Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ:17-3-010 δημοσίευσε τα εξής δύο άρθρα, για την μεγάλη… αρπαχτή της οργάνωσης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, που….συνέβαλε τα μέγιστα στη… δημιουργία(!) της παρούσας…οικονομικής κρίσης:
» Οι κουβαρντάδες των Αθηνών
Του ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
«Εδρα Αθήναι»… Ο δήμος της πόλης που φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 δεν υστέρησε καθόλου σε «οράματα» και «χουβαρνταλίκια», όπως εκείνα που συνόδευσαν την οικονομική καταβύθιση της χώρας. Το ξεχωριστό με την τότε δήμαρχο Ντόρα Μπακογιάννη ήταν ότι είχε απέναντι ως μείζονα αντιπολίτευση τον Χρήστο Παπουτσή ο οποίος, μόνος του, ζήτησε και πέτυχε αύξηση (!) του ολυμπιακού δανεισμού που φορτώθηκαν οι δημότες, χωρίς τελικά να παραχθούν και τα αναμενόμενα αποτελέσματα…
– Το αριστούργημα της «δημιουργικής αντιπολίτευσης» (κατά το «δημιουργική λογιστική) παίχτηκε στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της 29ης Μαΐου 2003 -13 και κάτι μήνες πριν από την έναρξη των Αγώνων και ακριβώς 550 χρόνια μετά την «αποφράδα ημέρα» (Αλωση της Πόλης).
Τότε, η Ντόρα Μπακογιάννη (με ολοζώντανα ακόμη τα όνειρα για τα ανώτατα κλιμάκια της Ν.Δ.) έφερε προς συζήτηση το προολυμπιακό επενδυτικό πρόγραμμα του Δήμου Αθηναίων, προτείνοντας σύναψη δανείου ύψους 140 εκατομμυρίων ευρώ.
Οπως ανέφερε στη γραπτή εισήγηση, «το 2003 και το 2004 αποτελούν καθοριστικές χρονιές, καθώς σε διάστημα ενός χρόνου μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα πρέπει να έχουν προχωρήσει τα έργα που θα αλλάξουν την όψη της Αθήνας». Στην ομιλία της έριξε και την απαραίτητη «μπηχτή» για τον προηγούμενο δήμαρχο Δ. Αβραμόπουλο, μιλώντας για «μακρά περίοδο επενδυτικής απραξίας».
Και τι δεν θα έκανε η Ντόρα με τα χρήματα του δανείου καθώς και όσα θα της έδιναν η κυβέρνηση, οι δημότες και οι διαφημιστές με τα υπαίθρια πλαίσια (5 εκατ. για μια διετία): ανακατασκευή οδοστρωμάτων και πεζοδρομίων, αύξηση πρασίνου, νέο στόλο οχημάτων καθαριότητας, διεθνή προβολή της Αθήνας, φροντίδα για τα αδέσποτα ζώα, αναπλάσεις πλατειών και κοινόχρηστων χώρων, πεζοδρομήσεις, συντήρηση μνημείων, νέους παιδικούς σταθμούς και παιδικές χαρές, προγράμματα για τα ΑΜΕΑ, απαλλοτριώσεις ελεύθερων χώρων, αγορά αστικού εξοπλισμού («στάσεις, τουαλέτες, καλαθάκια») και άλλα όσα δεν βάνει ο λογισμός. Τον λόγο έλαβε μετά το δεξί της χέρι, ο αναπληρωτής δημάρχου Θ. Σκυλακάκης, ο οποίος, προκειμένου να πείσει για την αναγκαιότητα λήψης του δανείου, έθεσε ερωτήματα δίνοντας και απαντήσεις: «Θα ξοδευτεί σωστά το δάνειο;» αναρωτήθηκε. Και απάντησε κοφτά: «Είναι έργο και χρέος της αντιπολίτευσης να είναι αμείλικτη σε αυτό το θέμα»!
