πολιτικών σε βάρος των Άμοιρων Πολιτών!

Δεν είναι πρώτη φορά που το κάνει, είναι η πάγια μέθοδός της, χάρη στην οποία κυριάρχησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά, εξοντώνοντας τους ανταγωνιστές

Η τράπεζα πρωταγωνίστησε στα σάπια στεγαστικά δάνεια, οδηγώντας στην καταστροφή του 2008. Τότε, οι τραπεζίτες ανάγκασαν τις κυβερνήσεις να ξοδέψουν 11.400 δισεκατομμύρια δολάρια για να καλύψουν τις νομότυπες ή μη απάτες των τραπεζών. Αφού σώθηκαν από τη χρεωκοπία, βγάζοντας μάλιστα και το κάτι τις, οι τραπεζίτες επανήλθαν στα ίδια βάζοντας στο στόχαστρο ευάλωτα κράτη.  Ταυτόχρονα δοκιμάζουν και το Ευρώ πριν προλάβει να κατοχυρωθεί ως ένα δεύτερο εναλλακτικό παγκόσμιο αποθεματικό που θα υπονόμευε την Αμερικανική Κυριαρχία του δολαρίου!

Η αχαλίνωτη κερδοσκοπία της συνέβαλε στο Κραχ του 1929.  Στις δεκαετίες του “κρατισμού” που ακολούθησαν, η Γκόλντμαν έγινε πιο προσεκτική, έφτιαξε το όνομά της και είχε μάλιστα μότο την “μακροπρόθεσμη απληστία”. Διεύρυνε προσεκτικά την επιρροή της, διεισδύοντας σταδιακά και “φυτεύοντας” τους ανθρώπους της στα βασικά κέντρα οικονομικής εξουσίας ΗΠΑ και Ευρώπης, στις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες.

 Ώσπου, οι σταδιακές “Aπελευθερώσεις” της αγοράς χρήματος πέρασαν το κρίσιμο σημείο, στα τελευταία χρόνια του Κλίντον, με Υπουργό Οικονομικών τον Ρούμπιν, επιτρέποντας στην τράπεζα να παίξει άγρια το “μεγάλο παιχνίδι” της, την οικοδόμηση μιας παγκόσμιας “Αυτοκρατορίας του Χρήματος”. Ένα παράδειγμα ήταν η κατάργηση του νόμου που έβαζε πλαφόν στις Μοχλεύσεις των Επενδυτικών Παιχνιδιών και των Στοιχημάτων!

Η Γκόλντμαν εκμεταλλεύθηκε τις “Απελευθερώσεις” και την κατάργηση των περισσότερων φραγμών και ρυθμίσεων (που συχνά προκάλεσε η ίδια), συμπρωταγωνιστώντας στο στήσιμο της μιας φούσκας μετά την άλλη. Μπόρεσε να το κάνει, γιατί επηρέαζε με τους ανθρώπους της καθοριστικά την αμερικανική και ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.

Η μεγάλη ευκαιρία της ήταν η κρίση του 2008. Πρωταγωνίστησε στον μπουμ των στεγαστικών δανείων προς αναξιόπιστους δανειολήπτες, μετά ανακάτεψε τα “τοξικά δάνεια” με υγιέστερα προϊόντα και τα πούλησε ως υγιή. Μετά κερδοσκόπησε εις βάρος των αγοραστών των προϊόντων της στην δευτερογενή αγορά CDS, (Στοιχημάτων) των ασφαλιστικών συμβολαίων έναντι αναξιόπιστων χρεών, επιταχύνοντας την κρίση.

 Από τη μια κέρδισε μεταπουλώντας στεγαστικά δάνεια, από την άλλη ποντάροντας και συμβάλλοντας στην καταστροφή των προϊόντων της.  Κύριο εργαλείο της ήταν η αγορά CDS  (Credit Default Swaps), δευτερογενών χρηματοπιστωτικών προϊόντων, ασφαλίστρων έναντι χρεωκοπίας, μια από τις πιο αδιαφανείς και πιο απορυθμισμένες Πρακτικές. Τρεις τράπεζες ελέγχουν το 75% της αγοράς. Οι Goldman Sachs,  J.P. Morgan και η Γερμανική Deutche Bank.

Όταν ξέσπασε η κρίση, η Γκόλντμαν χρησιμοποίησε τον άνθρωπό της στην κυβέρνηση, τον Υπουργό Οικονομικών Πόλσον για να αποτρέψει κάθε συνδρομή στις τράπεζες, οδηγώντας στη χρεωκοπία τον κύριο ανταγωνιστή της, τη Λήμαν Μπράδερς. Όταν η Λήμαν χρεωκόπησε, ο Πόλσον άλλαξε αμέσως ρότα και έσπευσε να διασώσει τις υπό χρεωκοπία τράπεζες. Η Γκόλντμαν όχι μόνο απηλλάγη του κύριου ανταγωνιστή, αλλά και κέρδισε 13 δις δολλάρια από το σχέδιο σωτηρίας.

 Σε αυτή την “Tράπεζα που Tρομάζει”, κατά την έκφραση της Λιμπερασιόν, ανέθεσαν διαδοχικές Eλληνικές Kυβερνήσεις, μετά το 1998, σημαντικό μέρος της Διαχείρισης του Ελληνικού Χρέους και της…Εμπιστεύτηκαν το Μέλλον του Ελληνικού Λαού!

 Η Γκόλντμαν Σακς είναι παντού. Επιλέγει στελέχη της, τα κάνει εκατομμυριούχους και μετά τους  βρίσκει δουλειά στις κεντρικότερες θέσεις του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

           Ποιοί είναι οι άνθρωποι της Γκόλντμαν Σάκς;

Είναι τραπεζίτες και χρηματιστές, δικηγόροι, ειδήμονες στην τεχνολογία και στην επικοινωνία, γραμματείς ή ερευνητές. Θέλουν να πλουτίσουν με κάθε μέσο και τρόπο, ισχυριζόμενοι ότι θέλουν να δημιουργήσουν μια ιδανική οικονομική πολιτεία. Και αντλούν ή ισχυρίζονται ότι αντλούν, από επαναστάσεις και ανατροπές, από κρίσεις και υφέσεις, από τον Πλάτωνα ή τον Σαίν Σιμόν, τον Κάρλ Πόππερ ή τον Τζώρζ Σόρος, τον Μάρξ  και τον ΄Ενγκελς, από το Κουμμουνιστικό Μανιφέστο έως την κβαντική ηλεκτροδυναμική και την θεωρία του Χάους. Επιδίδονται δε στην…φιλανθρωπία.

 Αλλά οι πλροφορημένοι επικριτές της κατηγορούν την Γκόλντμαν ότι λειτουργεί σαν μασονία. Οι τραπεζίτες της είναι αδελφοί, διδάσκαλοι και μεγάλοι διδάσκαλοι, καθώς προορισμός του είναι να διαδώσουν  στον κόσμο την αλήθεια της στοάς (ΜΑRC ROCHE: “Πώς η Γκόλντμαν Σάκς Κυβερνά τον Κόσμο”).

Ιδρύθηκε το 1869 από έναν βαυαρό εβραίο δασκαλο. Το 1999 εισήλθε στο Χρηματιστήριο και αρνήθηκε τις υποχρεώσεις της μετά την είσοδό της. Αρνήθηκε την διαφάνεια και την επικοινωνία με τους μετόχους της, τους αναλυτές και τα ΜΜΕ. Η διεύθυνση λειτούργησε ως ιδιοκτήτης και όχι ως τράπεζα στην υπηρεσία των μετόχων.

