Η βελτίωση των ΜΜΕ δεν αποτελεί απλά μια επιθυμητή αλλαγή. Απ΄αυτήν εξαρτάται κυριολεκτικά η τύχη της Ελλάδας, η τύχη του Πλανήτη. Γιατί μόνον η δημοκρατία μπορεί να διασφαλίσει την επιβίωση του πολιτισμού. Και δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία χωρίς καλά πληροφορημένους πολίτες, και ούτε μπορούν να υπάρξουν καλά πληροφορημένοι πολίτες χωρίς ποιοτικά ΜΜΕ. Μπορούμε να πούμε ότι τα ΜΜΕ αποτελούν ταυτόχρονα:
-βιομηχανία,
-υπηρεσία κοινής ωφελείας
-και πολιτικό θεσμό, με κίνδυνο αν ξεφύγουν από τον δημοκρατικό έλεγχο, τον αυτοέλεγχο, την αυτορρύθμιση και την αυτοδιαπαιδαγώγιση, να προκύψουν(όπως έχουν πράγματι προκύψει) πολύ σοβαρά προβλήματα δυσλειτουργίας του κράτους δικαίου, δυσλειτουργίας των τριών διακεκριμένων και συνεργαζομένων, στις δημοκρατίες, εξουσίων: της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής. Για τους παντός είδους διαπλεκόμενους των ΜΜΕ, επιχειρηματίες,διαφημιστές «τηλεστάρ» κλπ δια της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των πάντων, η πληροφόρηση και η ψυχαγωγία αποτελούν ένα εμπορικό προϊόν με το οποίο εκμεταλλεύονται ένα άλλο προϊόν:
τον καταναλωτή, σχεδόν δηλαδή όλον τον πληθυσμό της Ελλάδας, όλον τον πληθυσμό του Πλανήτη. Και δια της αισχροκέρδειας, του αθέμιτου ανταγωνισμού, της διαπλοκής και του παρασιτισμού και κάθε είδους εγκλήματος προσπαθούν να διατηρήσουν το εγκαθιδρυθέν σιγά σιγά σύστημα διακυβέρνησης, δια του οποίου ρέει στις τσέπες μερικών γνωστών «επιχειρηματιών», μαύρο, παράνομο,αφορολόγητο χρήμα. Κάθε αντίδραση, όπου κι αν εκδηλώνεται-σε επίπεδο πολιτών,θεσμών κλπ- οι αδίστακτοι αυτοί «επιχειρηματίες-εγκληματίες», προσπαθούν να την πνίξουν στη γέννησή της, δια των σε όλους τους αρμούς της Πολιτείας,διαπλεκομένων δικών τους «ανθρώπων» με αντικειμενικό σκοπό την όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίου, το οποίο ή αποθησαυρίζεται στα ταμεία των Τραπεζών ή «επενδύεται» στην κάθε είδους παραοικονομία, φανερή δια της κατάφωρης παραβίασης των νόμων και του Συντάγματος, ή «κρυφή» όπως το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, το οποίο έχει αλώσει ως και τα κόμματα, όλους τους θεσμούς της Ελλάδας, την δημοκρατία και τον πολιτισμό Η λεγόμενη οικονομική κρίση είναι ένα άλλοθι, μία ψυχοπαθολογία και σχιζοφρένεια των σύγχρονων «επιχειρηματιών» του οργανωμένου «ιδιωτικού εγκλήματος» του νεοφιλελευθερισμού, της δυσλειτουργούσας (οικονομικής) αγοράς, που έχει βάλει στο χέρι κυβερνήσεις ,υπουργούς, χρηματιστήρια, τα οποία εκποιούν δια της απάτης και της φανερής κλεψιάς και αρπαγής τον δημόσιο πλούτο, στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
΄Ολη η ως άνω διαδικασία διαρκούς (με κάθε αθέμιτο μέσο ) συσσωρεύσεως κεφαλαίου οδηγεί στην Ελλάδα (και διεθνώς: στις ανεπτυγμένες κοινωνίες) στην υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, στα φαινόμενα παρασιτισμού και κρίσης αξιών, απαξίωσης των θεσμών, κατάφωρης παραβίασης των νόμων, δια της «άλωσης» κυβερνήσεων, δημόσιας διοίκησης, τοπικής αυτοδιοίκησης, πολιτικών κομμάτων, των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ με σκοπό και πάλι την διαρκή και όλο και μεγαλύτερη αισχροκερδή συσσώρευση κεφαλαίου. Με παράλληλη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, της δυσλειτουργίας της δημοκρατίας και του πολιτισμού που συνοδεύεται , δια της ανεργίας ως και της απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης, με ανύπαρκτη ΠΑΙΔΕΙΑ,ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ (ασφαλώς), με «υπερευημερούσα» ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ και ανέχεια εις βάρος των πολλών.
΄ΕΤΣΙ γίνεται… επικίνδυνα σαφές πως η διάσταση μεταξύ αισχροκερδών και αθέμιτων «προσπαθειών» στο πεδίο της(εθνικής και παγκόσμιας) αγοράς των λίγων «εγκληματιών-επιχειρηματιών» και της εσωτερικής-συνειδησιακής ενότητας του ατόμου οδήγησε στην παρούσα ρήξη-κρίση με απρόβλεπτα αποτελέσματα ως και για την επιβίωση και ύπαρξη του ανθρώπινου είδους. Με δεδομένες τις δυνατότητες της σύγχρονης τεχνολογίας το ενεργιακό και πλουτοπαραγωγικό δυναμικό του Πλανήτη έχει φθάσει σχεδόν στα όρια όπου αρχίζει να γίνεται κρίσιμη η λειτουργία φυσικών νόμων όπως είναι ο νόμος της εντροπίας.
Τα συμπτώματα της επικίνδυνης αυτής τάσης-παγκόσμιας κρίσης εκδηλώνονται με την ποιοτική υποβάθμιση της ζωής των πολιτών των αναπτυγμένων κοινωνιών, μια και η ανθρώπινη οικονομία, η νεοφιλελεύθερη επέλαση και ασυδοσία δεν είναι παρά μία «άγρια», «εντροπική» επέμβαση, στον φυσικό κόσμο, στο φυσικό περιβάλλον.