Επένδυση δημοκρατίας
– Χωρίς να χάσει λεπτό, ο πρώην ανθυποψήφιος δήμαρχος Χρήστος Παπουτσής πήρε τον λόγο και αφού μίλησε για τον δύσκολο δρόμο της «δημιουργικής αντιπολίτευσης» και «της ρήξης με το παρελθόν», για την ανάγκη «να υποστηρίξουμε κάθε προσπάθεια για να είναι η Αθήνα μια λαμπρή πόλη υποδοχής των Ολυμπιακών Αγώνων», έριξε τη βόμβα:
«Η χρηματοδότηση του επενδυτικού προγράμματος είναι ελλιπής» και το δάνειο πρέπει να ανέβει στα 200 εκατ. ευρώ για να γίνουν έργα «με ορίζοντα τετραετίας». Πρότεινε μάλιστα και συγκεκριμένα έργα:
– ηχηρή σήμανση των οδικών διαβάσεων, πρόγραμμα βύθισης των κάδων απορριμμάτων, υπόγειο γκαράζ στην πλατεία Ελευθερίας, πρόγραμμα ελέγχου ηχορύπανσης, πρόγραμμα ψηφιακής Αθήνας, 14 θερινούς κινηματογράφους, δημοτικές βιβλιοθήκες, χωρίς να αφήσει την… απαραίτητη «επένδυση στη δημοκρατία»: «τη δημιουργία ενός δημοτικού τηλεοπτικού προγράμματος»!
Παζάρια
Από τα επίσημα πρακτικά του συμβουλίου που διαβάζουμε, δεν είναι εμφανές αν η πλειοψηφία εξεπλάγη ή «περίμενε» την πρόταση Παπουτσή. Το μόνο ενδεικτικό είναι ότι η δήμαρχος είπε κάποια στιγμή πως μπορεί να δεχτεί δάνειο μέχρι 170 εκατ. διότι «το 200 ξεπερνά τις δυνατότητες επιβάρυνσης του επόμενου δημοτικού συμβουλίου», αλλά λίγο μετά και αφού ο Χ. Παπουτσής αντιπροτείνει τα 180 εκατ., συμφωνεί κι εκείνη μαζί του. Η συζήτηση ολοκληρώθηκε σε ατμόσφαιρα πανηγυρική όπως συνέβη και στις 17 Ιουλίου 2003 που ψηφίστηκαν οι δανειακές συμβάσεις με τις τράπεζες (UBS-Αγροτική), με τον Χ. Παπουτσή να εύχεται «να μη χρειαστεί ποτέ στο μέλλον ο δήμος να ξαναπάρει δάνειο» (ο Ν. Κακλαμάνης πάντως πήρε 50 εκατ. το 2007) και να τονίζει τη δέσμευση: τα χρήματα να πάνε σε επενδύσεις και «όχι σε καταναλωτική χρήση»…
Διαψεύδεται όμως τον Δεκέμβριο του 2003 όταν το δημοτικό συμβούλιο καλείται να ψηφίσει τον προϋπολογισμό για το 2004. Εκεί, η Ντόρα Μπακογιάννη απαστράπτουσα αναγγέλλει το πιο μεγάλο επενδυτικό πρόγραμμα εξοπλισμού καθαριότητας, ύψους 34 εκατ. ευρώ (ο Κακλαμάνης την ξεπέρασε με 57 εκατ. το 2008) αλλά ο Χρήστος Παπουτσής γκρινιάζει διότι «οι λειτουργικές και καταναλωτικές δαπάνες συνεχίζουν να αποτελούν τα κονδύλια πρώτης προτεραιότητας, ενώ οι επενδυτικού χαρακτήρα αναπτυξιακές παρεμβάσεις δεν προσδιορίζονται».
Εκεί που ο κ. Παπουτσής θα λάμψει διά της απουσίας του είναι στην απολογιστική συζήτηση του επενδυτικού προγράμματος τρία χρόνια μετά, τον Δεκέμβριο του 2006 (είχε ήδη εκλεγεί η διοίκηση Κακλαμάνη).
Υλοποίηση με δεξιώσεις
Στη συζήτηση εκείνη θα τοποθετηθεί πρώτος εκ μέρους της μείζονος αντιπολίτευσης ο Κ. Παταβούκας, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Σε ένα τεχνικό πρόγραμμα τετραετίας, ύψους 440 εκατ. ευρώ, απορροφήθηκαν τα 188, περίπου το 40%. Τα 112 αφορούσαν ολυμπιακές δράσεις, κυρίως διαφημιστικά προγράμματα, πανό, πολιτιστικά δρώμενα, δεξιώσεις, συναυλίες κ.λπ…».