Κατά την διάρκεια της κρίσης (2008) συνέχισε να ρίχνει ρευστό στην παγκόσμια οικονομική μηχανή, κάτι που απέτρεψε  και την δική της εσωτερική κατάρρευση και περαιτέρω αποφεύχθηκε βαθύτερη κρίση.

                                     Θύμα ο ελληνικός λαός

Η Ελλάδα το 2002 μπήκε στη ζώνη του ευρώ  καθως εμφανίστηκε τυπικά οτι επληρούσε τα κριτήρια  του Μαάστριχτ σχετικά με το χρέος. Τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ ήταν: χρέος κάτω από το 60% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος και έλλειμμα προϋπολογισμού κάτω από το 3%.

 Μετά την δημιουργία του ευρώ η κυβέρνση Σημίτη ζητά να μπεί στη ζώνη του νέου νομίσματος. Η Γκόλντμαν Σάκς  δέχεται έναντι αδράς αμοιβής να μην συμπεριληφθούν  στις δημόσιες δαπάνες  τα τεράστια κονδύλια των στρατιωτικών δαπανών, που έπαιρναν κυρίως οι αμερικάνοι που προμήθευαν στην Ελλάδα πεπαλαιωμένο υλικό, για να διατηρείται η ισορροπία του τρόμου ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία και να τις απομυζούν εν τέλει και τις δύο(Αιγαίο, Κυπριακό κλπ).

 Η Γκόλντμαν Σάκς ενδιαφέρεται για το ελληνικό χρέος γιατί πρόκειται για σύνθετα ομόλογα, αποτιμημένα με ασαφή κριτήρια και απροσδιόριστη δυνατότητα προεξόφλησης, τα οποία είναι πρόσφορα για κερδοσκοπία, όπως και έγινε, ως άνω,  δια του συστήμαστος κάλυψης κινδύνου (CDS)

     Ο Μάρκ Ρός για την Γκόλντμαν Σάκς(15-4-2011):

 Στην Αθήνα βρέθηκε  πρόσφατα και ο «βιογράφος» της Goldman Sachs, ανταποκριτής της «Μοντ» στο Λονδίνο, για να παρουσιάσει το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά,  Μαρκ Ρος.

Στην περίπτωση της Ελλάδας η ευθύνη είναι του Σημίτη, πιστεύει ο Μαρκ Ρος. Αυτός δέχθηκε τις προτάσεις της τράπεζας για να μπει στο ευρώ, η Γκόλντμαν τις έκανε για να βγάλει λεφτά και οι Ευρωπαίοι ήθελαν τη διεύρυνση της ευρωζώνης γιατί με περισσότερα μέλη θάταν καλύτερα προστατευμένοι απέναντι στις αμερικανικές επιθέσεις, όπως του Σόρος. Αντίθεtα, ο Παπανδρέου ορθώς δεν δέχθηκε τις προτάσεις της Γκόλντμαν το φθινόπωρο του 2009».

 Το βιβλίο του Roche φέρει τον τίτλο: «Η Τράπεζα. Πως η Goldman Sachs «κυβερνά  τον κόσμο». Βραβεύτηκε ως το καλύτερο γαλλικό οικονομικό βιβλίο, παρουσία της Υπουργού Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ. Το Παρίσι δεν είδε με καλό μάτι την επίθεση των «αγορών» κατά μιας χώρας της ευρωζώνης, ή την ανάμειξη του ΔΝΤ.,  την ιδέα συνδυασμένης ευρωπαϊκής αντεπίθεσης που θα τσάκιζε τους «κερδοσκόπους», προτού συνταχθεί τελικά με το Βερολίνο και η ελληνική κρίση καταλήξει στο Μνημόνιο.

  Το βιβλίο του Roche αντανακλά το αυξημένο ευρωπαϊκό ενδιαφέρον για την Goldman μετά την «ελληνική» και ήδη «ιρλανδική», «πορτογαλική», ίσως αύριο «ισπανική» κρίση. ‘Όπως η καταπληκτική έρευνα του περιοδικού Rolling Stone για το ίδιο θέμα,  τη συνειδητοποίηση στις ΗΠΑ του ρόλου που έπαιξε η τράπεζα στην κρίση του 2008.

 «Θα μπορούσε νάναι χειρότερο, τα βιβλία αυτού του τύπου είναι συνήθως χειρότερα», ήταν το μόνο σχόλιο της Goldman στον εκδότη του βιβλίου. «Είναι δυσαρεστημένοι, ιδίως για το κεφάλαιο περί Ελλάδος, αποφεύγουν όμως να απαντήσουν ή να σχολιάσουν. Η Goldman είναι ένας πολύ sophistiqué οργανισμός. Λέει θα δώσουμε τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα και η καταιγίδα θα περάσει».

 Η τράπεζα προτιμά, όσο μπορεί, τη σκιά και σπανίως απασχολεί την δημοσιότητα. Στους επαϊοντες, είναι γνωστός ο κεντρικός ρόλος της στις οικονομικές κρίσεις. Ο Γκαλμπρέιθ, από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους του 20ού αιώνα, αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για το 1929, στον ρόλο της Γκόλντμαν. Το όνομά της ακούστηκε σε όλες τις μεγάλες κερδοσκοπικές φούσκες των τελευταίων χρόνων.

 Οι δραστηριότητες της επηρεάζουν άμεσα τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. Επηρεάζει την τιμή του ψωμιού, κερδοσκοπώντας στο στάρι, την τιμή του ατσαλιού, ευνοώντας το σχηματισμό ομίλων, την τιμή του πετρελαίου κλπ. λέει ο Γάλλος ερευνητής. «Ελέγχοντας» τους περισσότερους «αναλυτές» της πετρελαϊκής αγοράς, επηρεάζει την «αγορά» μέσω των αναλύσεών τους. Προβλέπει τις διακυμάνσεις της αγοράς, αφού τις προκαλεί η ίδια, και μπορεί να κάνει φανταστικά κέρδη αγοράζοντας στα κάτω και πουλώντας στα πάνω.

 Η Γκόλντμαν άνοιξε τον λογαριασμό χρεωκοπίας της Ελλάδας στην αγορά CDS τον προεκλογικό μήνα Σεπτέμβριο 2009. Αυτό δεν μοιάζει «αυτοματισμός» της αγοράς, αλλά καλοσχεδιασμένο εγχείρημα.  Ο Γάλλος συγγραφέας όμως, αν και παραθέτει ένα σωρό στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της στοχευμένης παρέμβασης των αγορών, δεν θέλει να βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα:

 «Οι τράπεζες δεν είναι κράτη, δεν σχεδιάζουν μακροχρόνια, με στρατηγική. Δεν είναι στρατηγοί, είναι τακτικοί. Μια τράπεζα δρα γρήγορα. Βλέπει μια αγορά, μια ευκαιρία, μπαίνει. Δεν σχεδιάζει ένα ή πέντε χρόνια πριν.

Οι τραπεζίτες δεν κάνουν μακροχρόνια πολιτική, κάνουν συμφωνίες. Βγάζουν τα λεφτά και περνάνε σε άλλα. Σήμερα στοιχηματίζουν κατά, αύριο υπέρ του ευρώ. Δεν είναι πολιτικοί με πρόγραμμα. Τους ενδιαφέρει το χρήμα.».

