Η ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΟ ΟΔΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΡΟΥΣΗ ΟΧΗΜΑΤΩΝ ΣΕ ΚΟΛΟΝΕΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΔΕΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΠΑΡΟΔΙΑ ΕΜΠΟΔΙΑ.—ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΔΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ.—ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ- ΔΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ- ΝΕΜΕΤΑΙ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΠΑΝΤΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ.

Γράφει και προτείνει ο Δικηγόρος ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΙΩΚΟΣ-ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ
————————…————————–
Η παρακάτω «Τετραλογία» αφιερώνεται στη μνήμη του γιου μου Δημήτρη, ετών 33 ηλεκτρολόγου μηχανικού του ΕΜΠ, που «δολοφονήθηκε» εξαιτίας της εικονιζόμενης παράνομης διαφημιστικής πινακίδας στις 12-2-2000, στη Λ.Κατεχάκη έξω από την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, που είχε τοποθετηθεί εκεί παράνομα από την διαφημιστική εταιρία ΑΛΜΑ ΑΤΕΡΜΩΝ, τον Δήμο Παπάγου, υπό την ανοχή του Δημοσίου και ηλεκτροφωτιζόταν παράνομα από την ΔΕΗ. Αφιερώνεται επίσης  στη μνήμη όλων των «δολοφονημένων» από την ίδια αιτία και όλων των «δολοφονημένων» της ασφάλτου στην Ελλάδα. Από τότε η ζωή μου άλλαξε, ({όπως άλλαξε και του φίλου μου Μανώλη Σταυρουλάκη,(και αμέτρητων άλλων) που ο γιός του, «δολοφονήθηκε» στη Λ.Κηφισίας  από την ίδια αιτία στις 19-12-2005)}.
Και  έχω αφιερώσει την ζωή μου στον γιο μου και σ΄όλους τους ΄Ελληνες και  Ελληνίδες προκειμένου να λειτουργήσει η δημόσια Διοίκηση και οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα για να δημιουργηθεί άριστο οδικό δίκτυο, για να μην μαίνεται η γενοκτονία του πληθυσμού της Χώρας, κυρίως νέων ανθρώπων, τη στιγμή που η Ελλάδα αντιμετωπίζει πρόβλημα υπογεννητικότητας.
Δεν νοείται έξοδος από την κρίση χωρίς άριστο Οδικό δίκτυο. Ας αναλάβει τις ευθύνες της η παρούσα κυβέρνηση. Με την σύγχρονη τεχνογνωσία, την Ευρωπαϊκή και την Παγκόσμια, μπορεί η Ελλάδα να οδηγηθεί σε έξοδο από την κρίση και σε ανάπτυξη δια της δημιουργίας άριστου οδικού δικτύου, όπου θα κινούνται με πλήρη ασφάλεια, άνθρωποι, αγαθά, εμπόριο, τουρισμός, ηλεκτρική και κάθε άλλου είδους ενέργεια, δια των οποίων είναι δυνατό να εκβιομηχανιστεί  η χώρα και να «τσακιστεί» η ανεργία…

—-.—
ΜΕΡΟΣ Α
Η   Οικονομική κρίση , η σύγχρονη Τεχνογνωσία  και η γενοκτονία της ασφάλτου  στην Ελλάδα. Τεράστιες οι ευθύνες της κυβέρνησης Παπαδήμου και του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου συστήματος .

——————–.———————–
Σε σχέση με την παρακάτω περιγραφόμενη  τεχνογνωσία των κοινωνιών  που έχει φτάσει σε απίθανα επίπεδα κατακτήσεων, ιδιαίτερα στον τομέα του ηλεκτρισμού, η πολιτική οδικής ασφάλειας στην Ελλάδα είναι ανύπαρκτη.
Οι λακούβες των δρόμων στην χώρα μας αφού δεν τους συντηρεί κανένας, γίνονται συχνή αιτία αυτοκινητικών ατυχημάτων.
Επίσης  τα παρόδια εμπόδια ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα (διαφημιστικές πινακίδες, κολόνες φωτισμου της ΔΕΗ, πινακίδες ιδιωτών, διαφημιστικά στέγαστρα των στάσεων αστικών συγκοινωνιών και κάθε άλλο είδος παροδίων εμποδίων) τοποθετούνται στα πεζοδρόμια, σε  κοινόχρηστους χώρους, έτσι ώστε κάθε γωνιά των πόλεων (τα λεγόμενα μελανά σημεία) να βάφονται με αίμα κυρίως νέων εποχούμενων ανθρώπων.

          
Η1η φωτ.δείχνει ένα τμήμα της Λ.Σχιστού πριν την Ελευσίνα. Στην εικονιζόμενη φωτιστική κολόνα της ΔΕΗ που είναι τοποθετημένη παράνομα στη νησίδα ασφαλείας προσέκρουσε στις 15-12-2010 το αυτοκίνητο του Γιάννη Σταθάκη με οδηγό τον ίδιο κι από την πρόσκρουση ο Γιάννης  θανατώθηκε.΄Εχει επιληφθεί το αρμόδιο Τμήμα. Η κολόνα αυτή σε διάστημα δύο μηνών από 15-12-2010 έως 15-2-2011 είχε  καταστραφεί από προσκρούσεις αυτοκινήτων τέσσερες φορές  και τις τέσσερες φορές κάποιοι (η ΔΕΗ;) την αντικαθιστούσαν.

Η 2η φωτ. εικονίζει πάνω στη φωτιστική κολόνα της ΔΕΗ, την φωτογραφία ενός νεαρού αστυνομικού και μπουκέτο λουλούδια. Ο αστυνομικός  προσέκρουσε με την  μηχανή του στην βάση της εικονιζόμενης φωτιστικής κολόνας της ΔΕΗ στο Περιστέρι,στάση Ταχυδρομείου, που έχει τοποθετηθεί παράνομα στην εικονιζόμενη νησίδα ασφαλείας και θανατώθηκε.
Η www.diadromi.com έχει ασχοληθεί, σε άλλες  σελίδες της, εκτενώς στο παρελθόν με τον συγκεκριμένο θάνατο.
Σε τέτοιες, σαν τις ως άνω περιπτώσεις (αμέτρητες) οι συγγενείς των «δολοφονημένων»ψάχνουν να βρούν τους υπαίτιους.Ποιοί είναι; Η ΔΕΗ; ο δήμος; το   Δημόσιο;Κι όταν απευθύνονται σε κάποιον απ΄αυτούς τους παραπέμπει στους άλλους!
Στο μεταξύ Κύριε Παπαδήμο η αρμόδια Διϋπουργική επιτροπή  και η αρμόδια επίσης διακομματική επιτροπή οδικής ασφάλειας της Βουλής, καθεύδουν Και τέτοιες «δολοφονίες» είναι καθημερινό φαινόμενο.
Η Λ.Σχιστού αποτελεί την «συνταγή του θανάτου». Και με τέτοιες «συνταγές θανάτου» είναι στιγματισμένο όλο το οδικό δίκτυο της χώρας.Τριγύρω σε τέτοια «μελανά σημεία», ανά την Ελλάδα, είναι τοποθετημένα αμέτρητα εικονοστάσια στη μνήμη αμέτρητων θανατωθέντων κυρίως νέων ανθρώπων!
———————.——————-
Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν χρησιμοποιεί την σύγχρονη τεχνογνωσία, ούτε διαχειρίζεται με τέτοιο τρόπο την ηλεκτρική ενέργεια, ούτως ώστε η Ελλάδα να πάψει να σκοτώνει τα παιδιά της στην άσφαλτο, δια της μη σωστής λειτουργίας της ΔΕΗ, δια της μη λειτουργούσας Διϋπουργικής Επιτροπής Οδικής Ασφάλειας, που συστήθηκε το 2010, δια της μη λειτουργούσας επίσης διακομματικής επιτροπής οδικής ασφάλειας της Βουλής, δια της μη αστυνόμευσης του οδικού δικτύου της χώρας, δια τη μη ύπαρξης πολιτικής Οδικής ασφάλειας, δια της μη καθαίρεσης παράνομων διαφημιστικών πινακίδων και άλλων παροδίων εμποδίων.
Δυστυχή ΄Ελληνα, σε σκοτώνει με την ανετργία, την φτώχεια,  τις ασθένειες  και την κατάθλιψη η οικονομική κρίση, και έτσι «δολοφονημένο» σε «ξαναδολοφονούν» στην άσφαλτο.

Γιατί; Κύριε Παπαδήμο; Αφού η Ελλάδα είναι το διαμάντι του πλανήτη; Γιατί την μετατρέψατε σε πεδίο πειραματισμών , κατά του λαού της; Για να αποδείξετε ότι δήθεν  το σύστημα της δήθεν ελεύθερης οικονομικής αγοράς τείνει στην ισορροπία και στην αυτορρύθμιση; Οι εμπνευστές του μνημονίου κύριε Παπαδήμο, που είχαν μείνει σιωπηλοί μέχρι τώρα  βγαίνουν ένας ένας και καταγγέλουν το μνημόνιο σαν αδιέξοδη λύση.
Αλλάξτε ρότα κύριε Παπαδήμο, η πολιτική του μνημονίου είναι αδιέξοδη και εγκληματική.
Η κρίση είναι συστημική. Ο νεοφιλελευθερισμός «έφαγε τα ψωμιά του». Αν συνεχίσετε έτσι, όπως μέχρι  τώρα, την πολιτική των όποιων αντιλαϊκών μνημονίων θα καταβάσετε τον κόσμο στους δρόμους. Και στην Ελλάδα και διεθνώς.
Αν ο νεοφιλελευθερισμός είναι τόσο άκαμπτος και βάρβαρος θα βουτήξει του λαούς για άλλη μια φορά στο αίμα, αλλά οι εμπνευστές του δεν θάχουν που να κρυφτούν, γιατί ο πλανήτης είναι ένα μεγάλο χωριό. Και δια της τεχνογνωσίας και με μια  άλλη πολιτική μπορεί να βγει από την κρίση, προς την ειρήνη, την δημιουργία, την αλληλευγγύη, πριν απ΄όλα των ευρωπαϊκών λαών,  και την Ελληνική και την παγκόσμια  ανάπτυξη!

————————–.————————–
ΑΛΛΑ  ας δούμε συνοπικά τις κατακτήσεις  της ανθρωπότητας στον τομέα του ηλεκτρισμού, τις κατακτήσεις της ηλεκτρονικής εποχής μας, που αν χρησιμοποιηθούν σωστά από την παρούσα κυβέρνηση, και από κάθε κυβέρνηση υπέρ του δημοσίου (λαϊκού) συμφέροντος, μπορεί η Ελλάδα μας να βγει τάχιστα από την παρούσα οικονομική κρίση:
Η ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΣ
Ο αμερικάνος Τζότζεφ Χένρι περί το 1830 είχε καταφέρει να κατασκευάσει ένα μικρό ηλεκτρομαγνήτη που μπορούσε να σηκώσει 750 λίμπρες.
Ο Χένρι συνέχισε να προσπαθεί. Πριν παρουσιάσει το έργο του, είχε τυλίξει ένα μικρό κομμάτι σιδήρου τόσο σφικτά με καλώδιο, ώστε όταν η μπαταρία έμπαινε σε λειτουργία, αυτό το  μικρό κομμάτι σήκωνε περισσότερες από 1.500 λίμπρες.
Για να μπορούν να δουν όλοι, ανύψωσε όλη την κατασκευή σε μια γερή σκαλωσιά Αν αποσυνέδεε τη μπαταρία, θα έπεφτε, όλο αυτό το βάρος  απότομα κάτω. με ένα τρομερό πάταγο
Τα  άτομα  που αυτός και άλλοι ανακάλυψαν δεν ήταν  μικρά ρουλεμάν, αλλά τμήματά τους είναι ηλεκτρικά φορτισμένα και μπορούν να αποχωριστούν. Αυτά τα ξεχωριστά κομματάκια ονομάστηκαν αργότερα ηλεκτρόνια, και οι ερευνητές περί το τέλος της δεκαετίας του 1880 έφτασαν να πιστεύουν ότι αυτά ήταν που κυλούσαν μέσα στα καλώδια, και η ισχύς απ’ αυτά τα φορτισμένα ηλεκτρόνια έδινε στο ηλεκτρικό ρεύμα τη δύναμη του.
Όταν ένα ηλεκτρικό καλώδιο κόβεται από μια καταιγίδα, οι σπινθήρες που ξεπηδούν είναι ένα σημάδι των ρευμάτων των ηλεκτρονίων τα οποία βρίσκονταν μέσα στο καλώδιο.
Μέσα σ’ ένα τηλεφωνικό καλώδιο, τα ηλεκτρόνια κυλάνε προς τα εμπρός, και μέσα σ’ έναν ισχυρό προβολέα κινούνται ακόμα περισσότερα ηλεκτρόνια.
Επί δεκαετίες οι ερευνητές, όπως ο ΄Εντισον και άλλοι είχαν οραματιστεί την κατασκευή χρήσιμου τεχνητού φωτός, αλλά κανένας δεν είχε πλησιάσει στην επιτυχία.
Ο μικρόκοσμος ήταν τόσο λίγο κατανοητός ώστε ήταν δύσκολο να ελέγξεις το πώς η ηλεκτρική ισχύς ξεπηδούσε από εκεί που ήταν παγιδευμένη..

Το δέλεαρ του ηλεκτρικού φωτός δεν εξαλείφθηκε ωστόσο, γιατί τα φώτα με λάδι ή αέριο, που ήταν η καλύτερη εναλλακτική λύση, είχαν δικά τους προβλήματα. Μεγάλα κοπάδια από φάλαινες είχαν εξολοθρευτεί στις αρχές της εκατονταετίας του 1800 για να πάρουν ένα σχετικά καθαρό λάδι για λάμπες. Όταν αυτό έγινε πολύ ακριβό, η κηροζίνη και άλλα βαρύτερα λάδια που χρησιμοποιούνταν παρήγαν καπνό, οσμή, και, όταν οι λάμπες έσπαγαν, προκαλούσαν πυρκαγιές. Το φυσικό αέριο ήταν λίγο καλύτερο, αλλά ήταν ακριβό και δύσκολο να μεταφερθεί μέσω σωληνώσεων σε οποιοδήποτε σημείο, και οι χρήστες έπρεπε να ελέγχουν τη ρύθμιση των καυστήρων στις λάμπες τους για να συγκρατούν τους ατμούς και να μη γεμίζουν από σύννεφα καπνού,
Το πρώτο μέταλλο που δοκίμασε ο Έντισον για τα ηλεκτρικά φώτα του ήταν η πλατίνα, καθώς αυτή είχε ένα από τα πιο ψηλά σημεία τήξης από τα μέταλλα  που ήταν γνωστά. Αλλά ήταν επίσης ένα από τα πιο ακριβά από τα γνωστά μέταλλα, και πολύ γρήγορα δοκίμασε άλλα φθηνότερα, και σε κάποιο σημείο νόμισε ότι θα μπορούσε να πετύχει με θερμαινόμενα σύρματα νικελίου. Αυτό δεν αναφλεγόταν τόσο πολύ όπως στις προηγούμενες προσπάθειες του, αλλά και όταν ακόμα φωτοβολούσε, το φως ήταν πολύ δυνατό: «Εξαιτίας της τεράστιας δύναμης του φωτός», σημείωνε στο σημειωματάριο του ο Έντισον, «υπέφερα τους πόνους της κόλασης από τα μάτια μου χτες βράδυ από τις 10:00 μ.μ. μέχρι τις 4:00 π.μ. Κατάφερα να κοιμηθώ με μια μεγάλη δόση μορφίνης».

Με τον καιρό κατάφερε να κατασκευάσει τις λάμπες με νήμα νικελίου χωρίς να καρφώνει το βλέμμα του  σε αυτές, αλλά αυτές εξακολουθούσαν να αναφλέγονται πολύ γρήγορα.
Το πρώτο τέχνασμα που χρησιμοποίησε για να προστατεύσει από την καύση το νήμα ήταν να εμποδίσει το οξυγόνο να φτάνει σε αυτό. Αυτό σήμαινε να το περιβάλει με μικρά κενά. Έφερε αντλίες οι οποίες μπορούσαν να αφαιρέσουν τον αέρα από γυάλινα δοχεία, και μίσθωσε έναν κορυφαίο κατασκευαστή φυσητού γυαλιού,  βελτίωσε τις αντλίες, και πριν περάσει πολύς καιρός,  η ομάδα του είχε δημιουργήσει μικρά γυάλινα δοχεία σε σχήμα το οποίο θύμισε σε αυτούς που το έβλεπαν βολβούς τουλίπας, τα οποία περιείχαν λιγότερο αέρα στο εσωτερικό τους από ό,τι βρίσκεται στην κορυφή του όρους Έβερεστ ή ακόμα μερικές εκατοντάδες μίλια ψηλότερα πάνω απο τη Γη. Περί τα τέλη του 1879 είχε κατασκευάσει μικρές γυάλινες σφαίρες οι οποίες συγκρατούσαν σχεδόν λιγότερο από ένα χιλιοστό της ποσότητας του αέρα που υπάρχει στη συνηθισμένη ατμόσφαιρα.
Αλλά αυτές εξακολουθούσαν να μη λειτουργούν. Όποιο μεταλλικό νήμα και αν τοποθετούσε ο Έντισον στο κέντρο μιας απ’ αυτές τις λάμπες θερμαινόταν τόσο πολύ ώστε ή θα καιγόταν ή θα έλιωνε ή θα έσπαγε , παρά τη χαμηλή πίεση του αέρα μέσα στις λάμπες. Παράτησε το μέταλλο και  τοποθέτησε λωρίδες απανθρακωμένου χαρτιού μεταξύ δυο ηλεκτροδίων για να δει πόσο καλά θα μπορούσαν αυτά να λάμπουν, και επίσης δοκίμασε κομματάκια φελλού, και έπειτα ίνες βαμβακιού.
Το βαμβάκι φαινόταν πολύ ελπιδοφόρο, και για μεγάλο διάστημα το πρόβαλλε σαν μεγάλη του επιτυχία. Αλλά γρήγορα απέτυχε και αυτό.
«Πιστεύω», είπε στην ομάδα του, αγανακτισμένος, «ότι κάπου μέσα στο εργαστήριο του παντοδύναμου θεού υπάρχει ένα φυτό με γεωμετρικά παράλληλες ίνες κατάλληλο για τη δική μας χρήση. Ψάξτε για αυτό». Η ομάδα του είχε αναπτύξει εξειδίκευση στα νημάτια καλωδίων και σε αντλίες αέρα, τώρα συγκέντρωναν σοβαρές εκδόσεις σχετικές με τις φυτικές ίνες.

ΤΟ ΙΑΠΩΝΙΚΟ ΜΠΑΜΠΟΥ ΜΑΝΤΑΚΕ
Καθώς το ψάξιμο μέσα στα βιβλία δεν απέφερε ακόμα απάντηση, άρχισαν να ταξιδεύουν: ένας  στην Κούβα, ένας άλλος στη Βραζιλία, ένας τρίτος στην Κίνα και σε άλλα σημεία στην Ανατολή. Και εκεί, στη νότια-κεντρική Ιαπωνία, διασταυρώθηκαν με το μπαμπού μαντάκε.

Είχε μία ίνα πολύ καλύτερη για τις ανάγκες του Έντισον από ό,τι η πλατίνα, το νικέλιο ή ακόμα το απανθρακωμένο βαμβάκι τα οποία ήταν μέχρι τότε τα καλύτερα.
Όταν οι άνθρωποι του Έντισον συνέδεσαν τα νήματα του μαντάκε στα καλώδια της μπαταρίας και έκλεισαν το διακόπτη έτσι ώστε τα ισχυρά φορτισμένα ηλεκτρόνια να ξεχυθούν, μια αδύναμη λάμψη ήρθε από το μπαμπού. Όταν πέρασαν μια γυάλινη σφαίρα γύρω από το μπαμπού και άντλησαν τον αέρα απ’ αυτή, το νήμα του μπαμπού έγινε λαμπρότερο και έλαμπε και έλαμπε και έλαμπε. Οι λάμπες από πλατίνα, σε ένα άλλο πείραμα στη Ρωσία είχαν αντέξει το πολύ δώδεκα ώρες οι προσπάθειες του Τζόζεφ Χουάν και άλλων, περίπου την ίδια περίοδο με τα πειράματα του Έντισον, είχαν πλησιάσει λίγες δεκάδες ώρες. Αλλά το ιαπωνικό μπαμπού, που έλαμπε μέσα στην αεροστεγή σφαίρα, τόσο μονωμένο σαν να ήταν στο κενό του απώτερου διαστήματος, διατηρήθηκε για περισσότερο από 1.500 ώρες.
Για να κάνει την εφεύρεση του πραγματικά πρακτική, ο Έντισον και οι άνθρωποι του έπρεπε να δημιουργήσουν πλήθος σχετικών εφευρέσεων.
Οι ηλεκτρικές λάμπες έπρεπε να τοποθετούνται εύκολα στις βάσεις τους, για παράδειγμα, μέχρι τώρα κανένας άλλος δεν το είχε χρειαστεί αυτό, έτσι η ομάδα εμφανίστηκε με μια πρωτότυπη μέθοδο: να μετατρέπει τις βιδωτές τάπες από τα δοχεία της κηροζίνης {από όπου προέρχονται οι βιδωτές λάμπες μας σήμερα). Προσάρμοσαν τόσο ερμητικά τις κενές λάμπες στους κοχλίες ώστε ο αέρας δεν μπορούσε να εισχωρήσει και να κάνει το πυρακτωμένο νημάτιο να καίγεται πολύ γρήγορα.
Ο Έντισον απαιτούσε δεκάδες συντονισμένων εφευρέσεων που αφορούσαν διακόπτες, ασφάλειες, γραμμές μεταφοράς ισχύος, υπόγειους μονωτήρες και άλλα παρόμοια.
΄Ηδη ο ΄Εντισον εθεωρείτο ως ο μεγαλύτερος από τους ηλεκτρολόγους της εποχής του, και ακόμα δεν ήξερε τι συμβαίνει μέσα σ’ ένα ηλεκτρικό καλώδιο. Τις περισσότερες φορές, όταν δημοσιογράφοι του ζητούσαν να επιχειρήσει να τους εξηγήσει πώς πραγματικά δούλευε αυτή η σπουδαία εφεύρεση, ο Έντισον απλά απέφευγε την ερώτηση.
Ωστόσο στα 1883 παρατήρησε ότι μια μαύρη κηλίδα εμφανιζόταν περιστασιακά στο εσωτερικό της μιας ή της άλλης λάμπας που δοκίμαζε. Αυτό ήταν παράξενο, διότι το γυαλί ήταν πάντοτε ακηλίδωτο όταν σφραγιζόταν γύρω από το νημάτιο πυράκτωσης. Η κουκκίδα δεν μπορούσε να είναι γδάρσιμο (το νημάτιο δεν ακουμπούσε ποτέ το γυαλί), ούτε μπορούσε να είναι σκόνη ή καπνιά (δεν υπήρχε εκεί καθόλου αέρας για να μεταφέρει σκόνη).

Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΟΥ
Ο Έντισον προβληματιζόταν από αυτά τα ίχνη. Ήταν κάτι που εκτοξευόταν από το νήμα για να δημιουργήσει την κουκκίδα; Ήθελε να το ερευνήσει περισσότερο, αλλά οι βοηθοί του δίστασαν. Αν ήταν μια εφεύρεση με πρακτική αξία, θα δούλευαν οποιαδήποτε ώρα για να  τον βοηθήσουν. Αλλά μικρές μαύρες κουκκίδες;
Ο Έντισον προσπάθησε να συνεχίσει την έρευνα μόνος του, αλλά ήταν δύσκολο και τα παράτησε. Ήταν το λάθος μιας ζωής.
Στις επόμενες δεκάδες χρόνια ελάχιστοι άλλοι ερευνητές άρχισαν να στρέφονται σ’ αυτό και σε παρόμοιες ανακαλύψεις. Ο πιο επίμονος ήταν ένας άντρας λίγα μόνο χρόνια νεότερος από τον Έντισον, ο Τζότζεφ Τζον Τόμσον, ο οποίος εργαζόταν στην Αγγλία στη δεκαετία του 1880 και στη δεκαετία του 1890 στο ίδιο κολέγιο του Κέιμπριτζ στο οποίο είχε εργαστεί και ο Νεύτωνας.
Ο Τζότζεφ Τόμσον δεν ήταν ο πιο πιθανός πρωταθλητής του πειράματος, γιατί ακόμα και οι φίλοι του, δυσφορούσαν με τις δυσκολίες του στην κατασκευή των συσκευών για τα πειράματα τα οποία μπορούσε  να σχεδιάζει τόσο εύκολα.
Αλλά κατάφερε να κατασκευάσει μεγεθυμένες παραλλαγές των λαμπτήρων φωτισμού του Έντισον, και χρησιμοποιούσε μαγνήτες για να πλησιάσει αθέατα μέσα και να «διευθύνει» ό,τι και αν ήταν αυτό που πετούσε από το νήμα.
Έπειτα ζύγιζε τα ιπτάμενα σωματίδια.Με αυτόν τον τρόπο ανακάλυψε το ηλεκτρόνιο. Τα άτομα δεν ήταν συμπαγείς μικρές μπάλες. Κατά κάποιο τρόπο τμήματα τους μπορούσαν να αποσχισθούν.
Οι αποκομμένες κουκκίδες μπορούσαν να αναπηδούν και να γλιστρούν προς τα μπρος, σαν μικρότερες μπάλες, μέσα σε κάθε ανοιχτό δίαυλο που βρισκόταν μπροστά του.
Ήταν εκείνες οι αποκομμένες κουκκίδες -τα ηλεκτρόνια- τα οποία, όπως είδαμε, κυλούσαν μέσα στο καλώδιο δημιουργώντας ένα ηλεκτρικό ρεύμα. Ακριβώς!
Ο  Τόμσον είχε κατορθώσει να εξηγήσει ό,τι ο Νεύτωνας και τόσοι άλλοι είχαν υποθέσει. Φαινόταν τόσο απλό!
Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από ισχυρά ηλεκτρικά φορτία, τα οποία είναι συνήθως κρυμμένα, αλλά τα οποία εμείς μπορούμε να τα απελευθερώσουμε δια της τριβής. Ό,τι ξεχυνόταν από τα μέταλλα των μπαταριών στον Τόμσον και στους συναδέλφους του, έμοιαζαν σαν μικροσκοπικοί στολίσκοι απ’ αυτά τα ηλεκτρόνια που απελευθερώνονται μετά από ποιος ξέρει πόσους αιώνες που ήταν κλειδωμένοι μέσα.
Όταν αυτά τα διαφεύγοντα ηλεκτρόνια συγκρούονταν μέσα στο νημάτιο πυράκτωσης μιας λυχνίας φωτισμού, αυτές οι συγκρούσεις έκαναν το νήμα να ζεσταίνεται αρκετά ώστε να φωτοβολεί. Ακόμα και η μαύρη κουκκίδα την οποία ο Έντισον είχε παρατηρήσει είχε απλά δημιουργηθεί από ηλεκτρόνια που εκτοξεύονταν από το νημάτιο μέσα στις λάμπες τους, και αυτές οι  συσσωρευμένες  κρούσεις χάρασσαν το γυαλί.
Η έρευνα ενός αιώνα για να δούμε τι συνέβαινε μέσα σ’ ένα ηλεκτρικό καλώδιο φαινόταν ότι είχε ολοκληρωθεί. Ο Τζότζεφ Τόμσον, και όχι ο Έντισον, πήρε το βραβείο Νόμπελ, και έγινε γνωστός ως ο άνθρωπος που εξήγησε πώς ο ηλεκτρισμός της βικτοριανής εποχής λειτουργούσε πραγματικά.
Αλλά εδώ υπήρχε μια τεράστια ατέλεια.
Ήταν πράγματι αλήθεια ότι οι ηλεκτρικές συσκευές λειτουργούσαν αποκλειστικά με ηλεκτρόνια που κινούνταν μέσα σ’ αυτές; Αν ήταν έτσι, τότε όταν κάποιος στη Νέα Υόρκη μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιον στη Βοστόνη, έπρεπε να ωθούνται ηλεκτρόνια από το τηλέφωνο της Νέας Υόρκης διαμέσου ενός μεταλλικού καλωδίου μέχρι τα ηλεκτρόνια να ξεχυθούν από το δέκτη στη Βοστόνη.
Αλλά δεν έβγαινε νόημα. Αν ο Νεοϋορκέζος μιλούσε για ένα μεγάλο διάστημα, χωρίς να επιτρέπει στο συνομιλητή του να τον διακόπτει, δεν θα έπρεπε τεράστιες μαύρες κουκκίδες να αρχίσουν να συγκεντρώνονται στη Βοστόνη, καθώς μεγάλες μάζες ηλεκτρονίων άρχιζαν να συσσωρεύονται; Αυτό δεν συνέβη ποτέ. Κατά κάποιο τρόπο η εξήγηση δεν ήταν πλήρης.
Έπρεπε να υπάρχει κάτι άλλο στο σύμπαν-κάποια αόρατη δύναμη που έλεγχε τον τρόπο με τον οποίο κινούνται τα ηλεκτρόνια, μια δύναμη η οποία μπορούσε να επιτελέσει το φαινομενικό θαύμα να κάνει αυτά τα ηλεκτρόνια να ταξιδεύουν χωρίς να συσσωρεύονται στην άλλη άκρη. Αλλά τι θα μπορούσε να είναι;
Ο Έντισον ήταν πεπεισμένος ότι αυτή η αόρατη δύναμη υπήρχε, και είχε κάποτε επιχειρήσει να αποκτήσει επαφή μ’ αυτή. Σε απόλυτη απομόνωση είχε δημιουργήσει ένα μικρό εκκρεμές, έφερε σε επαφή ένα καλώδιο από το εκκρεμές στο μέτωπο του, και έπειτα προσπάθησε χρησιμοποιώντας την καθαρή δύναμη της σκέψης να κινήσει το εκκρεμές. Δεν συνέβη τίποτα και, όντας σε αδιέξοδο και προβληματισμένος, εγκατέλειψε το πείραμα, αποδεχόμενος ότι δεν επρόκειτο να είναι εκείνος που θα αποκαλύψει οποιαδήποτε τέτοια αόρατη δύναμη.
Στην πραγματικότητα υπήρχε μια ολόκληρη ομάδα από ερευνητές, οι οποίοι προσπαθούσαν να προσδιορίσουν και να κατανοήσουν αυτές τις ευρύτερες δυνάμεις του ηλεκτρισμού. Εργάζονταν πάνω σ’ αυτό για πολλά χρόνια, αλλά η δουλειά τους ήταν πολύ θεωρητική και έτσι είχε αγνοηθεί από τους περισσότερους πρακτικούς εφευρέτες κατά την εκατονταετία του 1800.
Αυτοί οι ερευνητές πίστευαν ότι όλη η ανθρωπότητα περιβαλλόταν από ένα ισχυρό δίκτυο πεδίων μιας μυστηριώδους δύναμης. Σύμφωνα μ’ αυτούς, οι άνθρωποι για πολλές χιλιάδες χρόνια είχαν βρεθεί να κινούνται μέσα σ’ αυτά τα πεδία:
-στη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο,
-στην Κίνα και τις ΄Ανδεις,
αλλά επειδή τα πεδία ήταν αόρατα, κανείς ποτέ δεν είχε σημειώσει την παρουσία τους. Το μοναδικό σημάδι της ύπαρξης τους ήταν «λάθη» της φύσης, όπως οι θορυβώδεις σπινθήρες που προκαλούνταν από τον στατικό ηλεκτρισμό ή η λάμψη της αστραπής.
Ο Έντισον με κάποιο τρόπο ήξερε τους ερευνητές που είχαν αυτά τα πιστεύω, και επίσης ήξερε ότι κάτι σημαντικό είχε συμβεί σ’ ένα παράξενο μηχανικό έργο στο βυθό του Ατλαντικού Ωκεανού στη δεκαετία του 1850, όταν ο Έντισον ήταν ακόμα παιδί.
Επίσης ήξερε ότι πριν ακόμα και απ’ αυτό το έργο, είχε υπάρξει ένα μεγάλος Άγγλος επιστήμονας, ο Μάικλ Φαραντέι, που είχε προβλέψει την ύπαρξη των πεδίων αυτής της αόρατης δύναμης.
Στη νεότητα του, ο Έντισον είχε προσπαθήσει να μελετήσει ορισμένα από τα έργα του Φαραντέι, αλλά τώρα που ήταν τόσο απασχολημένος με λυχνίες φωτισμού και γεννήτριες και ηλεκτρικούς κινητήρες , τώρα που είχε να επιβλέψει ένα τεράστιο εργατικό δυναμικό, και μια μεγάλη προσωπική περιουσία να επενδύσει, ήταν πολύ δυσκολότερο να βρει χρόνο για τέτοια δύσκολη μελέτη.
Μπορούσε μόνο ευκαιριακά να προσπαθεί να φανταστεί τι ισχυρές μηχανές μπορούσε να δημιουργήσει αν αυτή η αόρατη δύναμη γινόταν ποτέ δυνατό να χειραγωγηθεί.
Ο Έντισον και ο Μπελ και οι άλλοι πρακτικοί βικτοριανοί εφευρέτες είχαν πιστέψει ότι είχαν προσεγγίσει τον εσώτερο πυρήνα των πραγμάτων, όταν απελευθέρωσαν την αρχαία δύναμη των ηλεκτρονίων. Αλλά είχαν μόνο γρατζουνίσει την επιφάνεια. Από κάτω υπήρχε κάτι περισσότερο.