Ο κ. Παταβούκας θα επισημάνει ότι σε επίπεδο έργων υποδομών η υλοποίηση ήταν 10%. Από την ίδια παράταξη θα μιλήσει αργότερα και ο Μ. Γιομπαζολιάς που θα γίνει πιο συγκεκριμένος: «Από τα έργα που χρηματοδοτήθηκαν με το δάνειο η υλοποίηση δεν υπερβαίνει το 23-25% και σε αυτά που αφορούν υποδομές της πόλης, που τόσο τις έχει ανάγκη, δεν υπερβαίνει το 13-15%». Στο τέλος βγάζει και το πιο πικρό παράπονο: Από εκείνα τα έργα που είχε προτείνει η παράταξη Παπουτσή «δεν έγινε ούτε ένα».
Ο «εύκολος» λαός
Πώς απάντησε η διοίκηση; Με το γήπεδο του ΠΑΟ στον Βοτανικό (από τό 2006 ήταν «ώριμο»)! Είπε ο Θ. Σκυλακάκης: «Μα μόνο το έργο του Βοτανικού – Λ. Αλεξάνδρας είναι ένα έργο που όταν ολοκληρωθεί θα είναι 350 εκατ. ευρώ επένδυση…». Ο σύμβουλος της παράταξης Παπουτσή Τάκης Μπέης (ο μόνος που δεν είχε ψηφίσει τα δάνεια του 2003) ήταν ακόμη πιο συγκεκριμένος: «Το δάνειο χρησιμοποιήθηκε μόνο για λειτουργικές δαπάνες» είπε, αλλά ο Χ. Παπουτσής έλειπε από την αίθουσα και εμφανίστηκε μόνο την ώρα που έκλεινε τη συζήτηση η Ντόρα Μπακογιάννη, λέγοντας μεταξύ άλλων ότι έγινε έργο που δεν μπορεί να μηδενίζεται. Απόδειξη; «Ο αθηναϊκός λαός εύκολα επί 20 χρόνια ανανεώνει την εμπιστοσύνη του στην παράταξη που ανήκω»… «
» Η «προίκα» του 2004
Του ΠΑΝΟΥ ΤΟΤΣΙΚΑ
Και ξαφνικά, εν έτει 2010, η διεθνής κοινή γνώμη ανακάλυψε την ελληνική αναξιοπιστία. Ανακάλυψε τη «δημιουργική λογιστική», τα ψεύτικα και παραποιημένα στατιστικά στοιχεία με τα οποία δημιουργούσε η Ελλάδα μια διαφορετική εντύπωση για την οικονομική της κατάσταση.
Ολοι φαίνονται πως αγνοούν ότι η Ελλάδα μπήκε στην ευρωζώνη αν και δεν συγκέντρωνε τα κριτήρια που είχαν τεθεί, χάρη στα παραπλανητικά νούμερα που παρέθεσε και που οι Ευρωπαίοι «εταίροι» αποδέχτηκαν, αν και γνώριζαν ότι ήταν ψεύτικα. Αλλωστε δεν ήταν μόνο η Ελλάδα που παρέθεσε ψεύτικα στοιχεία…
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η Ελλάδα συγκεντρώνει τα φώτα μιας παγκόσμιας αρνητικής δημοσιότητας: Το 2004, λίγους μήνες πριν από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, η «διεθνής κοινότητα» κρατούσε την ανάσα της αν θα μπορέσουν τελικά να είναι έτοιμες στην ώρα τους οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις και υποδομές που ήταν απαραίτητες για να γίνουν οι Αγώνες. Τότε οι ελληνικές ευρεσιτεχνίες και πατέντες έδωσαν και πήραν, οι εργολάβοι χρέωσαν τα έργα πολύ παραπάνω «λόγω του κατεπείγοντος», θυσιάστηκαν και κάποιοι εργάτες, κυρίως ξένοι, και τελικά «τα καταφέραμε», είπαν. Μίλησαν για τους «επιτυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας» και ξέχασαν ότι το πραγματικό κόστος των «έργων» ήταν 4-5 φορές περισσότερο από το αρχικά προϋπολογισθέν. Ξέχασαν ότι ο φάκελος με τον οποίο «κέρδισε» η Αθήνα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ήταν εντελώς διάτρητος, ότι ήταν γεμάτος ψεύτικα στοιχεία, ότι ήταν αναξιόπιστος.