 «Επιτελώ το έργο του Θεού». Αν εγώ ή εσείς πούμε κάτι τέτοιο θα μας περάσουν για «ψώνια» και, αν επιμένουμε, θα μας στείλουν στο τρελοκομείο. ‘Όταν όμως αυτό το λέει ο Πρόεδρος της μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο Λόιντ Μπλακφέιν, «συνοψίζει», όπως υπογραμμίζει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, «την απίστευτη, υπέρμετρη δίψα για εξουσία που έχει η Τράπεζα, η εταιρεία που κυβερνά τον κόσμο με απίστευτη μυστικότητα».

                                               Ο Πόλσον

Αυτή δεν είναι εικόνα μιας δύναμης που κοιτάει απλώς και μόνο να βγάζει λεφτά σε κάθε ευκαιρία, παρόλο που ασφαλώς το κάνει κι αυτό.

 ‘Όταν ο Πόλσον, άνθρωπος της Goldman Sachs, γίνεται Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, είναι μάλλον αναμενόμενο στην κρίση του 2008 να οδηγήσει στη χρεωκοπία τη Λήμαν Μπράδερς, κύριο ανταγωνιστή της Γκόλντμαν, σώζοντας και μάλιστα με κέρδος την τελευταία!
Το εκπληκτικό ατού της τράπεζας είναι το δίκτυο επιρροής της.  Η Γκόλντμαν έχει μια χρηματιστική λειτουργία, όπως και η JP Morgan, η Morgan Stanley, η Barklays, η ΒΝΡ και την κάνει καλύτερα, γιατί προσλαμβάνει τους καλύτερους. Αλλά μπορεί, σε αντίθεση με τις άλλες, να στηριχθεί και σε διεθνές δίκτυο πολιτικής επιρροής, άσχετο με την αγορά, όπως: Ο Πρόεδρος της Κομισιόν και πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο Ρομάνο Πρόντι, ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ και αρχιτέκτονας του ευρώ ‘Οτμαρ Ίσσινγκ, Υπουργοί Οικονομικών και κεντρικοί τραπεζίτες.

 Στην Ελλάδα έχετε τον Πέτρο Χριστοδούλου, επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους. Ρωτάω τους ‘Έλληνες συνομιλητές μου γιατί δεν διερευνήθηκε ο ρόλος του, κανείς όμως δεν μούδωσε απάντηση».

 «Η ισχύς της Γκόλντμαν προέρχεται από μια μοναδική κουλτούρα επιχείρησης, δουλεύουν ως ομάδα για το καλό της εταιρείας, σχεδόν ως σέχτα, δεν υπάρχουν σταρ, δεν τρως τον καιρό σου να τσακώνεσαι, δεν κρατάς τις πληροφορίες για σένα, τις μοιράζεσαι με όλους.

 Δεν υπάρχει ανταγωνισμός εξουσίας όπως αλλού, είναι λίγο όπως η ΙΒΜ. Κυρίως προσλαμβάνουν τους καλύτερους, που αποβάλλουν την αλαζονεία τους για να λειτουργήσουν ομαδικά. Διώχνουν όσους δεν το κάνουν. Οι άλλοι, όπως η Μόργκαν, έχουν ατομικιστική κουλτούρα».

 Τα δύο τρίτα των ανώτερων στελεχών της Γκόλντμαν, περιλαμβανομένου του Προέδρου και Αντιπροέδρου είναι Εβραίοι. «Στην αρχή ήταν εβραϊκή τράπεζα. Τώρα δεν είναι, όπως η JP Morgan δεν είναι προτεσταντική και η Merill Lynch καθολική»,

 «Δεν πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας», λέει ο Ρος, που αναγνωρίζει όμως ότι οι τράπεζες είναι υπερβολικά μεγάλες και έχουν υπερβολικά μεγάλη δύναμη. «Πρέπει να σπάσουμε τις τράπεζες, να διαχωρίσουμε τις εμπορικές από τις επενδυτικές τράπεζες, να διαχωρίσουμε την παραδοσιακή τράπεζα από το καζίνο. Εμείς, οι φορολογούμενοι σώσαμε τις τράπεζες. Αλλά τώρα δεν υπάρχουν άλλα χρήματα. Πρέπει να επιστρέψουμε στη ρύθμιση. Κάτι προσπάθησε ο Ομπάμα, αλλά είναι πολύ λίγα. Η ΕΕ πρέπει να το κάνει»

 Πως βλέπουν οι τράπεζες την κρίση του ευρώ; Περιμένουν τις αποφάσεις των κυβερνήσεων, τη δημοσιονομική εξυγίανση, τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, την αύξηση των πόρων και των φόρων, την πάλη κατά της φοροδιαφυγής. Αλλά δεν μπορεί να πάμε σε περισσότερη λιτότητα. Για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους; Είναι πολύ νωρίς, δεν το πιστεύω”

 – H Γκόλντμαν Σάκς μέσα σε τρείς δεκαετίες (από το 1980) πέρασε από επενδυτική τράπεζα σε κάτι που μοιάζει με τεράστιο καζίνο:

-΄Αρχισε τις αγοραπωλησίες προς ίδιον όφελος. Αρπάχτηκε από τις χρηματιστηριακές δραστηριότητες, όπως τα ομόλογα, ξένα νομίσματα, αγοραπωλησίες πρώτων υλών για λογαριασμό των πελατών αλλά και για λογαριασμό της Τράπεζας, γιατί αποδίδουν πολύ περισότερο από την συμβουλευτική δραστηριότητα. Ο διευθυντής της Χάνκ Πόλσον από το 2000,  γίνεται υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ το 2006. ΄Ηταν υπέρμαχος της επιταγής της Γουόλ Στρίτ: “εκείνοι που κατέχουν τον πλούτο επιβάλλουν και τους κανόνες”.

-Ο διάδοχός του Λόιντ Μπλανκφέιν, πρώην χρηματιστής εμορευμάτων, μετατρέπει την Τράπεζα σε ένα τεράστιο “σουπερμάρκετ της Οικονομίας”, δημιουργώντας τις δικές της ανταγωνιστικές δομές. Οι πληροφορίες που συλλέγει από τους πελάτες της, της δίνουν την δυνατότητα να αναπτύσσει τις άλλες της δραστηριότητες.

 ΄Οσο για τους ισολογισμούς της, αν και είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο έχουν χαρακτηριστεί μια “απέραντη σούπα”, έτσι ώστε να παρουσιάσει μια τεράστια ανοδική πορεία εσόδων.

 Και χάρις στην απουσία σοβαρού θεσμικού-κρατικού ρυθμιστικού πλαισίου και ελέγχου, επωφελείται στο έπακρο και διεισδύει διεθνώς δια των ανθρώπων της στους αρμούς της εξουσίας.

                           Παιχνίδι σε όλα τα ταμπλό

Παίζει σε όλα τα ταμπλό. Κύριο μέλημά της είναι τα δικά της συμφέροντα, ακόμα και όταν βρίσκεται επρός σε σύγκρουση πολλαπλών συμφερόντων, κάτι που είναι ανήθικο και ασυμβίβαστο με μια τράπεζα -σύμβουλο.

 Η Γκόλνμαν είναι παρούσα στη μόλυνση του κόλπου του Μεξικού, στο θέμα των εθνικοποιημένων βρετανικών τραπεζών, και στην έκρηξη της χρηματιστηριακής φούσκας του διαδικτύου στις ΗΠΑ.

Η καταστροφή της εξέδρας άντλησης υδρογονανθράκων  της βρετανικής πολυεθνικής εταιρίας ΒΡ που βυθίστηκε στις 22 Απριλίου 2010 έριξε δραματικά την μετοχή της στο Χρηματιστήριο.