Με άλλα λόγια αν η αύξηση της οικονομικής πλευράς της «κοινωνικής ευημερίας» είναι μικρότερη από την αντίστοιχη οριακή υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής, η οριακή μεταβολή της κοινωνικής μεταβολής θα είναι αρνητική, θα είναι (η παρούσα) κρίση.
Το τεράστιο μέγεθος και ο πολύπλοκος χαρακτήρας της σύγχρονης αγοράς αποστερούν τον καταναλωτή από την σαφή γνώση που προϋποθέτει το θεωρητικό υπόδειγμα του πλήρους (άκρατου) ανταγωνισμού.
Eνώ υποτίθεται ότι, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, η παντός είδους κρατική, ιδιωτική ή υπαίθρια διαφήμιση που διεξάγεται δια των εκατοντάδων χιλιάδων διαφημιστικών πλαισίων, που δια της βίας έχουν καταλάβει τους κοινόχρηστους χώρους της χώρας, αλλά που διεξάγεται -αυτή η διαφήμιση – και δια των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ, έρχεται να διευκολύνει την γνώση του καταναλωτή και την εκλογή (του θεωρητικού υποδείγματος) λαμβανομένου υπόψει του δημοσίου (λαϊκού) συμφέροντος.
Αντίθετα η διαφήμιση αυτή όχι μόνο συσκοτίζει την γνώση του καταναλωτή για την αγορά, αλλά τυφλώνει κυριολεκτικά τον καταναλωτή – χρήστη του οδικού δικτύου της χώρας, στον οποίο απευθύνεται κυρίως η υπαίθρια διαφήμιση, με συνέπεια να θρηνούμε καθημερινά εκατόμβες θυμάτων ( νεκρών και τραυματιών) στο ευρύτερο οδικό και φυσικό περιβάλλον της χώρας. {«΄Ετσι αντί ο σύγχρονος πολιτισμός, όπως έλεγε ο Ξενοφών Ζολώτας ακόμα από το 1982: στο βιβλίο του «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΦΘΙΝΟΥΣΑ ΚΟΙΝΩΝΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ», με τις θεαματικές προόδους να καταστεί μέσο απαλλαγής του ανθρώπου από την φροντίδα και τον φόβο, φαίνεται ότι με τις αναπτυσσόμενες παρενέργειες υποδουλώνει την ψυχή του όλο και περισσότερο στο άγχος… Η νοοτροπία του «διαρκώς περισσότερο» δεν δίνει στο άτομο την ικανότητα να χαρεί τους καρπούς του μόχθου του. Αντίθετα έτσι όπως πραγματώνεται στις καταναλωτικές κοινωνίες, οδηγεί σε γενική υποβάθμιση τόσο του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, όσο και των ανθρώπινων σχέσεων , πράγμα που σημαίνει ότι ο πολίτης της κοινωνίας της αφθονίας δεν μπόρεσε να μεγιστοποιήσει την «ευζωϊα» του. Δεν έχει πετύχει δηλαδή να ευδαιμονεί με το χαμηλότερο δυνατό κόστος σε χρόνο, χρήμα, πλουτοπαραγωγικές πηγές, αλλοίωση του περιβάλλοντος και αλλοτρίωση της ίδιας της προσωπικότητάς του»}. Παρά πάσα δεοντολογία τα ιδιωτικά και τα κρατικά ΜΜΕ, ιδιαίτερα στην Ελλάδα παρασιωπούν κάθε είδους έγκλημα στο φυσικό και οδικό περιβάλλον της χώρας, η επιλεκτικά αναφέρονται σ΄αυτό, προκειμένου να μην απωλέσουν έστω και την τελευταία δεκάρα από τη ιδιωτική, κρατική και υπαίθρια διαφήμιση, εις βάρος των θεσμών και της δημοκρατίας, στα πλαίσια ενός μεταξύ τους αθέμιτου, παρασιτικού, «εντροπικού-δολοφονικού» ανταγωνισμού.
Ενώ επιβάλλεται τα ΜΜΕ ,σε ευνομούμενη και δημοκρατική κοινωνία, να διέπονται (στη λειτουργία τους) από την πρωταρχική τους ευθύνη, καθήκον και υποχρέωση: να υπηρετούν σωστά το δημόσιο (λαϊκό) συμφέρον.
Αντίθετα στα ΜΜΕ παρατηρείται λόγω και της τεχνολογικής προόδου:
– συγκέντρωση της ιδιοκτησίας.
-Eμπορευματοποίηση.
-Aισχροκέρδεια.
-Mαύρο αφορολόγητο χρήμα,
-παρασιτισμός,
-η ανάμειξη της πληροφόρησης με την παραπληροφόρηση
– και των δύο μαζί με την παντός είδους διαφήμιση,
-ιδιαίτερα με την υπαίθρια, οι εκατόμβες των θυμάτων (νεκροί και τραυματίες) της οποίας στο οδικό περιβάλλον της χώρας είναι καθημερινό και αδιάλλειπτο (εγκληματικό , παθολογικό) φαινόμενο,
-που μαζί με τα τροχαία ατυχήματα από άλλες αιτίες, συνθέτουν την μαινόμενη γενοκτονία της ασφάλτου, η οποία καταστρέφει οικογένειες, κλείνει σπίτια, τη στιγμή που στην Ελλάδα υφίσταται οξύτατο πρόβλημα υπογεννητικότητας!