ΦΑΡΑΝΤΕΪ
Ο Μάικλ Φαραντέι, ο άνθρωπος που έκανε τα περισσότερα για να αποκαλύψει τα πεδία αυτής της αόρατης δύναμης, ήταν ένας κατσαρομάλλης νέος από την εργατική τάξη του Λονδίνου, που είχε γεννηθεί στα 1791, περισσότερο από έναν αιώνα πριν να ανακαλυφθεί το ηλεκτρόνιο.
Toν Φαραντέι τον είχαν έλξει τα ίδια ηλεκτρικά προβλήματα τα οποία ερευνούσε ο Τζότζεφ Χένρι. Πώς ήταν δυνατόν ένα περιελιγμένο χάλκινο καλώδιο να λειτουργεί σαν μαγνήτης και να τραβάει κομματάκια μετάλλου προς αυτό; Υπήρχε μόνο κενός χώρος μεταξύ του καλωδίου και του μετάλλου.
Τίποτα στη συμβατική επιστήμη δεν έβρισκε λογική σ’ αυτό. Κρατήστε έναν τέτοιο ηλεκτρομαγνήτη πάνω από ένα καρφί, και το καρφί θα πετάξει προς τα πάνω. Όμως η βαρύτητα από τα αμέτρητα τρισεκατομμύρια τόνους βράχων και μάγματος -η μάζα ολόκληρης της Γης- τραβάει προς τα κάτω το καρφί.
Τι έλξη μπορούσε να εκπέμπει ένα μαγνητισμένο σπείρωμα από χαλκό ώστε να μπορεί να υπερνικά αυτή την τεράστια δύναμη;
Ο Φαραντέι  ήταν γοητευμένος: αυτό ήταν ό,τι είχε ονειρευτεί να αποκαλύψει, αλλά επί χρόνια δεν του επέτρεπαν να εργάζεται πάνω σε τέτοια προβλήματα. Φήμες είχαν απλωθεί πίσω από την πλάτη του, ότι αυτό το παιδί από τις φτωχογειτονιές, αυτός ο απόγονος ενός απλού σιδερά, δεν ήταν πραγματικά ικανός για σοβαρή έρευνα.
Αλλά στα 1829 ο διευθυντής του Βασιλικού Ινστιτούτου, ο οποίος τον είχε συκοφαντήσει περισσότερο, πέθανε την κατάλληλη στιγμή.
Ο Φαραντέι έδωσε τα πιο εγκάρδια συλλυπητήρια στη χήρα του διευθυντή, ανέτρεψε αμέσως τις αναθέσεις που του είχε κάνει ο διευθυντής και ξεκαθάρισε το δικό του πλάνο δουλειάς όσο περισσότερο ήταν δυνατό. Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του αυτές τις αόρατες δυνάμεις των μαγνητών. Έπρεπε να μάθει πώς λειτουργούσαν.
Σ’ αυτή την έρευνα, ο Φαραντέι είχε ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων του στην Αγγλία και την Ευρώπη. Όλοι ήταν εκπαιδευμένοι στα ανώτερα μαθηματικά τα οποία είχε αναπτύξει ο σερ Ισαάκ Νεύτων κατά τον 17ο αιώνα. Ο Νεύτων είχε γίνει διάσημος παρουσιάζοντας την εικόνα ενός ψυχρού, καλοκουρδισμένου σύμπαντος, στο οποίο οι πλανήτες περιστρέφονταν σαν τεράστιες ξεχωριστές μπάλες του μπιλιάρδου.
Δεν υπήρχε χώρος σ’ αυτό το σύμπαν, με το οποίο οι επιστήμονες ήταν ήδη εξοικειωμένοι, για αόρατες δυνάμεις οι οποίες να γεμίζουν το χώρο μεταξύ συμπαγών αντικειμένων και να συγκρατούν το ηλιακό σύστημα ή το σύμπαν ενωμένο, δεν υπήρχαν αόρατα δίχτυα απλωμένα στον ουρανό.
Η βαρύτητα υπήρχε, αλλά με κάποιο τρόπο πηδούσε από το ένα αντικείμενο στο άλλο. Υπ΄ αυτή την οπτική γωνία, δεν επιτρεπόταν η ύπαρξη κενών μεταξύ τους.

ΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΣ
Αυτό σήμαινε πως όταν οι σύγχρονοι του Φαραντέι προσπαθούσαν να κατανοήσουν τους δεσμούς μεταξύ του μαγνητισμού και του ηλεκτρισμού, προϋπέθεταν ότι θα έπρεπε να υπάρχει μια δύναμη η οποία πηδούσε πάνω από ένα χάσμα, χωρίς να υπάρχει πραγματικά στο χώρο μέσα στο χάσμα. Το σύμπαν τους βασικά ήταν άδειο. ‘Οταν λειτουργούσαν δυνάμεις, αυτό θα έπρεπε να γίνεται, πίστευαν, μέσω μιας ψυχρής διαδικασίας μακρινών αλμάτων, την οποία ο Νεύτωνας είχε ονομάσει «επίδραση από απόσταση».
Ο Φαραντέι σεβόταν τον Νεύτωνα, αλλά είχε μάθει να στηρίζεται στον εαυτό του από την ηλικία των δώδεκα ετών, όταν ήταν για χρόνια μαθητευόμενος βιβλιοδέτης. Είχε μάθει να σκέφτεται αυτοτελώς. Αν είχε πορευθεί με ό,τι ο καθένας θεωρούσε αληθινό, πιθανώς θα ήταν ακόμα στο βιβλιοδετείο. Επίσης, κατά τα χρόνια που ήταν μαθητευόμενος, είχε παραλείψει να μελετήσει πολλά μαθηματικά πέρα από την πρακτική αριθμητική.
Αυτό είχε αποδειχθεί ένα επιπλέον πλεονέκτημα, γιατί δεν είχε ποτέ γοητευθεί από τις εξισώσεις του Νεύτωνα που έμοιαζαν με μουσική του Μπαχ. Αλλά ακόμα και αν δεν είχε υπάρξει φτωχός, ακόμα και αν είχε διδαχθεί λογισμό, υπήρχε ένας επιπρόσθετος λόγος που ο Φαραντέι δεν μπορούσε να πειστεί ότι ο χώρος ήταν άδειος.
Τα μέλη της οικογένειας του Φαραντέι ανήκαν σε μια, μη φανατική, θρησκευτική ομάδα που ονομαζόταν Σαντεμανίτες, μια ομάδα παρόμοια με τους Κουάκερους που έτρεφε μια σχεδόν σχολαστική πίστη στη Βίβλο. Ακόμα και όταν ο Φαραντέι μετακινήθηκε στο Βασιλικό Ινστιτούτο, παρέμενε ένα ευσεβές μέλος η σύζυγος του ανήκε  στο ίδιο δόγμα και οι στενότεροι φίλοι του επίσης.
Εξαιτίας της θρησκείας του, ο Φαραντέι ήταν πεισμένος ότι ο χώρος δεν ήταν άδειος, αλλά μια θεϊκή παρουσία βρισκόταν παντού. Ήταν συνηθισμένος να τον κοροϊδεύουν για τέτοιες δοξασίες («Ανήκω σε μια μικρή και περιφρονούμενη χριστιανική αίρεση», είχε πει), και είχε μάθει να κρατά τις απόψεις του κρυφές. Αλλά η θρησκεία καθόριζε όλες τις σκέψεις του, και μια φορά, σε ένα μικρό πλοίο στην Ελβετία, ο Φαραντέι είδε αυτό που εκείνος θεώρησε σαν απόδειξη της πίστης του.
Ήταν ένα συνηθισμένο ουράνιο τόξο στη βάση ενός καταρράκτη. Αλλά ένας δυνατός άνεμος φύσηξε, και οι ριπές έσπρωξαν τα αιωρούμενα σταγονίδια αρκετά μακριά στο πλάι ώστε το ουράνιο τόξο εξαφανίστηκε. Όταν αυτό συνέβη, ο Φαραντέι απομακρύνθηκε από τους συνοδούς του και περίμενε. Κάθε φορά, όταν ο άνεμος φυσούσε  προς την αντίθετη κατεύθυνση, το ουράνιο τόξο επανεμφανιζόταν. «Παρέμεινα ακίνητος», έγραφε ο Φαραντέι, «όσο οι ριπές και τα σύννεφα των σταγονιδίων σάρωναν από άκρη σε άκρη την περιοχή και χτυπούσαν στο βράχο». Αισθάνθηκε σαν το ουράνιο τόξο να ήταν πάντα εκεί και να περίμενε, ακόμα και όταν μπορούσε να γίνει ορατό μόνο για μερικές στιγμές. Αυτό συνόψιζε την άποψη του για την επιστήμη. Ακόμα και όταν ο χώρος φαινόταν άδειος, κάτι υπήρχε εκεί.
Τώρα, αναζητώντας ένα ευρύτερο δεσμό μεταξύ ηλεκτρικών ρευμάτων και μαγνητών, ήξερε να συγκεντρώσει την προσοχή του σε ένα πράγμα το οποίο κάθε άλλος αγνοούσε: τη φαινομενική «κενότητα», τα κενά μεταξύ των διαφόρων αντικειμένων μέσα στο εργαστήριο του.
Χρησιμοποίησε μια απλή ιδέα ως μέθοδο.
Ένα συνηθισμένο παιχνίδι της εποχής ήταν να πασπαλίζουν ρινίσματα σιδήρου κοντά σ’ ένα μαγνήτη και έπειτα να τα παρατηρούν καθώς αυτά σχημάτιζαν καμπύλες που απλώνονταν από τη μια άκρη του μαγνήτη μέχρι την άλλη. Για τον Φαραντέι αυτό δεν ήταν απλά ένα κολπάκι που ψυχαγωγούσε τα παιδιά. Από πού προέρχονταν πράγματι αυτά τα αναπάντεχα τόξα; Αυτά ήταν ένα σημάδι, όπως ακριβώς το ουράνιο τόξο, της αόρατης μήτρας για την οποία έψαχνε.
Κατά το 1830 και βαθμιαία στο 1831, ο Φαραντέι άρχισε να περικυκλώνει το θήραμα του. Γοητεύτηκε από τον τρόπο με τον οποίο οι δυνάμεις φαίνονταν ικανές να πηδούν από τη μια περιοχή στην άλλη. Όταν νέφη από την εξάτμιση βενζίνης αναφλέγονταν, για παράδειγμα, ήταν πολύ συνηθισμένο να λέμε ότι μια μπάλα φωτιάς εμφανιζόταν στιγμιαία. Ο Φαραντέι δεν το πίστευε αυτό. Όταν παρατηρούσε από πιο κοντά; αισθανόταν ότι μπορούσε να δει τη φλόγα να κινείται από μόνη της πολύ γρήγορα από το ένα μέρος του ατμού στο άλλο. Όταν πήγε στην ακροθαλασσιά στο Χάστινγκ, ένα μακρύ ταξίδι μιας ημέρας με την άμαξα από το Λονδίνο, η σύζυγος του τον βρήκε γονατιστό στην παραλία να εξετάζει τους κυματισμούς στην άμμο, παρατηρώντας πώς αυτοί εξαπλώνονται. Ήταν κάτι που ο Έντισον δεν θα είχε ποτέ το χρόνο να κάνει.

ΠΕΔΙΟ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
Περί την άνοιξη του 1831 ήταν κοντά, αλλά ακόμα δεν είχε βρει ό,τι ήθελε. Ήταν τριάντα εννέα χρόνων, και για πολλά χρόνια ο διευθυντής του Βασιλικού Ινστιτούτου τον είχε κρατήσει σε απόσταση, έτσι δεν είχε επιτύχει κάποιες αξιόλογες ανακαλύψεις.
Είχαν δίκιο οι επικριτές του που υπαινίσσονταν ότι αυτός δεν ήταν τελικά ένας διανοητής πρώτης γραμμής; Ο Φαραντέι μείωσε τις διαλέξεις του και άρχισε να έρχεται στο εργαστήριο του ακόμα πιο νωρίς.
Οι μήνες περνούσαν, οι συνάδελφοι αναρωτιόνταν τι είχε συμβεί, και τότε -το έργο του είχε φτάσει στην κορύφωσή του μέσα στις γεμάτες πίεση εβδομάδες ακριβώς πριν από τα τεσσαρακοστά του γενέθλια-ένας από τους πιο παλιούς του φίλους, ο Ρίτσαρντ Φίλιπς, έλαβε ένα σύντομο σημείωμα:
Αγαπητέ μου Φίλιπς: Είμαι απασχολημένος και πάλι με τον ηλεκτρομαγνητισμό, και νομίζω πως κατάφερα κάτι πολύ καλό, αλλά δεν μπορώ να μιλήσω ίσως μετά από όλη αυτή τη δουλειά θα μπορούσα να βγάλω ένα φύκι αντί για ψάρι.
Δεν ήταν ένα φύκι, και μετά από μερικές ακόμα ημέρες εργασίας είχε το πειστικό αποτέλεσμα. Περί τον Οκτώβριο ήταν σε θέση να το παρουσιάσει σε μια εξαιρετικά απλή μορφή.
Κρατούσε απλώς ένα μικρό παιδικό μαγνήτη σε μορφή ράβδου στο ένα χέρι και ένα τυλιγμένο καλώδιο στο άλλο.  Έσπρωξε το μαγνήτη προς το τυλιγμένο καλώδιο και το ηλεκτρικό ρεύμα εμφανίστηκε στο καλώδιο. Κράτησε το μαγνήτη ακίνητο, το ρεύμα σταμάτησε. Κίνησε πάλι τον μαγνήτη. Το ρεύμα επανεμφανίστηκε.
Όσο αυτός μετακινούσε τον μαγνήτη στην περιοχή του καλωδίου, δημιουργούσε ηλεκτρικό ρεύμα.  Κανείς, ποτέ, δεν το είχε κατανοήσει αυτό πριν.
Ο Φαραντέι είχε δημιουργήσει ένα πεδίο δυνάμεων!
Κάτι μετακινούνταν από το μαγνήτη στο καλώδιο. Αλλά αυτό δεν θα συνέβαινε αν ο χώρος μεταξύ τους ήταν άδειος. Εκεί μέσα στο δροσερό υπόγειο εργαστήριό του στο Βασιλικό Ινστιτούτο, με τη θορυβώδη κυ¬κλοφορία των αμαξιών στο Ρίτζενσι του Λονδίνου, ο Φαραντέι είχε δείξει ότι ο ηλεκτρισμός δεν ήταν κάποιο υγρό που παρήγε συριγμούς και που μπορούσε να διοχετεύεται μέσα σ’ ένα καλώδιο. Αντίθετα, μπορούσε να προέλθει από μια αόρατη δύναμη η οποία διαχέεται από έναν κινούμενο μαγνήτη και απλώνεται στον κενό χώρο.
Ο Φαραντέι είχε ανοίξει την πόρτα σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από  ό,τι είχε φανταστεί οποιοσδήποτε. Αν είχε δίκιο, τότε όποτε οι ανιψιές του τραβούσαν παίζοντας ένα παιχνίδι-μαγνήτη, τραβούσαν επίσης ένα αόρατο πεδίο δύναμης το οποίο διαχεόταν από το μέταλλο αυτού του κινούμενου μαγνήτη.
Όπως άριστα μπορούσε να εκτιμήσει ο Φαραντέι, το πεδίο δύναμης διαδιδόταν στο διηνεκές. Αν αυτός και οι ανιψιές του ήταν μέσα σ’ ένα κτίριο, μέρος του πεδίου της δύναμης θα διαχεόταν προς τα έξω μέσω ενός ανοιχτού παραθύρου ή ίσως και μέσα από τους τοίχους, εντελώς αόρατο, και θα συνέχιζε  προς τη Σελήνη ή και πέρα από  αυτή.
Έμοιαζε παράξενο. Τα πειράματα στο υπόγειο του Φαραντέι οδηγούσαν στην άποψη ότι ο κόσμος μας ήταν γεμάτος με εκατομμύρια εκατομμυρίων από αυτά τα αόρατα, ιπτάμενα πεδία, δυνάμεων. Υπήρχαν εκατοντάδες πλοία στα λιμάνια του Λονδίνου, και χιλιάδες άμαξες στους δρόμους του Λονδίνου, και όποτε η βελόνα της μαγνητικής πυξίδας κάθε ναυτικού ή αμαξά μετακινούνταν, ακόμα περισσότερα απ’ αυτά τα αόρατα πεδία θα εξαπολύονταν.
Όταν ο Φαραντέι κοιτούσε έξω στο Ρίτζενσι του Λονδίνου, ο ουρανός δεν ήταν άδειος από πάνω του. Ήταν «γεφυρωμένος» με αυτές τις ισχυρές, αόρατες παρουσίες.
«Το βιβλίο της φύσης, το οποίο εμείς πρέπει να διαβάσουμε», είχε γράψει κάποτε, «είναι γραμμένο με το χέρι του θεού». Είχε δίκιο, και τώρα είχε δείξει ότι ο θεός ήταν ένας ευφάνταστος, παραισθητικός Τισιάνο, που γέμισε το σύμπαν Του με τις μέχρι αυτή τη στιγμή αόρατες, ζωηρές ραβδώσεις.
Οι ενοράσεις του Φαραντέι βρίσκονται στον πυρήνα της σύγχρονης τεχνολογίας, και μπορούσαν ακόμη να απαντούν στην ερώτηση σχετικά με το γιατί τα ηλεκτρόνια δεν συσσωρεύονται στο άκρο μιας μακριάς τηλεφωνικής γραμμής.
Αλλά παρόλο που τώρα κατείχε μια διακεκριμένη θέση στο Βασιλικό Ινστιτούτο, δεν είχε ξεπεράσει το παρελθόν του. Οι περισσότεροι από τους Άγγλους συναδέλφους του πίστευαν ότι ήταν απλά ένας έξυπνος μάστορας.
Αυτοί γνώριζαν για την ενοχλητική έλλειψη τυπικής εκπαίδευσης είχαν δει ότι δεν μπορούσε να εκφράσει τις ενοράσεις του με τα προχωρημένα μαθηματικά τα οποία αυτοί χρησιμοποιούσαν με μεγάλη άνεση.
Για μερικούς από αυτούς, οι συναρπαστικές θεωρίες του ήταν εντελώς ανύπαρκτες, και έτσι οι ιδέες του είχαν ευγενικά παραμεριστεί.
Ο Φαραντέι έκανε πολύ περισσότερες ανακαλύψεις,είχε στο ακροατήριο του πρωθυπουργούς  απέκτησε μεγάλη υπόληψη για τις εκλαϊκευτικές διαλέξεις του.
Κάποια στιγμή, μια πολύ έξυπνη νεαρή γυναίκα γοητεύτηκε από τις ανακαλύψεις του για τον ηλεκτρισμό και για το τι θα μπορούσαν αυτές να σημαίνουν για τη δική της έρευνα. Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα «ενδεχόμενα» της ιστορίας, διότι η γυναίκα ήταν η τελευταία κόρη του λόρδου Μπάιρον, η Άντα, κόμισσα του Λάβλεϊς, η οποία ήδη εργαζόταν πάνω στις πρώιμες ιδέες αυτού που σήμερα έχουμε αποκαλέσει προγραμματισμό υπολογιστών.

Δεν υπήρχε τεχνολογία εκείνη την εποχή που θα μπορούσε να υποστηρίξει πλήρως την πραγματοποίηση όλων όσα οραματιζόταν, αλλά ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να κάνει ο Φαραντέι αν ασχολούνταν μ’ αυτό; Κι ο Φαραντέι φαινόταν να έχει γοητευτεί από αυτήν, αλλά γρήγορα οπισθοχώρησε, πιθανώς για να μη θέσει σε κίνδυνο το γάμο του.
Παρ’ όλα αυτά, δεν το έβαλε κάτω. Όταν τον επέκριναν για τη θρησκεία του, αυτός επέστρεφε στη Βίβλο για παρηγοριά. Τώρα, που δεχόταν κριτική από τη μεγάλη πλειονότητα των ερευνητών για την ιδέα του γύρω από τα πεδία δύναμης, στράφηκε πίσω προς τον Ισαάκ Νεύτωνα.
Παρ’ όλο που ο Νεύτων έλεγε ότι είχε μια διαφορετική άποψη για τον κενό χώρο, ίσως να μην ήταν ακριβώς έτσι.
Ο Νεύτων ήταν ο μέγιστος επιστημονικός διανοητής που είχε ποτέ εμφανιστεί. Ακόμα και ένας υπαινιγμός στα γραπτά του Νεύτωνα ότι ο Φαραντέι θα μπορούσε να έχει δίκιο θα ήταν παρηγορητικός.
Επιφανειακά φαινόταν αδύνατο, αλλά στην πραγματικότητα ο Νεύτων είχε κάποτε φανερώσει ότι αμφέβαλλε σχετικά με τη δημοσιοποιημένη άποψη του, σε μια σύντομη στιγμή χαλάρωσης όταν ήταν σε μεγάλη ηλικία.
Στα 1693, ο Νεύτων έγραψε σε έναν περίεργο νεαρό θεολόγο του Κέιμπριτζ, τον Ρίτσαρντ-Μπέντλεϊ, ότι ίσως το σύμπαν δεν ήταν και τόσο άδειο. Αντιθέτως, ίσως υπήρχαν πράγματι δυνάμεις, όπως η βαρύτητα, που εξαπέλυαν διασταυρούμενες έλικες μέσα σε ό,τι έμοιαζε με άδειο διάστημα.
Η ιδέα «ότι ένα σώμα μπορεί να επιδρά πάνω σε ένα άλλο από απόσταση διαμέσου του κενού χωρίς τη διαμεσολάβηση οτιδήποτε άλλου», έγραψε τολμηρά ο Νεύτων, «είναι για μένα ένας τόσο μεγάλος παραλογισμός ώστε πιστεύω πως κανένας άνθρωπος που έχει οποιαδήποτε επαρκή δυνατότητα σκέψης, μπορεί ποτέ να υποπέσει σ’ αυτόν».
Ο Μπέντλεϊ ήταν γοητευμένος και είχε γράψει για να ανακαλύψει περισσότερα σχετικά με το τι εννοούσε ο μεγάλος επιστήμονας.
Αλλά ο Νεύτων έκανε πίσω. Αυτά ήταν απλώς στοχασμοί ενός γέροντα, και δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο για να ειπωθεί.
Εάν είχε επεκταθεί περισσότερο, θα ήταν επικίνδυνο, διότι εκείνη την εποχή οι αιρετικοί της θρησκείας καίγονταν ακόμα στην πυρά. Οι Αρχές θα μπορούσαν να παρεξηγήσουν την πίστη του ότι το διάστημα δεν ήταν κενό και να συμπεράνουν ότι αυτός δεν  πίστευε ότι η δύναμη του θεού ήταν τόσο μεγάλη ώστε να διασχίζει το άδειο διάστημα θα μπορούσαν να αρχίσουν να ερευνούν τα μη δημοσιευμένα θρησκευτικά του κείμενα, τα οποία ήταν σαφώς γεμάτα με αιρετικές απόψεις.
Η αλληλογραφία σταμάτησε, και ο μικρός υπαινιγμός για την αυτοαμφισβήτησή του σε αυτό το γράμμα προς τον Μπέντλεϊ σύντομα ξεχάστηκε.
Αλλά τώρα, περισσότερο από 140 χρόνια αργότερα, καθώς ο Φαραντέι αναζητούσε επιβεβαίωση ότι δεν είχε πέρα για πέρα λάθος, βρήκε το πολύ παλιό γράμμα του Νεύτωνα προς τον Μπέντλεϊ.  Με αυτό ο Φαραντέι συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν μόνος. Ο Νεύτων ήταν εκεί πριν από αυτόν.
Πέραν αυτού, ο Φαραντέι δεν μπορούσε να προχωρήσει. Σε μεγάλη ηλικία, με τη   μνήμη του ήδη εξασθενημένη, έγραψε σε ένα  νεαρό φίλο, τον χαρισματικό Σκοτσέζο φυσικό Τζέϊμς Κλερκ Μάξγουελ:

Βασιλικό Ινστιτούτο 13 Νοεμβρίου, 1857 Αγαπητέ μου Κύριε,
Υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο θα ήμουν ευτυχής να σας ρωτήσω. Όταν ένας μαθηματικός ασχολείται με τη διερεύνηση φυσικών δραστηριοτήτων και αποτελεσμάτων και καταλήγει στα συμπεράσματα του, είναι δυνατόν αυτά να μην εκφράζονται στην απλή γλώσσα με πληρότητα, καθαρότητα και κατηγορηματικότητα, όπως στους μαθηματικούς τύπους; Αν είναι έτσι, δεν θα ήταν ένα μεγάλο δώρο προς εμάς να εκφραστούν με τέτοιο τρόπο-μεταφράζοντάς τα από τα ιερογλυφικά τους έτσι ώστε να μπορούμε να τα επεξεργαζόμαστε μέσω πειραμάτων;
Ο Μάξγουελ απάντησε με επιμέλεια, αλλά ο Φαραντέι εξακολουθούσε να μένει πίσω. Η αδυναμία του στα μαθηματικά τον είχε βοηθήσει να ξεκινήσει μια μεγάλη έρευνα, αλλά δεν επρόκειτο ποτέ να γίνει ικανός να καθοδηγήσει την περαιτέρω ανάπτυξη της όσο ζούσε.
Ακόμα, ο Φαραντέι παρηγορούσε τον εαυτό του υιοθετώντας μια μακροχρόνια άποψη. Ήταν πεισμένος ότι κάποια ημέρα θα υπήρχαν πρακτικές εφευρέσεις οι οποίες θα εξαρτιόταν από ό,τι αυτός είχε προβλέψει.
Όταν αυτό συνέβη τελικά, ακόμα και οι επικριτές που τον απαξίωναν θα έπρεπε να αποδεχτούν ότι οι διαισθήσεις του βγήκαν αληθινές. Αυτό που δεν συνειδητοποίησε, καθώς τα χρόνια περνούσαν και αυτός πλησίαζε τα εξήντα, ήταν ότι θα ζούσε αρκετά ώστε να το δει να συμβαίνει.
Μια γιγαντιαία μηχανολογική περιπέτεια επρόκειτο σύντομα να λάβει χώρα, βαθιά μέσα στη θάλασσα. Όταν θα είχε ολοκληρωθεί, θα υπήρχαν κι άλλα δελεαστικά τεκμήρια ότι καθετί που είχε αυτός φανταστεί γύρω από τα αόρατα πεδία δύναμης  ήταν  πράγματι  αληθινό.

Η υποθαλάσσια περιπέτεια που ήταν αποφασιστική για τις διαισθήσεις του Φαραντέι ξεκίνησε με κάποιον Σάιρους Γουέστ Φιλντ, ο οποίος στοχαζόταν, ένα δροσερό απόγευμα του Ιανουαρίου του 1854, μπροστά από μια περίτεχνη υδρόγειο σφαίρα στη βιβλιοθήκη του φτιαγμένου από γκρίζα πέτρα σπιτιού του στη Νέα Υόρκη.
Ο τηλέγραφος στον οποίο ο Μορς είχε δώσει το όνομα του ήταν ήδη δέκα χρόνων ο Τόμας Έντισον  ήταν ακριβώς ένα εφτάχρονο παιδί στο Μίσιγκαν.
Ο Φίλντ είχε κάνει μια περιουσία στις επιχειρήσεις, τώρα, μελετώντας παρατήρησε κάτι σχετικά με την υδρόγειο. Από τη μια πλευρά ήταν η Αγγλία και η αυτοκρατορία της,  ενώ αρκετά μακριά, απομονωμένη από έναν τεράστιο ωκεανό, ήταν η Αμερική.
Γιατί έπρεπε αυτοί οι δυο φυσικοί σύμμαχοι να είναι τόσο σκληρά χωρισμένοι; Ο μόνος τρόπος να στείλεις μηνύματα μεταξύ τους ήταν με καράβι, και θα χρειαζόταν εβδομάδες ολόκληρες για ένα ταξίδι με επιστροφή μεταξύ των πρωτευουσών των δύο εθνών.

Στο παρελθόν αυτό είχε προκαλέσει τεράστιες παρεξηγήσεις.
Η μεγάλη μάχη της Νέας Ορλεάνης τον Ιανουάριο του 1815 είχε χάσει αρκετή από τη μεγαλοπρέπεια της όταν οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί, που μάχονταν εκεί, πληροφορήθηκαν ότι ο πόλεμος τον οποίο διεξήγαν είχε τελειώσει μερικές εβδομάδες πριν. Τα νέα είχαν πάρει πολύ καιρό μέχρι να φτάσουν βαθιά στο νότο.
Γύρω στα 1850 αυτά τα προβλήματα ήταν αντιμετωπίσιμα όταν επρόκειτο για επίγειες επικοινωνίες. Οι πιο μεγάλες πόλεις με ένα χερσαίο δρόμο μεταξύ τους ήταν συνδεδεμένες μέσω τηλεγράφου: Η Ουάσιγκτον και η Βαλτιμόρη, το Παρίσι με το Βερολίνο.

Μερικές τηλεγραφικές γραμμές είχαν ακόμα βυθιστεί για κάμποσα μίλια στο νερό, όπως η γραμμή που λειτουργούσε εδώ και αρκετά χρόνια διασχίζοντας τη Μάγχη. Αλλά η μεγάλη πρόκληση , η μεγάλη περιπέτεια, όπως συνειδητοποίησε ο Φιλντ  ήταν η κολοσσιαία σύνδεση του Βόρειου Ατλαντικού.
Η επιφάνεια του ήταν κυματώδης και ύπουλη για χιλιάδες μίλια, αλλά από κάτω, μακριά στα βάθη, θα μπορούσαν άραγε αυτά τα προηγμένα ηλεκτρικά δημιουργήματα του ανθρώπου να βυθιστούν προσεκτικά σ’ αυτές τις περιοχές, και να διασωθούν, ανέγγιχτα, για πολλές δεκαετίες; Πολλά άτομα μπορεί να είχαν αυτό το όραμα-μετά από λίγα χρόνια θα εμφανιζόταν ο νεαρός Γάλλος Ιούλιος Βερν με τις ιστορίες του για τον κάπτεν Νέμο, ένα λαμπρό πλοίαρχο και ένα προηγμένο υποβρύχιο το οποίο περνούσε μήνες σε αυτά τα βάθη. Αλλά ο Φιλντ είχε το χρήμα για να κάνει αυτό το όραμα της σύνδεσης των δύο ηπείρων αληθινό.

ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΟ ΚΑΛΩΔΙΟ ΣΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ
Θα κατασκεύαζε ένα καλώδιο,  ένα γιγαντιαίο καλώδιο που να εκτείνεται σε όλο το μήκος του ωκεανού, και θα συνέδεε τις δυο μεγάλες αυτοκρατορίες, και θα προκαλούσε παγκόσμια αδελφοσύνη, ή τελικά μεγάλο κέρδος, και για να το πραγματοποιήσει θα εγκατέλειπε αυτό το καταραμένο γκρίζο σπίτι και τις τυπικότητες της αποπνικτικής ζωής της Νέας Υόρκης για να ταξιδέψει στο παγκόσμιο οικονομικό κέντρο, το Λονδίνο, και να δουλέψει με μηχανικούς και ναυτικούς και θαλασσοδαρμένους καπετάνιους.