 Μια βδομάδα σχεδόν μετά την καταστροφή η Γκόλντμαν προσπαθεί με “απίστευτο θράσος” σε ένα φυλλάδιό της, να καθυσηχάσει τις αγορές. Είναι σύμβουλος της ΒΡ σε τραπεζικά θέματα, συμμετέχει στις αγοραπωλησίες της μετοχής της  ΒΡ και  των παράγωγων προϊόντων, και ένας διευθυντής της είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΒΡ!

Τα πλοκάμια της απλώνονται διεθνώς παντού και  δρα  αδίστακτα.

 ΄Ενας Πήτερ Σάδερλαντ ευρωπαίος επίτροπος για τον ανταγωνισμό τη δεκαετία του ΄80, υπήρξε στη συνέχεια από το 1997 έως το 2009 πρόεδρος της ΒΡ και εξακολουθεί να είναι ένας από τους διευθυντές της. Και παράλληλα από το 1995, διευθύνει  την Γκόλντμαν Σάκς Ιντερνάσιοναλ, την ευρωπαϊκή θυγατρική που έχει την έδρα της στο Λονδίνο.

   O Μπράουν και η καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικού

΄Ενας άλλος διευθυντής της ΒΡ από το 1995 έως το 2007, ο λόρδος Μπράουν, την μεταμόρφωσε σε παγκόσμιο κολοσσό και παράλληλα κατά την ίδια περίοδο συμμετείχε στο Δ.Σ της Γκόλντμαν Σάκς(!).

 Αυτός ο άνθρωπος τον Μάϊο του 2007 υποχρεώνεται σε διπλή παραίτηση από την ΒΡ και την Γκόλντμαν Σακς, γιατί είπε ψέματα ενώπιον της Βρετανικής Δικαιοσύνης, σχετικάμε την  προσωπική του ζωή.

  Αυτός ο επικεφαλής  της ΒΡ, και μέλος του Δ.Σ. της Γκόλντμαν Σακς δίνει πρωτεραιότητα  στη μεγέθυνση του Ισολογισμού της ΒΡ.

 Η κερδοσκοπία πάνω στους υδρογονάνθρακες, η σοβαρή περικοπή δαπανών και οι αναθέσεις σε υπεργολάβους, θα οδηγήσουν έμμεσα στην τραγωδία και στην καταστροφή στον  Κόλπο του Μεξικού.

 Ο Μπράουν δημιουργεί έτσι ένα τεράστιο  αισχροκερδές καζίνο που ειδικεύεται στην ενέργεια.

 Οι χρηματιστές του καταφεύγουν σε σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα, για να σχηματίσουν στα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης, μια αγορά μέσα στην οποία διαπραγματεύονται δυνητικές παραγωγές ή δυνητικά φορτία.

 Το όριο του ρίσκου είναι δυο τρείς φορές υψηλότερο από το όριο των ανταγωνιστών. Τα μπόνους είναι από τα μεγαλύτερα στη Γουόλ Στρίτ και στο Σίτι του Λονδίνου. ΄Οπως συμβαίνει στο νονό αυτών των συναλλαγών την Γκόλντμαν Σάκς το ίδιο συμβαίνει και στην ΒΡ:  Η σύγκρουση συμφερόντων μέ όποιο τίμημα.

 Οι χρηματιστές της ΒΡ χρησιμοποιούν τις πληροφορίες που συλλέγουν από τις παραγωγικές δραστηριότητες της εταιρίας τους, κυρίως από τις συναλλαγές των διϋλιστηρίων και των αποθεμάτων προκειμένου να δώσουν τροφή στο κερδοσκοπικό “κτήνος”. Το 2009 αυτή η δραστηριότητα της αγοράς αντιπροσωπεύει το ένα πέμπτο των κερδών της ΒΡ.

 Ο Μπράουν σε συνεργασία με την Γκόλντμαν Σακς επιδιώκει να μειώσει τα έξοδα ασφάλειας της ΒΡ, πράγμα που οδήγησε στην γνωστή ρύπανση του κόλπου του Μεξικού . Ο Μπράουν θυσιάζει μηχανικούς και τεχνικούς τη ΒΡ πρός όφελος των υπεργολάβων από τους οποίους απαιτεί σημαντική μείωση τιμών.

                  Η Εξέδρα άντλησης σαθρό κατασκεύασμα

Με αποτέλεσμα η εξέδρα άτλησης Deepwater Horizon  να είναι ένα σαθρό κατασκεύασμα.

 Η ΒΡ ως βασικός  ιδιοκτήτης του κοιτάσματος υδρογονανθράκων και βασικός μέτοχος συνεταιρίζεται με την ιαπωνική Mitsoui και την Αμερικάνικη Anadarko.

Η εν λόγω εξέδρα νοικιάστηκε από μια ελβετική εταιρία με βάση το Χιούστον, η ομάδα της οποίας αναλαμβάνει την παραγωγή και την ασφάλεια(!). Επι πλέον τέσσερις αμερικάνικες πετρελαϊκές εταιρίες διέθεσαν τον εξοπλισμό και την γεώτρηση.

Εν συνεχεία η Γκόλντμαν Σάκς με μια ανάλυσή της  στις 17 Ιουνίου 2010  “κρεμά” τον πελάτη της ΒΡ επικαλούμενη την πιθανότητα ζημιών μεγαλύτερων από όσο είχε προβλεφθεί στον κόλπο του Μεξικού ενώ παράλληλα προσπαθεί να κρύψει τους στενούς της δεσμούς με την  ΒΡ, ενώ είχε επιλεγεί να προστατέψει τον βρετανικό όμιλο: διπλό,τριπλό παιγνίδι…

Στη συνέχεια ο Μπράουν συμμαχεί  με το αμερικάνικο επενδυτικό κεφάλαιο Riverstone Holdings.

 H εταιρία αυτή ιδρύθηκε από δύο χρηματιστές της Γκόλντμαν Σάκς στο χώρο του πετρελαίου. Αυτοί οι δύο γνωρίστηκαν με τον Μπράουν όταν συμμετείχε στο ΔΣ της Γκόλντμαν Σάκς.

Μια ιδιωτική εταιρία πετρελαιαγωγών , με βάση την Τάλσα της Οκλαχόμα θα την πληρώσει τελικά: Η Semgroup.

 H Γκόλντμαν Σακς εμπλεκόμενη και η ίδια στις αγοραπωλησίες στο χώρο του πετρελαίου πληροφορείται από τη θυγατρική της εταιρία J. Aron, που ειδικεύεται στις συναλλαγές πάνω στις πρώτες ύλες και είναι ο βασικός μεσίτης της εταιρίας της Τάλσα, για τις δυσκολίες της τελευταίας και παίζει διπλό παιγνίδι επιταχύνονας την χρεοκοπία της εταιρίας της Τάλσα.

Μετά τη χρεοκοπία το επενδυτικό κεφάλαιο  Riverstone  του λόρδου Μπράουν αποκτά σε χαμηλή τιμή τις πιο αποδοτικές επενδύσεις της Semgroup(!)

 ΄Ετσι η Γκόλντμαν Σακς “συμβουλεύει” επιχειρήσεις αλλά και Κράτη με δίκτυα φίλων στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, και μέσα στα Υπουργεία Οικονομικών και στις κεντρικές τράπεζες.Κράτος εν κράτει η Γκόλντμαν Σάκς. Βάζει τα συμφέροντα της πάνω από τα συμφέροντα του πελάτη της, καθώς  είναι συγχρόνως εντολοδόχος και επενδυτής.