–΄Ετσι είναι κατακόρυφη, λόγω αυτής της αισχροκέρδειας των ΜΜΕ, η πτώση της αξιοπιστίας τους(των ΜΜΕ, ιδιωτικών και κρατικών) και του κύρους του «επαγγέλματος» των «δημοσιογράφων-τηλεστάρ ως και κυβερνητικών εκπροσώπων και βουλευτών» από τότε που καταργήθηκε το ασυμβίβαστο, με τις βιλάρες στα βόρεια προάστεια και στις μαγευτικές παραλίες της Ελλάδας,( την οποία δεν διστάζουν να την καίνε πολύ συχνά απ΄άκρου σ΄άκρου αυτοί οι ίδιοι μαζί με τους γνωστούς οικοπεδοφάγους), τις μετοχές και τις τεράστιες ενθυλακώσεις κάθε είδους χρήματος, που ενώ υπηρετούν «έναν κύριο»:
-τον μιντιάρχη-καναλάρχη-έμπορο- μεγαλοδιαφημιστή-μεγαλοεργολάβο-εφοπλιστή ή μεγαλοεκδότη,
– υποκρίνονται «λαϊκίζοντας» ότι υπηρετούν αποκλειστικά τον λαό, τους εργαζόμενους, τους θεσμούς και το δημόσιο συμφέρον.Συγκαλύπτοντας και παρασιωπώντας κάθε έγκλημα (όπως την μαινόμενη, εν πολλοίς καθοδηγούμενη δια της υπαίθριας παράνομης διαφήμισης, γενοκτονία της ασφάλτου) δια του οποίου, εκ δόλου τελούμενου, εγκλήματος τα «αφεντικά» ενθυλακώνουν πακτωλό μαύρου χρήματος και μας «σερβίρουν» δια πλύσεως εγκεφάλου, την «αισθητική» τους, του θανάτου, του παρασιτισμού και της αισχροκέρδειας. Ενώ η Αισθητική είναι η επιστήμη του ωραίου, του πολιτισμού και της δημοκρατίας, της ευπρέπειας, της ευνομίας και της λαϊκής ευημερίας.
΄Ετσι τα ΜΜΕ έχουν οικοδομήσει ένα αισχροκερδές σύστημα διακυβέρνησης
και δια της καταχρήσεως εξουσίας διαπλέκονται με τους κυβερνώντες-εκλεκτούς τους που ξημεροβραδιάζονται στα «παράθυρα» των καναλιών ή φιγουράρουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, στα διάφορα «έγκυρα» ή λαθρόβια (δια κρατικής επιχορήγησης και κρατικής διαφήμισης ή δια πλαστών τιμολογίων) έντυπα, από την επομένη των εκάστοτε βουλευτικών ή δημαρχιακών εκλογών ή ευροεκλογών, διαφημίζοντας κάθε είδους σκουπίδι, ροκανίζοντας κυριολεκτικά τα κονδύλια των δημοσίων επενδύσεων ως και τα κονδύλια των κοινοτικών πλαισίων στήριξης υπέρ του παρασιτισμού,της υποκρισίας, της αισχροκέρδειας και της «αρπαχτής».
Αυτή η διαπλοκή ,αυτή η νόσος, έχει δυστυχώς προσβάλλει κάθε υγιή οργανισμό, ακόμα και τα λεγόμενα προοδευτικά κόμματα και όλα τα κόμματα, στις γραμμές των οποίων έχει ενταχθεί κάθε καρυδιάς καρύδι, αρχής γενομένης από τις ισόβιες ανεπάγγελτες, γραφειοκρατικές ηγεσίες. Στις οποίες οι Μιντιάρχες και το αισχροκερδές «σύστημα διακυβέρνησης» παρέχει άμεσα ή έμμεσα σχεδόν τα πάντα, προκειμένου να τους κρατά διασπασμένους και αδρανοποιημένους, ώστε να τους διατηρεί ανίκανους να συγκρουστούν μαζί του, στα πλαίσια των κοινωνικών, δημοκρατικών διεκδικήσεων.
Απαξιώνοντας έτσι ο Κοινοβούλιο, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την εκτελεστική και την δικαστική εξουσία, οι αποφάσεις της οποίας δεν εκτελούνται προς δόξαν της διαιώνισης, της ατιμωρισίας των αισχροκερδών «επιχειρηματιών», της μιντιαρχίας ,της διαφήμισης και του παρασιτισμού.
Βέβαια όλα αυτά δεν είναι μοιραία.Γιατί δεν γίνονται σε καμία άλλη χώρα –μέλος της Ε.Ε, στο βαθμό τουλάχιστον που γίνονται στην Ελλάδα, στη κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, του μέτρου, της Παιδείας και της Δημοκρατίας.
Η τηλεόραση, ειδικότερα, αποτελεί , διεθνώς, το κυρίαρχο μέσο ψυχαγωγίας και ενημέρωσης, με καθοριστικό ρόλο και επιρροή στην κοινωνία, την οικονομία και τον πολιτισμό. Παρέχοντας ένα ευρύ φάσμα πολύμορφης πληροφόρησης, ενώνοντας τον πλανήτη και καθιστώντας κάθε τηλεθεατή παγκόσμιο πολίτη, δεν έχει απλώς γίνει αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητας των περισσότερων ανθρώπων. Αποτελεί σημαντικό μέσο κοινωνικοποίησης, βασικό πεδίο του δημόσιου χώρου και πλαίσιο των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων.
-Σήμερα στη φάση της υπερτροφίας των υπερεθνικών οικονομιών είναι το σύγχρονο κράτος που δρα εντός της αγοράς και με τους νόμους της. Δεν είναι η αγορά που δρα εντός του κράτους και με τους όρους του.
Ζούμε το φαινόμενο της ιδιωτικοποίησης του κόσμου, της ιδιωτικοποίησης του κράτους. Διαδικασία που θέτει στην υπηρεσία των πιο αντιλαϊκών-αισχροκερδών συμφερόντων τα κοινοβούλια, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα όλων των αποχρώσεων, ενώ στερεί από τη σημασία τους τις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις και σχεδόν όλες τις λαϊκές ψήφους.
Αποτέλεσμα είναι ο ένας μετά τον άλλο όλοι οι δημόσιοι θεσμοί να απογυμνώνονται απ’ τη ρυθμιστική τους ικανότητα.
Η αχαλίνωτη παγκοσμιοποίηση τρομοκρατεί και θέλει να καθυποττάξει σε καθημερινή βάση τις εκλεγμένες εξουσίες. Οι αγορές με τον θεοποιημένο ανταγωνισμό αναζητούν αποδοτικότερους τρόπους και τόπους επενδύσεων (συρρικνωμένο εργατικό κόστος, φθηνότερες επιτόπιες πρώτες ύλες, ευελιξία εργασίας, ευκολότερο, ταχύτερο, υψηλότερο κέρδος) και διαρκώς αυξανόμενη παραγωγικότητα.