Το εγχείρημα αποδείχτηκε βασανιστικά πιο επίπονο από ό,τι αυτός φανταζόταν.
Μέσα στα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, ο Φιλντ έκανε δεκάδες διαδρομές διασχίζοντας τον Ατλαντικό, υποφέροντας σχεδόν κάθε φορά από ναυτία τοποθέτησε καλώδια τα οποία κόστιζαν εκατομμύρια στερλίνες και έσπαγαν μακριά από τις ακτές, αντιμετώπισε ισχυρές καταιγίδες, και απατεώνες, και κοινοβουλευτικές έρευνες, και μια επίθεση από μια φάλαινα, και ένα ενοχλητικό περιστατικό όταν το δημαρχείο της Νέας Υόρκης κάηκε σχεδόν ολόκληρο.
Αλλά ακόμα και αν ο Φιλντ  τα ήξερε όλα αυτά, πιθανότατα θα είχε προχωρήσει. Ήταν πολύ καλύτερο από το να παραμένει μέσα στην πλήξη, και τι ήταν η οικονομική ζημία, οι επιθέσεις των φαλαινών και η ναυτία μπροστά στην ελπίδα της δόξας;
Περισσότερο από όλα, μέσα στην καρδιά του, ο Φιλντ πίστευε ότι η επιχείρηση αυτή από πρακτική τεχνική πλευρά επρόκειτο να είναι εύκολη.
Για  αυτόν, το καλώδιο έμοιαζε με ένα σωλήνα ή ένα στενό τούνελ. Τα ηλεκτρικά ρεύματα ήταν κάποιο είδος θορυβώδους, συρίζοντος υλικού το οποίο δημιουργούσαν μυστηριωδώς οι μπαταρίες.
Αυτός έπρεπε απλά να διοχετεύσει αυτό το υλικό μέσα στο σωλήνα. Εάν το σήμα που εμφανιζόταν στο μακρινό άκρο του  καλωδίου του ήταν πολύ αδύνατο, λοιπόν, αυτός έπρεπε απλά να διοχετεύσει περισσότερο.
Τελικά ο Φιλντ συνειδητοποίησε ότι υπήρχαν πολύ περισσότερα πράγματα να γίνουν από αυτά που φαίνονταν, αλλά προς το παρόν, όταν έφτασε στο Λονδίνο το 1854,  δέχτηκε το ένθερμο καλωσόρισμα το οποίο παραχωρείται σε κάθε σίγουρο Αμερικανό που διαθέτει προς επένδυση ένα μεγάλο ποσό.
Ο καθένας θεωρούσε ότι είχε μια εξαιρετική ιδέα, μια άριστη ιδέα, και εκείνοι που είχαν εργαστεί στους τηλέγραφους διαβεβαίωναν τον Φιλντ ότι είχαν ήδη κάνει τα τεστ επιβεβαίωσης των ιδεών του, ή ότι τουλάχιστον επρόκειτο να τα κάνουν και εν πάση περιπτώσει η ακρίβεια ήταν δεδομένη, και αν ο κ. Φιλντ ήθελε έναν πολύ αξιόπιστο συνεταίρο, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη ψυχή.
Ο Φιλντ  ήταν αρκετά ευγενικός, αλλά ήδη ήταν περπατημένος στο εμπόριο υφασμάτων και χαρτιού στη Νέα Υόρκη, όπου η εμπιστοσύνη στις ανθρώπινες προθέσεις επιβραβευόταν με αφανισμό,  και όπως η πλειονότητα των Αμερικανών που έφταναν στο Λονδίνο με ένα μεγάλο ποσό χρημάτων για επένδυση, είχε πλήρη επίγνωση ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που συνάντησε θα τον θεωρούσαν ηλίθιο. Δεν παραδόθηκε, και διακριτικά αναζήτησε τον πρωτοπόρο θεωρητικό της χώρας πάνω στον ηλεκτρισμό, για να βεβαιωθεί ότι οι απόψεις του ήταν σωστές.
Αυτός ήταν ο Σκοτσέζος επιστήμονας Ουίλιαμ Τομσον  Κάποιος επισκέπτης που ερχόταν να συναντήσει τον Τόμσον εκείνη περίπου την εποχή περίμενε να συναντήσει ένα γέρο με άσπρη γενειάδα, αλλά αντίθετα έβρισκε έναν ενεργητικό νεαρό άνδρα στα τριάντα του.
Ο Ουϊλιαμ Τόμσον ήταν ένας ικανός ναυτικός και είχε υπάρξει πρωταθλητής στην κωπηλασία και την κολύμβηση στο Κέιμπριτζ.
Είxε επίσης πάρει τον μεγαλύτερο βαθμό στις τελικές εξετάσεις στη χρονιά του στα μαθηματικά – βοηθούμενος, πολύ βολικά, από το γεγονός ότι τουλάχιστον μια από τις ερωτήσεις προερχόταν από τις δικές του βραβευμένες δημοσιευμένες εργασίες..
Ο Σάιρους Φιλντ τον γνώριζε, διότι ο Τόμσον είχε κάνει μια μελέτη για τα λίγα υποβρύχια καλώδια που βρίσκονταν ήδη σε λειτουργία. Aυτό που είχε ανακαλύψει δεν ήταν κατάλληλο για ευρεία κοινοποίηση, θα μπορούσε να αποδειχτεί ανησυχητικό για το ηθικό της αυτοκρατορίας, αλλά μια σειρά από ενοχλητικά ελαττώματα είχαν σημειωθεί σε καθένα από τα καλωδιακά συστήματα της Βρετανίας.
Αν το επεισόδιο ήταν μεμονωμένο θα ήταν δυνατόν να υποτεθεί ότι υπήρχε δολιοφθορά από μια από τις αντιτιθέμενες Μεγάλες Δυνάμεις, όμως το μυστηριώδες μειονέκτημα εμφανιζόταν επίσης σε αρκετά καλώδια της Μεσογείου, ακόμα στη γραμμή Λονδίνου-Βρυξελλών. Σήματα τα οποία εκπέμπονταν ζωηρά και καθαρά, μια απλή σύντομη έκλαμψη του ηλεκτρισμού, δεν ήταν  πλέον ζωηρά και καθαρά όταν εμφανίζονταν. Αντίθετα, ήταν συγκεχυμένα και ασαφή.
Μ’ ένα κοντό καλώδιο το ελάττωμα μόλις που ήταν ανεκτό, αλλά για μεγαλύτερες αποστάσεις αυτό σήμαινε ότι καθένας που χρησιμοποιούσε το καλώδιο, και το ναυαρχείο εξαρτιόταν συνεχώς και περισσότερο απ’ αυτό,  έπρεπε να στέλνει και να ξαναστέλνει σημαντικά μηνύματα. Σε ένα πολύ μακρύ καλώδιο σαν αυτό που ο Φιλντ πρότεινε να απλωθεί βαθιά στον Ατλαντικό, θα έκανε, εκτός αν μπορούσαν να καταλάβουν που είναι, το λάθος και το διόρθωναν, την ευκρινή επικοινωνία αδύνατη.
Κανείς δεν είχε παρατηρήσει αυτό το πρόβλημα στις συνηθισμένες εναέριες τηλεγραφικές γραμμές, οποιουδήποτε μήκους. Αλλά γιατί όχι; Κάτι μοναδικό συνέβαινε στα υποθαλάσσια καλώδια, και ο Τόμσον νόμισε ότι κατάλαβε τι ήταν αυτό.
Ο Τόμσον ήταν ένας από τους ελάχιστους διανοητές εκείνης της εποχής που πήρε τους οραματισμούς του Φαραντέι στα σοβαρά. Αυτός πίστευε, όπως και ο Φαραντέι, ότι η επιφάνεια της πραγματικότητας ήταν παραπλανητική, ότι πίσω από τους σπινθήρες και τα τριξίματα ενός κινουμένου  ηλεκτρικού φορτίου υπήρχε πράγματι μια βαθύτερη δύναμη, ένα αόρατο πεδίο δύναμης, και αυτό ήταν που έσπρωχνε το ρεύμα προς τα εμπρός.
Οι «σπινθήρες» (τα ηλεκτρόνια) τα οποία κατρακυλούσαν μέσα στο καλώδιο δεν κινούνταν με τις δικές τους δυνάμεις, αλλά μεταφέρονταν από ένα αόρατο ιπτάμενο χαλί. Για τον Τόμσον και τον Φαραντέι, το χαλί ήταν το αόρατο πεδίο δύναμης.

Στα χρόνια που πέρασαν από την πρώτη σύλληψη της ιδέας από τον Φαραντέι, ο Τόμσον την είχε προχωρήσει. Πίστευε ότι το αόρατο πεδίο προέκυπτε από μια μπαταρία, και αυτό ήταν πολύ πιο σπουδαίο από οποιονδήποτε σπινθήρα.

Το πεδίο μπορούσε εν μέρει να διαδίδεται μαζί με την μπαταρία αλλά επίσης κατά μήκος οποιουδήποτε καλωδίου συνδεόταν με αυτήν, θα απλωνόταν πολύ γρήγορα καθ’ όλο το μήκος του καλωδίου, και έπειτα θα μπορούσε να προσεγγίσει και να έλξει κάθε φορτισμένο σωματίδιο, κάθε ηλεκτρόνιο, το οποίο θα βρισκόταν κοντά στη διαδρομή του. Ο Τόμσον φανταζόταν το πεδίο σαν ένα σχεδόν ζωντανό πράγμα, παλλόμενο και κινούμενο αδιάκοπα, καθώς μετέφερε αυτή την απίστευτη ελκτική δύναμη.

ΠΕΔΙΑ ΔΥΝΑΜΕΩΝ:  ΧΑΛΚΟΣ, ΕΛΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΣ
Αυτό ειδικά του προκαλούσε ανησυχία, γιατί ο Τόμσον ήξερε ότι το ατλαντικό καλώδιο που σχεδίαζε να κατασκευάσει ο Σάιρους Φιλντ έπρεπε να αποτελείται από τρεις στιβάδες.
Κάθε μία έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν λεπτή για να αποφεύγεται το βάρος, θα υπήρχε ένα λεπτό χάλκινο συρματόσχοινο στο εσωτερικό, ένα λεπτό στρώμα από ελαστικό μονωτικό γύρω απ’ αυτό και τελικά ένα περίβλημα από σίδηρο τυλιγμένο γύρω από ολόκληρο το κατασκεύασμα, έτσι ώστε το καλώδιο να μην μπορεί να σκιστεί καθώς θα συρόταν και θα αναπηδούσε βαθιά στο βυθό του ωκεανού.
Αυτό είχε νόημα αν το έβλεπε κανείς από τη σκοπιά του Σάιρους Φιλντ, αλλά ήταν τρομακτικό για τον Τόμσον.
Διότι  όταν ένας τηλεγραφητής θα χτυπούσε τα σήματα του, το πεδίο θα ξεκινούσε να τρέχει προς τα εμπρός κατά μήκος των χιλιάδων μιλίων του χαλκού, επίσης θα κουλουριαζόταν από τα πλάγια σε ολόκληρο το μήκος της ελαστικής μόνωσης, και ένα μέρος από αυτό θα προσπαθούσε να τραβήξει τα ηλεκτρικά φορτία που βρίσκονται κρυμμένα μέσα στα χιλιάδες μίλια του μεταλλικού περιβλήματος, και το εναπομένον τμήμα του θα διασκορπιζόταν στα εκατομμύρια τόνους του παγωμένου θαλασσινού νερού που βρισκόταν έξω, θα διαχεόταν και η ενέργεια του θα σκορπιζόταν.
Αυτό εξηγούσε τις καθυστερήσεις για τις οποίες ανησυχούσαν το ναυαρχείο και οι άλλοι ερευνητές. Όταν το ανθρώπινο δάχτυλο που πατούσε το πλήκτρο του τηλέγραφου ανασηκωνόταν μετά από κάθε σήμα, το πεδίο το οποίο είχε πάρει θέση κατά μήκος των χιλιάδων μιλίων του καλωδίου μέσω του προηγούμενου σήματος θα έπρεπε να διασπαρεί πριν το επόμενο σήμα μπορέσει να προχωρήσει, θα κατρακυλούσε προς τα πίσω, από το νερό στο σίδερο, και από το σίδερο μέσω του μονωτικού στον χαλκό, και έπειτα, από το χαλκό θα εξαφανιζόταν.

Εάν το δάχτυλο πληκτρολογούσε πολύ γρήγορα, το νέο πεδίο το οποίο θα δημιουργούνταν θα συγκρουόταν με το παλιό το οποίο στροβιλιζόταν ακόμα μεταξύ χαλκού, σιδήρου και θάλασσας. Αναμφίβολα τα σήματα μέσα στα λίγα υποβρύχια καλώδια που υπήρχαν θα γίνονταν όλο και περισσότερο ασαφή και τρεμουλιαστά. Αυτό δεν συνέβαινε στους κοινούς επίγειους τηλέγραφους, όπου τα καλώδια ήταν κρεμασμένα σε στύλους, διότι αυτά τα καλώδια μπορούσαν να έχουν χοντρή μόνωση. Ούτε υπήρχε ένα μεταλλικό περίβλημα να έλκει το εύκαμπτο πεδίο δύναμης προς τα έξω. Οποιοδήποτε τμήμα του πεδίου το οποίο ξέφευγε απλά απομακρυνόταν μέσω του αέρα χωρίς πρόβλημα..
Ο Σάιρους Φιλντ ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος, αλλά αυτά πρέπει να του φαίνονταν σαν τρέλες ενός παράφρονα.
Ο Τόμσον αντιλαμβανόταν το πεδίο σαν ένα πνεύμα-έναν άγριο άνεμο-που αγωνιζόταν να ξεφύγει. Για να γίνει κατορθωτή η λειτουργία του σχεδίου, έπρεπε ολόκληρη η δομή και η λειτουργία του καλωδίου να αλλάξει. Για αρχή, η ελαστική μόνωση θα έπρεπε να γίνει πολύ παχύτερη για να το συγκρατεί. Αλλά δεν υπήρχαν πνεύματα στον κόσμο του Σάιρους Φιλντ, ούτε πεδία δυνάμεων.
Είχε ήδη πληρώσει προκαταβολικά πολλά χρήματα για ένα καλώδιο με λεπτό μονωτικό. Δεν επρόκειτο να το αλλάξει αυτό τώρα.
Ο Φιλντ εξέφρασε την ευαρέσκεια του στον Τόμσον και επέλεξε έναν πιο πρακτικό άνθρωπο ως επικεφαλής ηλεκτρολόγο μηχανικό για το σχέδιο.
Ήταν ο Έντουαρντ Γουάιτχαους, ο οποίος δεν πίστευε σε εξωφρενικά, αόρατα αιωρούμενα πεδία δύναμης. Για  αυτόν τα ηλεκτρικά φορτία απλά εκτοξεύονταν από τα μέταλλα στο εσωτερικό μιας μπαταρίας και χύνονταν στο καλώδιο. Δεν υπήρχε ανάγκη για πεδία δύναμης που παραμονεύουν να πετάξουν και να επιταχύνουν την πορεία των ηλεκτρικών φορτίων.

Ακόμη περισσότερο, ο Γουάιτχαους ήταν έτοιμος να βοηθήσει τον Φιλντ σε ένα άλλο, κάπως ευαίσθητο, θέμα.  Διότι ο Φιλντ δεν ήταν και τόσο πλούσιος όσο πίστευε ο καθένας. Είχε κάνει περιουσία, αλλά οι επόμενες επενδύσεις του δεν είχαν πάει όλες καλά, και έπρεπε να χρηματοδοτήσει και το σχέδιο του καλωδίου, και σύντομα θα έπρεπε να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη μέσα στο όνειδος. Δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει το σχέδιο από μόνος του, δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει ούτε το ένα δέκατο από αυτό ή ακόμα το ένα εκατοστό. Κανένα σημάδι διστακτικότητας ή αβεβαιότητας δεν έπρεπε να δημοσιοποιηθεί μέχρι να εξασφαλιστούν χρηματοδότες.
Ο Γουάιτχαους ήταν ο ιδανικός άνθρωπος για να εγγυηθεί ότι δεν επρόκειτο να εμφανιστούν αμφιβολίες. Χρησιμοποίησε απειλές για να εξασφαλίσει ότι η μικρή ομάδα των νεαρών επιστημόνων που υποστήριξαν την υπόθεση του Τόμσον θα σιωπούσε ή θα ανακαλούσε, ακόμη ταπεινωνώντας τον, έφερε τον γηραιό Φαραντέι σε μια δημόσια συνάντηση για να υποστηρίξει το σχέδιο του Φιλντ.
Ο Φαραντέι υπέφερε από αυξανόμενα επεισόδια σύγχυσης με το πέρασμα των χρόνων -πιθανώς ως αποτέλεσμα των αναθυμιάσεων του υδραργύρου που έβγαιναν από τα σανίδια του πατώματος του εργαστηρίου του, οι οποίες μπορούν να βλάψουν τον εγκέφαλο αν εισπνέονται για μεγάλα διαστήματα, και ο Γουάιτχαους τον είχε προετοιμάσει προσεκτικά. Η μεγάλη δύναμη του Φαραντέι ήταν ο πειραματισμός,  και ο Γουάιτχαους φαίνεται να έχει παραπλανήσει τον Φαραντέι σχετικά με τα πειραματικά δεδομένα, υπαινισσόμενος ότι υπήρχαν λάθη στους υπολογισμούς του Τόμσον.

Κάτω από την πίεση του Γουάιτχαους, ο Φαραντέι έκανε μια  διφορούμενη δήλωση υπονοώντας ότι ο Τόμσον δεν ήταν εντελώς σωστός. Με μια κίνηση που θα μπορούσε να κάνει τους καπιταλιστές του 21ου αιώνα, που δραστηριοποιούνται στις επισφαλείς επενδύσεις της βιοτεχνολογίας, υπερήφανους, οι Γουάιτχαους και Φιλντ κυκλοφόρησαν αυτή τη δήλωση για να δώσουν την εντύπωση ότι είχαν την πλήρη υποστήριξη του Φαραντέι σχετικά με το στενό τους καλώδιο με το ένα μόνο λεπτό στρώμα μόνωσης.

Αξιοσέβαστες δημόσιες προσωπικότητες όπως ο Άρνολντ  Θάκερεϊ  άρχισαν να αγοράζουν μετοχές. Σύντομα ο Φιλντ είχε αρκετά μετρητά ώστε τα εργοστάσια παραγωγής του καλωδίου να δουλεύουν ασταμάτητα, και οι διαπραγματεύσεις με το ναυαρχείο και το αμερικανικό ναυτικό να προχωρήσουν.
Ο Τόμσον συνειδητοποίησε ότι το είδωλο του ο Φαραντέι είχε χειραγωγηθεί, αλλά τι μπορούσε να κάνει αυτός;   Ήταν πεισμένος ότι είχε δίκιο, αλλά αναγνώριζε πως όλα όσα είχε ήταν ακόμα μόνο μια θεωρία. Το σχέδιο του καλωδίου είχε αποκτήσει πολύ μεγάλη δυναμική και αυτόν τώρα τον αγνοούσαν.
Ο Γουάιτχαους μπλοκάριζε τις επιστολές του προς τον Φιλντ. Ο Τόμσον πρότεινε ένα βελτιωμένο πομπό για το καλώδιο, ο Γουάιτχαους  γελοιοποίησε την πρόταση και αρνήθηκε να δοθούν εταιρικά κεφάλαια για την κατασκευή του.

Στις 10 Ιουνίου του 1858, το βρετανικό πολεμικό πλοίο Αγαμέμνων και το πλοίο Νιαγάρας του αμερικανικού ναυτικού απέπλευσαν από το Πλίμουθ της Αγγλίας, έτοιμα να ποντίσουν το καλώδιο. Είχε γίνει μια προηγούμενη προσπάθεια το 1857 αλλά το καλώδιο είχε σκαλώσει στο βυθό πολύ βαθιά για να το ανασύρουν.
Υπολογίζοντας τη μόνωση και το μεταλλικό περίβλημα, το καλώδιο ζύγιζε πάρα πολύ -σχεδόν ένα τόνο το μίλι- ώστε δεν ήταν δυνατό να συγρατείται μόνο από ένα πλοίο. Έτσι τα δυο πλοία οδηγήθηκαν σε ένα ενδιάμεσο σημείο συνάντησης, όπου θα συνέδεαν  τα δυο μισά και έπειτα θα έπλεαν προς αντίθετες κατευθύνσεις, ένα προς την Ιρλανδία, ένα προς το Νιουφάουντλαντ  του Καναδά, απλώνοντας το καλώδιο λίγο λίγο μεταξύ τους.

Ο Φιλντ είχε επιβιβαστεί στο Αγαμέμνων, καθώς επίσης και ένας σκληροτράχηλος αρχιμηχανικός, ο Τσαρλς Μπράιτ, αλλά όταν ήρθε η στιγμή να αποπλεύσουν, ο Γουάιτχαους δεν εμφανίστηκε. Το Βρετανικό Ναυτικό είχε χάσει πολλά μεγάλα πλοία σε ατλαντικές καταιγίδες τα προηγούμενα χρόνια, και ο Γουάιτχαους ήξερε ότι δεν θα πείραζε να είναι πολύ προσεκτικός. Επίσης ήθελε να αποφύγει τον Ουίλιαμ Τόμσον, ο οποίος είχε συνειδητοποιήσει τη μέθοδο του πλήρως.
Ο Τόμσον ήξερε ότι ο Φιλντ δεν πίστευε στα συμπεράσματά του, που δεν είχαν επαληθευτεί, αλλά ήθελε την ευκαιρία να δείξει ότι οι ιδέες του Φαραντέι και οι δικές του ήταν πραγματικά αληθινές. Επίσης, συμπαθούσε τον Σάιρους Φιλντ και ήταν διατεθειμένος να τον βοηθήσει να επιτύχει, θέλοντας και μη.
Ο Γουάιτχαους είχε ευχαρίστως εκφοβίσει τον Τόμσον μέσα από την αλληλογραφία τους, αλλά ήξερε και τη φήμη για τις διανοητικές ικανότητες του Τόμσον και δεν ήθελε να προκληθεί και να έχει μια τεχνική αντιπαράθεση μ’ αυτόν μπροστά στον Φιλντ.

Κάποιος που θα γελούσε με τις περιττές προφυλάξεις του Γουάιτχαους θα έπρεπε να αλλάξει  γνώμη όταν, στα τέλη Ιουνίου του 1858, ξέσπασε η καταιγίδα.
Ήταν μια από τις χειρότερες που έχουν καταγραφεί στον Βόρειο Ατλαντικό τον 19ο αιώνα. Ο καπετάνιος του Αγαμέμνων, ο Τζορτζ Πρίντι, δεν φαινόταν να ανησυχεί και πολύ όσο το πλοίο του κλυδωνιζόταν τόσο πολύ ώστε  τα κατάρτια του να σέρνονται πάνω στα μανιασμένα κύματα, αλλά όταν οι προμήθειες του σε κάρβουνο άρχισαν να κάνουν φτερά μέσα από το τσακισμένο κατάστρωμα, και μετά όταν τις ακολούθησαν οι τόνοι του καλωδίου, εκμυστηρεύτηκε σ’ έναν ανταποκριτή των Times του Λονδίνου που βρισκόταν στο καράβι ότι δεν ήταν, ίσως ο ιδανικός καιρός για να ποντίσουν μια τηλεγραφική γραμμή.

1858: ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΑΓΓΛΙΑΣ-ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΜΕΣΩ ΚΑΛΩΔΙΟΥ
Τα ταλαιπωρημένα πλοία συναντήθηκαν στο μέσον του ωκεανού, αλλά υπήρχαν ακόμα καταιγίδες, και τα καλώδια έσπαγαν συνέχεια, χωρίς να αναφέρουμε τις επιθέσεις από μια φάλαινα και μια στάση στην Ιρλανδία όπου επισκευάστηκε το καλώδιο και φορτώθηκε καινούριο κάρβουνο. ΄Επειτα, στα τέλη του Ιουλίου του 1858, ο καιρός καθάρισε, και για περισσότερο από μια εβδομάδα ο Ατλαντικός ήταν ήρεμος σαν λίμνη, το καλώδιο του Νιαγάρα απλώθηκε μέχρι την ακτή του Νιουφάουντλαντ και αυτό του Αγαμέμνων μέχρι το Βαλέντια Μπέι, στην Ιρλανδία.

Όταν, στις 5 Αυγούστου τα νέα έφτασαν στη στεριά, οι εφημερίδες τα υποδέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό. Αυτό ήταν σε αρμονία με το κυρίαρχο αγγλοσαξονικό πνεύμα, σήμαινε ότι η τεχνολογία κατακτά τον πλανήτη, και το γεγονός γιορτάστηκε όπως έπρεπε.
Στη Βρετανία, οι καμπάνες των εκκλησιών χτύπησαν χαρμόσυνα, τίτλοι ιπποτών απονεμήθηκαν, και επίσημα συγχαρητήρια από τη βασίλισσα δημοσιεύτηκαν στους Times. Στην Αμερική ρίχτηκαν κανονιοβολισμοί, οι υπέρμαχοι του εγχειρήματος απέκτησαν αξιοπιστία από το επίτευγμα και έγιναν λαμπαδηδρομίες (που είχαν ως συνέπεια το ατυχές γεγονός: ένας αναμμένος δαυλός να πέσει στον πολύ εύφλεκτο θό¬λο της στέγης του Δημαρχείου της Νέας Υόρκης).

Ο Φιλντ ήταν ήρωας, και ο Γουάιτχαους, που γρήγορα κατέλαβε θέση στο τηλεγραφείο στην Ιρλανδία, πετώντας έξω τον Τόμσον, ο οποίος είχε αρχίσει να συνδέει τα καλώδια πριν εκείνος φτάσει, επρόκειτο τώρα να γίνει ο προφήτης του. Καθώς υπήρχαν δεκάδες μηνύματα που περίμεναν κολλημένα τη σειρά τους να αποσταλούν, και παρόλο που λίγα από τα πρώτα είχαν μεταδοθεί χωρίς πρόβλημα από τον Τόμσον, ο Γουάιτχαους ήταν αποφασισμένος να κερδίσει αξιοπιστία από τα υπόλοιπα. Σύντομα έφτασε στο πιο σημαντικό, τα επίσημα συγχαρητήρια από τη βασίλισσα Βικτόρια προς τον πρόεδρο Μπιουκάναν.
Το τηλεγραφείο του Νιουφάουντλαντ μετέδωσε ότι ήταν έτοιμο, επίσης ειδικοί ανταποκριτές από τις εφημερίδες των ΗΠΑ ήταν σε επιφυλακή.
Αλλά κάτι πήγε στραβά. Τα πρώτα τηλεγραφήματα είχαν μεταδοθεί χωρίς λάθη, αλλά τώρα φαινόταν ότι κάτι μέσα στο καλώδιο είχε αλλάξει. Το τηλεγράφημα της βασίλισσας ήταν μόλις δεκαεννέα λέξεις, και ένας εκπαιδευμένος τηλεγραφητής μπορούσε να το χτυπήσει σε ελάχιστα λεπτά. Ωστόσο, πέρασαν ώρες, υπήρξαν καθησυχαστικές αναφορές από τους υπαλλήλους του Φιλντ που μπαινόβγαιναν βιαστικά, κατσουφιασμένοι στο τηλεγραφείο, και μόνο την επόμενη ημέρα, μετά από δεκαεξήμισι εξοντωτικές ώρες μετάδοσης, έγινε δυνατό να περάσει το πλήρες κείμενο.
Οι προσπάθειες των τηλεγραφητών πήραν τον κατήφορο από εκεί και πέρα. Χρειάστηκαν πάνω από τριάντα ώρες προσπαθειών με αποστολές και επαναλήψεις για να μεταδοθεί το εξίσου σύντομο τηλεγράφημα του Μπιουκάναν προς τη βασίλισσα.
Διασωθέντα ντοκουμέντα δείχνουν ότι το καλώδιο  «παραγέμιζε» όλο και περισσότερο με μηνύματα όπως «Αποστείλατε πιο αργά» ή «Επαναλάβατε» ή, πιο κλαψιάρικα από όλα, μεγάλες επαναλήψεις από «Τι;;;;;;;». Οι εφημερίδες έγιναν πιο επιφυλακτικές, οι μεγαλοπρεπείς κολακευτικοί λόγοι έγιναν σαρκαστικοί, και σύντομα οι αντιπρόσωποι του Φιλντ δεν εμφανίζονταν δημόσια.
Και η αιτία όλης αυτής της αυξανόμενης παραφροσύνης στο τηλεγραφείο της Ιρλανδίας, ήταν ο Έντουαρντ   Γουάιτχαους. Αυτός ήταν πραγματικά έξω από το στοιχείο του τώρα, καθώς καθετί που είχε πει ο Τόμσον  αποδεικνυόταν αληθινό.
Οι χειριστές του Γουάιτχαους χτυπούσαν κοφτά σήματα, αλλά αυτά γίνονταν ασαφή και συγκεχυμένα, και ήταν αδύνατο να αναγνωριστούν όταν είχαν περάσει τον Ατλαντικό.
Ο Γουάιτχαους έκανε αυτό που κάθε θρασύς άνθρωπος θα έκανε όταν πιανόταν να έχει μπλοφάρει. Πανικοβλήθηκε. Είχε εγκαταστήσει μεγάλες υποστηρικτικές γεννήτριες με μεγάλο κόστος στο. τηλεγραφείο της Ιρλανδίας, συσκευές πέντε πόδια ψηλές, σαν γιγαντιαίες μπαταρίες, οι οποίες μπορούσαν να εκτινάσσουν μέσα στο καλώδιο μεγάλες ποσότητες – λοιπόν, τίνος πράγματος;
Ο Γουάιτχαους θεωρούσε ότι αυτό που έβγαινε από μια μπαταρία ήταν ακριβώς σαν τους σπινθήρες που βγαίνουν από μια ηλεκτροκόλληση, απλά μικρότερο με πιο πρόσφατη ορολογία, η δουλειά της μπαταρίας ήταν ακριβώς να εκτοξεύει ομάδες από ισχυρά φορτισμένα ηλεκτρόνια μέσα στο καλώδιο, τα οποία μετά συγκρούονταν με όλα τα υπόλοιπα που συναντούσαν στο δρόμο τους.

ΙΣΧΥΡΟΤΑΤΟ ΠΕΔΙΟ ΔΥΝΑΜΗΣ
Ο Τόμσον δεν πίστευε το ίδιο. Κατά την άποψη του, αυτό που εκτοξευόταν από μια μπαταρία ήταν ένα άγριο, ισχυρότατο πεδίο δύναμης. Τροφοδοτώντας με περισσότερη ισχύ από την μπαταρία το υποθαλάσσιο καλώδιο απλά σήμαινε ότι τροφοδοτείται ακόμη περισσότερο αυτό το εντονότατο πεδίο. Γι’ αυτό, εξηγούσε, ήταν επιβεβλημένο,  να μη χρησιμοποιούνται ποτέ μεγάλες μπαταρίες.
Ο Γουάιτχαους τον αγνόησε.  Δεν υπήρχε, έτσι κι αλλιώς, κάτι παράξενο τώρα.
Το σήμα δεν πέρναγε μέσα από το καλώδιο συνεπώς, κατά τη γνώμη του, απλά χρειαζόταν να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τα μικρά σωματίδια τα  οποία ξεχύνονταν από τα μέταλλα της μπαταρίας του.
Τιμώντας την παλιά αγγλική παράδοση, του να μιλάς δυνατά προς έναν ξένο, με την ελπίδα ότι αυτός θα σε καταλάβει καλύτερα αν φωνάζεις, έδωσε εντολή στους υφισταμένους του, τώρα σε αυτές τις τελευταίες εβδομάδες του Αύγουστου του -1858, να συνδέσουν τα, μεγέθους πέντε ποδών, πηνία και να τα «σανιδώσουν».
Ήταν μια πολύ κακή επιλογή.
Πολλοί άνθρωποι έχουν παρατηρήσει την περίεργη προειδοποίηση στις συσκευές τηλεοράσεων και υπολογιστών:
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟI OΤΑΝ ΑΝΟΙΓΕΤΕ ΣΥΣΚΕΥΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΙΖΑ. Γιατί αυτό έχει σημασία όταν η πρίζα, είναι βγαλμένη;

Ο λόγος είναι ότι μέσα σε μια τηλεόραση ή έναν υπολογιστή, τα ηλεκτρικά φορτία μπορεί να προσκολληθούν σε διάφορες μεταλλικές επιφάνειες. Όταν το ιδρωμένο δάχτυλο ενός ερασιτέχνη επισκευαστή που ψαχουλεύει συμβεί να τοποθετηθεί μεταξύ δυο τέτοιων επιφανειών, τα ηλεκτρικά φορτία από κάθε πλευρά του δακτύλου, τα οποία ανέμεναν σ’ αυτές τις μέχρι εκείνη τη στιγμή διαχωρισμένες μεταλλικές επιφάνειες, ξαφνικά έχουν έναν εύκολο δρόμο για να περάσουν απέναντι.
Το εσωτερικό ενός μικρού φορητού υπολογιστή μπορεί να σου δώσει μόνο ένα ελαφρό «τσίμπημα». Αλλά με τις ισχυρότατες μπαταρίες που είχε συνδέσει ο Γουάιτχαους, το εσωτερικό του ατλαντικού καλωδίου είχε υποστεί παραμορφώσεις που το έκαναν πολύ  χειρότερο.
Αυτός έστελνε ένα πεδίο δύναμης εκατοντάδες φορές πιο ισχυρό από ό,τι ο Τόμσον είχε ποτέ φανταστεί να αναπτύξει.
Μέρος του δυναμικού πεδίου προσέγγιζε στο κεντρικό χάλκινο καλώδιο και συμπίεζε εκεί τα ηλεκτρικά φορτία, αλλά το μεγαλύτερο μέρος από αυτό στροβιλίστηκε πλαγίως, μέσα από τη λεπτή, ελαστική μόνωση, και κατέληξε να χρησιμοποιεί την ενέργεια του για να προκαλεί ηλεκτρικά ρεύματα στο ψυχρό σιδερένιο εξωτερικό περίβλημα Ας θυμηθούμε πώς το νημάτιο πυράκτωσης στη φωτιστική λυχνία του Έντισον θερμαινόταν όταν μεγάλο ηλεκτρικό φορτίο προσπαθούσε να περάσει μέσα  από αυτό, γλιστρώντας και συγκρουόμενο με το κυρίως σώμα των μεταλλικών ατόμων του νημάτιου.
Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε εδώ κάτω από τον Ατλαντικό. Το κεντρικό χάλκινο καλώδιο ζεσταινόταν, και το εξωτερικό σιδερένιο περίβλημα ζεσταινόταν, και το ελαστικό στο ενδιάμεσο ήταν παγιδευμένο.