               Τα 600 δις ευρώ Ελλήνων στις Ελβετικές τράπεζες

Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel»,  «οι Ελληνες έχουν καταθέσει περίπου 600 δισ. ευρώ στην Ελβετία, δηλαδή σχεδόν τρεις φορές περισσότερα χρήματα απ’ όσα στην ίδια τη χώρα τους».

 Το περιοδικό φέρει την ελληνική κυβέρνηση να ετοιμάζεται για διαπραγματεύσεις με την Ελβετία, με στόχο την ανταλλαγή πληροφοριών γύρω από τη φοροδιαφυγή, καθώς εκτιμάται ότι «μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων δεν έχει δηλωθεί στην εφορία».

Σύμφωνα με το «Der Spiegel», στο περιθώριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός υπήρξαν επαφές για το θέμα μεταξύ του Γ. Παπανδρέου και της προέδρου της Ελβετικής Ομοσπονδίας Micheline Calmy-Rey, με στόχο να εντοπιστούν οι φοροφυγάδες και να καταβάλουν εκ των υστέρων τον προβλεπόμενο φόρο. Τη συνάντηση επιβεβαίωσε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

                                           Τι πρέπει να γίνει

Είδαμε οτι οι κυβερνώντες, πιστοί στο νεοφιλελευθερισμό επέλεξαν την πολιτική της λιτότητας εις βάρος του λαού για να βγεί η Ελλάδα από την κρίση. Και δεν διστάζουν  οι θιασώστες του άκρατου νεοφιλελευθερισμού να προτείνουν ένα σόκ για την Ελλάδα, πιστοί  στης Σχολής του Σικάγου του Μίλον Φρήντμαν, την ημέρα (11-5-2011), που είχε κατέβει ο κόσμος στους δρόμους της Αθήνας. Το σόκ αυτό προφανώς είναι  σαν εκείνα που είδαμε παραπάνω, προκειμένου να βγεί από την κρίση η Ελλάδα. Την ίδια στιγμή αστυνομικοί χτυπούσαν απρόκλητα μέχρι θανάτου νεαρούς στο κέντρο της Αθήνας, ενώ δολοφονούνταν  μεταναστάτης και ξυλοκοπούνταν άλλοι, σαν να έφταιγαν οι οικονομικοί μετανάστατες, που οι όροι λειτουργίας της παγκόσμιας  αισχοκερδούς οικονομικής μαφίας,τους εκβράζει από χώρα σε χώρα μήπως δουν στον ήλιο μοίρα.

Αν ακολουθήσει αυτή την πολιτική η κυβέρνηση, θα οδηγήσει την Ελλάδα σε νέες περιπέτειες και  στη  δυστυχία για να επιβάλει την εκτέλεση του μνημονίου, εκτελώντας διαδηλωτές και καταστέλλοντας με την αστυνομική βία όποιαδήποτε διαμαρτυρία και αντίσταση  των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση ξεκίνησε με το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ε.Ε. και στη συνέχεια πρόσθεσε το πρόγραμμα λιτότητας της Τρόικας (Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ). Το πρώτο εμπεριείχε δεσμεύσεις ήπιας προσαρμογής, ενώ το δεύτερο αποτελεί ένα εισαγόμενο προϊόν και πολύ σκληρό οικονομικό διαιτολόγιο καθώς οι καλοζωϊσμένοι  του ΔΝΤ θεωρούν την Ελλάδα χώρα που μπορούν μόνο να την αρμέγουν συνεχώς.

Η Ελλάδα από το 1981 δανείζεται συστηματικά από το εσωτερικό και το εξωτερικό. Στο εσωτερικό η κάθε κυβέρνηση καθορίζει τους όρους δανεισμού κι όχι οι δανειστές. Οι έλληνες πολίτες θεωρούν πάντοτε αξιόπιστη τη χώρα τους και αγοράζουν κρατικά ομόλογα.

 Η απαράδεκτη διαδικασία των δανειστών από το εξωτερικό ξεκίνησε το 2009, από την αδυναμία της Ε.Ε., της οποίας είναι μέλος η Ελλάδα, να παρακολουθεί την ελληνική οικονομία και να τη χρηματοδοτεί με τους καθιερωμένους όρους δανεισμού, όχι ευνοϊκότερους. Κι όχι να δανειοδοτεί με προνομιακούς όρους την Γερμανία κλπ. και την Ελλάδα με δυσθεώρητα επιτόκια.

 Η αδυναμία αυτή, που ισοδυναμεί με ομολογία της ΕΕ. και της ΟΝΕ ότι είναι χάρτινοι πύργοι, οδήγησε στη συμμετοχή του ΔΝΤ στη δανειοδότηση της χώρας μας. Η δανειοδότηση αυτή,την οποία δικαιούται η Ελλάδα ως μέλος του ΔΝΤ, δεδομένου ότι καταβάλλει κανονικά τις όχι ευκαταφρόνητες εισφορές της, συνοδεύτηκε με σκληρούς όρους, οι οποίοι μπορεί να έχουν καταστροφικές κοινωνικο-οικονομικές επιπτώσεις.

Οι σκληροί αυτοί όροι ουσιαστικά έθεσαν την οικονομία υπό αναγκαστική διαχείριση των δανειστών της.

 Τα δεδομένα αυτά παρέσυραν την ελληνική κυβέρνηση σε απομάκρυνση από τις προγραμματικές της δηλώσεις, την ιδεολογία της και την περιφρόνηση της λαϊκής συναίνεσης, βάζοντας ως μοναδικό στόχο, όχι την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά την καταβολή της επόμενης δόσης του δανείου από την Τρόικα.

                                        Η Ανάπτυξη

Ήταν αναγκαία η λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση διαχρονικών διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. Ανάπτυξη όμως  σημαίνει αύξηση του εθνικού προϊόντος και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών .

 Η αύξηση του εθνικού προϊόντος επιτυγχάνεται με την αύξηση της ποσότητας, βελτίωση της ποιότητας και της ανταγωνιστικότητας των παραγομένων προϊόντων. Για να αυξήσουν οι επιχειρήσεις την παραγωγή τους θα πρέπει να υπάρχει ζήτηση των προϊόντων τους και δυνατότητα επέκτασης τους (επενδύσεις). Αυτό όμως προϋποθέτει ότι υπάρχουν αγοραστές (εσωτερικού-εξωτερικού). Για να υπάρχουν αγοραστές σημαίνει ότι η αγοραστική τους δύναμη έχει βελτιωθεί, δηλ. έχουν αυξηθεί τα εισοδήματα τους περισσότερο από τον πληθωρισμό. Αρα η μόνη πολιτική η οποία προωθεί την ανάπτυξη είναι η ενισχυμένη ενεργός ζήτηση ( κατανάλωση και επένδυση).

Αντίθετα, η πολιτική η οποία εμπεριέχει μέτρα σκληρής εισοδηματικής -φορολογικής πολιτικής συρρικνώνει την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών-επενδυτών, οδηγεί σε ύφεση, ανεργία, ενισχύει τον πληθωρισμό κόστους και χειροτερεύει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων.

Δεν έχει γίνει από πολλούς αντιληπτό ότι η ελληνική οικονομία δεν έπασχε και δεν πάσχει από πληθωρισμό ζήτησης,αλλά από πληθωρισμό κόστους.

 Αυτό εξάλλου επιβεβαιώνεται από την αύξηση του πληθωρισμού τους τελευταίους μήνες που ουσιαστικά εφαρμόζεται σκληρή εισοδηματική πολιτική η οποία μειώνει το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων τουλάχιστον κατά 20%.