Η λόγω τεχνολογίας εξαφάνιση ολοένα και περισσότερων θέσεων εργασίας, η απειλή αποδημίας των επιχειρήσεων σε παραδείσους φτηνής εργασίας και γενικότερων πρωτόγονων συνθηκών, υποδηλώνουν κλείσιμο ή έστω αποδυνάμωση επιχειρήσεων, με προφανή συνέπεια τον εφιάλτη της ανεργίας.
Αυτή η εξέλιξη καθιστά ακόμη πιο ευάλωτες τις κυβερνήσεις στις απαιτήσεις του κεφαλαίου για νέες απορρυθμίσεις. Το εθνικό κράτος χάνει σταδιακά την ικανότητά του να εισπράττει φόρους (στην πράξη μειώνει ή καταργεί φόρους των επιχειρηματικών κερδών ως δήθεν επενδυτικά κίνητρα), να ενισχύει την ανάπτυξη και να εξασφαλίζει τις θεμελιώδεις βάσεις της νομιμότητάς τους.
Όλα αυτά πλήττουν καίρια τη συνοχή του κοινωνικού σώματος, αλλά και τον ιστό των εθνικών οικονομιών. Ζούμε μία περίοδο κρίσης στα όρια αποδιάρθρωσης-κατάλυσης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Το Κοινοβούλιο και η κυβέρνηση έχουν καταντήσει «θέατρο σκιών» και γραφειοκρατικοί οργανισμοί, που η μόνη ενασχόλησή τους είναι η εκχώριση των πάντων στο αισχροκερδές, αδίστακτο κεφάλαιο που διαθέτει τη «δεδηλωμένη» συναίνεση της πλειοψηφίας , στα πλαίσια ενός δημοκρατικού συντάγματος και στα λόγια ισχυρίζονται ότι κατοχυρώνουν τα θεμελιώδη πολιτικά και αστικά δικαιώματα των πολιτών και το δημόσιο συμφέρον.
Το θεσμικό κυρίαρχο εδαφικό κράτος που γνώρισε η ιστορία και συνιστά το πλαίσιο της δημοκρατικής λειτουργίας είναι σήμερα, πιο αδύναμο παρά ποτέ.
Δυστυχώς, όσο απράγμονες και νωχελικοί είναι οι πολίτες την ώρα που ψηφίζουν, αφού δεν είναι τιμωροί, τόσο παθητικοί και ράθυμοι αποδεικνύονται και στο ανάμεσα σε δύο εκλογές διάστημα. Εκεί αρκούνται στην αμφίβολη κριτική των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, εις πείσμα του εγγενούς κανιβαλισμού των τελευταίων.
Η λαϊκή κυριαρχία ετεροκαθορίζεται από την κερδοσκοπική λογική του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Έτσι όμως οδηγούμεθα στον θάνατο του κράτους ή στο «ελαττωματικό και αποτυχημένο κράτος .
Μαζικά κόμματα, εργατικά συνδικάτα, ποικίλες συσσωματώσεις της κοινωνίας υπολειτουργούν σήμερα και πάντως δεν ασκούν σοβαρή επιρροή στις εξελίξεις.
Άλλοτε επηρέαζαν την εξουσία με αντάλλαγμα την εμπιστοσύνη που της πρόσφεραν. Το εκπαιδευτικό σύστημα έπαυσε να πλάθει «καλούς καγαθούς» πολίτες, να εμπνέει αξίες ζωής. Η Παιδεία υποκαθίσταται από ένα παντοδύναμο επικοινωνιακό σύστημα με εργαλείο την τηλεοπτική εικόνα.
Αυτή εντυπώνεται στη συνείδηση του παθητικοποιημένου θεατή που αναδεικνύεται κατ’ εικόνα και ομοίωσή της. Δηλαδή παραμορφωμένος.
Υπάρχει μια ανεμπόδιστη και απεριόριστη ροή ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, τελικά παίδευσης, η οποία όμως δεν δημιουργεί κριτικά μυαλά, αλλά χειραγωγεί την κοινωνία ανάλογα με τα συμφέροντα των κατεχόντων τα ΜΜΕ
Στην Ελλάδα ισχύουν νόθες καταστάσεις. Το κράτος αιμοδοτεί αδρά τα ΜΜΕ, για να επαληθεύσει ότι ο τομέας ενημέρωσης είναι από τους περισσότερο κρατικοδίαιτους. Αυτό δεν εκπλήσσει, αφού παρ’ ημίν οι τα μέγιστα κατέχοντες είναι οι εθνικοί προμηθευτές και εργολάβοι.
Θα ανέμενε κανείς να ελέγχει το κράτος την ενημέρωση, όμως ελέγχεται αυτό από εκείνη.
Στην Ελλάδα, έντυπο ασήμαντης κυκλοφορίας πήρε το 2007 τη μερίδα του λέοντος 1.786.116 ευρώ (« Καθημερινή» 9.12.07).
-Και στην γωνία ο λαός, το ζαλισμένο κοπάδι. Ο λαός «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», ο οποίος δαμάζεται άλλοτε δυσκολότερα και συχνά εύκολα με τα εργαλεία ιδιοκτησίας των κατεχόντων, που τα διαχειρίζονται οι «ειδικευμένοι».
-Αν πάρουμε το παράδειγμα της Οδικής Ασφάλειας, το παράδειγμα της φονικής υπαίθριας διαφήμισης, εκεί λιγότεροι από μια δράκα αισχροκερδών «επιχειρηματιών» έχουν κατακλύσει δια του «επιχειρείν» της υπαίθριας διαφήμισης κάθε έννοια κράτους δικαίου, έχουν απαξιώσει κανόνες δεοντολογίας, παραδόσεις, ήθη, έθιμα, κώδικες τιμής,κοινωνικής συμπεριφοράς και ευπρέπειας.
Ο κάθε Κώδικας δεοντολογίας στόχο έχει να απομακρύνει από τους κόλπους, επιχειρηματιών, δημοσιογράφων ή δικηγόρων ή κάθε άλλου λειτουργήματος ή επαγγέλματος, τους αισχροκερδείς, τους τσαρλατάνους, τους απατεώνες, τους ανεύθυνους, τους χρηματιζόμενους, τους μαφιόζους και τους «αλήτες ρουφιάνους, εθνικοχαφιέδες» ικανούς για κάθε έγκλημα.