ΒΡΑΧΥΚΥΚΛΩΜΑ
Κάθε φορά που ο Γουάιτχαους διέταζε τους χειριστές να στείλουν ένα ακόμα τηλεγράφημα, αυτοί έπρεπε να κάνουν εκατοντάδες πληκτρολογήσεις σημάτων Μορς. Αυτό σήμαινε ότι αυτοί έστελναν εκατοντάδες κύματα του αόρατου πεδίου δύναμης προς το καλώδιο. Ο χάλκινος πυρήνας και το σιδερένιο κάλυμμα θερμαίνονταν γρήγορα καθώς το απότομα, αυξανόμενο πεδίο προκαλούσε την εμφάνιση ισχυρών ρευμάτων και στα δυο.
Τελικά η ελαστική μόνωση, συμπιεζόμενη μεταξύ των δύο, δεν θερμαινόταν απλώς λιγάκι παραπάνω. ΄Αρχιζε να λιώνει.
Σε κάθε σημείο όπου αυτό συνέβαινε, τα φορτισμένα σωματίδια μέσα στο καλώδιο δεν υποχρεώνονταν να διατρέχουν ολόκληρη τη δυο χιλιάδων μιλίων διαδρομή. Μπορούσαν, αντιθέτως, να ακολουθήσουν μια σύντομη διαδρομή, διατρέχοντας απλώς πλευρικά την ακάλυπτη πλέον μια ίντσα από το χαλκό στο σίδηρο.
Ήταν κυριολεκτικώς ένα «βραχύτερο» κύκλωμα, από το οποίο προέρχεται και η κοινή έκφραση «βραχυκύκλωμα».
Όσο ο Γουάιτχαους προσπαθούσε να διορθώσει πράγματα, όσο πιο μανιασμένα έβαζε τις τεράστιες μπαταρίες του να δουλέψουν, τόσο χειρότερα πήγαινε το καλώδιο. Μετά από μερικές ημέρες ο Γουάιτχαους πέταξε στα σκουπίδια τον εξοπλισμό του, και κρυφά, αποσπώντας από τους χειριστές υπόσχεση εχεμύθειας, επέστρεψε στο πρωτότυπο του Τόμσον: πολύ πιο ήπιοι πομποί και δέκτες.
Αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει. Πολύ λίγα από τα θορυβώδη ηλεκτρικά σωματίδια ήταν ικανά να διατρέξουν χωρίς αποκλίσεις το μακρύ κεντρικό χάλκινο καλώδιο, διαρκώς και περισσότερα έπαιρναν τα βολικά «βραχέα» κυκλώματα πλαγίως προς τη σιδερένια μόνωση που ήταν τόσο κοντινή. Μόλις βρίσκονται εκεί, διέφευγαν με ένα ασθενικό τσίριγμα προς τον ωκεανό, ζεσταίνοντας το θαλασσινό νερό απαλά και ουδέποτε έφταναν σε όποιο σημείο κοντά στο δέκτη, χιλιάδες μίλια μακριά.

Η ΠΙΟ ΠΑΧΙΑ ΕΛΑΣΤΙΚΗ ΜΟΝΩΣΗ
Γύρω στον Σεπτέμβριο μόνο θραύσματα λέξεων περνούσαν απέναντι, και περί τις 20 Οκτωβρίου είχε λιώσει τόσο πολύ μονωτικό ώστε κανένα σήμα δεν μπορούσε περάσει. Το καλώδιο ήταν νεκρό και δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ξανά. Ο Γουάιτχαους απολύθηκε και ανέλαβε ο Τόμσον. Οι απελπισμένοι διευθυντές της εταιρείας του Φιλντ συμφώνησαν να κάνουν οτιδήποτε έλεγε ο Τόμσον. Είχε άραγε ο Τόμσον να τους κάνει κάποιες προτάσεις; Βεβαίως είχε. Εξήγησε ότι  θα έπρεπε να τοποθετηθεί, ένα νέο καλώδιο με πολύ πιο παχιά ελαστική μόνωση, για να προσπαθήσουν να συγκρατήσουν τη διαφυγή του απότομα αυξανόμενου πεδίου.
Όταν συνδεθεί θα μπορούσε να εφαρμοστεί μόνο πολύ χαμηλή παροχή από την μπαταρία. Ο Τόμσον δεν ήξερε με ακρίβεια τι υπήρχε στο εσωτερικό του χάλκινου πυρήνα, αυτά γίνονταν δεκαετίες ακόμα πριν ανακαλυφθούν τα ηλεκτρόνια, αλλά ήξερε πως ό,τι και αν μετέφερε το ηλεκτρικό ρεύμα μέσα σ’ αυτόν ήταν απίθανα ελαφρύ σε βάρος, τόσο πολύ ώστε η καλύτερη ζυγαριά του χρυσοχόου δεν μπορούσε να το εντοπίσει.
Αυτό το πολύ μικρό βάρος ήταν που έπρεπε να μετακινηθεί από το πεδίο δύναμης που δημιουργούσε η μπαταρία. Επρόκειτο να προσφέρει στον Σάιρους Φιλντ ένα πνεύμα που ψιθύριζε και όχι που μούγκριζε.
Ο Σάιρους Φιλντ, κατά τα φαινόμενα, εξακολουθούσε να έχει. αμφιβολίες για τη θεωρία, αλλά αναγνώριζε ότι δεν είχε εναλλακτική επιλογή. Εάν εγκατέλειπε την προσπάθεια, το έργο θα τελείωνε. Αυτός έπρεπε να ποντάρει στο ότι ο Φαραντέι και ο Τόμσον είχαν δίκιο, και ότι αυτά τα αόρατα πεδία δύναμης που μπορούσαν να μετακινούν ηλεκτρικά φορτία πράγματι υπήρχαν, θα ήταν τελικά μια λεπτομερής δοκιμασία των παράδοξων προβλέψεων του Φαραντέι.
Υπήρξαν πολλές προσπάθειες και πολλές καθυστερήσεις, και το 1865 ένα βελτιωμένο καλώδιο κόπηκε, προκαλώντας μεγάλη απογοήτευση, στα δυο τρίτα της απόστασης στον ωκεανό, σε τόσο βαθύ σημείο που ήταν αδύνατο να το ανασύρουν και να το επισκευάσουν. Όμως, το 1866 ακόμα ένα καλώδιο τοποθετήθηκε από το μεγαλύτερο πλοίο του κόσμου, τον Μεγάλο Ανατολικό, και λειτούργησε. Από τη στιγμή που έφτασε στην ακτή, το καινούριο καλώδιο λειτούργησε εξαιρετικά, σχεδόν αδιάκοπα, για πολλά χρόνια από τότε, αποφέροντας κέρδη. Ο Φαραντέι ήταν πολύ γέρος τώρα και πολύ άρρωστος, αλλά φαίνεται πως τα νέα έφτασαν σε αυτόν, πιθανώς από τον ίδιο τον νεαρό Τόμσον.

ΜΕΡΟΣ Β

ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΤΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΑ
Ο Τόμσον ήταν υπερήφανος και ο Σάιρους Φιλντ πλούτισε.
Εμείς γνωρίζουμε τώρα ότι τα ηλεκτρόνια δεν ξεπηδούν αδιάκοπα από τις πρίζες στα σπίτια μας. Υπάρχει ένα πεδίο δύναμης που αναμένει στις πρίζες, που έχει φτάσει το σπίτι μας από έναν απομακρυσμένο σταθμό ενέργειας. Όταν τοποθετούμε κάτι σε μία πρίζα τοίχου και το θέτουμε  σε λειτουργία, αυτό το καθοδηγημένο πεδίο πετάει μέσα στο σπίτι μας και παίρνει θέση μέσα σε κάθε υπολογιστή ή λαμπτήρα και απλά αποσπά τα ηλεκτρόνια τα οποία ήδη αναμένουν εκεί.
Όταν βγάζουμε την πρίζα, το πεδίο της δύναμης δεν μπορεί πια να εισέρχεται.
Αυτό, τελικά, απαντά στο αίνιγμα σχετικά με το γιατί τα ηλεκτρόνια δεν συσσωρεύονται στο τηλέφωνο κάποιου με τον οποίον συνομιλείτε.
Κατ’ αρχάς αυτό συμβαίνει γιατί η ομιλία σας δεν τα έχει ποτέ σκορπίσει μέσα στο τηλέφωνο του ακροατή!
Όταν  τηλεφωνούμε σε κάποιον, αυτό που κάνουμε είναι να στέλνουμε ένα αόρατο πεδίο δύναμης, το οποίο κινεί τα ηλεκτρόνια που ήδη περιμένουν στο τηλέφωνο του ακροατή. Τα μεμονωμένα ηλεκτρόνια δεν μετακινούνται σχεδόν καθόλου, στην πραγματικότητα, σέρνονται πολύ αργά, ούτε καν με την ταχύτητα του βαδίσματος. Πράγμα που σημαίνει ότι θα έπαιρνε πάνω από ένα μήνα ώστε ένα απλό ηλεκτρόνιο να διατρέξει τρικλίζοντας όλη τη διαδρομή του καλωδίου από τη Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες. Αλλά το χωρίς βάρος πεδίο δύναμης που κάνει τα ηλεκτρόνια να συνωθούνται διατρέχει αυτή την απόσταση σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, κάνοντας τις φαινομενικά ταυτόχρονες τηλεφωνικές συνομιλίες δυνατές.

ΒΟΛΤ ΑΝΤΙ ΦΑΡΑΝΤΕΪ
Ο Σάιρους Φιλντ ήταν πάντοτε ευγενής προς τον Τόμσον μετά τις επιτυχίες του με το ατλαντικό καλώδιο, αλλά εξακολουθούσε να κρατάει αποστάσεις από τη συζήτηση για τα αόρατα πεδία. Εξακολουθούσε να είναι πολύ παράδοξο για έναν επιχειρηματία που αναδείχθηκε την εποχή της τεχνολογίας της θορυβώδους ατμομηχανής να το αποδεχτεί.
Ο Τόμσον αντιθέτως ήταν πεπεισμένος πως ο ηλεκτρισμός θα γίνει μια μεγάλη βιομηχανία κάποια μέρα και ότι θα χρειαζόταν διευκολυντικές ενδείξεις έτσι ώστε οι άνθρωποι να ξέρουν πόση από την ωθούσα δύναμη που προερχόταν από το αόρατο πεδίο είχαν αγοράσει.

Αυτός ενδεχομένως θα επιθυμούσε να ονομάσει αυτή την αίθουσα δύναμη με το όνομα του ινδάλματος του, του Φαραντέι, αλλά ήταν οι Γάλλοι αξιωματούχοι που καθόριζαν την επιστημονική ονοματοδοσία σε ολόκληρο τον 19ο αιώνα, και παρόλο πού αυτοί δεν είχαν τίποτα εναντίον του αξιοσέβαστου κυρίου Φαραντέι, αυτός είχε τη μεγάλη ατυχία να μην είναι Γάλλος, και ακόμα ήταν πολύ ενοχλητικό γι΄ αυτόν να πρέπει να κάνει κάτι τόσο δύσκολο-δεν είχε ούτε αρκετή άνεση ώστε να δημοσιεύσει τις πρωτότυπες ανακαλύψεις του στη γλώσσα τους.
Ανταλλάχτηκαν υπομνήματα, υπήρξαν δηκτικές επιστολές και παρασκηνιακές συζητήσεις, και τελικά, σε ένα συνέδριο στο Παρίσι-με την παρουσία ενός εντελώς δυστυχισμένου, Ουΐλιαμ Τόμσον-θεσπίστηκε ο επίσημος όρος για τη δύναμη που προκύπτει από το αόρατο πεδίο.
Όταν ο Ναπολέων είχε εισβάλει στην Ιταλία δεκαετίες πριν, πολλοί Ιταλοί πατριώτες είχαν συγκλονιστεί, αλλά ο Αλεσάντρο Βόλτα, αυτός που έβαλε στο στόμα του τους δυο μεταλλικούς δίσκους και έφτιαξε την πρώτη συνεχούς λειτουργίας μπαταρία, είχε αντιληφθεί ότι υπήρχε διαφορά μεταξύ της καθαρότητας των πεποιθήσεων και της υλικής προόδου.
Αποδέχτηκε λοιπόν τη γαλλική εισβολή, σχολίασε με γλαφυρή κομψότητα τη λεπτότητα του Ναπολέοντα, του σοφού απελευθερωτή, και αυτό, συνδυασμένο με κατάλληλες εκδόσεις στα γαλλικά, σήμαινε ότι ήταν εκείνος τον οποίο οι Γάλλοι αντιμετώπιζαν τώρα με ευμένεια.
Παρόλο που ο Βόλτα ποτέ δεν είχε καταλήξει σε ένα συμπέρασμα σχετικά με το γιατί η μπαταρία του λειτουργούσε, η ένταση της προωθητικής δύναμης η οποία ίπταται μέσα στα σπίτια μας μετριέται σε «βολτ» και όχι σε «φαραντέι».
Όταν αγοράζουμε έναν υπολογιστή αυτός λέει ότι πρέπει να λειτουργεί στα 110 βολτ, αυτό σημαίνει ότι είναι σχεδιασμένος να λειτουργεί όταν ένα πεδίο δύναμης εισέρχεται σε αυτόν και είναι ρυθμισμένο να παρέχει 110 μονάδες από αυτή την προωθητική δύναμη.
Σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσε να  θεωρηθεί ότι η ιστορία του ηλεκτρισμού τελείωσε.

Υπάρχουν αρχαία, φορτισμένα ηλεκτρόνια κρυμμένα μέσα σε όλα τα υλικά, και υπάρχουν πεδία δύναμης τα οποία μπορούν να διαχωρίσουν αυτά τα φορτισμένα ηλεκτρόνια και να τα κάνουν να κινηθούν.
Αλλά αν αυτό ήταν όλο κι όλο, εμείς σήμερα θα ζούσαμε ακόμα σε έναν κόσμο της μεγάλης βικτοριανής τεχνολογίας. Θα είχαν κατασκευαστεί φωτιστικές λυχνίες και τηλέγραφοι, και πιθανώς άμαξες χωρίς άλογα που λειτουργούν με ηλεκτρικό, αλλά αυτό θα ήταν όλο.
Δεν θα είχαν υπάρξει ποτέ ραδιόφωνα ή τηλεοράσεις ή κινητά τηλέφωνα, ούτε δορυφόροι που εκπέμπουν προς τα κάτω σήματα του GPS (Σύστημα Προσδιορισμού Θέσης), ούτε  WiFi (για την εγγραφή ήχου) ή Μπλουτούθ ή οποιαδήποτε άλλη ασύρματη τεχνολογία.

ΤΖΕΪΜΣ ΜΑΞΓΟΥΕΛ
Επιπλέον ακόμα και στα μέσα της βικτοριανής εποχής του Τόμσον υπήρξε μια ένδειξη ότι εξακολουθούσε να υπάρχει μια ευρύτερη διάσταση του ηλεκτρισμού. Ενώ η μεγάλη ατλαντική καλωδιακή σύνδεση ήταν για πρώτη φορά σε εξέλιξη, ένας άλλος φίλος του Τόμσον, ο Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ, είχε αρχίσει να παρατηρεί πιο προσεκτικά στο εσωτερικό των πεδίων τα οποία ο Τόμσον προσπαθούσε να ελέγξει.
Αυτός ήταν ο νεαρός επιστήμονας προς τον οποίο είχε  γράψει ο Φαραντέι, ζητώντας του βοήθεια, στα 1857. Θεωρούσε ότι τα πεδία είχαν μια πολύπλοκη εσωτερική δομή, και στην πραγματικότητα αποτελούνταν από δύο μέρη, ένα ηλεκτρικό μέρος και ένα μαγνητικό μέρος.  Το όραμα του ήταν κάτι το εξαιρετικό.
Κάθε ηλεκτρικά φορτισμένο σωματίδιο στο σύμπαν σχηματίζει το κέντρο ενός τεράστιου πεδίου δύναμης, έγραφε. Αυτό το «ηλεκτρικό» πεδίο απλώνεται γύρω σαν μια ρέουσα αύρα. Όλοι εμείς μεταφέρουμε αυτές τις πελώριες αύρες μαζί μας καθώς κινούμαστε:
Αυτές ταξιδεύουν με τέλειο ρυθμό μαζί μας. Συνήθως τα θετικά και αρνητικά φορτία γύρω μας ισορροπούν και έτσι εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε, καμία επίδραση.

Αλλά αν σύρουμε τα πόδια μας σε ένα χαλάκι και αποκτήσουμε πληθώρα αρνητικών ηλεκτρικών φορτίων από τα ηλεκτρόνια του τάπητα, τότε το πεδίο που πηγάζει από εμάς είναι πυκνότερο, πιο έντονο.
Σηκώνουμε το δάχτυλο μας, και αυτό το ελάχιστα ισχυρότερο πεδίο διαδίδεται γύρω, όπως το φως από τον πυρσό του Αγάλματος της Ελευθερίας.
Μπορούμε εύκολα να δεχόμαστε δονήσεις από εκκενώσεις στατικού ηλεκτρισμού, αλλά υπάρχει και κάτι παραπάνω επίσης. Κάθε φορά που κουνάμε αυτό το φορτισμένο δάχτυλο, είναι σαν να ταράζουμε ένα μεγάλο μπολ με ζελέ ή να βυθίζουμε το χέρι μας σε μια γούρνα με νερό. Το ρέον πεδίο το οποίο ξεκινάει από εμάς αρχίζει να ταλαντώνεται.
Και τώρα ιδού ποιο είναι το μαγικό. Εάν αποσύρουμε το βουτηγμένο σε μια πραγματική γούρνα χέρι μας, τότε πολύ γρήγορα ο ελαφρός κυματισμός σβήνει, Το κύμα που  έχουμε δημιουργήσει θα σταματήσει.

Αλλά ο Μάξγουελ θεωρούσε ότι υπήρχε επίσης και ένα μαγνητικό μέρος στα αόρατα πεδία δύναμης του Φαραντέι. Καθώς το ηλεκτρικό μέρος άρχιζε να κυματίζει ελαφρά, κινητοποιούσε αυτό το δεύτερο, αόρατο μαγνητικό μέρος.
Γιατί; Διότι τα μεταβαλλόμενα ηλεκτρικά πεδία παράγουν μαγνητικά πεδία. Είναι αυτό που ο Τζότζεφ Χένρι είχε πραγματοποιήσει με τους ηλεκτρομαγνήτες του: ενεργοποιώντας το ηλεκτρικό ρεύμα έκανε τη μαγνητική δύναμη να εμφανίζεται.
Αλλά τι θα συνέβαινε όταν το μαγνητικό μέρος του αόρατου πεδίου γινόταν  ισχυρότερο;
Λοιπόν, οι μεταβολές στα μαγνητικά πεδία θα κάνουν να δημιουργηθεί ένα νέο ηλεκτρικό πεδίο. Αυτό είχε παρατηρήσει ο ίδιος ο Φαραντέι στο μεγάλο πείραμα του, στο υπόγειο, το 1831.

ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΔΥΝΑΜΗΣ
Όλα αυτά σημαίνουν απλώς ότι ωθώντας ένα ηλεκτρικό φορτίο, θα κάνουμε ένα ηλεκτρικό πεδίο να αρχίσει να ταλαντώνεται, και καθώς αυτοί οι πρώτοι κυματισμοί θα αρχίσουν να εξασθε¬νούν, θα κάνουν να εμφανιστεί ένα καινούριο μαγνητικό πεδίο. Καθώς αυτό το μαγνητικό μέρος εξασθενεί με τη σειρά του, η μεταβολή στην ένταση του προκαλεί την εμφάνιση ενός καινούριου ηλεκτρικού πεδίου. Όταν αυτό αποδυναμώνεται εμφανίζεται ένα άλλο μαγνητικό πεδίο, και…
Αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Εμείς απλώς πρέπει, να δώσουμε λίγη ενέργεια στην εκκίνηση για να κάνουμε το αρχικό ηλεκτρικό φορτίο να δονηθεί, αλλά όταν το κάνουμε αυτό, όταν έχουμε  κάνει το πρώτο από αυτά τα αλληλοσυνδεδεμένα πεδία να αρχίσει να ταλαντώνεται, η δουλειά μας έχει τελειώσει.
Δεκαετίες και χιλιετίες μπορεί να περάσουν, η γήινη ύπαρξη μας μπορεί να έχει ολότελα ξεχαστεί, αλλά οι κυματισμοί που απλώνονται συνεχώς, και των οποίων την αρχή κάναμε εμείς σε αυτό το συνδυασμένο «ηλεκτρικό-συν-μαγνητικό» πεδίο δύναμης, θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν.  Το πεδίο αυτό είναι αθάνατο.
Τα κύματα είναι τα μαγικά χαλιά που πετούν στα ουράνια «υφαίνουν ένα δίχτυ σε ολόκληρο τον ουρανό». Αυτό είχε ξεφύγει από τον Τόμσον, διότι εί¬χε κάποια σύγχυση γύρω από όλα αυτά δεν είχε καταφέρει να δει καθαρά τα δύο ξεχωριστά μέρη και πώς το ένα μπορούσε να δημιουργεί το άλλο, σαν τον αναγεννώμενο φοίνικα, για πάντα. Αλλά ο Μάξγουελ είχε τελικά δείξει γιατί το όραμα του Φαραντέι στο υπόγειο εργαστήριο του ήταν αληθινό.
Ο Μάξγουελ διατύπωσε τις ιδέες του με έναν αριθμό πολύπλοκων εξισώσεων Αλλά όταν αυτός πέθανε, το 1879, και παρόλο που ο Τόμσον ήταν υποστηρικτής του, οι ιδέες του Μάξγουελ εξακολουθούσαν να θεωρούνται από τους περισσότερους επιστήμονες απλώς ως μια υπόθεση. Ποιος μπορούσε να πιστέψει ότι ζούμε σε ένα σύμπαν που κατακλύζεται από τέτοια αόρατα κύματα;
Ήταν αποδεκτό ότι μερικά εκτοξευόμενα κύματα μπορούσαν να διαφύγουν εδώ και εκεί από τα συνηθισμένα ηλεκτρικά καλώδια. Αλλά κανείς δεν προσπάθησε πραγματικά να διαμορφώσει αυτά τα καλώδια έτσι ώστε αυτά να γίνουν σταθερές πλατφόρμες εκτόξευσης αυτών των ελαφρών κυματισμών μέσα στο «ηλεκτρομαγνητικό» πεδίο, κανένας, ακόμα και στην αρχή της δεκαετίας του 1880, δεν είχε κατασκευάσει έναν ανιχνευτή για να παρακολουθεί πού θα μπορούσαν να προσγειωθούν αυτά τα κύματα.

ΧΑΪΝΤΡΙΧ ΧΕΡΤΖ

Και τότε, στα 1887, κάποιος το έκανε. Ο πειραματιστής που το κατάφερε αυτό,ο γερμανός Χάινριχ Χερτζ, άφησε ένα τόσο αποκαλυπτικό ημερολόγιο, ώστε είναι δυνατό να παρουσιαστεί η εργασία του σχεδόν πλήρως, χρησιμοποιώντας τις δικές του λέξεις, συνυφασμένες με τους όρους των συγχρόνων του, και των άμεσων διαδόχων του.
Ο μέντορας του Χερτζ, ο Χέρμαν φον Χέλμχολτς, του είχε ζητήσει από πολύ πριν να ελέγξει τις προβλέψεις του Μάξγουελ.
Ο Χερτζ τώρα συνειδητοποιούσε ότι μπορούσε να το επιτύχει με τη δημιουργία μιας συσκευής με δυο μέρη.
-Το πρώτο ήταν ένας πομπός, από όπου ένας ηλεκτρικός σπινθήρας μετακινούνταν μπρος πίσω μεταξύ στιλπνών μεταλλικών σφαιρών.Έλπιζε ότι το κινούμενο ηλεκτρικό φορτίο που ταλαντώνεται από τα ηλεκτρικά φορτία αυτών των σπινθήρων θα μπορούσε να δημιουργήσει τα αόρατα κύματα τα οποία είχε προβλέψει ο Μάξγουελ.
-Το δεύτερο μέρος της συσκευής ήταν μια τετράγωνη κρεμάστρα από καλώδιο. Αυτή ήταν ο δέκτης. Αν είχε δίκιο, τα αόρατα κύματα θα πετούσαν από τον πομπό του, θα διέσχιζαν την αίθουσα, και θα προσέγγιζαν αυτή τη μεταλλική κρεμάστρα.
Για να επιβεβαιώσει ότι είχαν αφιχθεί, είχε κόψει την κρεμάστρα και είχε δημιουργήσει ένα μικρό κενό. Αν ένα αόρατο κύμα αφιχθεί, αυτό θα πρέπει να γεφυρώσει αυτό το κενό και θα παραχθεί ακόμα ένας σπινθήρας.
Δεν υπήρχε καλωδιακή σύνδεση μεταξύ του πομπού και του δέκτη. Αν έβλεπε σπινθήρες στο διάκενο του δέκτη, τότε θα ήξερε ότι τα κύματα του Μάξγουελ είχαν διατρέξει το χώρο.
Σε ομιλία του ο Χάινριχ Χέρτζ στη, Χαϊδελβέργη, 20 Σεπτεμβρίον 1889 έλεγε:
[Οι σπινθήρες τους οποίους πρέπει να εντοπίσουμε στο δέκτη] είναι εξαιρετικά μικροί, μετά βίας ένα εκατοστό του χιλιοστού μήκος. Διαρκούν μόνο ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου. Φαίνεται σχεδόν παράλογο και απίθανο το ότι αυτοί είναι ορατοί, αλλά σε ένα απολύτως σκοτεινό δωμάτιο είναι ορατοί από ένα μάτι το οποίο είναι πολύ εξοικειωμένο στο σκοτάδι. Απ’ αυτή τη λεπτή κλωστή κρέμεται η επιτυχία του εγχειρήματος μας.
Ο καθηγητής Μάξ Πλάνκ σχολίασε  στις 16 Οκτωβρίου 1894 για τα επιτυχή πειράματα του Χέρτζ:
«Μάθαμε ότι οι ηλεκτρικές διαδικασίες μπορούν να προκαλέσουν (δυναμικά) αποτελέσματα, ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα διαδίδονται στον αέρα, ότι τα ηλεκτρικά κύματα διαδίδονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και τα φωτεινά κύματα. Και η απόδειξη για όλα αυτά κατορθώθηκε  μέσω μικροσκοπικών σπινθήρων, τους οποίους πρέπει να δούμε σε ημίφως, με μεγεθυντικό φακό προκειμένου να τους παρατηρήσουμε πλήρως».
Ο Χερτζ ανακάλυψε ότι τα κύματα που ο ίδιος δημιούργησε, και θεωρούσε αόρατα, μπορούσαν να ανακλαστούν και να αναπηδούν σε καθρέφτες, ακριβώς όπως το ορατό φως. Εξακολουθούσαν όλα να παράγονται από τους ελαφρούς κυματισμούς μέσα στα πεδία δύναμης που απλώνονταν από τούς ταχύτατους σπινθήρες του απλοϊκού πομπού του. Στο ημερολόγιό του- Μάρτιος 1888 έγραφε: Επανέλαβα τα πειράματα με τη μέγιστη προσοχή. Πειραματιζόμουν και σκέφτηκα πως εντόπισα στάσιμα ηλεκτρομαγνητικά κύματα από αντανάκλαση μέσα στην αίθουσα. Και έγραψε  προς τον Χέρμαν Φον Χέλμχολις στις 19 Μαρτίου 1888:
«Θα επιθυμούσα να σας αναφέρω την ακόλουθη πρόοδο:
Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα στον αέρα αντανακλώνται από τοίχους σταθερής αγωγιμότητας, τα φαινόμενα είναι πολύ έντονα και πολύπλοκα. Προσπάθησα επίσης να προβάλω το φαινόμενο σε μεγαλύτερη απόσταση χρησιμοποιώντας κοίλα κάτοπτρα και έχω στη διάθεση μου ορισμένες ενδείξεις επιτυχίας»

΄Εκτοτε τον ηλεκτρισμό τον παρατηρούμε σε χιλιάδες σημεία, όπου δεν είχαμε προηγούμενες αποδείξεις για την ύπαρξή του.

ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΣ ΜΑΡΚΟΝΙ
Μετά τον θάνατό του  οι θεωρητικές έρευνες του Χέρτζ  άρχισαν να χρησι¬μοποιούνται από τους πρακτικούς εφευρέτες, με πιο διάσημο από αυτούς τον γιο της Ιρλανδέζας κληρονόμου της περιουσίας της ε¬ταιρείας ουίσκι  Jameson. Εφόσον εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, ο γιος της, παρόλο που χειριζόταν πολύ καλά την αγγλική γλώσσα,ήταν γνωστός με το όνομα του συζύγου της: Μαρκόνι.  Αυτός ο Γουλιέλμος Μαρκόνι  κατά τη βράβευση του με το βραβείο Νόμπελ, 11 Δεκεμβρίου 1909 έλεγε:
Στο σπίτι μου κοντά στην Μπολόνια, στην Ιταλία, άρχισα, νωρίς το 1895, να εκτελώ δοκιμές και πειράματα για να προσδιορίσω αν ήταν δυνατόν, αξιοποιώντας ερτζιανά (από τον Χέρτζ) κύματα να μεταδώσω σε κάποια απόσταση χωρίς την ύπαρξη συνδετικών καλωδίων. Οι πρώτες δοκιμές μου έγιναν με ένα συνηθισμένο ταλαντωτή Χερτζ, ο οποίος χρησιμοποιούσε σπινθήρες για να δημιουργήσει κύματα με έναν τρόπο παρόμοιο με τα πρώιμα πειράματα του Χερτζ. Με τέτοια συσκευή μπορούσα να τηλεγραφήσω σε μια απόσταση περίπου μισό μίλι.
Τον Αύγουστο του 1895 ανακάλυψε μια νέα ρύθμιση.
Ο Μαρκόνι είχε κατορθώσει να θέσει σε λειτουργία το αντηχείο, σε μια απόσταση περίπου εννέα μιλίων.
Αυτό ήταν το πιο πρόσφατο επίτευγμα στην Επαγωγική Τηλεγραφία.
Η ασύρματη τηλεγραφία είναι βασισμένη στην αρχή της αξιοποίησης των ερτζιανών κυμάτων στη μετάδοση τους. με τη μέθοδο των ηλεκτρικών σπινθήρων.
Στις 4 Ιουνίου 1897 γραφόταν στο Λονδίνο  για τον Μαρκόνι : Τον Ιούλιο του περασμένου χρόνου ο κύριος Μαρκόνι έφερε στην Αγγλία ένα καινούριο σχέδιο. Αξιοποιώντας ηλεκτρικά ή ερτζιανά κύματα είχε επινοήσει μια νέα αναμετάδοση. Εξαιρετικά σήματα είχαν αναμεταδοθεί στην απέναντι πλευρά του Καναλιού Μπρίστολ.
Οι αξιοσημείωτες επιτυχίες του Μαρκόνι στη σηματοδοσία διαμέσου του Ατλαντικού υποδείκνυαν μια κύρτωση των κυμάτων γύρω από την εξογκωμένη Γη.

ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
Τα σήματα που έστειλε ο Μαρκόνι ήταν απλώς περισσότερο ισχυρές εκδοχές των αόρατων κυμάτων(οι κυματισμοί στα ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία),τα οποία είχε δημιουργήσει ο Χέρτζ στο εργαστήριο. Από τότε που αυτά «ακτινοβολήθηκαν» προς τα έξω, έπαψαν να αποκαλούνται ερτζιανά κύματα και κατέληξαν να αποκαλούνται ραδιοκύματα.
Το 1910 η  Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, έγραφε:
Υψηλής ισχύος σταθμοί χρησιμοποιούνται για τις επικοινωνίες διαμέσου του Ατλαντικού, και τα μηνύματα μπορούν να αποστέλλονται την ημέρα αλλά και τη νύκτα. Η τηλεγραφία μέσω ερτζιανών κυμάτων ή η «ράδιο-τηλεγραφία», όπως αποκαλείται μερικές φορές, κατέχει μια θέση μέγιστης σπουδαιότητας σε σχέση με τη ναυτική στρατηγική και την επικοινωνία μεταξύ πλοίων. Κάπως έτσι προέκυψε το «κουτί» του ραδιοφώνου.
Ο δέκτης σχεδιάστηκε με τη μορφή ενός ραδιοφωνικού μουσικού κουτιού και ρυθμίστηκε για μερικά διαφορετικά μήκη κύματος τα οποία μπορούν να επιλέγονται με την χρήση ενός απλού διακόπτη ή με το πάτημα ενός απλού κουμπιού
Τη δεκαετία του 1920, οι πωλήσεις ραδιοφώνων από την εταιρεία  RCA, που την ίδρυσε ένας πρώην τηλεγραφητής, ο Ντέιβιντ Σάρνοφ,  την έκαναν μια από τις πιο ισχυρές βιομηχανικές φίρμες στον κόσμο. Το ραδιόφωνο μεταμόρφωσε κάθε χώρα στην οποία χρησιμοποιήθηκε.
Παρόλο που οι τηλέγραφοι και τα τηλέφωνα έστελναν μηνύματα με εξαιρετικά μεγάλη ταχύτητα, εξακολουθούσαν να συνδέουν ένα άτομο με ένα άλλο. Τα ραδιοκύματα, ωστόσο, δεν μπορούσαν να φυλακιστούν μέσα σ’ ένα στενό χάλκινο καλώδιο. Αφού η φύση αυτών των κυμάτων είναι να απλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις, το ραδιόφωνο στέλνει την πληροφορία του τόσο πλατιά ώστε ο όρος εκπομπή έγινε ο λαϊκός τρόπος για την περιγραφή αυτού του νέου φαινομένου.