 Το κυριότερο μέρος του πληθωρισμού οφείλεται στις επιβαρύνσεις του κρατικού παρεμβατισμού (π.χ. φόροι και εισφορές κοινωνικής ασφάλισης), οι οποίες αυξάνουν τις τελικές τιμές αγαθών και υπηρεσιών.

Πολλοί ταυτίζουν και συγχέουν τους μισθούς με το εργατικό κόστος, αλλά τους διαφεύγει ότι σύμφωνα με διεθνείς επιστημονικές μελέτες, οι φόροι και οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης αποτελούν το 35% του εργατικού κόστους.

 Αυτό σημαίνει ότι το εργατικό κόστος ενισχύει τον πληθωρισμό και όχι οι μισθοί. Η μείωση, συνεπώς, των μισθών στον ιδιωτικό τομέα δεν θα οδηγήσει σε ουσιαστική μείωση των τιμών, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος.

Αντίθετα, η μείωση των μισθών και των συντάξεων στο δημόσιο τομέα συρρικνώνει την ενεργό ζήτηση και το πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων.

                                       Οι Μισθοί και οι Συντάξεις

 Η μείωση των μισθών-συντάξεων είναι πρωτόγνωρο μέτρο οικονομικής πολιτικής και η συρρίκνωση των συντάξεων αγγίζει τα όρια της αντισυνταγματικότητας γιατί αυτές προσδιορίζονται από τα χρόνια εργασίας και τις εισφορές των εργαζομένων.

 Αυτό σημαίνει ότι οι συντάξεις έχουν το χαρακτήρα  ανταποδοτικότητας και οι διαχειριστές των ταμείων όφειλαν να διαχειρίζονται ορθολογικά τους πόρους των ταμείων. Η διαχείριση αυτή διαχρονικά δυστυχώς ήταν πολύ κακή (π.χ, άτοκα τα αποθεματικά τους στην Τράπεζα της Ελλάδος και συμμετοχή σε χρηματιστηριακά παιχνίδια) και αυτό απέβη φυσικά σε βάρος των συνταξιούχων.

Η ασκούμενη εισοδηματική-φορολογική πολιτική είναι εντελώς άδικη γιατί χειροτερεύει την εισοδηματική θέση όλων των εργαζομένων και συνταξιούχων.

Δεν έχει ίχνος αναδιανεμητικής διάστασης γιατί μειώνει τους μισθούς-συντάξεις και των υψηλόμισθων και των χαμηλόμισθων.

 Εάν η μείωση των υψηλών μισθών- συντάξεων είχε συνοδευθεί με αντίστοιχη ενίσχυση των χαμηλόμισθων θα είχε θετική επίπτωση στην οικονομική δραστηριότητα και την κατανομή των εισοδημάτων.

 Η πολιτική αυτή είναι έντονα αντεργατική, δεδομένου ότι περιορίζονται τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Είναι, επίσης, αντιαναπτυξιακή γιατί επιτρέπει στις τράπεζες να μειώνουν τα επιτόκια καταθέσεων (όχι δανειοδοτήσεων) όταν ο πληθωρισμός ξεπερνά το 6%, με συνέπεια τη μείωση της αποταμίευσης και την αύξηση του κόστους δανεισμού των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.

 Γι’ αυτό οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται πως λειτουργούν οι εγκέφαλοι αυτών που παίρνουν αυτές τις αποφάσεις.

 Οι διαπιστώσεις αυτές οδηγούν στην άποψη ότι χρειάζεται αλλαγή πλεύσης της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής με τη διαμόρφωση μιας εθνικής πολιτικής η οποία θα δεσμεύεται απέναντι στην Τρόικα μόνο στη διαβεβαίωση ότι η Ελλάδα θα είναι συνεπής στην εξόφληση του δανείου.

 Το δημοσιονομικό πρόβλημα ήταν διαχειρίσιμο με μια πιο ήπια -έγκαιρη πολιτική,η οποία θα αποδυνάμωνε τον πληθωρισμό (π.χ. μείωση των εμμέσων, και αύξηση των αμέσων φόρων, περιορισμό της φοροδιαφυγής), δεν θα χειροτέρευε την κατανομή του εισοδήματος (π.χ. μόνο πάγωμα μισθών-συντάξεων) και θα οδηγούσε στην ορθολογική κατανομή των δημοσίων δαπανών (π.χ. εφαρμογή του προϋπολογισμού μηδενικής βάσης).

 Πάντως από την ασκούμενη σήμερα οικονομική πολιτική θα πρέπει κάποιος να μην έχει σώες τις φρένες του για να αναμένει τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας, αύξηση της απασχόλησης και βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων.

                    Oι AOZ  και ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας

Η πρόσφατη υπογραφή συμφωνίας οριοθέτησης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και Ισραήλ (μετά την Αίγυπτο και το Λίβανο) συνιστά ένα ακόμη βήμα προς τη διεθνή κατοχύρωση κυριαρχικών δικαιωμάτων του Κυπριακού κράτους στις θαλάσσιες του ζώνες.

 Η συμφωνία αυτή έχει υπομνήσει την επιτακτική ανάγκη κατοχύρωσης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου και Ελλάδος στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κύπρου και Καστελλορίζου.

Η απουσία συμφωνίας, μεταξύ Ελλάδος και Κυπριακής Δημοκρατίας, για τον καθορισμό Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης δημιουργεί μία γκρίζα ζώνη με ορατό το ενδεχόμενο αυτό το κενό να καλυφθεί από μία συμφωνία καθορισμού της ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου.

 Ήδη, η κυβέρνηση της Αιγύπτου αποφάσισε να αρχίσει διαπραγματεύσεις με την Τουρκία πάνω σε αυτό το θέμα αποδεχόμενη, εκ των πραγμάτων ότι το Καστελόριζο δεν έχει υφαλοκρηπίδα.

 Αυτή η πιθανότητα, σε περίπτωση που εξελιχθεί σε γεγονός θα έχει ως συνέπεια, εκτός από την απώλεια του φυσικού πλούτου νοτίως του Καστελλορίζου και ανατολικώς της Κρήτης, να αποτελέσει την αλυσίδα αμφισβήτησης ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, που είναι άλλωστε πάγια στρατηγική επιδίωξη της Τουρκίας.

Πριν από δύο χρόνια, όταν η Τουρκία προκάλεσε μία περιορισμένης κλίμακας κρίση με την ενέργεια της να κάνει έρευνα για πετρέλαια 80 μίλια νότια του Καστελλορίζου, με νορβηγικό πλοίο, επεξέτεινε τη στρατηγική των διεκδικήσεων της στο Αιγαίο, και στην περιοχή μεταξύ Κύπρου και Καστελόριζου. Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτές οι περιοδικές κρίσεις δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως πολιτικές συμπτώσεις ή σπασμωδικές αντιδράσεις κάποιων φιλοπόλεμων κύκλων του στρατιωτικού κατεστημένου της Αγκυρας, αλλά προσχεδιασμένες κινήσεις τακτικής που εξυπηρετούν συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο δηλαδή την διαρκή αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος της Κύπρου επί συγκεκριμένων θαλασσίων ζωνών.