Στις 15-3-2009 εξαιτίας παράνομης διαφημιστικής πινακίδας επί του πεζοδρομίου (!) της οδού Κοκκινοπούλου, στο δήμο Ζωγράφου, έξω από το γήπεδο του Αθλητικού Ομίλου «Ερμής», που διαφήμιζε τους «επιφανείς ΄Ελληνες» γνωστού Ομίλου ΜΜΕ, με την χορηγία της Εθνικής Τράπεζας, σκοτώθηκε με την πρόσκρουση του αυτοκινήτου του σ΄αυτή, ένας 26χρονος ηλεκτρολόγος μηχανικός του ΕΜΠ και τραυματίστηκε βαριά ο 25χρονος συνοδηγός, κι αυτός ηλεκτρολόγος μηχανικός.
Ολα τα μεγάλα γνωστά ΜΜΕ, ιδιωτικά ή κρατικά φρόντισαν επιμελέστατα να συγκαλύψουν αυτόν τον θάνατο, αυτό το έγκλημα. Γιατί;
-Γιατί πίσω από την υπαίθρια διαφήμιση στην Ελλάδα κρύβεται μια αυτοαποκαλούμενη «Κόζα Νόστρα», «Μαφία» ή «Ομερτά», που διαθέτει τηλεοπτικούς, ραδιοφωνικούς σταθμούς, έντυπα κλπ και έχει απλώσει σαν άλλη Λερναία ΄Υδρα τα πλοκάμια της κάτω από το γαλάζιο του ελληνικού ουρανού, του ελληνικού ήλιου , εντός του ελληνικού φυσικού περιβάλλοντος κατά μήκος του οδικού δικτύου της χώρας, και σ΄όλους τους αρμούς της Πολιτείας, και «δολοφονεί» δια των παγίδων θανάτου της υπαίθριας διαφήμισης, κυρίως τα νιάτα της Ελλάδας, σκοτώνοντας καθημερινά και κυριολεκτικά τις ελπίδες, τα όνειρα και τα οράματα όλου του πληθυσμού της χώρας, κυρίως της νεολαίας.
Αυτό το μαινόμενο αισχροκερδές έγκλημα της υπαίθριας διαφήμισης εξαιτίας του οποίου θρηνούμε συνεχώς επί δεκαετίες εκατόμβες θυμάτων ( νεκρών και τραυματιών) καθοδηγείται από μια δράκα επιχειρηματιών, που παριστάνουν εκ του ασφαλούς τους «μαφιόζους», με την συμμετοχή δημάρχων, κομμάτων, κυβέρνησης, και εξακολουθεί να συντελείται, χάριν του μαύρου αφορολόγητου χρήματος, ενώ έχει δεχθεί τα «βέλη» και την οργή:
– του Προέδρου της Δημοκρατίας,
– -του Κοινοβουλίου (όλων των πτερύγων του),
– της «μόνιμης 15μελούς Διακομματικής Ειπροπής Οδικής Ασφάλειας»,
– της Δικαιοσύνης δι ΄εκδόσεως καταδικαστικών αποφάσεων,
– βουλευτών, ορισμένων δημάρχων, υπουργών κ.λ.π.
Και παρ΄όλα αυτά συγκαλύπτεται και εξακολουθεί να δρα.
Και επάνω στις διαφημιστικές παγίδες θανάτου, ο δια δόλου, διαφημιζόμενος ως εμπορικό προϊόν Κολοκοτρώνης με την χορηγία της Εθνικής Τράπεζας, γίνεται… υπαίτιος ανθρωποκτονίας δύο περίπου αιώνες μετά το 1821, όχι αλλόθρησκων Τούρκων κατακτητών, αλλά ελληνοπαίδων(!)
Από ποιους συντελείται τον 21ο αιώνα, δια της φονικής υπαίθριας διαφήμισης, η γενοκτονία αυτή; Από ασχροκερδείς τσαρλατάνους; Που έχουν καταλύσει κάθε έννοια κράτους δικαίου; Οι λέξεις και οι χαρακτηρισμοί χάνουν την δύναμή τους προκειμένου να περιγράψουν αυτό το μαινόμενο, χάριν του μαύρου χρήματος, έγκλημα.
Οι δημοσιοράφοι που σύμφωνα με τους Κώδικες δεοντολογίας ασκούν λειτούργημα και έχουν να δώσουν λόγο μόνο στον λαό ,στο κοινό, έχουν εξουδετερωθεί από την εργοδοσία των ΜΜΕ και αναγκαστικά για να μην χάσουν την δουλειά τους «ποιούν την νήσσαν».
΄Οταν όμως είναι ηψηλόμισθοι τηλεστάρ ή παράλληλα και εκδότες, τότε ενσυνείδητα συγκαλύπουν το συνεχιζόμενο αισχροκερδές έγκλημα:
– της γενοκτονίας της ασφάλτου,
– της φονικής υπαίθριας διαφήμισης, διαφημιζόμενοι δια του προσώπου τους και αυτοί οι ίδιοι πάνω σ΄αυτές τις παγίδες θανάτου ή διαφημίζοντας την έκδοση εντύπων τους ή άλλα ΜΜΕ στα οποία είναι μέτοχοι ή συνεκδότες.
Η ποιότητα στην πληροφόρηση και στη διαφήμιση, μπορεί ταυτόχρονα να υπηρετήσει το καλό της ανθωπότητας και να είναι επικερδής.
Οι ιδιοκτήτες πρέπει αν δεν αυτορρυθμίζονται να φοβούνται την άμεση παρέμβαση ενός εκτελεστικού ή νομοθετικού οργάνου.
Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ επιδιώκουν να χρησιμοποιούν «προλεταριοποιημένους» δημοσιογράφους της βάσης ( χαμηλοί μισθοί και χαμηλό ηθικό: έλλειψη δημιουργικότητας, έλλειψη διάθεσης για έρευνα σε βάθος κλπ.) .
Ο πρωταρχικός σκοπός αυτών των ΜΜΕ είναι στο έπακρο κερδιοσκοπικός, αισχροκερδής.