ΤΟ ΡΑΝΤΑΡ
Στον  δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο Γερμανοί μηχανικοί είχαν δημιουργήσει ένα ραντάρ που εξέπεμπε κύματα  με μήκος πέντε ποδιών ή και μικρότερο!
Ολόκληρη η συσκευή μπορούσε να τοποθετηθεί σ’ ένα μικρό κλειστό φορτηγό, με μια απλή, πλάτους μιας γιάρδας, περιστρεφόμενη κεραία στην οροφή για να εκπέμπει και να λαμβάνει τα κύματα της. Επειδή οι κεραίες των αλυσιδωτών εγκαταστάσεων από την άποψη του μεγέθους ήταν σαν πολύ ψηλοί πυλώνες  ηλεκτρισμού θα απαιτούνταν εκατοντάδες κυβικών γιαρδών για να περιστραφούν, και δεν υπήρχε γνωστή μηχανή που θα μπορούσε να το κάνει αυτό εύκολα.
Κανένας, τότε, στη Βρετανία δεν ήξερε  πώς η Γερμανία είχε επιτύχει αυτόν τον άθλο της μηχανικής.
Αν υπήρχαν περισσότερα από αυτά τα συστήματα, και αν αυτά ήταν στριμωγμένα  μέσα  σε ένα αεροπλάνο, τότε οι γερμανικές περίπολοι θα μπορούσαν να εντοπίσουν τις μεταφορές ευάλωτων αμερικανικών στρατευμάτων που έρχονταν στη Βρετανία  ακόμα και τη νύχτα, στη μέση του ωκεανού, και να στείλουν αυτή την πληροφορία στα υποβρύχια που περίμεναν. Μεμονωμένα μαχητικά της Louftwaffe μπορούσαν επίσης να ξεχωρίζουν τα συμμαχικά αεροπλάνα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.
Το ραντάρ Βίρτσμπουργκ  των Γερμανών, το «έβαλαν στο χέρι», κατόπιν οργανωμένης επιχείρησης οι Βρετανοί  και διαπίστωσαν ότι ήταν ακόμα πιο αναπτυγμένο από ό,τι περίμεναν οι ειδικοί. Προκαλούσε εκροή κυμάτων με μήκος μικρότερο των δέκα ιντσών από κορυφή σε κορυφή (του κύματος). Αυτά τα βραχέα, ακριβή κύματα μπορούσαν να κατευθυνθούν με πάρα πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια. Το σύστημα αλυσιδωτών εγκαταστάσεων, με μακρά κύματα μήκους αρκετών γιαρδών, ήταν συγκριτικά απαρχαιωμένο.
Αυτά τα πιο προηγμένα ραντάρ της Γερμανίας είχαν κατασκευαστεί έτσι ώστε να είναι ένας εξαιρετικά εξελιγμένος  μηχανισμός ικανός να αντέχει στην κακή χρήση.
Αυτή η ανελαστικότητα των ραντάρ της Γερμανίας έκανε τους Βρετανούς ειδικούς στο υπουργείο Αεροπορίας να πιστεύουν ότι μπορούσαν να στρέψουν τις τεχνικές προόδους της Γερμανίας  εναντίον της. Επί αρκετούς  μήνες ήδη, η ΡΑΦ μελετούσε ένα όπλο το οποίο καταρχάς έμοιαζε πολύ απλό για να έχει κάποια αξία.

ΤΟ «ΛΕΠΙ»
Αυτό αποτελούνταν από ένα μεγάλο αριθμό ταινιών από αλουμίνιο, σαν μεγάλα κομμάτια κομφετί, που μπορούσαν να ρίχνονται από ένα αεροπλάνο. Το πρωτότυπο κωδικό όνομα του όπλου ήταν «παράθυρο», αλλά, αργότερα έγινε γνωστό σαν «λέπι». Εάν αυτές οι ταινίες απε¬λευθερώνονταν από ένα στόλο αεροπλάνων, οι ερευνητές πίστευαν ότι  μπορούσαν να δράσουν σαν ένα ανταριασμένο σύννεφο, που έστελνε πίσω έναν, τεράστιο αριθμό από ηλεκτρικούς παλμούς.
Οι πόλεις της Γερμανίας όλο και περισσότερο εξαρτούσαν την άμυνα τους από τα ραντάρ: υπήρχαν καθοδηγούμενοι από ραντάρ αντιαεροπορικοί προβολείς, καθοδηγούμενες από ραντάρ συστοιχίες αντιαεροπορικών πυροβόλων, και, με αυξανόμενη αποτελεσματικότητα ενάντια στις βρετανικές αεροπορικές επιθέσεις τώρα, ισχυρότατα, γρήγορα μαχητικά που μπορούσαν να επιχειρούν νύχτα, καθοδηγούμενα μέσω πληροφοριών που αποστέλλονταν από ακόμα περισσότερα συστήματα ραντάρ στο έδαφος.
Αν το λέπι λειτουργούσε και οι Γερμανοί χειριστές κατακλύζονταν από παραπλανητικά σήματα, αυτά τα ραντάρ θα γίνονταν άχρηστα, και τα επιτιθέμενα αεροπλάνα θα γίνονταν αόρατα σε ικανοποιητικό βαθμό. Καθώς τώρα οι ΄Αγγλοι ειδικοί ήξεραν το  ακριβές μήκος κύματος του Βίρτσμπουργκ, μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για να επιτύχουν το κατάλληλο μέγεθος για το «λέπι»

Tο «λέπι» όμως φαινόταν να είναι εκείνο το είδος του όπλου που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με πλήρη αποτελεσματικότητα μόνο για μια φορά. Μετά από λίγο ο εχθρός σίγουρα θα μπορούσε να επεξεργαστεί μεθόδους για να διακρίνει το αργό λίκνισμα του «λεπιού» από τα γρηγορότερα κινούμενα αεροπλάνα.
Θα μπορούσαν επίσης να χρησιμοποιήσουν την Τεχνολογία του «λεπιού» για να προκαλέσουν παρεμβολές στα βρετανικά ραντάρ. Εδώ υπήρχε ένα αδιέξοδο – έμοιαζε σαν όλοι να έχουν ένα δηλητηριώδες αέριο αλλά κανείς να μην το χρησιμοποιεί. ΄Ομως είχε ήδη γίνει γνωστό ότι τα συστήματα ραντάρ της Γερμανίας και ειδικά το μεγάλης ακρίβειας Βίρτσμπουργκ, ήταν τόσο άκαμπτα ρυθμισμένα, ώστε ήταν πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε από τους χειριστές τους να τα προσαρμόσει στο νέο όπλο. Το «λέπι» μπορούσε να κάνει τους στόλους των αεροσκαφών απρόσβλητους για ένα μεγάλο διάστημα.

ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΜΒΟΥΡΓΟΥ
Αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι ΄Αγγλοι και στις 27 Ιουλίου 1943 επέλεξαν ως στόχο το Αμβούργο που ήταν τεράστιο βιομηχανικό κέντρο της Γερμανίας
Στις 11 μ.μ. τα αεροπλάνα βρίσκονταν πολύ ψηλά πάνω από τη σκοτεινή Βόρεια θάλασσα, παραμένοντας ακόμα αόρατα. Στα ακουστικά των πληρωμάτων, οι εκπομπές που στέλνονταν κυματιστά από την Αγγλία επέτρεπαν στα ηλεκτρόνια να πάλλονται σε ελάχιστες αποστάσεις, και μετά να μεγεθύνονται σε ακουόμενο ήχο.
Μέσα στα ραντάρ που ήταν στραμμένα προς τα κάτω, περισσότερα ηλεκτρόνια εξαπολύονταν μέσα από τους μικροσκοπικούς χάλκινους διαύλους τους, εξακοντίζοντας προς τα κάτω πυκνά ραδιοκύματα.
Υπήρχαν σχετικά λίγα ελεύθερα ηλεκτρόνια στο νερό για να ανταποκριθούν, έτσι όσο οι παλμογράφοι παρέμεναν σκοτεινοί, οι πλοηγοί ήξεραν ότι αυτοί βρίσκονταν πάνω από το κρύο νερό της Βόρειας θάλασσας. Αλλά μετά, περίπου μια ώρα αργότερα, τα αόρατα κύματα που εκπέμπονταν προς τα κάτω από τα ραντάρ των αεροπλάνων άρχισαν να χτυπούν σε κάτι διαφορετικό.
Οι μεταλλικές κατασκευές, όπως αποθήκες ή κάγκελα, έχουν μεγάλους αριθμούς από ελεύθερα ηλεκτρόνια, τα φύλλα των δένδρων και τα σπίτια από τούβλα και οι πλακοστρωμένοι δρόμοι έχουν λιγότερα, αλλά μεταδίδουν επίσης μερικά σήματα.
Οι παλμογράφοι δυο μίλια ψηλά άρχισαν να εμφανίζουν μια οξεία αντίθεση με τη σκοτεινιά της θάλασσας. Οι πιλότοι των ανιχνευτικών αεροπλάνων που προηγούνταν κατάλαβαν ότι είχαν περάσει την ακτή και έκαναν μικρές διορθώσεις για να είναι ακριβώς στην πορεία. Περισσότερα από εφτακόσια βομβαρδιστικά ακολουθούσαν κατά πόδας.
Τα πληρώματα των βομβαρδιστικών άρχισαν να πετάνε από τα αεροπλάνα δεσμίδες από το «λέπι», που έμοιαζαν με κομφετί.
Οι δεσμίδες παρασέρνονταν από τον αέρα που κινούνταν με ταχύτητα και χωρίζονταν σε χιλιάδες ταινίες αλουμινίου, καθώς έπεφταν.
Τα αόρατα κύματα που το Βίρτσμπουργκ και τα άλλα συστήματα σκόρπιζαν προς τα πάνω, χτυπούσαν σ’ όλα τα ελευθέρα ηλεκτρόνια των αλουμινοταινιών που έπεφταν στροβιλιζόμενες.
Καθώς τα εξωτερικά  ελεύθερα ηλεκτρόνια του αλουμινίου ταλαντώνονταν μπρος-πίσω κάτω από  την αδιάκοπη επίδραση της δύναμης που ερχόταν από κάτω, αυτά γίνονταν μικροσκοπικοί πομποί. Ο ουρανός εξακολουθούσε να παραμένει κατασκότεινος για τα ανθρώπινα μάτια, αλλά για κάθε σύστημα ραντάρ κάτω φεγγοβολούσε, καθώς κάθε ταινία αλουμινίου άρχιζε να εκπέμπει. Εκατομμύρια από πανομοιότυπα σήματα έπεφταν σαν βροχή.
Το Βίρτσμπουργκ και τα άλλα ραντάρ είχαν κατακλυστεί. Οι ελεγκτές εδάφους δεν μπορούσαν να πιάσουν τα πραγματικά αεροπλάνα μέσα σε αυτή την εκτυφλωτική ηλεκτρική δύναμη.
-Οι αντιαεροπορικοί προβολείς που είχαν υπό τον έλεγχο τους ξαφνικά άρχισαν να στριφογυρίζουν χωρίς στόχο.
-Οι αντιαεροπορικές συστοιχίες είτε σταμάτησαν να λειτουργούν ή έριχναν στα τυφλά.
-Οι πιλότοι των μαχητικών κλήθηκαν εσπευσμένα κάτω για οδηγίες.
Μερικοί από τους ελεγκτές εδάφους κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες κραύγαζαν στους ασυρμάτους τους προς τα μαχητικά:
«Ανακόψτε, τα βομβαρδιστικά πολλαπλασιάζονται»!
Άλλοι έστελναν θυμωμένα μηνύματα πάνω, λέγοντας στους πιλότους των μαχητικών να κάνουν ελικοειδείς πτήσεις σε μια προσπάθεια να βγουν έξω από τις πολλαπλές εκπομπές του αλουμινίου που γέμιζαν τον ουρανό.

Τίποτα απ’ αυτά δεν λειτούργησε: τα αεροπλάνα της ΡΑΦ δεν βρήκαν καμιά αντίσταση. Αρχικά ρίχτηκαν εκρηκτικά μεγάλης ισχύος, για να καταστρέψουν το δίκτυο ύδρευσης και να διαλύσουν τα σπίτια
΄Ενας υπολογισμός αργότερα έδειξε ότι το δίκτυο αυτό είχε σπάσει σε περισσότερα από δύο χιλιάδες σημεία .
Τα τούβλα τσακίστηκαν και συντρίμμια σκορπίστηκαν παντού. Τότε οι θυρίδες των βασικών βομβών άνοιξαν, απελευθερώνοντας εμπρηστικά χημικά.

Μεγάλο μέρος του Αμβούργου ήταν χτισμένο από ξύλο, και το ξύλο δημιουργείται όταν οι μικροσκοπικές φωτοβολταϊκές μονάδες τις οποίες αποκαλούμε φύλλα παίρνουν τα συνηθισμένα, ξεχωριστά άτομα του άνθρακα και τα συνδέουν σε μακρές αλυσίδες. Αυτό απαιτεί φωτεινή ενέργεια χρόνων, που διαχέεται από τον Ήλιο για να συνδέσει τα άτομα του άνθρακα με αυτόν τον τρόπο.
Όταν οι βόμβες της ΡΑΦ θρυμμάτισαν τις δέσμες μέσα στο ξύλο, κάθε άτομο άνθρακα ξεχωρίστηκε από τα υπόλοιπα. Από μόνο του, αυτό σήμαινε μια τεράστια ποσότητα ερειπίων και σκόνης, και πολλούς πληγωμένους ανθρώπους από τα κατεστραμμένα ξύλα, αλλά η ζημιά θα σταματούσε μετά από αυτό. Όμως δεν τέλειωσε εκεί, διότι τα εκρηκτικά που η ΡΑΦ είχε ρίξει απελευθέρωναν τεράστιες ποσότητες θερμότητας.
Η θερμότητα ξεχύθηκε μέσα στους δρόμους του Αμβούργου, μετασχηματίζοντας καθετί στο πέρασμά της.
Απορροφήθηκε  από τους κόκκους της σκόνης του αέρα μέχρι που αυτές εξερράγησαν και θέρμαναν τον άνθρακα μέσα στα ξύλινα σπίτια του Αμβούργου τόσο πολύ ώστε αυτά αντέδρασαν με το οξυγόνο και πήραν φωτιά επίσης. Η ενέργεια την οποία ο Ήλιος είχε σκορπίσει μέσα ο’ αυτά τα ξύλα για πολλά χρόνια όταν αυτά μεγάλωναν στα δάση τώρα επανεμφανιζόταν, με μια αιφνίδια τρομακτική έκρηξη.
Δεν μπορούμε να δούμε τα ηλεκτρικά κύματα του ραντάρ, αλλά μέσα στη μανία της φωτιάς που κατέκαιε τα κτίρια, τα ηλεκτρικά κύματα που δημιουργούνταν ήταν βραχύτερα και με μεγαλύτερη ένταση. Όταν αυτά προσέβαλαν τα ανθρώπινα μάτια, τα οπτικά κύτταρα έστελναν μηνύματα στον εγκέφαλο.
Στην κόλαση της φωτιάς του Αμβούργου, τα αόρατα κύματα του Φαραντέι μετατράπηκαν σε φως.
Οι φωτιές άρχισαν και οι φλόγες ενώθηκαν, και έπειτα ολόκληρη η πόλη ανεφλέγη. Οι άνθρωποι προσπάθησαν να ξεφύγουν, αλλά πώς; Ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι θυμόταν: «Η μητέρα μου με τύλιξε σε μουσκεμένα σεντόνια, με φίλησε και είπε: Τρέξε! Κοντοστάθηκα στην πόρτα, αλλά έπειτα έτρεξα έξω στο δρόμο. Δεν την ξαναείδα».
Υπήρχαν άνθρωποι στο κατάστρωμα του δρόμου  ζωντανοί αλλά κολλημένοι στην άσφαλτο. Πρέπει να είχαν ορμήσει στο δρόμο χωρίς να σκεφτούν. Τα πόδια τους είχαν κολλήσει και έβαλαν τα χέρια τους για να ξεκολλήσουν. Ήταν πεσμένοι στα τέσσερα ουρλιάζοντας.
Από πάνω, ένας διοικητής μιας από τις μοίρες των αναγνωρι¬στικών, είκοσι εφτά χρόνων, ο μεγαλύτερος απ’ όλους σχεδόν τους άλλους πιλότους, κοίταξε κάτω την πυρκαγιά εκεί όπου κάποτε υπήρχε μια ζωντανή πόλη. «Οι κακομοίρηδες», μουρμούρισε στον ασύρματο. Έσφιξε τα χέρια στο πηδάλιο, και το μεγάλο αεροπλάνο άρχισε να στρίβει.
Τα μονωμένα καλώδια στο πιλοτήριο οδηγούσαν τα ηλεκτρόνια κατά μήκος των χάλκινων συρμάτων καθώς οι ενδείξεις από το χαμήλωμα των φτερών εμφανίστηκαν στα όργανα του πιλοτηρίου τα κύματα του Φαραντέι συνέρρεαν μέσω του χονδρού αεροστεγούς γυάλινου περιβλήματος του, κάποια εκπέμπονταν αόρατα από τις χιλιάδες ταινίες αλουμινίου που στροβιλίζονταν στον αέρα. ΄Αλλα εκπέμπονταν επώδυνα, από τις εκτυφλωτικές φλόγες. Μια τελευταία ματιά και το βομβαρδιστικό στράφηκε απότομα σε άλλη κατεύθυνση.
Η νυχτερινή επίθεση είχε τελειώσει – αλλά οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν κατά διαστήματα για άλλα δυο χρόνια.
Η επίθεση ήταν συντριπτική. Ωστόσο όλη αυτή η φρίκη και ο αγώνας, η άμυνα των αλυσιδωτών εγκαταστάσεων, καθώς επίσης και οι πολεμικές μηχανές όπως αυτή που κατέστρεψε το Αμβούργο, έξυσαν μόνο την επιφάνεια αυτού που ήταν δυνατό να προκαλέσουν τα ηλεκτρικά φαινόμενα.
Διότι υπάρχει ακόμα άλλο ένα επίπεδο το οποίο υπερβαίνει την εικόνα των ισχυρών ηλεκτρικών φορτίων που βρίσκονταν σε αναμονή, υπερβαίνει ακόμα και τα αόρατα, διασταυρούμενα στο διάστημα κύματα τα οποία μπορούν να αναγκάσουν αυτά τα φορτία να κινηθούν. Το όραμα που είχε ο Μάξγουελ για τα άτομα ήταν ατελές.

Αλλά ας κάνουμε στο σημείο αυτό, την παρακάτω μικρή παρένθεση:
{{  ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΔΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
{{ Το φαινόμενο  της μεταβολής της συχνότητας των ηχητικών κυμάτων ανάλογα με την κίνηση της πηγής, είναι από παλιά γνωστό  στη φυσική και ονομάζεται  φαινόμενο Doppler (από το όνομα του ανθρώπου που το ανακάλυψε).Με βάση μια απλή μαθηματική σχέση, είναι δυνατόν να υπολογισθεί η ταχύτητα της πηγής, αν μετρηθεί η μεταβολή της συχνότητας.
Το ενδιαφέρον είναι ότι το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Με την εφαρμογή του μάλιστα στα κύματα του ραντάρ καταγράφεται η οδική συμπεριφορά των εποχούμενων. Πράγματι, επειδή τα κύματα αυτά ανακλώνται στο αυτοκίνητο, από την μεταβολή της συχνότητας τους υπολογίζεται η ταχύτητα του αυτοκινήτου και διαπιστώνεται αν υπερβαίνει το όριο. Αλλά στην Ελλάδα η οδική ασφάλεια που είναι υπόθεση των θεσμών και της Πολιτείας έχει εγκαταληφθεί στην τύχη της. Σχετική  διϋπουργική επιτροπή που είχε συσταθεί το 2010  δεν λειτουργεί . Δεν υπάρχει διαρκής πολιτική οδικής ασφάλειας. Κι αν γίνεται κάτι σωστό,  όταν αλλάξει η κυβέρνηση εγκαταλείπεται

Η Τρόϊκα (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), που κυβερνά την χώρα δεν έχει ουδεμία πολιτική «Οδικής Ασφάλειας». Αυτό κι αν είναι έγκλημα…
Η ΔΕΗ και  τα αρμόδια Υπουργεία για την οδική ασφάλεια έχουν εγκαταλείψει το οδικό δίκτυο της χώρας στο έλεος της αισχροκερδούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η ΔΕΗ τοποθετεί τις κολόνες παροχής ρεύματος στους δρόμους, όπου της αρέσει. Ενώ αν εκμεταλλευόταν βάσει ενός προγράμματος οδικής ασφάλειας την σύγχρονη τεχνογνωσία της ηλεκτρονικής εποχής μας θα φώτιζε άριστα τους δρόμους  και  θα έπαυε να είναι αποκλειστικά υπαίτια (μαζί με τα διάφορα αναρμοδιο-αρμόδια υπουργεία) για την γενοκτονία ιδίως νέων ανθρώπων που συνεχίζεται  με πρόσκρουση οχημάτων  πάνω στις κολόνες φωτισμού της ΔΕΗ, οι οποίες κολόνες είναι κυριολεκτικά παγίδες θανάτου, όπως και οι  μεταλλικές πακτωμένες και ακλόνητες πινακίδες της υπαίθριας διαφήμισης  και τα πακτωμένα μεταλλικά και ακλόνητα  διαφημιστικά στέγαστρα  των αστικών συγκοινωνιών.
Η ΠΑΡΑΝΟΜΗ  ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΤΗΣ ΑΛΜΑ ΑΤΕΡΜΩΝ
ΣΕ πακτωμένη μεταλλική και ακλόνητη διαφημιστική γιγαντοαφίσα της ΑΛΜΑ ΑΤΕΡΜΩΝ που είχε τοποθετηθεί στο πλάτους 2 μ.πεζοδρόμιο έξω από την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου μαζί με 14 ηλεκτροφωτιζόμενες άλλες στη σειρά, στην άνοδο της Λ. Κατεχάκη σε συνεργασία με τον Δήμο Παπάγου και ηλεκτροφωτιζόταν παράνομα από την ΔΕΗ  βρήκε τον θάνατο ο ηλεκτρολόγος μηχανικός ετών 33 Δημήτρης Τσιώκος.

Στη μνήμη του αφιερώνεται το  κείμενο αυτό που καταχωρείται στη www.diadromi.com,  και στη μνήμη όλων των «δολοφονημένων της ασφάλτου, διότι οι αποκλειστικά υπαίτιοι του θανάτου τους, εξακολούθησαν  και  εξακολουθούν  να δρουν εκτός των πλαισίων της έννομης τάξης και κατά της  οδικής ασφάλειας των κατοίκων της Ελλάδας μας. Οι διευθύνοντες την ΑΛΜΑ ΑΤΕΡΜΩΝ  της άλλαξαν ονομασία. Την ονόμασαν ΑΤΕΡΜΩΝ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ κ.λπ. Και πριν την …πούλησαν στην  διαφημιστική εταιρία Αφιζάζ.

΄Ετι περαιτέρω θα ήταν δυνατό να  εξέλθουμε από την παρούσα οικονομική κρίση δια της οικονομικής αναπτύξεως, που θα επιτυγχανόταν δια της εκμεταλλεύσεως της  ηλεκτρικής και παντός άλλου είδους  ενέργειας.
Προϋπόθεση της οποιασδήποτε ανάπτυξης είναι  η δημιουργία άριστου οδικού δικτύου στη χώρα. Διότι στο οδικό δίκτυο κινούνται άνθρωποι, αγαθά…πολιτισμός. Και αντ΄ αυτού  στην Ελλάδα συνεχίζει καθημερινά  ο Μολόχ της ασφάλτου   να δημιουργεί την μία εκατόμβη θυμάτων  μετά την άλλη.
Και ο Μολόχ αυτός ονομάζεται αισχροκερδής διαπλοκή, η οποία δια δόλου ή δια βαρείας αμελείας  και ανευθυνότητας, πράττει ό,τι σκαρφιστεί εγκληματικός νους, ούτως ώστε να μαίνεται αυτή η γενοκτονία στην άσφαλτο.
Τα σημεία «καρμανιόλες» στο οδικό δίκτυο της χώρας, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως είναι η Αθήνα, είναι αμέτρητα και  εξακολουθούν να «λειτουργούν αποδοτικότατα» με αμέτρητα θύματα (νεκρούς και τραυματίες). Αυτό κι αν είναι δια της… αδιαφορίας των εκάστοτε αρμοδίων κυβερνήσεων καθοδηγούμενο έγκλημα.  Η οικονομική κρίση ωχριά μπροστά του.
Σκέψου να είναι άνεργος, μικροσυνταξιούχος, αισχρά φορολογούμενος, από την …Πολιτεία, που κάθε τόσο αλλάζει φορολογικό  σύστημα για να μην πληρώνουν οι πλούσιοι φοροφυγάδες και από την άλλη να κινδυνεύεις  με θάνατο ή τραυματισμό στους δρόμους-αίσχος  που κυκλοφορούμε. Είτε από κολόνα της ΔΕΗ στην οποία προσκρούεις για διάφορους λόγους κυρίως δια της αποσπάσεως της προσοχής, είτε λόγω   έλλειψης σωστού φωτισμού, είτε λόγω της  φωτορύπανσης αφού η ιδιωτική πρωτοβουλία κάνει στο οδικό δίκτυο ό,τι της καπνίσει και δεν την ελέγχει κανένας. Σκέψου απλέ πολίτη να κινδυνεύεις σε κάθε σου βήμα να θανατωθείς η να τραυματιστείς(!). Κι όταν ζητάς  ευθύνες κανένας από τους αρμόδιους δεν  τις αναλαμβάνει και εξακολουθούν να  σε παραπέμπουν  από τον ΄Αννα στον Καϊφα.

Επαναλαμβάνω, η  Τρόϊκα (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), που εκτελεί τις εντολές της άλλης γνωστής Τρόϊκας δεν έχει  ίχνος πολιτικής Οδικής ασφάλειας και ο λαός έχει βυθιστεί στην  απόγνωση, στην απελπισία και στην κατάθλιψη κι από πάνω να οργιάζει το καθημερινό έγκλημα των  ένοπλων ληστειών, της κλεψιάς και της απάτης. Ποτέ η Ελλάδα μας δεν είχε φτάσει σε τέτοιο κατάντημα…}}.

——————..———————
ΑΛΛΑ ας επανέλθουμε στο φως  και τον ηλεκτρισμό, στην σύγχρονη τεχνογνωσία σε κάθε τομέα της επιστήμης και της γνώσης, που μπορούν να τεθούν στην υπηρεσία του πολιτισμού και της δημιουργίας, αλλά και στην υπηρεσία του εγκλήματος και της αισχροκέρδειας, όπως γίνεται τώρα

ΤΑ ΚΒΑΝΤΑ
Στις δεκαετίες του 1910 και του 1920 , ένας μικρός αριθμός θεωρητικών είχαν αρχίσει να ερευνούν αυτό τον νέο, υπομικροσκοπικό κόσμο. Αν είχαν δίκιο, τότε ο κόσμος που βρίσκεται υπό την κυριαρχία μας αποτελείται από ηλεκτρόνια τα οποία κινούνται με απότομα άλματα που τα μεταφέρουν μακριά, γνωστά ως άλματα «κβάντα», και επίσης με αιφνίδιες στάσεις και εκκινήσεις.
Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει τα πάντα, διότι τα ηλεκτρόνια είναι βασικά για τον ηλεκτρισμό, και κάθε φορά που ανακαλύπτουμε κάτι καινούριο γι’ αυτά, έχει ήδη μπει το θεμέλιο για μια νέα τεχνολογία. Αργότερα, η εικόνα των ηλεκτρονίων ως μικρών σκληρών σφαιριδίων οδήγησε στην τεχνολογία των τηλεφώνων, των φωτιστικών λυχνιών και των ηλεκτρικών κινητήρων.
Η αντίληψη του Φαραντέι και του Χερτζ για τα κύματα οδήγησε στο ραδιόφωνο και το ραντάρ, τα οποία έπαιξαν βασικό ρόλο στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Τώρα η κατανόηση ότι τα ηλεκτρόνια μπορούσαν να αποϋλοποιηθούν, ό,τι δηλαδή μπορούσαν να πραγματοποιούν πηδήματα στο χώρο και να πραγματοποιούν εκκινήσεις και στάσεις σε καινούριες θέσεις, θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για μια ακόμα συσκευή, μια σκεπτόμενη μηχανή, η οποία έμελλε να καθορίσει την εποχή μας τόσο πολύ όπως το ηλεκτρικό ρεύμα και τα τηλέφωνα είχαν καθορίσει τον 19ο αιώνα.

Το 1920 η αγγλική λέξη κομπιούτερ (και οι συγγενείς της λέξεις στις άλλες γλώσσες) σήμαινε ακόμα ένα πρόσωπο, συνήθως θηλυκό, το οποίο περνούσε πολλές επίπονες ώρες σε ένα τραπέζι, χρησιμοποιώντας μια μηχανική αριθμομηχανή ή, ακόμα πιο παλαιομοδίτικα, μολύβι και χαρτί, για να υπολογίζει οποιοδήποτε βαρετό αριθμητικό έργο έχει αναλάβει. Φαινόταν αδύνατο να σημαίνει κάτι περισσότερο, διότι αν κάθε αυθεντική σκεπτόμενη μηχανή μπορούσε να αντιστοιχηθεί με τα γρήγορα πετάγματα της ανθρώπινης σκέψης, θα ήταν αναγκαίο να μεταβάλει την εσωτερική διάταξη των κυκλωμάτων της πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Κανένα στερεό μηχανικό αντικείμενο δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό.
Αλλά ίσως οι ξέφρενες πτήσεις τηλεμεταφοράς των μικροσκοπικών ηλεκτρονίων να μπορούσαν.

ΑΛΑΝ ΤΙΟΥΡΙΝΓΚ
Αυτή την  σκεπτόμενη μηχανή την συνέλαβε πρώτος ο ΄Αγγλος  μαθηματικός και φιλόσοφος ΄Αλαν Τιούρινγκ. O Τιούρινγκ έδειξε ότι αυτή η φανταστική μηχανή μπορούσε να επιλύσει τα ερωτήματα σχετικά με το πώς να αποδείξει την αλήθεια ή το ψεύδος κάθε αφηρημένης δήλωσης.
Η μηχανή θα χρειαζόταν, βέβαια, ηλεκτρισμό, ίσως σε μια μορφή που δεν την είχαν ακόμα επινοήσει, αλλά αυτό δεν απασχολούσε τον Τιούρινγκ εκείνη τη στιγμή. Αντιθέτως, αναρωτιόταν τι άλλο θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια τέλεια μηχανή. Συνειδητοποίησε ότι, θεωρητικά, μια μηχανή που θα λειτουργούσε μέσω αυτών των λογικών συνόλων θα μπορούσε να κάνει σχεδόν οτιδήποτε.
Το μόνο που θα έπρεπε να κάνει ο χειριστής της μηχανής ήταν να γράψει, πολύ καθαρά, τις οδηγίες που ήθελε να ακολουθήσει η μηχανή. Η μηχανή δεν θα χρειαζόταν να καταλάβει τι σήμαιναν αυτές οι οδηγίες, απλά θα έπρεπε να τις εκτελέσει.

O Tιούρινγκ απέδειξε ότι σχεδόν κάθε πράξη που μπορούσε να φανταστεί, όπως η πρόσθεση αριθμών ή το να ζωγραφίσεις μια εικόνα,  μπορούσε να μεταφραστεί σε απλά λογικά βήματα που μια μηχανή μπορούσε να ακολουθήσει.
Ήταν ένα εκπληκτικό διανοητικό επίτευγμα. Αυτή η «Καθολική Μηχανή», που περιέγραψε ο Τιούρινγκ στην εργασία του το 1937 για τα Πρακτικά της Μαθηματικής Εταιρείας του Λονδίνου, ήταν αυτόνομη και πλήρως μη συναισθηματική.
Την τροφοδοτούσες με τις σωστές εντολές, και από κει και πέρα, μπορούσε να λειτουργεί μόνη της-για πάντα. Η μηχανή δεν θα χρειαζόταν ούτε κάποιο χειριστή να την ανοίξει και να την τροποποιήσει όταν οι εργασίες που έκανε άλλαζαν.
Γιατί ο Τιούρινγκ είχε επίσης ξεκινήσει να αναπτύσσει την έννοια του λογισμικού. Συνειδητοποίησε ότι η μηχανή του δεν θα ήταν πολύ χρήσιμη αν έπρεπε να ξαναφτιάχνεται κάθε φορά που της έδιναν ένα νέο πρόβλημα να λύσει.