Για την Ελλάδα το πρόβλημα του Αιγαίου περιορίζεται στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, δηλαδή στο δικαίωμα εκμετάλλευσης του βυθού και του υπεδάφους του στο θαλάσσιο χώρο πέρα από τα ελληνικά χωρικά ύδατα και η διαδικασία που προτείνει είναι η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σε αντίθεση με την Τουρκία η οποία επιδιώκει πολιτική λύση, δηλαδή στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας πέρα από τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, με βάση τη διμερή διαπραγμάτευση. Το κομβικό σημείο της Τουρκικής διεκδίκησης είναι ο ισχυρισμός ότι τα νησιά του Αιγαίου δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και ως εκ τούτου η οριοθέτηση της θα πρέπει να γίνει με βάση τη μέση γραμμή από βορρά προς  νότο, μεταξύ τουρκικών παραλίων και των παραλίων της ηπειρωτικής Ελλάδος. Σε περίπτωση υιοθέτησης αυτής της λύσης συνεπάγεται ότι τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου θα περιβάλλονται από τουρκική υφαλοκρηπίδα με τις όποιες συνέπειες για την ασφάλεια τους. Επιπλέον, τέτοια εξέλιξη δημιουργεί ένα ντόμινο τουρκικών διεκδικήσεων, όπως χωρικά ύδατα, εναέριος χώρος και αποκλειστική οικονομική ζώνη.

Σε ό,τι αφορά την περιοχή μεταξύ Καστελλορίζου και Κύπρου, ο βραχυπρόθεσμος τακτικός στόχος της Τουρκίας είναι να αναγκάσει την Ελλάδα να αναδιπλώνεται για να δείξει τη θέση της για τις συντεταγμένες της υφαλοκρηπίδας. Ο λόγος είναι απλός. Η Τουρκία έχει ήδη οριοθετήσει αυθαίρετα την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη την οποία διεκδικεί μεταξύ Καστελλορίζου και Κύπρου καθώς επίσης έχει ορίσει επί χάρτου τρεις περιοχές έρευνας για την Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων (ΤΡΑΟ). Μία εξ αυτών ήταν σε εκείνη που διεξήγαγε τις έρευνες, πριν από δύο χρόνια, το Νορβηγικό σκάφος και η οποία εφάπτεται της υφαλοκρηπίδας του Καστελόριζου.

Μακροπρόθεσμα, η Αγκυρα επιχειρεί να εξασφαλίσει δύο τακτικά σημεία που θα τις επιτρέψουν να προχωρήσει σε υλοποίηση του στρατηγικού της στόχου: α) την αποδοχή εκ μέρους της Ελλάδας της ύπαρξης περισσοτέρων της μίας διαφορών στο Αιγαίο, β) την αποδοχή εκ μέρους της Ελλάδας της ύπαρξης γκρίζων ζωνών και συγκατάθεσης της για παραπομπή του ζητήματος στο Διεθνές Δικαστήριο να αποφανθεί για την κυριαρχία σε δεκάδες νησιά και βραχονησίδες που ανήκουν στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου και του Καστελόριζου.

Το βασικό επιχείρημα της Αγκυρας παραπέμπει στο σύνδρομο της Συνθήκης των Σεβρών ότι δηλαδή στρατηγικός στόχος της Ελλάδας είναι να εγκλωβίσει την Τουρκία στα δικά της χωρικά ύδατα ούτως ώστε να ελέγξει τα τρία βασικά λιμάνια της Τουρκίας (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Μερσίνα) καθώς επίσης και τις ναυτικές οδούς που εξασφαλίζουν τη διασύνδεση της Τουρκίας με τον κόσμο και κατ’ επέκταση να μετατρέψει την Τουρκία σε κράτος ξηράς, όπως επεχείρησαν οι δυτικές δυνάμεις με τη Συνθήκη των Σεβρών.

 Για τη δε θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καστελόριζου και Κύπρου, η Τουρκία φοβάται ότι αν Αθήνα και Λευκωσία επιβάλουν ότι η εν λόγω περιοχή βρίσκεται εντός του τομέα θαλασσίων αρμοδιοτήτων των χωρών – μελών της Ε. Ε., τότε με τον τρόπο αυτό θα παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της σχετικά με τις οικονομικές ζώνες στην Ανατολική Μεσόγειο.

Συνεπώς, είναι στρατηγικής σημασίας να γίνει συντονισμός διπλωματικών ενεργειών στη βάση της Σύμβασης για το Δίκαιο της θαλάσσης (1982) μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας για να κατοχυρωθεί το δικαίωμα των δύο κρατών να έχουν κοινά θαλάσσια σύνορα. Επομένως είναι σημαντικό, η Ελλάδα να εγκαταλείψει το απηρχαιωμένο αίτημα για καθορισμό της υφαλοκρηπίδας και να υιοθετήσει αυτό που εισήγαγε η Σύμβαση για το Δίκαιο της θαλάσσης δηλαδή να προχωρήσει απευθείας σε καθορισμό ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία. Κατά αυτόν τον τρόπο θα ενισχυθεί η θέση της Ελλάδος για τις Ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο καθώς επίσης θα ενισχυθεί και η θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας που έχει δώσει άδεια έρευνας πετρελαίων σε διεθνείς εταιρίες στην Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη.

                        Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη

Μπορεί η Ελλάδα να μην αναγνωρίζει την ΑΟΖ της, αλλά πρόλαβε και την αναγνώρισε το Ισραήλ! Στους χάρτες που έδωσε στην δημοσιότητα το Τελ Αβίβ αναγνωρίζεται 100% η ελληνική ΑΟΖ, η οποία συνεχίζεται με την ΑΟΖ της Κύπρου! Δηλαδή, αναγνωρίζεται (το έτσι ή αλλιώς γεγονός) ότι το Καστελόριζο επεκτείνει την ελληνική ΑΟΖ μέχρι το όριο της ΑΟΖ της Κύπρου. Οι χάρτες δόθηκαν και στην ελληνική πολιτική ηγεσία, περιγράφοντας την πορεία που θα έχει ο αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου που θα παράγεται στο κοίτασμα Λεβιάθαν από την αμερικανική εταιρεία   Noble Energy Ltd στην Ευρώπη μέσω υποθαλάσσιου αγωγού που θα περνά από την Ελλάδα.

Για να πραγματοποιηθεί αυτό ο αγωγός αυτός θα πρέπει να διασχίζει την θαλάσσια περιοχή που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο αποτελεί μέρος της ελληνικής ΑΟΖ και πιο συγκεκριμένα του τμήματος της ΑΟΖ που η Ελλάδα διαθέτει στην θαλάσσια περιοχή της Αν. Μεσογείου χάρις την ύπαρξη του Καστελόριζου, της Ρω και της Μεγίστης.

Επομένως με την πρόταση τους αυτοί, οι Ισραηλινοί με σαφή τρόπο αναγνωρίζουν την ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή και δίνουν στην Ελλάδα ένα ακόμα διαπραγματευτικό χαρτί υποστήριξης των ελληνικών θέσεων για το συγκεκριμένο θέμα. Πρακτικά δημιουργείται ένα πολύ ισχυρό ενεργειακό μπλοκ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, με τις ΗΠΑ να βάζουν την … εταιρεία εξόρυξης και εκμετάλλευσης!

Το ζητούμενο πια δεν είναι αν η Ελλάδα έχει κοινά συμφέροντα με χώρες της ευρύτερης γεωγραφικής περιφέρειας αλλά πως θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να αξιοποιήσεις τις ραγδαίες εξελίξεις στον τομέα της ενέργειας αφού στα τέλη Απριλίου(2011) οι Ισραηλινοί θα γνωρίζουν την ποσότητα του φυσικού αερίου στο κοίτασμα Λεβιάθαν και αν θα μπορούν να εκμεταλλευτούν αυτό το κοίτασμα.