Και μόνο η δεοντολογία σ΄αυτήν την περίπτωση μπορεί να βοηθήσει γιατί αυξάνει την αλληλεγγύη των δημοσιογγράφων ,το γόητρό τους την επίδραση τους και άρα το ηθικό τους και κατά συνέπεια την δημιουργική παραγωγικότητά τους, χάριν του δημοσίου(λαϊκού ) συμφέροντος.
Πάντοτε όμως είναι απαραίτητο να έχουμε ανάγκη τις διατάξεις των νόμων και τους όρους των κανόνων, τους οποίους οι γνωστοί επιχειρηματικοί όμιλοι ΜΜΕ παραβιάζουν κατάφωρα,ενώ πρέπει να τηρούνται με ευλάβεια οι αυστηροί κανονισμοί, διότι μόνο τότε υπηρετείται το δημόσιο συμφέρον, ώστε να εναρμονίζεται το τρίπτυχο:
– νόμος,
– αγορά,
– έλεγχος ποιότητας.
Τι έχει ανάγκη η χώρας μας;
Έναν θεμελιώδη ευγενή, πρωταρχικό στόχο,δηλαδή:
– κοινωνική ευημερία ,
-δημοκρατία,
-πολιτισμό,
-στοιχειώδη αναδιανομή του κοινωνικού εισοδήματος…
Και προπαντός πίστη όλου του λαού ότι ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί ,με αδιάλλειπτη, καθημερινή προσπάθεια συνέπεια και συνέχεια και με αδιάλλειπτο αυστηρό έλεγχο και προπαντός: υπευθυνότητα.
Τα μέσα εξασφάλισης της κοινωνικής ευθύνης των ΜΜΕ(κώδικες δεοντολογίας, άμεση παρέμβαση και άσκηση ελέχγου από τα θεσμικά όργανα της Πολιτείας κ.λπ.) έχουν δοκιμαστεί πολύχρονα σε άλλες χώρες και έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά
Εν τέλει η δεοντολογία είναι η μόνη μέθοδος ,αβλαβής και αποτελεσματική ταυτόχρονα, για να βελτιωθεί η υπηρεσία των ΜΜΕ, που στην Ελλάδα έχει καθηλωθεί στην αισχροκέρδεια, τον παρασιστισμό και τον αθέμιτο,μεταξύ των μιντιαρχών, ανταγωνισμό.
Οταν ο Κέινς έγραφε για τα ψυχολογικά κίνητρα διατήρησης της ρευστότητας και διάθεσης προς κατανάλωση ή επένδυση, διερευνούσε την ψυχολογία που διαμορφώνεται στην αγορά ως συνέπεια μέτρων οικονομικής πολιτικής – ειδικά σε συνάρτηση με τον τόκο. Η οικονομία, προφανώς, είναι και ψυχολογία.
Ποια είναι η σχέση της οικονομίας με την ψυχολογία;
Καταλυτική θα έλεγε αυτός που γνωρίζει τις αντικειμενικές και τις υποκειμενικές συνθήκες που επηρεάζουν την κίνηση και την ψυχολογία της αγοράς, εντός της οποίας διαμορφώνεται ένα βαρύ ψυχολογικό κλίμα .Που επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο εν μέσω κρίσης (ψυχολογικής,-τεχνητής παρά πραγματικής οικονομικής κρίσης) λόγω και των 7 θανάσιμων αμαρτημάτων:
-Λαγνείας, -Λαιμαργίας -Απληστίας ,-Οκνηρίας,-Οργής, -Ζήλειας- Αλαζονείας.
-Σκοπός των άρρωστων –πασχόντων ψυχοπαθών, αμαρτωλών επιχειρηματιών είναι η με όλα τα μέσα όλο μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίου.
΄Ετσι η αρνητική-«κρισιακή»- ψυχολογία της αγοράς επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο και λόγω των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων, που διέπουν πολύ περισσότερο από ότι μπορούμε να φανταστούμε, το ανθρώπινο γένος. Που ενορχηστρώνεται από την εν πολλοίς τεχνητή-προβοκατόρικη ατμόσφαιρα της τρομολαγνείας και των τρομοκρατικών(του αισχροκερδούς συστήματος διακυβέρνησης) «αντιτρομοκρατικών» μέτρων , των ψυχοπαθών(πραγματικών τρομοκρατών), γιατί δια των εγκλημάτων τους έχουν καταστήσει την κοινωνία, την αγορά ένα απέραντο χρηματιστήριο-τζόγο-τρελλοκομείο, με διαρκή σκοπό: κέρδος, κέρδος, κέρδος…(δια της λαιμαργίας, απληστίας, αλαζονείας και ανομίας)
-Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι μια ταξινόμηση των πιο σοβαρών
αμαρτημάτων σύμφωνα με την καθολική εκκλησία, την οποία εισήγαγε ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ .
Ονομάζονται «θανάσιμα» γιατί σύμφωνα με την εκκλησία μπορούν να στερήσουν την θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής , εκτός αν ο θανασίμως αμαρτάνων: αισχροκερδής, λάγνος, λαίμαργος,άπληστος, οκνηρός και βρώμικος, οργισμένος, ζηλιάρης και αλαζόνας έμπορος-επιχειρηματίας, που συναλλάσεται με τον διάβολο, μετανοήσει και «καθαρθεί» δια της εξομολόγησης.
-Η απληστία έχει να κάνει με την εμμονή να αποκτήσει κανείς πλούτο. Οι μέθοδοι απόκτησης αυτού του πλούτου είναι συνήθως η προδοσία, με απώτερο σκοπό το προσωπικό κέρδος, η δωροδοκία, η κλοπή σε συνδυασμό με την βία την απάτη ,την υποκρισία και το δόλιο ψεύδος ΄Εχει να κάνει με την παραπλάνηση ή την «άλωση» και την εκμετάλλευση της εξουσίας
Λαιμαργία είναι ο εθισμός σε κάτι και η υπερβολική κατανάλωση αυτού:ουσία,ποτό, φαγητό, υλικό κέρδος.