Αντίθετα, φαντάστηκε ότι τα εσωτερικά μέρη της μηχανής θα μπορούσαν απλά να αναδιατάσσονται όπως χρειαζόταν. Αυτό το λογισμικό μπορεί να φαίνεται ότι είναι κομμάτι της συμπαγούς ουσίας του υπολογιστή, αλλά στην πραγματικότητα θα άλλαζε συνεχώς, ανασχηματιζόμενο, ακούραστα.
Σε αυτό το σημείο υπεισέρχεται ο ηλεκτρισμός. Ο υπολογιστής που είχε φανταστεί ο Τιούρινγκ απλά δεν μπορούσε να έχει πολλά καλώδια καθηλωμένα σε μία συγκεκριμένη διάταξη. Διότι όταν σκεφτόμαστε, συγκρίνουμε και συνδυάζουμε πολλά διαφορετικά νοήματα και σκέψεις, κάνουμε ένα τεράστιο αριθμό ανακατατάξεων σε αυτά, και το κάνουμε πολύ γρήγορα.
Αν επρόκειτο ο υπολογιστής του Τιούρινγκ να παραβγεί το ανθρώπινο μυαλό, θα χρειαζόταν κι αυτός πολλούς διακόπτες που θα μπορούσαν να αναδιατάσσονται τόσο γρήγορα. Οι διακόπτες θα έπρεπε να είναι τόσο μικροί και να λειτουργούν τόσο γρήγορα που οι μικρογραφίες μεταλλικών γραναζιών και άλλων εργαλείων (τα συστατικά των συμβατικών μηχανών πρόσθεσης)  δεν θα επαρκούσαν.
ΚΒΑΝΤΟΜΗΧΑΝΙΚΗ
Οι τηλεφωνικές εταιρείες είχαν φτάσει τα όρια των απλών μεταλλικών διακοπτών στα άκρα τους πολύ καιρό πριν.

Στα τέλη του 1890 άρχισαν να χρησιμοποιούνται οι πρώτοι ημιηλεκτρικοί διακόπτες.
Αυτοί οι διακόπτες χρησιμοποιούσαν πολύ λεπτά μεταλλικά σύρματα που λειτουργούσαν σαν μικροσκοπικές περιστρεφόμενες κινητές γέφυρες. Τα ηλεκτρόνια έρεαν προς την άκρη της γέφυρας, και αν η γέφυρα ήταν στη σωστή θέση, τα ηλεκτρόνια έτρεχαν διασχίζοντας το κενό. Αλλά αν το σύρμα-γέφυρα είχε σηκωθεί ή είχε στραφεί προς μία πλευρά, τα ηλεκτρόνια εξαναγκάζονταν να σταματήσουν ή απλά έπεφταν άσκοπα μέσα στο κενό, και το σήμα που μετέφεραν δεν περνούσε.
Δυστυχώς, ακόμα και οι πιο εξελιγμένοι τηλεφωνικοί διακόπτες της δεκαετίας του 1930 ήταν πολύ πιο μεγάλοι από αυτούς που χρειαζόταν ο Τιούρινγκ. Η ηλεκτρική σκεπτόμενη μηχανή που είχε οραματιστεί ο Τιούρινγκ θα αντιμετώπιζε και θα ταξινομούσε τόσο πολλές διαφορετικές «σκέψεις» που θα χρειαζόταν χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια, διακόπτες που να λειτουργούν ταυτόχρονα. Όλα αυτά τα μεταλλικά σύρματα, όσο λεπτά κι αν ήταν, δεν θα χωρούσαν.
Αυτό που χρειαζόταν, βεβαίως, ήταν οι νέες ενοράσεις στη φυσική σχετικά με τα «τηλεμεταφερόμενα» ηλεκτρόνια και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία εκείνου που οριζόταν ως κβαντική μηχανική. Οι νέες θεωρίες υποστήριζαν ότι τα ηλεκτρόνια θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν διακόπτες χωρίς να υποχρεώνονται να περνούν μέσα από τα αργά περιστρεφόμενα σύρματα. Αντίθετα, αν οι σωστοί κβαντικοί νόμοι μπορούσαν να εφαρμοστούν ποτέ, τα ηλεκτρόνια μπορούσαν να εξαναγκαστούν να μεταπηδούν και να αλλάζουν θέση ακόμα και μέσα στη συμπαγή ακίνητη ύλη.
Αυτό ήταν το όνειρο, και ο Τιούρινγκ είχε μελετήσει αρκετά φυσική για να γνωρίζει για τη νέα έρευνα πάνω στην κβαντομηχανική. Πολλοί από τους ιδρυτές αυτού του επιστημονικού αντικειμένου εργάζονταν γύρω του στο Κέιμπριτζ. Αλλά, όπως και άλλοι μηχανικοί και μαθηματικοί, πίστευε ότι τα κβαντικά φαινόμενα ήταν παντοτινά κρυμμένα από μας, περιορισμένα σε ένα υπομικροσκοπικό πεδίο.
Πολύ μικρό για να μπορεί να μας είναι χρήσιμο. Φαίνεται ότι εκείνη την εποχή, δεν έλαβε σοβαρά υπ’ όψιν του το ότι οι κβαντικοί διακόπτες θα μπορούσαν να είναι η απάντηση στο πρόβλημα του.
Αυτό που κυνηγούσε ο Τιούρινγκ,  ήταν ακριβώς κάτω από τη μύτη του όλη την ώ¬ρα. Είχε λάβει ένα στοιχείο από το 1948. Ένας φίλος του ο Τζακ Γκουντ, του είχε  γράψει:
«Έχεις ακούσει για την  Κρυσταλλοτρίοδο;
Είναι ένας. μικρός κρύσταλλος  που ισχυρίζονται ότι μπορεί να κάνει «σχεδόν όλες τις λειτουργίες μιας λυχνίας κενού». θα μπορούσε εύκολα να γίνει το σπουδαιότερο πράγμα μετά τον πόλεμο. Πρόκειται η Αγγλία να ρίξει μια ματιά;» Αλλά έπειτα υπήρχε μόνο σιωπή. Κάτι είχε συμβεί στην Αμερική που επιβράδυνε την ανάπτυξη της νέας συσκευής και ο λόγος οδηγεί στον πυρήνα του τρόπου λειτουργίας της.

ΑΓΩΓΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΩΤΕΣ
Όταν ο Τιούριγνκ ήταν μαθητής, οι περισσότεροι ειδικοί του ηλεκτρισμού αντιλαμβάνονταν ότι όλες οι ουσίες στον κόσμο χωρίζονταν σε δύο αρκετά διαφορετικούς τύπους. Υπήρχαν ουσίες όπως το ατσάλι και ο χαλκός  που μπορούσαν να μεταδώσουν ένα ηλεκτρικό σήμα, και υπήρχαν ουσίες όπως το γυαλί ή το ξύλο που ποτέ δεν θα μπορούσαν να άγουν το ρεύμα. Οι πρώτοι ονομάζονταν αγωγοί, και οι δεύτεροι ονομάζονταν μονωτές.
Αυτός ο απλός διαχωρισμός έμοιαζε να εξηγεί την παμπάλαια απορία γιατί μπορείς να δεις μέσα από το γυαλί αλλά όχι μέσα από το ατσάλι. Το εσωτερικό ενός ατσάλινου τοίχου μοιάζει με έναν τεράστιο, εγκαταλειμμένο αιγυπτιακό ναό, γεμάτο από τέλεια στοιχισμένες στήλες ατόμων σιδήρου και άνθρακα.
Αν ιδωθούν σε μεγέθυνση όμως, αυτά τα άτομα δεν είναι ούτε λεία ούτε τέλεια βαλμένα. Πολλά έχουν χάσει τα εξωτερικά τους ηλεκτρόνια εντελώς, και αυτά τα ηλεκτρόνια πλέουν άσκοπα μέσα στο ατσάλι.
Όταν πέφτει φως, αναλώνεται σταθερά καθώς ωθεί αυτά τα ηλεκτρόνια έτσι ώστε να αρχίσουν να κινούνται με μεγαλύτερη ενεργητικότητα. Αυτό σημαίνει ότι καθώς ένα κύμα φωτός μπαίνει βαθύτερα μέσα στο ατσάλι, υπάρχει λιγότερο φως που δεν έχει εκτραπεί-«ρουφηχτεί», από τα ελευθέρα ηλεκτρόνια που παραμονεύουν.

Είναι σαν ένα κύμα από εξερευνητές να μπήκαν στον εγκαταλειμμένο ναό και, ένας προς έναν, να σύρθηκαν πίσω από  τις κολόνες. Αρκετά σύντομα δεν θα έχουν μείνει πολλοί εξερευνητές. Τα κύματα του φωτός που εσείς ανακλάτε μπορούν να μπουν από τη μία πλευρά, αλλά δεν καταφέρνουν να βγουν από την άλλη.
Μέσα σε έναν γυάλινο τοίχο, από την άλλη, τα άτομα συμπεριφέρονται καλύτερα. Τα εξωτερικά τους ηλεκτρόνια είναι πολύ πιο σφιχτά δεμένα στα άτομα τους και δεν ενδιαφέρονται να στήνουν παγίδες στους εξερευνητές.
Ένα φωτεινό κύμα που μπαίνει στο βασίλειο τους θα εκτοξευτεί από μέσα προς τα έξω άθικτο, και θα ξεπροβάλλει τόσο λαμπρό όσο πάντα. Τα κύματα φωτός που ανακλάτε θα διατρέξουν όλη τη διαδρομή. Κάποιος που στέκεται στην άλλη μεριά μπορεί να σας δει.
Αυτή είναι και η διαφορά της εξήγησης γιατί τα μέταλλα άγουν το ηλεκτρικό ρεύμα και το γυαλί όχι και μάλιστα, αυτός είναι ο λόγος που τα ηλεκτρικά σύρματα συνήθως τοποθετούνται πάνω σε γυάλινους μονωτές. Το ρεύμα κινείται εύκολα μέσα από το χαλκό ή το αλουμίνιο στα σύρματα, επειδή τα μέταλλα έχουν πολλά ελεύθερα ηλεκτρόνια μέσα.

Η δύναμη που τα ωθεί, ο αθέατος ανεμοστρόβιλος από τον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό, απλά τα πιάνει και τα σπρώχνει προς τα μπρος. ΄Ομως, το ρεύμα δεν περνάει μέσα από τους γυάλινους μονωτές, γιατί το γυαλί δεν έχει ελεύθερα ηλεκτρόνια μέσα του για να γίνουν κινούμενο ρεύμα. Ένας πραγματικός πυλώνας μεταφοράς ρεύματος είναι σαν ένας πολύ, πολύ χαζός διακόπτης: είναι συνεχώς στη θέση «ανοιχτός», καθώς το ηλεκτρικό ρεύμα απλά τρέχει μπροστά, κατά μήκος του σύρματος, και ποτέ δεν αλλάζει κατεύθυνση να πάει προς τα κάτω μέσα από τους γυάλινους μονωτές στους οποίους στηρίζεται το σύρμα.
Αν υπήρχαν μόνο αυτές οι δύο πιθανότητες, το ότι κάποια υλικά μπορούν πάντα να άγουν το ηλεκτρικό ρεύμα και άλλα όχι, τότε η κληρονομιά του Τιούρινγκ θα αποτελούνταν μόνο από μερικές ενδιαφέρουσες εργασίες και μερικά τεράστια, συνεχώς υπερθερμαινόμενα δωμάτια γεμάτα με πρίζες και λυχνίες κενού σε σύνθετες διατάξεις. Οι υπολογιστές που σήμερα θεωρούμε δεδομένους δεν θα υπήρχαν. Αλλά τα μέταλλα και το γυαλί δεν είναι οι μόνες ουσίες που υπάρχουν.
Το σύμπαν μας περιέχει και κάτι άλλο, και αυτό το κάτι άλλο(το πυρίτιο) δίνει αφορμή για μια τρίτη πιθανότητα.

ΤΟ ΠΥΡΙΤΙΟ ΗΜΙΑΓΩΓΟΣ

Οι τεχνικοί ραδιοφώνων είχαν εκνευριστεί με το πυρίτιο για ένα μεγάλο διάστημα.
Δεν ταίριαζε στις δυο μεγάλες κατηγορίες όπως όλα τα άλλα: δεν ήταν ένα μέταλλο που πάντα άγει το ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε  ήταν σαν το γυαλί ή το διαμάντι, που δεν άγουν τον ηλεκτρισμό.  Ήταν διαφορετικό, προκαλούσε σύγχυση.
Τον περισσότερο καιρό, αν ένα κομμάτι πυριτίου βρισκόταν σε ένα κύκλωμα θα φαινόταν ότι λειτουργεί σαν συνηθισμένος, κανονικός μονωτής. Πράγμα που ήταν καλό. Αν τοποθετούσες ένα σύρμα μέσα σε πυρίτιο, τότε το ρεύμα που ταξίδευε μέσα στο σύρμα θα σταματούσε όταν συναντούσε αυτό το φράγμα.
Αυτό που απασχολούσε τους τεχνικούς των ραδιοφώνων ήταν ότι το πυρίτιο δεν λειτουργούσε πάντα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Μερικές φορές ένα κομμάτι πυριτίου που νόμιζες ότι θα είναι μονωτής μπορούσε να υποστεί με κάποιον τρόπο κάτι που φαινόταν σαν μια αθέατη εσωτερική αναδιάταξη και τέντωμα, και τότε δεν θα ήταν πια ένας καλός, φερέγγυος, ήσυχος μονωτής.
Αντίθετα τότε λειτουργούσε σαν αγωγός, μεταφέροντας πλημμύρες ηλεκτρονίων. Δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ήταν «ημιαγωγός».
Το πυρίτιο ήταν τόσο αλλοπρόσαλλο που όταν ο μεγάλος ερευνητικός τομέας των Εργαστηρίων Βell ξεκίνησε τις προσπάθειες να δημιουργήσει μη μηχανικούς διακόπτες, μία από τις πρώτες του οδηγίες,  ήταν να ακυρωθεί κάθε έρευνα πάνω στο πυρίτιο.
Ευτυχώς, τα Εργαστήρια ΒeΙΙ ήταν επίσης πολύ μεγάλα, και οι οδηγίες στις μεγάλες εταιρείες είναι εύκολο να παραμεριστούν. Υπήρχε τουλάχιστον ένας ερευνητής εκεί, ο Ράσελ Ολ, που η ευμετάβλητη φύση του πυριτίου του κέντριζε το ενδιαφέρον επί χρόνια.
Τοποθετούσε κομμάτια πυριτίου στα κυκλώματα φορητών ραδιοφώνων και τα έβαζε στο καροτσάκι του μικρού γιου του.

Έπειτα έβγαινε βόλτα στη Νέα Υόρκη, απολαμβάνοντας την ευχαρίστηση του να μετράει ακριβώς πότε το πυρίτιο άγει τον ηλεκτρισμό και πότε όχι, ενώ έβγαζε ταυτόχρονα τον γιο του να πάρει αέρα. Ήταν ενθουσιασμένος με την προοπτική ότι αυτή η ευαίσθητη, άστατη ουσία θα μπορούσε κάποια μέρα να είναι χρήσιμη.
Αφού ο γιος του Ολ μεγάλωσε και δεν χωρούσε πια στο καροτσάκι, οι χαρούμενες εκδρομές του πυριτίου τέλειωσαν, αλλά ο Ολ ήθελε ακόμα να συνεχίσει την έρευνα του πυριτίου στα εργαστήρια του. Όταν η Βell  προσπάθησε να ακυρώσει την ερευ¬νά του, αυτός κατάφερε να παρακάμψει κρυφά τις οδηγίες της εταιρείας και διατήρησε μια ομάδα που ασχολούνταν με το πυρίτιο.

Το 1946 και έπειτα το 1947, αυτό που συνέβαινε μέσα στο πυρίτιο επιτέλους άρχισε να γίνεται ξεκάθαρο, λόγω αυτής της πρώιμης δουλειάς του Ολ και άλλων. Το πυρίτιο μερικές φορές θα δημιουργήσει τέλεια κρυσταλλικά πλέγματα, επεκτεινόμενο σαν ιλιγγιώδης πίνακας του Μ. Κ. Έσκερ, όπου μια τρισδιάστατη σκα¬λωσιά επεκτείνεται στο άπειρο. Αλλά η τελειότητα είναι δύσκολο να βρεθεί πάνω στον πλανήτη μας.
Όταν το πυρίτιο απαντά στη φύση ή λιώνεται και έπειτα ψύχεται σε ένα εργοστάσιο, είναι πιο πιθανό ότι μικρά κενά και ρωγμές θα εμφανιστούν στην τέλεια σκαλωσιά. Μερικά παρείσακτα άτομα, όπως ο φωσφόρος, αμέσως γλιστρούν μέσα στα κενά του πλέγματος, και φέρουν παρείσακτα ηλεκτρόνια. Ωραία, ευάλωτα παραπανίσια ηλεκτρόνια.
Αν το μόνο πράγμα που έκαναν εκείνα τα ηλεκτρόνια ήταν να ταξιδεύουν κατα μήκος του πυριτίου γρήγορα, το πυρίτιο απλά θα είχε γίνει άλλος ένας διακόπτης που θα ήταν πάντα «ανοιχτός».

Αλλά ο Ολ και οι άλλοι ήξεραν αρκετά από κβαντομηχανική για να συνειδητοποιήσουν ότι τα ηλεκτρόνια που μοιράζονταν τα κενά μέσα στο πλέγμα του πυριτίου μπορούσαν να επηρεάσουν και μερικές φορές να επιβραδύνουν το ένα το άλλο, ακόμα και σε μεγάλες αποστάσεις, που με βάση την ατομική κλίμακα ήταν τεράστιες. Όταν τοποθετούνταν εκεί ο σωστός αριθμός παρείσακτων ηλεκτρονίων, αυτά τα περίεργα φαινόμενα μπορούσαν να προσαρμοστούν έτσι ώστε ξαφνικά να είναι αδύνατον για τα ηλεκτρόνια να μεταπηδήσουν με τρόπο ώστε να μεταδοθεί ηλεκτρικό ρεύμα.
Αλλά με μια ελαφρώς διαφορετική προσαρμογή εκ των έξω, που προκαλούσαν ερευνητές της Βell οι οποίοι περιεργάζονταν στους πάγκους των εργαστηρίων τα δημιουργήματα τους, σκαλίζοντας και τσιγκλώντας και προσθέτοντας διαφορετικές ουσίες ή εφαρμόζοντας, πάντα πολύ προσεκτικά, διαφορετικά δυναμικά πεδία, τα παράξενα φαινόμενα «επιβράδυνσης» θα σταματούσαν, και τα ηλεκτρόνια θα ήταν ελεύθερα να εφορμήσουν ξανά προς τα μπροστά.
Η χημεία ήταν πολύ δύσκολη για να τη χειριστεί οποιοσδήποτε μεμονωμένος άνθρωπος, και ο Ολ σιγά σιγά έχανε τα νερά του.

Οι πόροι των Εργαστηρίων Βell άρχισαν να στρέφονται στον Γουόλτερ Μπρατέιν, ένα σιωπηλό πειραματιστή που ήταν ιδιοκτήτης ράντσου στο Όρεγκον, και στον Τζον Μπαρντίν, έναν ακόμα πιο σιωπηλό θεωρητικό από το Ουινσκόνσιν.
Εν συνεχεία  ο Μπρατέιν και ο Μπαρντίν, εργάζονταν πάνω σε  ιδέες του Ολ και  ομάδων ερευνητών χημείας, χρησιμοποιούσαν μεταφρασμένα έγγραφα που αφηγούνταν άκαρπες γερ¬μανικές έρευνες από τον καιρό του πολέμου πάνω στους ημιαγωγούς  χρησιμοποίησαν τις γνώσεις τους της κβαντομηχανικής και για τις νέες τεχνικές χημικής σύνθεσης, και ποτέ δεν τα παράτησαν.

ΔΙΑΚΟΠΤΗΣ ΔΥΟ ΘΕΣΕΩΝ
Τον Οκτώβριο του 1947 είχαν τα πρώτα σημάδια επιτυχίας, και μέχρι τον Δεκέμβριο του 1947 ήταν σίγουροι. Μπορούσαν να κάνουν τα ηλεκτρόνια να αρχίσουν να ρέουν, και μπορούσαν επίσης να τα κάνουν να σταματούν. Είχαν δημιουργήσει σε ατομικό επίπεδο το διακόπτη δύο θέσεων που επιδίωκε ο Τιούρινγκ.
Ήταν μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις της σύγχρονης εποχής. Σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, η εργασία του ανθρώπινου είδους εμποδιζόταν από την απαίσια δύναμη της τριβής:
– Η τσάπα γδέρνει και σέρνει μαζί της το χώμα.
-Οι σκλάβοι που έχτισαν τις μεγαλύτερες αιγυπτιακές πυραμίδες ξόδευαν σχεδόν όλη τους τη δύναμη για να υπερνικήσουν την τριβή μέσα στους μυς των ώμων τους και των ποδιών τους ή μεταξύ των τεραστίων πλακών που κουβαλούσαν και του εδάφους από κάτω τους.
– Οι ατμομηχανές και οι μηχανές των αυτοκινήτων ακόμη και οι γρηγορότερες μηχανές τζετ των αεροπλάνων επίσης ξοδεύουν τεράστια ποσά ενέργειας για να υπερβούν την τριβή.
Αλλά αυτές οι πέτρες του πυριτίου μπορούν να αλλάξουν τη φορά του ρεύματος προς τη μία κατεύθυνση ή την άλλη, χωρίς η ίδια η πέτρα να χρειάζεται να κινηθεί, στρεφόμενη σαν μεγάλος μεταλλικός  διακόπτης  στη μία ή την άλλη πλευρά.
Αυτό θα ήταν πολύ αργό και άβολο. Η πέτρα μπορεί να κάτσει απλά εκεί, σαν τον Βούδα, και να μεταμορφωθεί εσωτερικά. Επιτρέποντας σε ρυάκια ηλεκτρονίων να διακλαδώνονται σε φλέβες τροποποιημένου μεταλλεύματος μέσα της, όταν χρειαζόταν.

Αν ο Τιούρινγκ ήθελε να τη διαπεράσει ένα ηλεκτρικό ρεύμα, μόνο όμως όταν το αποφάσιζε, απλά θα έπρεπε να οδηγήσει το ρεύμα σε μια από αυτές τις ειδικές φλέβες μεταλλεύματος.
Αρχικά το ρεύμα θα περίμενε εκεί, ξεχειλίζοντας άσκοπα με ηλεκτρόνια, ανίκανο να περάσει.
Αλλά εάν η φλέβα μεταλλεύματος τροποποιηθεί από τις ευφυείς τεχνικές που είχαν αναπτύξει ο Μπρατέιν και ο Μπαρντίν, τότε όλα αλλάζουν.
Η «σήραγγα» της φλέβας του μεταλλεύματος αλλάζει, και το σήμα μπορεί να περάσει βρυχώμενο παρακάτω.
Μια νέα τεχνολογία είχε γεννηθεί, πράγμα που σήμαινε ότι κάποιος έπρεπε να σκεφθεί και ένα καινούριο όνομα.  Εδώ ελέγχοντας ξεχωριστά ηλεκτρόνια, το πεδίο είχε ήδη πάρει το κατανοητό όνομα της «ηλεκτρονικής». Αλλά πώς έπρεπε να ονομαστεί η συσκευή κλειδί που χρησιμοποιούσε αυτή η τεχνολογία;
Έγιναν συζητήσεις και ψηφοφορίες και μια πρόταση ήταν το όχι και τόσο ωραίο «ενισχυτής επιφανειακής κατάστασης», ενώ μια άλλη πρόταση ήταν το ακόμα δυσκολότερο να προφερθεί «ιώτατρον» (από το ελληνικό γράμμα γιώτα, που σημαίνει μικρό).
Ευτυχώς, όμως, στη δημιουργία του όρου συμμετείχε ένας από τους μηχανικούς του εργαστηρίου, ο Τζον Πιρς, ο οποίος  ανακατευόταν με τη συγγραφή έργων επιστημονικής φαντασίας και είχε ταλέντο στις λέξεις.

Επικεντρώθηκε στην κεντρική ιδέα. Όταν οι φλέβες του μεταλλεύματος μέσα στο πυρίτιο ήταν «ανοιχτές», τότε μπορούσε να περάσει αρκετό ηλεκτρικό ρεύμα.
Όταν ήταν «κλειστές», υπήρχε υψηλή αντίσταση σε κάθε ρεύμα που προσπαθούσε να περάσει. Αυτό σήμαινε ότι η συσκευή μετέφερε ( transferred)   μια αντίσταση (resistance)  από όπου και η πιο εύηχη πρόταση:
«Το ονομάσαμε Κρυσταλλοτρίοδο, Κ-Ρ-Υ-Σ-T-Α-Λ-Λ-Ο-Τ-Ρ-Ι-Ο-Δ-Ο (transistor)» εξήγησε ο διευθυντής έρευνας της Βell  σε συνέντευξη Τύπου όπου ανακοίνωσε το επίτευγμα, την Τετάρτη, 30 Ιουνίου 1948:
«Αποτελείται εξ ολοκλήρου από κρύες, συμπαγείς ουσίες».
Οι πρώτες αιτήσεις ήρθαν εύκολα. Οι εταιρείες Βell είχαν από παλιά την παράδοση να φτιάχνουν συσκευές για να βοηθούν  τους κουφούς και ήταν φυσικό να χρησιμοποιήσουν την  κρυσταλλοτρίοδο για να τις κάνουν μικρότερες.
Αυτό βοηθήθηκε και από το γεγονός ότι ο Τζον Μπαρντίν   ήταν ο ίδιος παντρεμένος με μια γυναίκα που είχε πρόβλημα ακοής.
Τα ακουστικά βοηθήματα μοιάζουν λίγο με τηλέφωνα που πρέπει να μετακινούνται δεξιά κι αριστερά. Αλλά τα συνηθισμένα τηλέφωνα ήταν ογκώδη αντικείμενα, που χρονολογούνταν από τη βικτοριανή περίοδο, με μεγάλα σύρματα και διακόπτες.
Χρειάζονταν πολλά τρισεκατομμύρια ηλεκτρονίων για να μεταδώσουν ακόμη και έναν αχνό ψίθυρο.
Με τα τρανζίστορ μέσα, όμως, ήταν δυνατόν να εξαρτούνται από πολύ μικρότερες μπαταρίες, αφού χρειαζόταν να μετακινούνται λιγότερα ηλεκτρόνια. Οι σχεδιαστές υπολογιστών έμαθαν τι συνέβαινε, περιλαμβανομένου και του Τιούρινγκ στην Αγγλία.

Στην Αμερική η χειμαρρώδης Γκρέις Μάρεϊ Χόπερ, που εργαζόταν στο Χάρβαρντ, αύξησε τόσο την αυτοπεποίθηση της γνωρίζοντας ότι οι προηγμένοι μικροσκοπικοί διακόπτες έρχονταν, ώστε φαίνεται ότι αυτό  τη βοήθησε να αναπτύξει τον πρώτο «μεταγλωττιστή» στον κόσμο, ένα αναντικατάστατο τμήμα των συγχρόνων υπολογιστών, το οποίο μεταφράζει τις εντολές του προγραμματιστή σε μυστηριώδη κατάλογο των θέσεων των διακοπτών μέσα στον υπολογιστή.
Παρακολουθούσε το γυναικείο μπάσκετ για χρόνια, και συχνά είχε παρατηρήσει πώς παιζόταν μια μπροστινή πάσα: αυτή που πετούσε την μπάλα φανταζόταν το σημείο που θα βρισκόταν μια συμπαίκτριά της και ξεκινούσε τη βολή πριν ακόμη ο στόχος της να βρίσκεται στη θέση του.
Στη Χόπερ άρεσε να εξηγεί στα μετέπειτα χρόνια πώς είχε χρησιμοποιήσει αυτή την εικόνα στη λογική των πρώτων της διατάξεων, για να στείλει οδηγίες που θα περίμεναν από πριν την πραγματική αλλαγή των θέσεων των διακοπτών που λάμβανε χώρα στον  υπολογιστή.

Αλλά όταν η Χόπερ έκανε την πρωτοπόρα δουλειά της πάνω στις διατάξεις μεταγλώττισης το 1952 (τέσσερα χρόνια μετά τη συνέντευξη Τύπου της ΒeΙΙ) ακόμη δεν είχε λειτουργικές κρυσταλλοτριόδους για να χρησιμοποιήσει.  Η ομάδα που είχε σημειώσει τέτοια επιτυχία το 1947 είχε διαλυθεί.

Εν μέρει αυτό οφειλόταν στο ότι τα ανώτερα στελέχη της ΒeΙΙ ήθελαν συμπαγή, αξιόπιστα συστατικά για το ηπειρωτικό σύστημα τηλεφωνικών διακοπτών. Ο στόχος τους ήταν να έχουν κομμάτια που θα παθαίνουν   βλάβη μια φορά στα είκοσι χρόνια, όμως τα πρώτα τρανζίστορ πάθαιναν βλάβη σχεδόν κάθε μέρα.

Μια ολόκληρη δέσμη καταστράφηκε μια φορά όταν οι τεχνικοί την ακούμπησαν, αφού είχαν ανοίξει μια πόρτα. Tα χέρια τους μετέφεραν αρκετά άτομα χαλκού από το πόμολο της πόρτας για να χαλάσουν το ιδανικό μείγμα του πυριτίου των επιπλέον ατόμων τα οποία μπορούσαν να επιβραδύνουν ή να ενεργοποιούν τα ηλεκτρόνια, ανάλογα με τις ανάγκες.
Ο Μπαρντίν και ο Μπρατέιν είχαν αποθαρρυνθεί από την έλλειψη υποστήριξης.
Επίσης υπέφεραν όντας υπό την κατ’ επίφαση επίβλεψη του Γουίλιαμ Σόκλεϊ στην Βell και ο Σόκλεϊ ήταν ένας άνθρωπος με πολύ περίεργες απόψεις.
Όταν ο Μπαρντίν και ο Μπρατέιν κατασκεύασαν το λειτουργικό τους τρανζίστορ, ο Σόκλεϊ ήταν έξαλλος. Πώς μπόρεσαν αυτοί οι άνθρωποι να το πετύχουν πρώτοι!
Υποτίθεται ότι ο Μπαρντίν δεν ήταν από τους ανθρώπους που έχουν σπουδαίες ιδέες. Το γεγονός ότι ο Μπρατέιν, από το ράντζο με τα μοσχάρια στο Όρεγκον, ένας γελαδάρης! ένας χωριάτης!, είχε και αυτός πάρει μέρος στην ανακάλυψη έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα
Ο Σόκλεΐ προσπάθησε να πάρει τα εύσημα για τη δουλειά τους. Στην συνέντευξη Τύπου το 1947 μονοπώλησε το μικρόφωνο, όταν ένα περιοδικό ηλεκτρονικής ήρθε να τραβήξει μια φωτογραφία αυτών που ανακάλυψαν το τρανζίστορ, έσπρωξε πέρα τον Μπαρντίν και τον Μπρατέιν και έκατσε ο ίδιος στον εργαστηριακό πάγκο που είχαν χρησιμοποιήσει. Αν και είχε βελτιώσει τις αρχικές τους ιδέες αρκετά, αυτό δεν  ήταν αρκετό ήθελε όλοι να πιστέψουν ότι αυτός, βασικά, είχε κάνει τα πάντα.
Ο Μπαρντίν έφυγε, και μετά κι άλλοι, και εφόσον δεν είχε μείνει κανένας άλλος για να του φωνάζει, σύντομα έφυγε επίσης και ο ίδιος ο Σόκλεϊ
Επειδή ο Σόκλεϊ ήταν τόσο καλός ψεύτης, όταν έφυγε από τα Εργαστήρια Βell για να κάνει την τύχη του στις εκτάσεις με τις βερικοκιές και τα σκόρπια εργοστάσια μιας κοιλάδας νότια του Σαν Φρανσίσκο, πολλοί από τους πιο εξειδικευμένους μηχανικούς και φυσικούς της Αμερικής ήθελαν να δουλέψουν μαζί του.
Πήγαν, είδαν τον Σόκλεϊ εν δράσει, και το έβαλαν στα πόδια. Αλλά ενώ οι μηχανικοί που είχε αναγκάσει να φύγουν από τα Εργαστήρια Βell διασκορπίστηκαν σε ολόκληρη τη χώρα, αυτοί που ανάγκασε να φύγουν από τη δική του νέα επιχείρηση που  έφερε το όνομα του, επειδή τους άρεσε τόσο πολύ ο ήλιος της Καλιφόρνιας δεν πήγαν μακριά. Ο Σόκλεϊ μετατράπηκε σε έναν τεράστιο φυγοκεντρωτή μια ακούσια  μηχανή καινοτομίας.
Οι λαμπροί άνθρωποι που έλκυε η φήμη του γρήγορα σχημάτιζαν δεσμούς ο ένας με τον άλλον όταν συνειδητοποιούσαν πόσο δυσάρεστος ήταν, και διατηρούσαν αυτούς τους δεσμούς όταν σηκώνονταν και έφευγαν για να δημιουργήσουν τις δικές τους επιχειρήσεις.