          ΄Ελλειψη Πολιτικής Ηγεσίας και Πολιτικής Βούλησης

Οι πολιτικοί που κυβερνούν σήμερα οδήγησαν τη χώρα στα σημερινά χάλια, σύμφωνα με τα “διδάγματα”  του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος συγκεντρώνει  εναντίον του   και οικεία βέλη, όπως παραπάνω: οικονομολόγων, πολιτικών κ.λ.π.

Η Ελλάδα είναι η Καλλονή, το Διαμάντι του Πλανήτη, εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία, Η Παιδεία, ο Νόμος, Τα Γράμματα και οι Τέχνες. Και χρειάζεται επειγόντως Πολιτική Ηγεσία για την Αναγέννησή της. Η σημερινή  Πολιτική Ηγεσία είναι παγιδευμένη σε Δόγματα:Νεοφιλελευθερισμός:Φριντμανισμός, σταλινισμός, φασισμός, Κεϊνισιανισμός, Μαρξισμός… ενώ τα πράγματα είναι απλά: Πρέπει όλοι οι έλληνες να υπηρετούμε πριν απ΄όλα το Δημόσιο Συμφέρον, μέσα στο Διεθνές Πλέγμα των  Διεθνών Σχέσεων, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, σύμφωνα με το Σύνταγμα της Χώρας, αλλά προπαντός και σύμφωνα με τα διδάγματα της Ιστορίας. Οι οικονομικές θεωρίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά εργαλεία για την καλύτερη έξοδο από την κρίση.

  Oι Αρχές που  πρέπει να καθοδηγούν τον Ηγέτη.(Η Τέχνη του Πολέμου,ΣΟΥΝ ΤΖΟΥ)

Ο πραγματικός  Ηγέτης πρέπει να διακρίνεται για τις αρετές της σοφίας, της αυστηρότητας, του θάρρους της ειλικρίνειας και της καλοσύνης.

Ο ολοκληρωμένος ηγέτης τηρεί τον Ηθικό Νόμο και εμμένει αυστηρά στη Μέθοδο και την Πειθαρχία· έτσι έχει τη δυνατότητα να κερδίσει ο,τι ιδανικό και ωραίο επιδιώκει για τον λαό του, μαζί με όλο τον λαό του.

–Ο σοφός Ηγέτης πρέπει να έχει αναδειχθεί από τα σπλάχνα του Λαού του και δεν πρέπει να παραγνωρίζει την αξιοποίηση των συνδυασμένων ενεργειών για να φέρει αποτελέσματα και δεν απαιτεί πάρα πολλά από τα μεμονωμένα άτομα.

Λαμ­βάνει υπόψη του την ατομική ικανότητα και χρησιμοποιεί τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του. Δε ζητάει την τελειότητα απ’ αυτούς που δεν έχουν προσόντα.

– Οταν χρησιμοποιεί τη συνδυασμένη δράση, οι άνδρες του πρέπει να νιώθουν χρήσιμοι μέσα στη συλλογική αυτή δράση για να επέλθει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Ο ικανός Ηγέτης επιβάλλει τη θέληση του στον εχθρό και δεν αφήνει αυτόν να του επιβάλει τη δική του.

-Ο Ηγέτης που μπορεί να τροποποιεί την τακτική του ανάλογα με τον αντίπαλο του και να πετυχαίνει έτσι τη νίκη, μπορεί να ονομαστεί ουρανόπεμπτος αρχηγός.

-Χωρίς αρμονία μέσα στο κράτος,χωρίς εθνική ενότητα δεν  μπορεί να ξεκινήσει καμιά εκστρατεία. Χωρίς αρμονία μέσα στο στρατό δεν μπορεί να σχηματιστεί παράταξη μάχης.

–Μετά έρχονται οι τακτικοί ελιγμοί. Η δυσκολία συνίσταται στο να κάνεις το παραπλανητικό να φαίνεται αληθινό και να μετατρέψεις την απώλεια σε κέρδος για τον Λαό

-«Σε όλη την ιστορία δεν υπάρχει περίπτωση μιας χώρας που να ωφελήθηκε από έναν παρατεταμένο πόλεμο».

-Ετσι και με το χρέος, η μη έγκαιρη λήψη σωστών μέτρων ήδη βλάπτει τη χώρα,δημιουργώντας χαοτική κατάσταση με όλες τις γνωστές δραματικές συνέπειες.

– «Η αξία του χρόνου μετράει περισσότερο από την αριθμητική υπεροχή”

« Το να πολεμάς και να νικάς σε όλες τις μάχες δεν είναι η υψίστη τελειότητα, η υψίστη τελειότητα συνίσταται στην εξουδετέρωση της εχθρικής αντίστασης χωρίς μάχη».

« Ο έμπειρος ηγέτης θα χρησιμοποιήσει σωστά και τον σοφό και τον γενναίο και τον άπληστο και τον ανόητο».

« Ο καλός πολεμιστής πρώτα αποκλείει την πιθανότητα ήττας και κατόπιν αναζητά μια ευκαιρία να νικήσει».

 « Ο νικητής στρατηγός επιζητεί την μάχη, εφ όσον έχει ήδη νικήσει, ενώ αυτός που πρόκειται να χάσει, πρώτα μάχεται και μετά αναζητεί τη νίκη».

 «Δεν πρέπει να επιτίθεσαι σε καμιά πόλη που δεν μπορείς να την κρατήσεις».

-«Μη βασιζόμαστε στην πιθανότητα ότι δεν θα έρθει ο εχθρός»

-«Αν η μάχη δε καταλήξει σε νίκη τότε δεν πρέπει να πολεμήσεις, ακόμα και αν το διατάξει ο ηγεμόνας».

 «Αν είναι σίγουρο ότι η μάχη θα καταλήξει σε νίκη, τότε πρέπει να πολεμήσεις ακόμα αν και ο ηγεμόνας το απαγορεύει»,

– «Ο στρατηγός που προελαύνει, χωρίς να έχει φήμη άπληστου, και υποχωρεί , χωρίς να φοβάται ότι θα ντροπιαστεί, που η μόνη του σκέψη είναι να προστατεύει τη χώρα του να προσφέρει καλές υπηρεσίες στον ηγεμόνα του, αυτός είναι στολίδι του βασιλείου».

 «Δεν μπορούμε να συμμαχήσουμε με γειτονικούς λαούς, αν δεν γνωρίζουμε καλά τις επιδιώξεις τους».

-«Δεν πρέπει να κάνεις συμμαχίες με οποιονδήποτε».

– « Η ταχύτητα είναι η ουσία του πολέμου».

– «Αυτό που δίνει την δυνατότητα στον σοφό ηγεμόνα και τον καλό στρατηγό να επιτίθενται να νικούν και να κατορθώνουν πράγματα πέρα από τις δυνατότητες των συνηθισμένων ανθρώπων, είναι η πρόγνωση».

-Η (νεο)φιλελευθεροποίηση της αγοράς στέλνει περίπατο την πρόγνωση.

-«Η υπέρτατη τέχνη του πολέμου είναι να υποτάσεις τον εχθρό χωρίς μάχη».

 -Ιδού  κάποια λόγια άλλων θεωρητικών της πολεμικής τέχνης από την  Κίνα:

-«Ποτέ δεν τολμάς, ποτέ δεν νικάς!» (Παν Τσάο).

-«Αν δεν μπεις στην φωλιά της τίγρης, δεν θα πιάσεις τα μικρά της» (Παν Τσάο)

-«Στείλε προδότες στην χώρα του εχθρού, ώστε να εκμηδενίσεις την κυβερνητική πολιτική». (Τσία Λιν)

-«Ο ιδανικός ηγέτης συνδιάζει την πνευματική καλλιέργεια με την πολεμική ανδρεία»
(Γιεν Τζου)