Στις αρχές του Χριστιανισμού η οκνηρία σήμαινε απάθεια ,κατάθλιψη και έλλειψη χαράς για απόλαυση του κόσμου που δημιούργησε ο θεός… Οργή είναι εκτός ορίων θυμός και ανεξέλεγκτο μίσος. ΄Αρνηση της αλήθειας, μη τήρηση του νόμου και έντονη επιθυμία εκδίκησης, πάντα εκτός των διαδικασιών της δικαιοσύνης. Είναι φόνος,επίθεση, γενικότερη πρόκληση κακού στην κοινωνία με σκοπό το κέρδος…την απληστία.
-Η απληστία έχει να κάνει περισσότερο με τα υλικά αγαθά, ενώ η ζήλεια εμφανίζεται και σε άλλες καταστάσεις. Αυτοί που ζηλεύουν θέλουν να αποκτήσουν αυτό που έχει ο άλλος, γιατί πιστεύουν ότι τους λείπει, και επιθυμούν να του στερήσουν, με όλα τα μέσα.
Η αλαζονεία είναι σοβαρή αμαρτία. Επιθυμία του αλαζόνα είναι να γίνει πιο σημαντικός από τους άλλους, και νοσηρά διέπεται από ματαιοδοξία–κενοδοξία και ναρκισσισμό.
Πρώτη στη σειρά των επτά αμαρτημάτων έρχεται η Aπληστία. Γιατί όλες οι θρησκείες, παρά τις όποιες διαφορές τους στο πώς αντιμετωπίζουν το αμάρτημα, σε ένα συμφωνούν: Oτι μητέρα των αμαρτημάτων και πηγή όλων των κακών είναι η Aπληστία.
Γιατί αυτή είναι το πιο «κοινωνικό» και, άρα, το πιο «πολιτικό» από τα αμαρτήματα, αφού ο άπληστος είναι, πάνω απ’ όλα, ένας άρπαγας που μοιραία στρέφεται εναντίον των συνανθρώπων του. Ακολουθούν: η Aλαζονεία, η Λαγνεία, η Λαιμαργία, η Oργή, ο Φθόνος και, τέλος, η Aκηδία(οκνηρία).
-΄Ετσι η ηθική ,η δεοντολογία των media , είναι αποδεδειγμένα η ηθική της «μαφίας» ,της «κόζα νόστρα», που είναι «εμποτισμένη» από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα: που υπηρετούν ένα σκοπό: {«όλα για την οικογένεια, για την μαφία, με αρχηγό τον «μεγάλο αδερφό», τον αρχηγό, τον «ντούτζε».}
Ενώ η προσωπική ηθική ,η ηθική του δημοσιογράφου έχει να κάνει με το αίσθημα του καθήκοντος, που στηρίζεται στην προσωπική του οπτική για τον κόσμο, στα διδάγματα της κοινής πείρας , για την ζωή και τον άνθρωπο.
Η δεοντολογία αναφέρεται στην άγραφη παράδοση, η οποία καθορίζει κατόπιν συμφωνίας, αυτό «που μπορεί να γίνει» και «αυτό που δεν γίνεται».
Οι «μιντιάρχες» δεν διέπονται και δεν δεσμεύονται ηθικά από αυτή την δεοντολογία, από αυτή την άγραφη παράδοση, τον άγραφο νόμο, ρέπουν προς, τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, προς το έγκλημα με μοναδικό σκοπό το κέρδος.
Η Τετάρτη εξουσία (των ΜΜΕ), που δυστυχώς έχει καταστεί η πρώτη, με όλες τις γνωστές κοινωνικές παθογένειες και επιπτώσεις βρίσκεται στην κατοχή προσώπων μη εκλεγμένων, πράγμα που σαφώς παραβιάζει την αρχή της δημοκρατίας.
-Αυτό που επιδιώκουν οι κάτοχοι των ΜΜΕ, που εκμεταλλεύονται δημόσια αγαθά, όπως είναι οι αναλογικές και ψηφιακές συχνότητες μετάδοσης, είναι η εξουσία, που αποσυνδέεται δια της «αυτονομούμενης και αναξέλεγκτης μαγείας» της εικόνας και του λόγου των ΜΜΕ από κάθε είδους ευθύνη.
Τα οποία, ΜΜΕ, κατά κάποιο τρόπο «χρησμοδοτούν» τα πιο αισχρά, παράνομα και ανόσια, εισβάλλοντας στα σπίτια όλων, και καταλύοντας κάθε θεσμοθετημένη εξουσία δια της δύναμης της εικόνας και του σκόπιμου και πολλές φορές αισχροκερδούς διαφημιστικού «λόγου» των καλά αμοιβομένων τηλεστάρ, που έχουν τόσο αλλοτριωθεί στη συνείδησή τους, ώστε δεν δεσμεύονται από δεοντολογίες, ήθος, ύφος και Νόμο.
΄Ετσι λοιπόν τα ΜΜΕ, μια υπερμεγέθης πολιτική δύναμη, βρίσκονται στη διάθεση μερικών ατόμων, τα οποία δεν έχουν ως βασική μέριμνα και καθήκον την ενημέρωση του κοινού.
Αυτοί οι κύριοι και κυρίες που έχουν ευθύνη μόνο απέναντι στους μετόχους, κατέχουν την δύναμη και την εξουσία να καθορίζουν αυτό που συμβαίνει στον κόσμο, αποφασίζοντας αν θα ληφθεί υπόψη ή όχι.
΄Ετσι λοιπόν ο ζωτικός για μια χώρα οικονομικός , πολιτικός και πολιτιστικός τομέας καταλήγει στον έλεγχο ενός ολιγοπωλίου, ή ενός μονοπωλίου των ΜΜΕ.
Δηλαδή το «νευρικό σύστημα της κοινωνίας» που το συγκροτούν ο οικονομικός, πολιτικός και πολιτιστικός ιστός της, μετατρέπεται σε μαριονέττα ,που την κινούν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και διαχειριστές των δημόσιων αγαθών, που μοναδικός ύψιστος σκοπός τους είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μετόχων και κυρίως του βασικού μετόχου.
Η τάση αυτή προς την συγκρότηση των ολιγοπωλίων ή μονοπωλίων στα ΜΜΕ, καταλήγει στην επιβολή μιας δικτατορικής κλίκας κατά της δημοκρατίας, της κοινωνικής ευημερίας και του πολιτισμού.