Ο σουηδικός λαός θεωρείται από τους πιο φιλειρηνικούς. Οταν όμως του τέθηκε το 1997 το δίλημμα αν θέλει να διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 στη Στοκχόλμη, η απάντηση δόθηκε με ένα μπαράζ βομβιστικών εκρήξεων σε αθλητικές εγκαταστάσεις: το κύριο επιχείρημα των αντιτιθέμενων Σουηδών ήταν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα επιβάρυναν σοβαρά την οικονομία της χώρας τους και θα περιόριζαν τους πόρους που προορίζονταν για κοινωνικές δαπάνες. Ετσι, με χαμηλή βαθμολογία στο κριτήριο «λαϊκή αποδοχή», οι Σουηδοί απέτρεψαν τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα τους. Μέχρι σήμερα αρνούνται να ενταχθούν στην ευρωζώνη.
Στο Βερολίνο, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η μη διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων τέθηκε ως όρος για τη συνεργασία στις δημοτικές εκλογές μεταξύ αριστερών και οικολογικών δυνάμεων. Μέχρι σήμερα, στο Βερολίνο, το ισχυρό αντι-ολυμπιακό κίνημα που αναπτύχθηκε απέτρεψε τη διεκδίκηση των περιζήτητων παγκοσμίως Ολυμπιακών Αγώνων…
Στη χώρα μας, αντιθέτως, η «Μεγάλη Ιδέα» των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα άγγιξε τη φαντασία ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού. Ο ανεκδιήγητος φάκελος που κατατέθηκε στην ανεκδιήγητη «Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή» του Σάμαρανκ, των «αθανάτων» και των μαφιόζων, περιείχε στημένο γκάλοπ όπου το 97,5% των Ελλήνων ήταν υπέρ των Αγώνων στην Αθήνα. Οσοι εναντιώθηκαν, θεωρήθηκαν από «αντεθνικά στοιχεία» έως γραφικοί. Τα επιχειρήματά τους για τις οικονομικές, κοινωνικές, περιβαλλοντικές επιπτώσεις της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα αποσιωπήθηκαν ή λογοκρίθηκαν. Ετσι, κάποιοι φαίνεται να πέφτουν από τα σύννεφα όταν αντιλήφθηκαν λίγα χρόνια μετά τους Αγώνες ότι το δημόσιο χρέος και ο δανεισμός είχαν εκτοξευθεί στα ύψη.
Το πραγματικό ωστόσο κόστος της «επιχείρησης Ολυμπιάδα 2004» δεν το μάθαμε ποτέ. Φρόντισε γι’ αυτό η Γιαννούλα και ο Σημίτης και στη συνέχεια ο Καραμανλής και ο Αλογοσκούφης. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι ακόμα πληρώνουμε κι ακόμα χρωστάμε τα κερατιάτικα.
Σήμερα η κατάσταση είναι τραγική για τη χώρα. Αυτοί που μας «χάρισαν» τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αυτοί που μας επέβαλαν να αγοράσουμε άχρηστους εξοπλισμούς και πανάκριβα συστήματα ασφαλείας, αυτοί που παρακολουθούσαν τα τηλέφωνά μας, οι Γερμανοί της Siemens και αυτοί που εισέπραξαν τις μίζες και τις προμήθειες, μας μιλάνε για «αναξιοπιστία» της χώρας . Μας ζητάνε να καθηλώσουμε τους ήδη χαμηλούς μισθούς και τις συντάξεις, να περικόψουμε ακόμη περισσότερο τις κοινωνικές δαπάνες και ταυτόχρονα παίρνουν μέτρα για να στηρίξουν τις τράπεζες που τόσα χρόνια μας ξεζούμιζαν κανονικά.
Στο Μόντρεαλ του Καναδά δεν απέκρυψαν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν γι’ αυτούς μια οικονομική καταστροφή. Ακόμα πληρώνουν… Στην Ελλάδα, αποκρύπτεται επιμελώς ότι η κατρακύλα της οικονομίας της χώρας ξεκινάει λίγα χρόνια πριν από το 2004 και κορυφώνεται σήμερα. Οι εμφανισθέντες «υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης», τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας των προηγούμενων χρόνων δεν μπορούν να αποκρύψουν την ουσιαστική «προίκα» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα, δηλαδή την πραγματικότητα των τεράστιων ελλειμμάτων, του αχαλίνωτου δανεισμού. Η φούσκα έσπασε. Το ζήτημα είναι αν και πότε θα ξεχειλίσει το ποτάμι της οργής.»-