Με άλλα λόγια , για να μιλήσουμε με όρους μετάδοσης, για να υπάρξει ένα μήνυμα χρειάζονται τουλάχιστον δύο άτομα:
-ο πομπός και ο δέκτης.
Φυσικά ο χρήστης ενός μέσου δεν είναι παθητικός δέκτης, άσχετα από την επιθυμία των ιδιοκτητών των ΜΜΕ , να τον καταστήσουν δια της παντός είδους διαφήμισης, της απληστίας τους και της σκουπιδοπληροφόρησης ή παραπληροφόρησης, ένα είδος καθημερινού υπερκαταναλωτή αποβλέποντας στο υπερ-υπέρ-υπέρ κέρδος.
Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ ή σφετεριστές δημόσιων αγαθών επιλέγουν τι θα μεταδώσουν , επιλέγουν ποιά γεγονότα ή ποιά πρόσωπα είναι σημαντικά, επιλέγουν ποια κατασκευασμένη πληροφορία θα επιβάλουν ως ζωτική και πραγματική.
-Ετσι τα ΜΜΕ στο σύγχρονο κόσμο και στην Ελλάδα συντάσσουν την ημερήσια διάταξη της κοινωνίας. Ασφαλώς δεν μπορούν να υπαγορεύσουν, αν και το επιδιώκουν διακαώς, στους ανθρώπους τι να σκεφθούν, αλλά αποφασίζουν για ποιο πράγμα θα σκεφθούν, και για ποιο δεν θα σκεφθούν.
Λόγου χάρη κανένα από τα μεγάλα έντυπα η ηλεκτρονικά ΜΜΕ, ιδιωτικά ή κρατικά, στην Ελλάδα δεν μετέδωσε, τον ως άνω αναφερόμενο θάνατο εξαιτίας παράνομης διαφημιστικής πινακίδας στου Ζωγράφου-οδός Κοκκινοπούλου, στις 15-3-2009, ενός οδηγού και τον βαρύ τραυματισμό του συνοδηγού.
Μια σκανδαλώδης συνωμοσία σιωπής, μια «ομερτά» κατέστησε «άλαλα τα χείλη των ασεβών» ΜΜΕ, λόγω αισχροκέρδειας και εισροής στα θυλάκιά τους πακτωλού μαύρου, παράνομου χρήματος.
Με άλλα λόγια για να εισπράττουν καθημερινά «τα τριάκοντα» και αμέτρητα αργύρια, δια της αλώσεως της εν γένει δημόσιας διοίκησης, είναι ικανά να προδίδουν και να σταυρώνουν κάθε μέρα στο οδικό και στο φυσικό περιβάλλον της χώρας, τον Χριστό και τα νιάτα της Ελλάδας, καθοδηγώντας ουσιαστικά την προσοδοφόρα μαινόμενη γενοκτονία της ασφάλτου, δια της καταλήψης, ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης των κοινόχρηστων, ζωτικών-ιερών χώρων της Ελλάδας. Που αποτελούν δημόσια κτήση, ανήκουν δηλαδή σε όλους μας, υπό την επίβλεψη (του απόντος από την διαχείριση των κοινών και διαπλεκόμενου με τα αισχροκερδή ιδιωτικά συμφέροντα) Κράτους.
– Τα ΜΜΕ, λοιπόν, αντί να σέβονται τις ανθρώπινες αξίες, την δημοκρατία, την ελευθερία, τον πολιτισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα (και το ύψιστο σύγχρονο δικαίωμα του κάθε πολίτη να κινείται με ασφάλεια στο οδικό και φυσικό περιβάλλον της χώρας του, δηλαδή στο ευρύτερο σπίτι όλων μας), διέπονται από την αισχροκέρδεια και τον παρασιτισμό, αντί να διέπονται στη λειτουργία τους από την κοινωνική ηθική, που την συνθέτουν:
-ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής,
-η προώθηση ης δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
-η βελτίωση της ζωής του άλλου,
-η κοινωνική ευημερία και η εδραίωση της δημοκρατίας.
Είναι δεδομένο ότι οι λαοί στο σύγχρονο κόσμο πρέπει να επιβάλλουν τις θελήσεις τους στις κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ να είναι εκφραστές των συμφερόντων τους, δια της κατοχύρωσης του δικαιώματός τους στην ελεύθερη έκφραση και πληροφόρηση.
Είναι γνωστό ότι ο βασικός προορισμός των ΜΜΕ, όποιες και αν είναι οι άλλες τους λειτουργίες, είναι να υπηρετούν την ελευθερία της επικοινωνίας με ιερό σκοπό να πληροφορούν τίμια και ειλικρινά τους ανθρώπους για όσα συμβαίνουν και όσα τα ΜΜΕ παρατηρούν στον κόσμο.
-Αυτή η ελευθερία είναι ένα από εκείνα τα δικαιώματα που αποκαλούνται απόλυτα, γιατί συνάδουν προς ζωτικές ανάγκες. Γιατί χωρίς επικοινωνία δεν υπάρχει κοινωνία, άρα δεν υπάρχει ευνομούμενη παρατεταμένη επιβίωση του ατόμου, δεν υπάρχει στοιχειώδης ευδαιμονία, ελευθερία και δημοκρατία.
-Δυστυχώς αυτό το απόλυτο δικαίωμα: η ελευθερία των ΜΜΕ, να πληροφορούν,λόγω της αύξησης του κόστους λειτουργίας τους, κατάντησε ένα προνόμιο των κυβερνώντων και των πλουτοκρατών ή δια της παρασιστικής διαπλοκής και των δύο μαζί. -Συμπέρασμα: Επιβάλλεται να γίνουν στην Ελλάδα,τα πάντα έτσι ώστε τα ΜΜΕ να τεθούν στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος, στην υπηρεσία της ευνομίας, της ΠΑΙΔΕΙΑΣ, της ΥΓΕΙΑΣ, του Πολιτισμού, της Ισονομίας, των Θεσμών και της Δημοκρατίας.
Kαι πρό αυτού του Ιερού Καθήκοντος, προ αυτής της Ιερής Υποχρέωσης, πριν από όλα οι κυβερνώντες είναι χρεωμένοι με τεράστιες: πολιτικές,αστικές, ποινικές και ηθικές ευθύνες…