Δεν κατάφερε να χάσει μόνο τον Ρόμπερτ Νόις, ο οποίος συν-δημιούργησε τη σύγχρονη τεχνική για να αποτυπώνονται  τεράστιοι αριθμοί τρανζίστορ πάνω σε μεμονωμένα πλακίδια ολοκληρωμένων κυκλωμάτων, αλλά και τον Γκόρντον Μουρ, ο οποίος ήταν συνιδρυτής της Ιntel, της πιο επιτυχημένης εταιρείας από όλες στην παραγωγή αυτών των ολοκληρωμένων κυκλωμάτων. Ο Νόις έγινε εκατομμυριούχος, ο Μουρ πιθανόν δισεκατομμυριούχος, ενώ ο Σόκλεϊ, ο οποίος δεν έβγαλε ποτέ λεφτά, ανίκανος να πείσει τους επιστήμονες που μαζεύονταν γύρω του να αναγνωρίσουν την ιδιοφυία του, συνέχισε να απωθεί περισσότερους φιλόδοξους έξυπνους μηχανικούς, οι οποίοι ένωναν τις δυνάμεις τους με τους ανταγωνιστές του. Η περιοχή με τις βερικοκιές απέκτησε νέο όνομα: η Σίλικον Βάλεϊ είχε γεννηθεί. Και ο κόσμος άλλαξε και πάλι.

ΜΕΡΟΣ Γ

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ
Οι νέες τεχνολογίες μπορούν να μεταμορφώσουν μια κοινωνία, και από αυτή την κοιλάδα οι νέες τεχνολογίες έρεαν με αφθονία. Χωρίς τα τρανζίστορ και τους γρήγορα εναλλασσόμενους υπολογιστές που επέτρεψαν να δημιουργηθούν, δεν θα είχαμε:
-κινητά τηλέφωνα ή δορυφόρους παρακολούθησης του καιρού ή κατασκοπευτικούς δορυφόρους,
-ούτε αξονικούς τομογράφους ούτε μαγνητικούς τομογράφους ούτε Παγκόσμιο Σύστημα Εντοπισμού (GΡS)
– ούτε πυραύλους Cruise ή έξυπνες βόμβες, ούτε φωτοηλεκτρικά κύτταρα,
– ούτε ψηφιακές κάμερες, ούτε κιάλια νυχτερινής όρασης, ούτε φορητούς υπολογιστές•
-ούτε ηλεκτρονικά σκουπίδια.
-Αλλά επίσης ούτε e-mail και Ίντερνετ, ούτε τις διαδεδομένες πιστωτικές κάρτες,
-ούτε μηχανήματα αυτόματης ανάληψης ούτε σαρωτές ούτε λογιστικά προγράμματα.
-Δεν θα είχε γίνει η χαρτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος δεν θα είχαμε τηλεοράσεις με οθόνη πλάσματος ούτε CD, ούτε DVD  ούτε iΡοd (φορητό media player), ούτε οθόνες ψυχαγωγίας στα αεροπλάνα.
-Δεν θα υπήρχαν δισεκατομμυριούχοι με το όνομα Γκέιτς ή Τζομπς ούτε  Amazon.com(Πολυεθνική εταιρεία ηλεκτρονικού εμπορίου)  ούτε e-Bay (διεθνής αγορά)  ούτε Google.
Αρχικά ήταν εύκολο να διατηρήσουν τον κόσμο όπως ήταν, και απλά να προσθέτουν λίγα από τα νέα αντικείμενα. Αλλά τα μικρά «κουτιά» μπορούν να έχουν απρόσμενες επιδράσεις. Τα πρώτα ραδιόφωνα τρανζίστορ ήταν έτοιμα προς πώληση στα 1950, και τα κβαντικά φαινόμενα που είχαν τιθασέψει χρησιμοποιούσαν τόσο λίγη ενέργεια ώστε οι μπαταρίες τους να είναι μικρές.
Αυτό σήμαινε ότι τα παιδιά θα μπορούσαν να τα κουβαλάνε μαζί τους, το οποίο σήμαινε ότι δεν χρειαζόταν πια να ακούνε την ίδια μουσική με τους γονείς τους.

Η τεχνολογία των τρανζίστορ δεν δημιούργησε από μόνη της το ροκ εν ρολ. Υπήρχαν πολλές άλλες μόδες τότε. ΄Ενα μεγάλο κύμα νέων ανθρώπων που είχε γεννηθεί μετά τον πόλεμο ενηλικιωνόταν ένα ισχυρό αίσθημα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο ότι ο ρατσισμός δεν ήταν αποδεκτός (το οποίο οδήγησε στα πολιτικά δικαιώματα και στην ανάμειξη των μουσικών στιλ λευκών και μαύρων στο πρώτο μουσικό στούντιο του Έλβις στο Μέμφις).
Και ακόμα περισσότερα προάστια και αυτοκίνητα με προσιτές τιμές για να κάνουν πάρτι τα παιδιά. Η ηλεκτρονική επιτάχυνε όλες αυτές τις μόδες, ανακατεύοντας τις με έναν τρόπο που μπορεί να μην είχε συμβεί ποτέ, σε άλλη περίπτωση.
Το τοπίο άλλαξε. Τεράστιες αλυσίδες καταστημάτων μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν υπολογιστές στον έλεγχο των αποθεμάτων τους, έτσι ώστε να βελτιώσουν τις προσφορές τους και να χαμηλώσουν το κόστος με έναν τρόπο που τα παραδοσιακά καταστήματα δεν μπορούσαν να κάνουν.
Οι δουλειές άλλαξαν. Τα στελέχη της διοίκησης βρέθηκαν να διορθώνουν μόνοι τους τα ορθογραφικά τους λάθη. Παραδοσιακές χειρωνακτικές δουλειές ρουφήχτηκαν μέσα σε τσιπ υπολογιστών, και αυτό άλλαξε τις γειτονιές όπου ζούσαν αυτοί οι εργάτες.
Ο άντρας που δουλεύει στις αποβάθρες του λιμανιού έχει ξεκάθαρους κανόνες στη δουλειά του, και περνάει την ιδέα σαφών επιτακτικών καθηκόντων στα παιδιά του.

Τα παιδιά σε αυτή τη γειτονιά πρέπει να παλέψουν στο σχολείο, αλλά αυτές οι μάχες επίσης τείνουν να έχουν κοινούς κανόνες. Όμως, όταν οι δουλειές στις αποβάθρες χάνονται και αντικαθίστανται από εντολές σε υπολογιστές για αυτόματους γερανούς, τα παιδιά χάνουν το ρόλο-πρότυπο των γονιών που τους βλέπουν να ακολουθούν αυτούς τους κανόνες. Οι αμιγείς, χειρωνακτικές δουλειές έχουν εξαφανιστεί από τη δεκαετία του 1970. Οι γειτονιές που άφησαν πίσω έχουν διαλυθεί. Καινούρια μείγματα ανθρώπων έχουν δημιουργηθεί.
Ακόμη και σε πλουσιότερες περιοχές, οι παραδοσιακές έννοιες της κοινότητας άρχισαν να ξεθωριάζουν. Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, όταν ξεκίνησαν, έστελναν σήματα που πετούσαν με τον ίδιο τρόπο προς όλες τις κατευθύνσεις .
Εξ ου και η λέξη εκπομπή (broodcasting- ευρέως εκτοξευόμενο). Αυτό ενθάρρυνε τις απλές εθνικές φίρμες και τις απλές ομάδες καταναλωτών.
Ακόμα κι όταν παραδίδονταν κατάλογοι ταχυδρομικής παραγγελίας, υπήρχαν μόνο λίγα είδη, τα οποία αποστέλλονταν σε τεράστιες παρτίδες που δεν μπορούσαν να στοχεύσουν ειδικούς πελάτες.
Οι διακόπτες των υπολογιστών, όμως, μπορούν γρήγορα να ξεδιαλέξουν ανάμεσα σε πολλές, πολλές επιλογές. Αυτό οδήγησε σε στοχευμένη άμεση ταχυδρόμηση (στις αρχές της δεκαετίας του 1960), και λίγο μετά σε όλο και πιο εξειδικευμένους ραδιοσταθμούς, σταθμούς καλωδιακής τηλεόρασης και τα λοιπά.
Η δημοκρατία άλλαξε. Πριν τις δορυφορικές συνδέσεις μέσω υπολογιστή στις αρχές της δεκαετίας του 1960, οι απλοί άνθρωποι δεν περίμεναν να δουν ποτέ ζωντανή, σε πραγματικό χρόνο, κάλυψη καταστροφών στο εξωτερικό, εξεγέρσεων ή λιμών. Το μόνο που έβλεπαν περιστασιακά ήταν σύντομα αποσπάσματα, επεξεργασμένα για να προβάλλονται περιστασιακά στα κινηματογραφικά Επίκαιρα. Ήταν φυσικό να σέβονται τους αρχηγούς των κυβερνήσεων, οι οποίοι είχαν τις δικές τους ανώτερες πηγές πληροφοριών – τους πρέσβεις ή άλλους απεσταλμένους, οι οποίοι επικοινωνούσαν μαζί τους με σχετικά μεγάλο κόστος μέσω τηλετύπου ή τηλεγράφου ή αεροπλάνου. Αλλά τώρα;

Τη στιγμή που μια νέα τηλεοπτική εικόνα έρχεται από το εξωτερικό, κανείς δεν γνωρίζει τίποτα παραπάνω από τους άλλους. Μια νέα δυσπιστία έναντι των πολιτικών και των διαχειριστών τεχνογνωσίας  δημιουργήθηκε  και έχει διατηρηθεί από τότε.
Οι γόνοι του Τιούρινγκ παρακινούσαν ο ένας τον άλλο να συνεχίσουν. Πιθανώς οι τελευταίοι υπολογιστές που μπορούσαν να κατανοηθούν ολοκληρωτικά από έναν άνθρωπο δημιουργήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Αλλά αν χρησιμοποιήσουμε ένα λογαριθμικό κανόνα και σχεδιαστικά όργανα για να επεξεργαστούμε τις συνδέσεις που χρειάζονται για να καλωδιωθούν χίλιοι διακόπτες για έναν υπολογιστή, δεν θα επιστρέψουμε στον λογαριθμικό κανόνα όταν θέλουμε  να προσπαθήσουμε να συνδέσουμε ένα εκατομμύριο διακόπτες σε έναν πιο προηγμένο υπολογιστή, θα χρησιμοποιήσουμε απλά τον προηγούμενο υπολογιστή να το κάνει για λογαριασμό μας. Έκτοτε, οι υπολογιστές έχουν γεννήσει υπολογιστές κλιμακούμενης εσωτερικής ισχύος.
Ως αποτέλεσμα, μπορούμε τώρα να ανιχνεύσουμε τέτοιους μικρούς αριθμούς ηλεκτρονίων ώστε, είμαστε σε θέση να δούμε και να ακούσουμε πράγματα που στο παρελθόν θα ήταν ολότελα αδιανόητο.
Και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον έλεγχο μας πάνω σε αυτά τα ηλεκτρόνια, το ότι κατανοούμε το πως να τα κάνουμε να μεταπηδούν προς τα μπρος ή φαινομενικά να σταματούν, για να φέρουμε τις τεράστιες δυνάμεις τους της ταχύτητας και της ευκινησίας στον κόσμο μας.
Η πόρτα πίσω από την οποία η αρχαία ηλεκτρική δύναμη υπήρχε έχει ανοίξει ακόμη λί¬γο. Αυτή είναι η κληρονομιά του Τιούρινγκ.
Ας δούμε  τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η πλοήγηση με (GΡS) Εκατοντάδες μίλια πάνω από τα κεφάλια μας, ηλεκτρόνια οδηγούνται μπρος και πίσω ανάμεσα στους αναμεταδότες των δορυφόρων GPS.
Το λαμπερό πεδίο δύναμης που εκτείνεται από αυτά τα ηλεκτρόνια αρχίζει να ταλαντώνεται κάθε φορά που τα ηλεκτρόνια κινούνται, και αυτή η ασθενής ταλάντωση συνεχίζεται, κινούμενη ελεύθερα, μέχρι κάτω σε εμάς στη Γη. Είναι το σήμα εντοπισμού ενός GPS, που στέλνεται στον προορισμό του.
Το κύμα που φτάνει στο έδαφος είναι αόρατο και χωρίς ήχο. ΄Οσον αφορά εμάς: κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει τους δορυφόρους σε τροχιά και να δει το κύμα να έρχεται, κανείς δεν θα μπορούσε να ορθώσει το κεφάλι του και να το ακούσει.
Το τύμπανο του αφτιού μας αποτελείται από άτομα που έχουν έναν τεράστιο αριθμό ηλεκτρονίων γύρω τους.
Το αόρατο περιστρεφόμενο κύμα από ένα δορυφόρο GΡS θα χανόταν σε όλο αυ¬τό το στρίμωγμα και το τρεμούλιασμα τους.
Ακόμα κι αν το κύμα χτυπούσε μια παλιομοδίτικη κεραία τηλεόρασης, θα είχε μικρά αποτελέσματα. Αυτά τα μεταλλικά ραβδιά, όπως τοποθετήθηκαν στις σκεπές της δεκαετίας του 1950, ακόμα χρειάζονται πολλά ηλεκτρόνια (πιθανώς πολλά τρισεκατομμύρια) για να ταρακουνηθούν ολόκληρα προκειμένου να σημειωθεί κάποιο αποτέλεσμα.
Είναι μεν καλύτερο από αυτό που μπορούν να κάνουν τα αφτιά μας, αλλά επίσης έχει να κάνει με περισσότερα ηλεκτρόνια από αυτά που μπορεί να παράγει το κύμα ενός δορυφόρου.
Όμως, όταν αυτό το ασθενές τρεμούλιασμα από το διάστημα φτάνει τους δέκτες του GΡS μας, κάτι διαφορετικό συμβαίνει. Κάτι που το κατέστησαν δυνατό οι μηχανικοί της Bell που έδειξαν πώς να έχουμε πρόσβαση και να ελέγχουμε τον κβαντικό κόσμο.
Το εισερχόμενο κύμα, ασθενές όπως  είναι, σκουντάει προς τα μπρος έναν πολύ μικρό αριθμό ηλεκτρονίων, αλλά αυτά τα λίγα ηλεκτρόνια οδηγούνται σε μία από τις ειδικές φλέβες μεταλλεύματος.
Το πυρίτιο με το οποίο έρχονται σε επαφή μεταμορφώνεται δεν είναι πια μια συντηρητική, αποδοκιμαστική αδιαπέραστη ουσία. Αντίθετα, τα ίδια του τα ηλεκτρόνια πηδούν μπροστά, ερεθισμένα από το ελάχιστο τρεμόπαιγμα του ηλεκτρικού ρεύματος.
Οι εσωτερικές του κοιλότητες δεν είναι πια ζοφερές και μπλοκαρισμένες, αλλά «ανάβουν» και εύκολα εκπέμπουν ένα καθαρό σήμα. Ο μακρινός δορυφόρος έχει ακουστεί.
Σχεδόν ακαριαία το εισερχόμενο κύμα από το διάστημα σβήνει. Η φλέβα του μεταλλεύματος μέσα στο δέκτη «σφαλίζει». Αλλά έπειτα, ένα δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου αργότερα, άλλο ένα κυματάκι που κατεβαίνει από το δορυφόρο καταφθάνει.
Η φλέβα του μεταλλεύματος σπινθηροβολεί ενεργή ξανά. Μετά από μερικές εκατοντάδες δισεκατομμυρίων επαναλήψεις ή κάτι τέτοιο, το χαρακτηριστικό αναγνωριστικό σήμα για αυτόν τον δορυφόρο λαμβάνεται.
Ένας διστακτικός  άνθρωπος είναι πιθανόν να εξετάζει αυτή τη συσκευή GΡS για να «ακούσει» ένα δορυφόρο εκατοντάδες μίλια πάνω στο διάστημα, και έτσι να βρει το δρόμο του προς ένα νέο κτίριο γραφείων.
ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΟ ΚΑΙ ΠΥΡΙΤΙΟ
Μπορεί έπειτα να συνεχίσει χρησιμοποιώντας άλλες συσκευές για μια έρευνα στο Ίντερνετ για να εξετάσει, πάντα τόσο εύκολα, μερικά δισεκατομμύρια πηγές πληροφοριών διασκορπισμένες σε μνήμες από μέταλλο και πυρίτιο μέσα σε εκατομμύρια υπολογιστών σε όλο τον κόσμο.
Αυτό επίσης θα ήταν ακατανόητο σε προηγούμενες περιόδους, γιατί ακόμα κι αν υπήρχε ένα σύστημα για την αποθήκευση μεγάλων ποσοτήτων πληροφοριών, οι μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του κόσμου, οι εκπαιδευμένοι αρχειοφύλακες θα έκαναν μήνες για να ερευνήσουν ακόμα κι ένα μικρό κομμάτι από αυτά τα αρχεία.
Αυτό οφείλεται στο ότι οι παραδοσιακές πληροφορίες αποθηκεύονταν με μέσο τα σημάδια μελανιού που διαπότιζαν λεπτές πλάκες επεξεργασμένου πολτού ξύλου που εμείς ονομάζουμε χαρτί
Αλλά το μελάνι είναι μεγάλο. Τα άτομα είναι μικρά. Οι αρχειοφύλακες που θα έψαχναν μέσα σε αποθηκευμένα βιβλία, ή ακόμα και σε καταλόγους μικροφίλμ γι’ αυτά τα βιβλία, θα έψαχναν αδέξια σε αχανείς συμπαγείς λίμνες ηλεκτρονίων ή άλλων υπομικροσκοπικών σωματιδίων. Αυτός είναι ο λόγος που τα γραμμένα στο χέρι ή τα δακτυλογραφημένα ψηφία, έχουν διαστάσεις σε ύψος το πολύ ενός τετάρτου της ίντσας η περισσότερο.
Οι έρευνες στις ιστοσελίδες είναι γρηγορότερες.
Πατάμε ένα πλήκτρο σ’ ένα φορητό υπολογιστή ή σε ένα φυλλομετρητή παλάμης και μεγάλης έκτασης σήραγγες ηλεκτρονίων, σε καλώδια κάτω από τα πληκτρολόγια μας, είναι έτοιμες να αρχίσουν το κυνήγι.
Η γρήγορη πληκτρολόγηση μας είναι ανώφελη, διότι για τα ηλεκτρόνια τα χτυπήματα μας είναι εξαιρετικά αργόσυρτα, έτσι υπάρχει πολύς χρόνος.  Κάθε πλήκτρο σε ένα συνηθισμένο φο¬ρητό υπολογιστή δοκιμάζεται δεκάδες φορές ανά δευτερόλεπτο, με τα ηλεκτρόνια να αναφέρουν σταθερά «όχι χτύπημα, όχι χτύ¬πημα», στον κεντρικό επεξεργαστή του υπολογιστή, μέχρις ότου, εκπληκτικό, ένα από τα πλήκτρα σιγά σιγά όντως χαμηλώνει καθώς πληκτρολογούμε.
Μεγάλοι αριθμοί τρανζίστορ στον υπολογιστή μας και στους συνδεδεμένους υπολογιστές επαναδιατάσσονται γρήγορα για να επιτρέψουν στο επιθυμητό αίτημα για πληροφορία από το δίκτυο να περάσει, οι φλέβες του μεταλλεύματος τους στιγμιαία μετατρέπονται σε αποτελεσματικούς αγωγούς, και έπειτα επιστρέφουν στην κατάσταση του αδρανούς εμποδίου, μόλις το αίτημα μας έχει πραγματοποιηθεί.
Εκατομμύρια από ιστοσελίδες αρχίζουν να σαρώνονται, μερικές σαν συνοπτικοί κωδικοποιημένοι κατάλογοι μέσα σε μηχανές αναζήτησης κεντρικών υπολογιστών, άλλες σαν εκτεταμένες μηχανές τοποθετημένες σε ολόκληρη την υδρόγειο σφαίρα.
Γρήγορα το αίτημα κάνει τα πεδία δύναμης να κινούν σχεδόν αστραπιαία, την προαιώνια ενέργεια:  Πλήρως φορτισμένα ηλεκτρόνια να ταλαντώνονται σε χιλιάδες και έπειτα σε εκατομμύρια σελίδες, καθώς οι επιθυμητές φράσεις αναζητούνται για να συγκριθούν με  ό,τι είναι αποθηκευμένο.
Οι αποφάσεις λαμβάνονται και διοχετεύο¬νται διαμέσου περισσότερων λίθων τρανζίστορς, μέχρι τελικά τα αποτελέσματα να αρχίσουν να στέλνονται πίσω στους υπολογιστές μας.
Οι απεσταλμένοι εμφανίζονται και ένα τελικό σύνολο σημάτων, οδηγείται στις οθόνες μας. Από αυτές τις παράξενες κβαντικές τους πτήσεις, η απάντηση που αναζητούσαμε τώρα φεγγοβολάει ολοζώντανη. Όλο αυτό μπορεί να συμβαίνει τη στιγμή που πλησιάζουμε το χέρι προς μια κούπα καφέ που περιμένει. Για αιώνες σι άνθρωποι έζησαν διαχωρισμένοι από τον αναστατωμένο, γρήγορο εσωτερικό κόσμο των ηλεκτρονίων. Αλλά δεν μπορούν πια.

ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΦΟΡΤΙΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΤΩΝ
Η ιστορία του ηλεκτρισμού δεν έχει τελειώσει. Εμείς ξέρουμε ότι τα ηλεκτρόνια μπορούν να διατρέχουν χοροπηδώντας ένα καλώδιο, αυτή η αντίληψη οδήγησε στους τηλέγραφους και στα τηλέφωνα και στις φωτιστικές λυχνίες και στους κινητήρες.
Μια στροβιλιζόμενη, κρυμμένη για πολύ καιρό δύναμη ωθεί εκείνα τα ηλεκτρόνια μέσα στα καλώδια, και όταν τραντάζονται πολύ δυνατά, η δύναμη μπορεί ακόμα και να δονείται όπως ένα κύμα που ταξιδεύει ελεύθερο από αυτά τα καλώδια.
Το αποτέλεσμα ήταν το ραδιόφωνο, το ραντάρ και τελευταία η μικροσκοπική τους χρήση στα κινητά μας τηλέφωνα.
Οι θεωρητικοί των κβάντα ανακάλυψαν ότι τα ηλεκτρόνια μπορούν να τηλεμεταφερθούν με μεγάλα, επισφαλή άλματα, και ακόμα να εξαναγκαστούν να παραμείνουν φαινομενικά ακίνητα σε καταστάσεις χαμηλής ενεργητικότητας.Το αποτέλεσμα ήταν αόρατοι διακόπτες που περιέχονταν μέσα σε συμπαγή βράχο, από όπου προήλθαν οι υπολογιστές που άλλαξαν τη ζωή μας. Αλλά πέρα από την τεχνολογία, υπάρχει ένα γεγονός ακόμα πιο καθοριστικό για τη ζωή μας όπου αυτά τα ηλεκτρικά φορτία, ηλικίας δισεκατομμυρίου ετών, δρουν καθοριστικά.

ΗΛΕΚΤΡΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΡΑΣΗ
Οι ηλεκτρικές δυνάμεις δεν ήταν πολύ σημαντικές για τη σύνθεση της πρώτης ζωής, αλλά είναι παντού στον πλανήτη μας και μέσα στο σώμα ακόμα και σήμερα, ενεργές μέσα στις πιο κοινότοπες δραστηριότητες.
Απλώς, π.χ. ανοίγοντας μια τηλεόραση ή έναν υπολογιστή,  σημαίνει ότι από κάθε μια ψηφίδα που φεγγοβολάει στην οθόνη, καινούργια ηλεκτρομαγνητικά κύματα εκπέμπονται κυματίζοντας με 670 εκατομμύρια μίλια την ώρα! Μια φοβερή ακολουθία από γεγονότα εξελίσσεται ταχύτατα.
Τα μάτια του θεατή μοιάζουν να περιστρέφονται προς τα μπρος με μια ακολουθία μεγαλόπρεπων περιστροφών καθώς οι ψηφίδες της οθόνης φεγγοβολούν: Κάθε τμήμα μάζας ενός τετάρτου της ουγκιάς του βολβού του ματιού τραβιέται από έξι επίπεδους μυς, με ένα γρήγορο τσούλημα   μέσα στη γλιστερή λιπαρή επένδυση της κοιλότητας της οφθαλμικής κόγχης.
Το μάτι ανοιγοκλείνει, οι διεσταλμένες κόρες είναι έτοιμες και τα εισερχόμενα ηλεκτρομαγνητικά κύματα μπαίνουν  βρυχόμενα.Κυματίζοντας διαμέσου της λεπτής στιβάδας του κερατοειδούς χιτώνα, επιβραδύνονται ελαφρά, και τα εξωτερικά όρια τους σχηματίζουν μια σχεδόν επίπεδη επιφάνεια καθώς ταξιδεύουν προς τα μέσα, μεταφέροντας το μέχρι τότε μη εντοπισμένο σήμα από την οθόνη βαθιά μέσα στον άνθρωπο που περιμένει.

Τα κύματα συνεχίζουν μέσω του υγρού του υδατοειδούς οφθαλμού και της ανοιχτής οπής της κόρης. Ο άνθρωπος μπορεί να μισοκλείσει τα μάτια για να αποφύγει την εκτυφλωτική λάμψη, αλλά τα ανθρώπινα αντανακλαστικά λειτουργούν με τον αργό ρυθμό ενός χιλιοστού του δευτερολέπτου και δεν είναι αρκετά για αυτούς τους ταχύτατους εισβολείς. Η κόρη διαπερνάται  χωρίς εμπόδια.
Ο σκληρός φακός ακριβώς από κάτω εστιάζει τα εισερχόμενα κύματα ακόμα περισσότερο, αποστέλλοντας τα στην κλειστή θάλασσα του κολλώδους υαλώδους υγρού βαθύτερα μέσα στο μάτι. Πολύ λίγα από τα εισερχόμενα ηλεκτρικά κύματα εξαπολύονται ενάντια στα οργανικά μόρια κατά τη διαδρομή τους, περισσότερα στροβιλίζονται απλώς διαμέσου αυτών των απαλών βιολογικών εμποδίων και συνεχίζουν κατευθείαν προς τα κάτω, διαπερνώντας το εσώτατο όριο του βολβού του ματιού, μέχρι να προσεγγίσουν στο τελικό σημείο της διαδρομής τους:
Την ευαίσθητη, με μορφή μίσχου προβολή του ζωντανού εγκεφάλου, γνωστή ως αμφιβληστροειδής. Και βαθιά μέσα εκεί, στο σκοτάδι, ελάχιστα πιο αργά από την αρχική τους ταχύτητα των 670 εκατομμυρίων μιλίων ανά ώρα, τα κύματα διαλύονται μέσα στα αρχαία, υγρά αιμοφόρα αγγεία και τις κυτταρικές μεμβράνες, και κάτι αναπάντεχο συμβαίνει. Ένα ηλεκτρικό ρεύμα εμφανίζεται.

Η ύπαρξη του φαίνεται παράδοξη, διότι το εσωτερικό του σώματος είναι ένα παφλάζον υγρό. Εμείς έχουμε δει ηλεκτρισμό σε τηλέγραφους, τηλέφωνα, φωτιστικές λυχνίες, ηλεκτρικούς κινητήρες, ραδιόφωνα, ραντάρ και υπολογιστές κάθε είδους.
Αλλά ακόμα και εδώ; Το νερό και ο ηλεκτρισμός υποτίθεται πως δεν αναμειγνύονται.
Ωστόσο, αυτά τα μικροσκοπικά κυκλώματα στις κόγχες των ματιών μας αντιγράφουν τη λειτουργία των πιο εκλεπτυσμένων ηλεκτρικών δεκτών, παρόλο που δεν αποτελούνται από μονωμένα χάλκινα καλώδια, η ακόμα από έξυπνα τροποποιημένο πυρίτιο, αλλά απλώς από συνηθισμένες πρωτεΐνες, λιπαρή χοληστερόλη  και πολύ πολύ νερό.

Σχετικά με τα παραπαράνω Ο καθηγητής φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης Γ. Γραμματικάκης στο Βιβλίο του Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ-Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, γράφει για το «θαύμα» της όρασης:

{«Σε ένα  κείμενο του με τίτλο «Το χαμόγελο» ο Alan Lightman καθηγητής φυσικής, στο ΜΙΤ- περιγράφει την τυχαία συνάντηση μιας γυναίκας με έναν άνδρα. Αρχικά λοιπόν «το φως που ανακλάται στο σώμα της εισέρχεται στις κόρες των οφθαλμών του, με ρυθμό δέκα τρισεκατομμυρίων σωματιδίων το δευτερόλεπτο»(!) Και αφού ταξιδεύσει μέσα στον φακό διεγείρει τα μόρια του αμφιβληστροειδούς.
Δεν έχει περάσει ούτε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, και τα νευρικά κύτταρα ανταποκρίνονται. Ακολουθεί μια σειρά ηλεκτροχημικών αντιδράσεων, που μεταδίδουν τα «νέα» μέσω των νευρώνων, και σε λίγα ακόμα χιλιοστά του δευτερολέπτου «τα ηλεκτρικά σήματα φθάνουν στα νευρικά γάγγλια, και από εκεί τα δεδομένα μεταφέρονται στον εγκέφαλο.
Εδώ οι ηλεκτρικές ώσεις τρέχουν ολοταχώς προς τον κύριο οπτικό φλοιό, έναν πολύπτυχο ιστό που περιέχει εκατό εκατομμύρια περίπου νευρικά κύτταρα.»(!)
Οι φυσικοχημικές αντιδράσεις, που μέσω του φωτός μεταδίδουν την εικόνα της γυναίκας στον άνδρα, συνεχίζονται αποτυπώνοντας διαρκώς νέες πληροφορίες.
Ένα «γεια σου», που ψιθυρίζει δειλά εκείνη, θα προκαλέσει μια σειρά ηχητικών δονήσεων στον αέρα, που με μορφή ηλεκτρικών σημάτων θα φθάσει, μέσω των ακουστικών αυτήν την φορά νεύρων, σε μια ειδική περιοχή του εγκεφάλου.
Με την παρουσία λοιπόν της γυναίκας «ένα μεγάλο μέρος των τρισεκατομμυρίων νευρικών κυττάρων στον εγκέφαλο του άνδρα απασχολούνται με την σύνθεση των οπτικών και ακουστικών πληροφοριών που μόλις αποκτήθηκαν. Δίαυλοι νατρίου και καλίου ανοιγοκλείνουν, ηλεκτρικά ρεύματα διατρέχουν τις νευρικές ίνες, μόρια ρέουν από την μια νευρική απόληξη στην επόμενη…»}

Υπό την επίδραση του φωτός λοιπόν, αναπτύχθηκε ο κόσμος των φυτών, σχηματίστηκε επίσης και το μάτι ,ως το βασικότερο όργανο αντιλήψεως. Ο Γκαίτε λέει ότι «το φως ανέπτυξε ένα όργανο (το μάτι) κατ΄εικόνα και ομοίωσή του: Το μάτι σχηματίστηκε από το φως και για το φως  ούτως  ώστε το εσωτερικό φως να αναδύεται και να συναντά το εξωτερικό φως».

ΤΟ ΦΩΣ ΣΤΡΙΒΕΙ,ΦΡΕΝΑΡΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΚΑΡΕΙ(!)

Στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΗΠΑ) μια ομάδα ερευνητών κατασκεύασε τον τέλειο καθρέφτη, που ονομάζεται διηλεκτρικός καθρέπτης ή φωτονικός κρύσταλλος, ο οποίος όχι μόνο  ανακλά  πλήρως το φως, αλλά μπορεί  επίσης να το παγιδεύσει  και να το διοχετεύσει αλώβητο σύμφωνα με τις επιθυμίες ή τις ανάγκες μας.
Δηλαδή το φως, όπως λέχθηκε, είναι ικανό να στρίβει, να φρενάρει και να παρκάρει.
Και φανταστείτε,επαναλαμβάνω, την ίδια στιγμή  η ΔΕΗ  τοποθετεί όπου τη αρέσει τις κολόνες παροχής ρεύματος στο οδικό δίκτυο της Ελλάδας, πάνω στις οποίες έχουν θανατωθεί αμέτρητοι εποχούμενοι.
Ποιος την ελέγχει την ΔΕΗ Κύριε Παπαδήμο και ποιος διορίζει το Διοικητικό της Συμβούλιο, στα πλαίσια της ελεύθερης( διάβαζε ασύδοτης) αγοράς;
Τα αρμόδια(;) υπουργεία τι κάνουν;
Μέτρα μπορούν να ληφθούν κύριε  Παπαδήμο. Αλλά γιατί δεν λαμβάνονται ,σήμερα μάλιστα που η τεχνογνωσία έχει κάνει θαύματα   και δι΄αυτής είναι δυνατόν να δημιουργηθεί άριστο οδικό δίκτυο στην Ελλάδα; αντ΄αυτού όμως  στη χώρα του Φωτός , του πολιτισμού και της Δημοκρατίας μας σκοτώνουν  Κύριε Παπαδήμο…

ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗ ΟΡΑΣΗΣ

Επίσης ο καθηγητής νευροβιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου Zemir Zeki στο Βιβλίο του ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΟΡΑΣΗ- Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης -2002 γράφει για το θαύμα της ΄Ορασης, Κύριε  Λουκά Παπαδήμο, κ.κ.Δικαστές και εισαγγελείς, κ.κ.υπουργοί, βουλευτές, κ.κ.διευθύνοντες την ΔΕΗ , κ.κ.συνδικαλιστές της ΔΕΗ, που παραβιάζεται καθημερινά την  σχετική νομοθεσία για την οδική ασφάλεια, και η δράση σας αναπτύσσεται εκτός των πλαισίων της έννομης τάξης (της κάθε έννομης τάξης) και δυστυχώς και σεις μαζί καταπιέζετε έναν ολιγάριθμο μεν αλλά πανένδοξο λαό  και του φορτώνετε μαζί με την Τρόϊκα όλα τα δεινά, μέχρις πλήρους εξοντώσεως, σαν να είναι αυτός υπαίτιος για την διεθνή κρίση, που την έφερε η ιδιωτικοποίηση των πάντων, η αισχροκερδής διαπλοκή, ο τζόγος των χρηματιστηρίων, η ανεξέλεγκτη , ασύδοτη  δράση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, που έχει καθηλώσει τον πλανήτη, στην ανεργία, την φτώχεια και τη κατάθλιψη, μαζί και η ασυδοσία της δήθεν ελεύθερης οικονομικής αγοράς:

Ας δουμε λοιπόν,   τι λέει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου Zemir Zeki, για την όραση:
{{-Η όραση είναι ο πιο αποτελεσματικός μηχανισμός, σε σχέση με τις άλλες αισθήσεις, και βλέπουμε για να έχουμε την δυνατότητα να αποκτήσουμε γνώση για τον κόσμο, για το Σύμπαν, για να ζούμε, να δημιουργούμε και να απολαμβάνουμε  τη ζωή.
Η όραση είναι ενεργός διεργασία που απαιτεί από τον εγκέφαλο να επιλέγει από τις αμέτρητες και διαρκώς μεταβαλλόμενες πληροφορίες που φτάνουν σε αυτόν μόνον εκείνες που είναι απαραίτητες για να διακρίνει :
-τις σταθερές, ουσιώδεις ιδιότητες των αντικειμένων και των επιφανειών,
-να αγνοεί και να θυσιάζει όλες τις πληροφορίες που δεν συνεισφέρουν στην απόκτηση αυτής της γνώσης
-να συγκρίνει τις επιλεγμένες πληροφορίες με προηγούμενες οπτικές πληροφορίες που είναι αποθηκευμένες και, έτσι, να αναγνωρίζει και να ταξινομεί ένα αντικείμενο ή μια εικόνα.
Το να βλέπουμε λοιπόν είναι μια δημιουργική λειτουργία η οποία απαιτεί διαρκή προσπάθεια.
Το οπτικό σύστημα το οποίο έχει εξελιχθεί πολύ περισσότερα εκατομμύρια χρόνια, πριν από το γλωσσικό σύστημα, είναι ικανό να ανιχνεύσει πολλά σε κλάσματα δευτερολέπτου, όπως λόγου χάρη, το χρώμα μιας επιφάνειας, την ταυτότητα ενός αντικειμένου που διαρκώς αλλάζει και προπαντός την ψυχολογική κατάσταση ενός ανθρώπου!
Με άλλα λόγια ο εγκέφαλος έχει αναπτύξει ένα γρήγορο και εξαιρετικά ικανό σύστημα οπτικής αναγνώρισης.
Βλέπουμε όχι με τα μάτια αλλά με τον φλοιό των εγκεφαλικών ημισφαιρίων. Το να βλέπουμε σαν ζωγράφοι, σαν ποιητές, σαν καλλιτέχνες, σαν εργαζόμενοι, σαν απλοί άνθρωποι είναι μια διαρκής προσπάθεια αναζήτησης της γνώσης σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο!
Σήμερα γνωρίζουμε, ότι υπεύθυνη για την όραση είναι μια συγκεκριμένη περιοχή του φλοιού των εγκεφαλικών ημισφαιρίων!
Επομένως η όραση εδράζεται στον εγκέφαλο.
-Το χρώμα, η μορφή και η κίνηση δεν γίνονται αντιληπτές ταυτόχρονα από τον εγκέφαλο.
Αντιλαμβανόμαστε το χρώμα πριν από τη μορφή και αυτήν πριν από την κίνηση.
Η αντίληψη του χρώματος προηγείται κατά 60-80 περίπου χιλιοστά του δευτερολέπτου από την αντίληψη της κίνησης!»}

-Να γιατί η Οδική Ασφάλεια, είναι Εθνική Υπόθεση.
Διότι οι χρήστες του οδικού δικτύου της Ελλάδας σχεδόν σε κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου δέχονται ταυτόχρονα συνεχή βομβαρδισμό της όρασής τους και των λοιπών αισθήσεών τους(του εγκεφάλου τους) από πολλές εστίες θορύβων,φωτός κλπ λόγω των αμέτρητων   παροδίων εμποδίων, όπως είναι οι παγίδες θανάτου της υπαίθριας διαφήμισης (αντανάκλαση, διάθλαση, φωτορύπανση κ.λ.π.) και επομένως συνεχή τύφλωση (visual noise), που τους οδηγεί στον θάνατο ή τον τραυματισμό.

Γι΄αυτό ο καθηγητής του ΕΜΠ κ.Γ.Κανελλαϊδης λέει οτι το πρόβλημα της Οδικής Ασφάλειας πρέπει να το λύσουμε αρχίζοντας από το ξήλωμα των αμέτρητων παγίδων θανάτου της υπαίθριας διαφήμισης, οι οποίες κατά 99% σύμφωνα με τον πρώην Πρόεδρο της ΄Ενωσης Εισαγγελέων Ελλάδος κ.Μπάγια είναι παράνομες!
Είναι γνωστό σήμερα σε νευροβιολόγους κλπ, οτι οι οπτικές περιοχές του εγκεφάλου είναι ισότιμες διότι ταυτόχρονα βλέπουν και κατανοούν μια συγκεκριμένη ιδιότητα ή ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό του οπτικού κόσμου.
Επομένως στον εγκέφαλο δεν υπάρχει καμία κύρια, ανώτερη περιοχή.
Και τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα στην Ελλάδα περί πολλών άλλων τυρβάζουν. Ακόμα και συγκαλύπτοντας την γενοκτονία της ασφάλτου και τις αιτίες της.

Η www.diadromi.com  διαρκώς προτείνει μέτρα, τα οποία μπορούν να ληφθούν, και για τα οποία όλα τα κόμματα ομόφωνα τοποθετήθηκαν στις  10 -10-2008 στην Ολομέλεια της Βουλής, και στις 16-12-2008 στην Βουλή ,κατά την πρώτη συνεδρίαση της Επιτροπής Οδικής Ασφάλειας,
Η παρούσα Κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έχει διατυπώσει καμία πολιτική οδικής ασφάλειας, ούτε πράττει τίποτα  κατά της γενοκτονίας της ασφάλτου. Θύμα αυτής της γενοκτονίας έπεσε ο μεγάλος σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος, την Τρίτη 24-1-2012 κατά το γύρισμα ταινίας στον περιφερειακό δρόμο της Δραπετσώνας(!). και την  ίδια στιγμή στις Τράπεζες της Ελβετίας οι ΄Ελληνες εφοπλιστές μας , έχουν καταθέσει 600 δις ευρώ.
Ένα μέρος απ΄αυτά μπορούσε να διατεθεί για  να  δημιουργηθεί άριστο οδικό δίκτυο στην Ελλάδα,  την πατρίδα του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας, που  θα έλυνε σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της ανάπτυξης της Χώρας  και το πρόβλημα του χρέους. Γιατί δεν το πράττουν;
Γιατί Κύριε Παπαδήμο;Εσείς που σπουδάσατε στο ΜΙΤ; οι ανακαλύψεις του οποίου χρησιμοποιούνται για να θυσαυρίζουν ελάχιστοι, οι οποίοι δια των μνημονίων, σας πιέζουν να στρέφεστε εναντίον του λαού σας, του Ελληνικού Λαού!

Αλλά ας συνεχίσουμε με τις ηλεκτρικές δυνάμεις:

TΟ   DNA μας, ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΙΣΧΥΡΕΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Ολόκληρο το σώμα μας λειτουργεί με ηλεκτρισμό. Περιελιγμένα ζωντανά ηλεκτρικά καλώδια εκτείνονται μέχρι τα βάθη των εγκεφάλων μας. ΄Εντονα ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία δύναμης απλώνονται μέσα στα κύτταρα μας, ρίχνοντας τροφή ή νευροδιαβιβαστές μέσα από μικροσκοπικές διαχωριστικές μεμβράνες. Ακόμα και το DNA μας ελέγχεται από ισχυρές ηλεκτρικές δυνάμεις.
Το αποτέλεσμα είναι ότι οι ερευνητές έχουν σήμερα δημιουργήσει άλλη μια μορφή τεχνολογίας, μια υγρή  τεχνολογία, κατά την οποία μικροσκοπικές λιμνούλες μπορούν να φορτωθούν με ηλεκτρικά σωματίδια τα οποία κατακλύζουν τις εσωτερικές κοιλότητες του σώματος μας.

Τα αναισθητικά διοχετεύονται προς τις ηλεκτρικές αντλίες των νευρικών μας κυττάρων, κρατώντας μας μουδιασμένους, ώστε η εγχείρηση να είναι υποφερτή. Το αντικαταθλιπτικό  φάρμακο  πρόζακ προσκολλάται στους ηλεκτρικούς υποδοχείς στον εγκέφαλό μας, κρατώντας τη θλίψη μας υπό έλεγχο, τα ηλεκτρικά φορτισμένα μόρια που αναδύονται από ένα χάπι βιάγκρα λειτουργούν στον ερεθισμό των νεύρων σε άλλο σημείο, κάνοντας την ευχαρίστησή μας να αυξάνεται.
Είναι όλα μέρος της μεγάλης μετατόπισης που έχει συμβεί στα πιο προωθημένα όρια της σύγχρονης επιστήμης, από τη φυσική στη βιολογία, από τον εξωτερικό φυσικό κόσμο, στο σώμα και τις σκέψεις.
Αυτό είναι τόσο αναπάντεχο: τι κάνουν τα ζωντανά ηλεκτρικά κυκλώματα που είναι ενσωματωμένα στα σώματα και τους εγκεφάλους μας; καθώς ο ρόλος του ηλεκτρισμού μέσα στο σώμα δεν είχε κατανοηθεί μέχρι τα πρόσφατα χρόνια;
Οι πρώτοι Έλληνες και ισλαμιστές ερευνητές παρατήρησαν μερικά ηλεκτρικά φαινόμενα,  όπως ο τρόπος να ανορθώνονται οι τρίχες της γούνας όταν την τρίβουμε, για όσο διάστημα ο αέρας είναι ξηρός.
Οι ανατόμοι της Αναγέννησης και αργότερα, ανακάλυψαν λευκούς κοίλους αυλούς να διατρέχουν το σώμα και αναγνώρισαν ότι αυτά ήταν νεύρα. Αλλά θεώρησαν επίσης ότι τα νεύρα διατρέχονταν από μια θεϊκή δύναμη ή, αντί αυτού, από μικροσκοπικές τροχαλίες ή ίσως από υδραυλικά ρευστά, όχι, όμως, από  ηλεκτρικούς σπινθήρες.
Αν κάτι άρχισε να αλλάζει αυτό ήταν η ανικανότητα των περισσότερων επιστημόνων, να αγνοούν τις αντιλήψεις της κοινωνίας γύρω τους.
Οι αντλίες ήταν μια ελκυστική, γρήγορα βελτιούμενη τεχνολογία στην Αγγλία και την Ιταλία της εκατονταετίας του 1600, έτσι όταν ο Ουίλιαμ Χάρβεϊ ερευνούσε την κυκλοφορία του αίματος, ήταν φυσικό γι’ αυτόν να σκεφτεί ότι η καρδιά έμοιαζε με μια αντλία.
Οι οπαδοί του Νεύτωνα  θεωρούσαν το σύμπαν σαν ένα ωρολογιακό μηχανισμό, διότι τα ακριβή ωρολόγια ήταν μια συναρπαστική τεχνολογία στα τέλη του 17ου αιώνα.

Στις αρχές της εκατονταετίας του 1800, πολλοί άνθρωποι είχαν δει επιδείξεις απλών μπαταριών και καλωδίων.
Στη δεκαετία του 1840, τηλεγραφικές γραμμές ήταν ήδη κατασκευασμένες, και μετέφεραν μηνύματα χρησιμοποιώντας υψηλής συχνότητας ηλεκτρισμό.
Καθώς οι βασικές δυτικοευρωπαϊκές πόλεις συνδέονταν η μια μετά την άλλη, ήταν σχεδόν αδύνατο να πιστεύεις ότι τα μακριά νεύρα που μετέφεραν μηνύματα μέσα στα σώματα μας δεν ταλαντώνονταν με τον ηλεκτρισμό επίσης.
Όταν Γερμανοί ερευνητές κατόρθωσαν να τον μετρήσουν ακριβώς στη δεκαετία του 1850, ανακάλυψαν ότι ο ηλεκτρισμός δεν ταξίδευε μέσα από τα ζωντανά νευρικά κύτταρα με τα εκατομμύρια χιλιόμετρα ανά ώρα με τα οποία ταξίδευε μέσα στα τηλεγραφικά καλώδια.
Αντιθέτως κάτι έμοιαζε διαφορετικό μέσα στο σώμα, διότι η ταχύτητα ήταν μόνο 100 μίλια ανά ώρα, ακριβώς λίγες, φορές γρηγορότερα από  ό,τι κινείται ένα χέρι  σε ένα γρήγορο χτύπημα.
Κατά μία έννοια αυτό ήταν, ευχάριστο, διότι θα ήταν δύσκολο να κατανοηθεί πως ο ευαίσθητος ανθρώπινος ιστός θα μπορούσε να παραμείνει ενωμένος αν υπήρχαν πράγματι σήματα που ορμούσαν  μέσα μας με ένα εκατομμύριο μίλια την ώρα.
Αλλά αυτό προκαλούσε σύγχυση επίσης, διότι η χημεία εκείνης της εποχής εξακολουθούσε να μην μπορεί να τα ερμηνεύσει.
Τα βλέ¬φαρα τραβιούνται προς τα κάτω από μυς. Οι ανατόμοι μπορούν εύκολα να εντοπίσουν αυτούς τους μυς.
Αλλά δεν υπήρχαν μικροί μύες που να λειτουργούν σαν μονάδες ενίσχυσης για να κρατούν σε λειτουργία τα πολυάριθμα νευρικά σήματα.
Και αν τα νεύρα μας ήταν σαν τους τηλέγραφους, πού ήταν οι μπαταρίες και τι, ακριβώς, ήταν μέσα στα καλώδια; Δεν υπήρχαν μακριά στριφτά νήματα από χάλκινο καλώδιο ή οποιοδήποτε άλλο μέταλλο μέσα στα σώματα μας.
Η λύση που αναζητούσαν οι Ερευνητές, η εξήγηση πώς ο ηλεκτρισμός μπορεί να υπάρχει ακόμα και όταν περιβάλλεται από νερό, εμφανίστηκε μόνο όταν αυτοί σταμάτησαν να επικεντρώνονται στην μηχανολογία της εποχής.
Οι τηλέγραφοι λειτουργούν με την αναπήδηση των ηλεκτρονίων γύρω, αλλά τα ηλεκτρόνια, φυσικά, είναι μόνο το ένα μέρος των ατόμων από τα οποία προέρχονται.
Οι τηλέγραφοι και οι φωτιστικές λυχνίες ακόμα και οι υπολογιστές πρέπει να στηρίζονται σε αυτά τα μικρά, ευαίσθητα ηλεκτρόνια. Αλλά  οι δικές μας ηλεκτρικές τεχνολογίες είναι μόνο δυο αιώνες παλιές.
Η εξέλιξη στη Γη βρίσκεται σε λειτουργία για δισεκατομμύρια χρόνια, και πολύ πριν αναδείχτηκε μια άλλη προσέγγιση για την ηλεκτρική αγωγιμότητα, που χρησιμοποιούσε όχι τα μικροσκοπικά ηλεκτρόνια αλλά ολόκληρα άτομα.
Το τέχνασμα είναι να βρεθούν άτομα τα οποία έχουν μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη συνολική ποσότητα ηλεκτρικής δύναμης που διαρρέει.
Κανονικά, διδαχθήκαμε ότι αυτό δεν συμβαίνει, διότι υπάρχει τόσο αρνητικό φορτίο στα ηλεκτρόνια που βρίσκονται σε τροχιά σε ένα άτομο όσο είναι το θετικό φορτίο στον πυρήνα στο κέντρο του ατόμου.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ολόκληρο το άτομο είναι σε μία κατάσταση ισορροπίας. Γι΄ αυτό είναι ηλεκτρικά ουδέτερο, και ιδού γιατί ακόμα και ο  Νεύτωνας μερικές φορές θεωρούσε τα άτομα πληκτικές, απλές σφαίρες.
Ακόμα σε μερικά άτομα, τέτοια σαν κι αυτά του κοινού μεταλλικού νατρίου, είναι εύκολο να αποσπαστεί ένα μόνο από τα εξωτερικά ηλεκτρόνια. Ο πλανήτης μας και τα σώματα μας είναι φορτωμένα με αυτά τα ακρωτηριασμένα άτομα.
Αυτό είναι πιο εξυπηρετικό, διότι αυτός ο άκομψα κινούμενος γίγαντας είναι ιδανικός για την ώθηση άλλων ηλεκτρικών φορτίων μακριά.
Έχει δε ένα επιπλέον θετικό φορτίο στον πυρήνα του απ’ όσα αρνητικά φορτία στα ηλεκτρόνια που απομένουν, και έτσι ακτινοβολεί ένα ισχυρό θετικό ηλεκτρικό πεδίο δύναμης.
Επίσης, αυτό το μεγάλο, μεγέθους ατόμου, κομμάτι νατρίου, που του λείπει ένα από τα περιστρεφόμενα ηλεκτρόνια σε σχέση με το κοινό νάτριο, μπορεί να επιζήσει σε μέρη όπου μικροσκοπικά ηλεκτρόνια δεν μπορούν.
Είναι αδιαπέραστο από το αναδευόμενο νερό ή την αντίδραση με το οξυγόνο, τα μεγέθους ατόμου ιόντα όπως αυτό είναι δυνατό να παραμείνουν εκατομμύρια χρόνια ελευθέρα στην ατμόσφαιρα, χτυπημένα από τη βροχή, τον αέρα και τις ηλεκτρικές καταιγίδες ή θαμμένα βαθιά μέσα στα βουνά, συμπιεσμένα κάτω από μίλια βράχων.
Τα ξεχωριστά ηλεκτρόνια δεν θα μπορούσαν να διατηρηθούν για πολύ μέσα στο ζεστό, ορμητικό νερό του ζωντανού σώματος, αλλά αυτά τα γιγαντιαία ανασχηματισμένα θραύσματα το καταφέρνουν εξαιρετικά.
ΤΑ ΙΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙ
Κάθε άτομο το οποίο έχει διαφορετικό αριθμό ηλεκτρονίων απ’ αυτόν με τον οποίο συνήθως ξεκινάει ονομάζεται ιόν, πληθυντικός ιόντα, ( και είναι το άτομο ή  σύνολο ατόμων που φέρουν ηλεκτρικό φορτίο) . Αυτό το τεμαχισμένο άτομο νατρίου ονομάζεται ιόν νατρίου.
Αυτό είναι που χρησιμοποιούν τα σώματα μας για να μεταφέρουν τα ρεύματα που μέτρησε ο Χέλμχολτς.
Τα νεύρα είναι μικρότερα απ’ όσο νόμιζαν ότι ήταν οι πρώιμοι ανατόμοι. Οι λευκοί κούφιοι σωλήνες τους οποίους οι ανατόμοι της Αναγέννησης ανακάλυψαν είναι στην πραγματικότητα μόνο σωλήνες προστασίας για τα πραγματικά νεύρα, τα οποία είναι πολύ λεπτότερα, σχεδόν σαν κούφια νήματα, που έχουν σμικρυνθεί πολύ περισσότερο από όσο επιτρέπεται να βλέπουμε με τη συνήθη όραση.
Το στενότερο σημείο από όλα είναι ο άξονας, το  μακρύ τεντωμένο τμήμα του νευρικού κυττάρου κατά μήκος του οποίου κινούνται ταχύτατα τα σήματα. Αυτά είναι τόσο μικρά ώστε ακόμα και με σύγχρονα μικροσκόπια είναι πολύ δύσκολο να δούμε καθαρά μέσα στους περισσότερους άξονες.

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΑΣ ΕΚΠΕΜΠΟΥΝ ΣΗΜΑΤΑ
Ευτυχώς για την επιστήμη, διαφορετικά νεύρα εκπέμπουν σήματα με διαφορετικές ταχύτητες. Εάν ένα νεύρο είναι πολύ λεπτό, το σήμα κινείται αρκετά αργά.
Εάν το νεύρο είναι φαρδύτερο, το σήμα κινείται γρηγορότερα.
Αυτό σήμαινε ότι οι φυσιολόγοι του 20ου αιώνα, που ήθελαν να βελτιώσουν αυτό που οι πρώτοι Γερμανοί ερευνητές είχαν αρχίσει, απλώς έπρεπε να ανακαλύψουν πλάσματα που χρειάζονταν πολύ γρήγορα νευρικά σήματα για τις επιθέσεις τους και για τις διαφυγές τους, εφόσον αυτό θα σήμαινε ότι τα πλάσματα είχαν πιθανώς φαρδιά, παχουλά νεύρα.
Οι φυσιολόγοι θα χρειάζονταν επίσης αρκετά επιμήκη πλάσματα, καθώς θα ήταν ευκολότερο να  αφαιρέσουν  μακριά νεύρα.
Η λογική είναι σπουδαία, μέχρι που κάποιος σκέφτεται τι σημαίνει αυτό: Κυνηγητό μεγάλων, γρήγορων, ζωντανών ζώων. Οι βάτραχοι μπορεί να φαίνονται πολύ μικροί, οι αρκούδες μπορεί να είναι πολύ αργές, αλλά το γιγάντιο καλαμάρι ή, αντί αυτού, το κοινό καλαμάρι, το οποίο χρειάζεται γρήγορα σήματα για τα αεροπροωθούμενα χτυπήματα του, είναι ιδεώδες.

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΤΟΥ ΚΑΛΑΜΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Κατ’ αρχάς,  κάποιος έπρεπε να βρει από κάποιον το καλαμάρι. Ο Αλαν Χότζκιν, ένας  νεαρός Αγγλος Κουάκερος, είχε κάποιες δυσκολίες όταν επέστρεψε στο Πλίμουθ στην Αγγλία, το καλοκαίρι του 1939, μετά από μια περίοδο εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πήγε στις ανεμότρατες, όργωσε τις ψαραγορές, αλλά πουθενά το καλαμάρι.  Ωστόσο περί το τέλος Ιουλίου η τύχη του άλλαξε. Έφυγε μακριά για μια εβδομάδα διακοπών στη Σκοτία έχοντας παρακαλέσει τους τοπικούς ψαράδες να συνεχίσουν το κυνήγι, και αυτοί το έφεραν σε πέρας..
Τα νεύρα του καλαμαριού που αυτός και ο ακόμα νεότερος συνάδελφος του Άντριου Χάξλεϊ απέσπασαν επισκίαζαν κάθε άλλο από πιο κοινά πλάσματα.
Αυτά τα νεύρα ήταν τόσο μεγάλα, σχεδόν τόσο φαρδιά όσο μια γραμμή μολυβιού, ώστε μπορούσαν να τοποθετούν μια λεπτή γυάλινη βελόνα ακριβώς στο κέντρο καθενός απ’ αυτά.
Το καλαμάρι ήταν νεκρό, αλλά τα νεύρα ήταν ακόμα «ζωντανά», με την έννοια ότι για αρκετές ώρες εξακολουθούσαν να λειτουργούν χωρίς το ον που τα φιλοξενούσε.
Οι ε¬ρευνητές του 19ου αιώνα μπορούσαν μόνο να μετρούν το μήκος ενός νεύρου, αλλά όχι να βλέπουν τι συνέβαινε μέσα σε αυτό.
Οι Χότζκιν και Χάξλεϊ, ωστόσο, μπορούσαν τώρα να μετρήσουν τον ηλεκτρισμό μέσα στο νεύρο και να συγκρίνουν με ό,τι συμβαίνει έξω απ’ αυτό.
Αρχικά τα πειράματα τους απέτυχαν διότι η κούφια βελόνα αχρηστευόταν κατά τη διάτρηση της μεμβράνης.
Αλλά ο Χάξλεϊ ήταν επιδέξιος, και τελικά, με τη βοήθεια μερικών μικροσκοπικών καθρεφτών κατόρθωσαν να βλέπουν τις καμπυλώσεις που προσέγγιζαν, και να διευθύνουν τη βελόνα χωρίς να προκαλούν αμυχές στο εύθραυστο, ζωντανό ακόμα νεύρο.
Κατά τις πρώτες λίγες εβδομάδες, χρησιμοποιώντας μια δοκιμασμένη στο χρόνο εξελιγμένη τεχνική των νευροφυσιολόγων, συμπίεσαν τους άξονες για να βγάλουν το αξονοπλασμικό παχύρρευστο υγρό.
Δεν ανακάλυψαν πολλά από τα, μεγέθους μεγάλου ατόμου, ιόντα νατρίου εκεί, τα οποία τους είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον, εφόσον υπήρχε πλήθος από ιόντα νατρίου στο θαλασσινό νερό και στο αίμα, στο κάτω κάτω το νάτριο είναι ακριβώς μέρος του κοινού αλατιού (χλωριούχο νάτριο).

Η αλμυρή γεύση του θαλασσινού νερού ή του αίματος, είτε είναι αίμα καλαμαριού είτε είναι ανθρώπινο αίμα, είναι ένα σημάδι της ύπαρξης αυτών των ιόντων.
Κάτι μέσα στη μεμβράνη του άξονα του καλαμαριού συγκρατούσε τα ιόντα του νατρίου, αυτά τα μεγάλα τροποποιημένα άτομα, και γραπώνοντας τα, τα ωθούσε κατευθείαν μέσα από τη μεμβράνη, έτσι ώστε αυτά να καλύπτουν την εξωτερική πλευρά του νεύρου.
Αυτό ήταν σπουδαίο. Αυτή ήταν η παρατήρηση λεπτομερειών που οι Γερμανοί ερευνητές της δεκαετίας του 1860 είχαν μόνο φανταστεί.
Το καλαμάρι συσσώρευε ιόντα νατρίου στο εξωτερικό της μεμβράνης των νευρικών του κυττάρων. Αλλά, γιατί; Οι δυο νέοι άνδρες είχαν μια προαίσθηση, είχαν σπουδάσει φυσιολογία στο Κέιμπριτζ με τους καλύτερους ειδικούς του κόσμου, αλλά πριν μπορέσουν να προχωρήσουν περισσότερο, ήρθε ο πόλεμος.

Ο Χότζκιν δούλεψε στα ραντάρ, ο Χάξλεϊ στο ναυαρχείο, και δεν ήταν παρά το 1947 που μπόρεσαν να γυρίσουν στην έρευνα με πλήρη απασχόληση.
Ήταν απογοητευτικό να έχει σταματήσει, αλλά τα χρόνια στα ραντάρ δεν είχαν πάει χαμένα. Ο Χότζκιν και οι συνάδελφοι του από την εποχή του πολέμου είχαν επανειλημμένα χρησιμοποιήσει την παλιά αντίληψη ότι είναι εύκολο για τα ηλεκτρικά ρεύματα να ταξιδεύουν σε ένα λείο, φαρδύ μονοπάτι.
Υπάρχει συνήθως πλήθος διαθέσιμων ηλεκτρονίων σε ένα τέτοιο μεγάλο μονοπάτι, και έτσι δεν υπάρχει μεγάλη «αντίσταση» στη διαδρομή. Τα στενά μονοπάτια, ωστόσο, δυσκολεύουν τη συνέχιση της διαδρομής των ηλεκτρικών φορτίων.
Το ηλεκτρικό ρεύμα συναντά μεγαλύτερη αντίσταση. Καθώς τα περισσότερα νεύρα είναι πολύ στενά (παρά το σχετικά τεράστιο νεύρο του καλαμαριού), παρουσιάζουν μεγάλη αντίσταση σε κάθε ηλεκτρικό ρεύμα που προσπαθεί σπρώχνοντας να περάσει. Αυτό σημαίνει τα εξής, όπως εξηγούσε λίγο αργότερα ο Χότζκιν:

«Εάν ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός παρατηρούσε το νευρικά σύστημα θα μπορούσε να δει ότι η μετάδοση πληροφοριών μέσω ηλεκτρικών σημάτων κατά μήκος [στενών] νευρικών ινών είναι ένα αξεπέραστο πρόβλημα.
Οι νευρικές  ίνες είναι τόσο μικρές ώστε  η ηλεκτρική αντίσταση μιας λεπτής νευρικής ίνας μήκους ενός μέτρου είναι περίπου η ίδια με εκείνη ενός χοντρότερου χάλκινου καλωδίου μήκους 10.000.000.000 μιλίων. Η απόσταση είναι κατά προσέγγιση δέκα φορές η απόσταση μεταξύ της Γης και του Κρόνου.
Ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός  θα έβαζε τον εαυτό του σε μεγάλες ταλαιπωρίες αν ζητούσε να καλωδιώσει ολόκληρο το σύμπαν χρησιμοποιώντας συνηθισμένα καλώδια.
Τα νεύρα πρέπει να λειτουργούν διαφορετικά.
Δεν μπορούν να στέλνουν τον ηλεκτρισμό τους κατευθείαν στο μέσον των αξόνων τους, όπως ο Αλεξάντερ Μπελ είxε φανταστεί ότι οι ηλεκτρικοί σπινθήρες κατρακυλούν μέσα από ένα χάλκινο καλώδιο στο τηλέφωνο του.
Αντιθέτως, τα νεύρα ενεργοποιούνται κατά κάποιο τρόπο πλευρικά, δεχόμενα  ρυθμικές ωθήσεις από κάτι  πολύ δυνατό και σταθερό που αναμένει εδώ.
Ήταν σαν να ήξερε ένας μηχανικός ότι επρόκειτο να έχει προβλήματα  στη διατήρηση ενός σήματος που διαδίδεται σ’ ένα μακρύ καλώδιο, και έτσι με πολλή σκέψη εγκατέστησε μερικά τρισεκατομμύρια προωθητικές μονάδες σε κανονικά διαστήματα κατά μήκος του καλωδίου.
Αυτό έκαναν τα γιγαντιαία ιόνια νατρίου. Βρίσκονταν εκεί για να εξασφαλίζουν την συνέχιση ενός νευρικού σήματος.
Όταν κάνουμε μια σκέψη, και ένα νευρικό κύτταρο στον εγκέφαλο μας αρχίζει να διεγείρεται, το σήμα θα εξαφανιστεί σε ένα κλάσμα του χιλιοστού του μέτρου εκτός αν μέρος από αυτό το φορτισμένο νάτριο σπρώχνει απέξω προς τα μέσα για να κρατηθεί το σήμα ισχυρό.
Αυτό που αποκάλυψαν οι Χότζκιν και Χάξλεϊ -και τους απέφερε ένα βραβείο Νόμπελ- ήταν ότι οι κυτταρικές μεμβράνες δεν είναι ένα συνεχές ελαστικό όριο, αδιαπέραστο και ερμητικό, που κρατάει τις σκέψεις μας κλεισμένες σε απόμακρα φροϊδικά βάθη. Μάλλον έχουν πολλά μικρά διάκενα τα οποία διευρύνονται για να επιτρέψουν στα ιόντα νατρίου να περνούν. Δεν χρειάζεται να περάσουν πολλά, μόνο μερικές χιλιάδες ιόντα νατρίου κατά μήκος κάθε χιλιοστού του νεύρου, αλλά αυτό είναι αρκετό.
Καθετί που επιτρέπει στους ενισχυτές νατρίου να εισέρχονται θα προκαλεί την εκκίνηση ενός σήματος.
Για παράδειγμα, όταν ένα μάτι παρατηρεί την οθόνη ενός υπολογιστή, τα εισερχόμενα ηλεκτρικά κύματα που έρχονται από την οθόνη χτυπούν έξυπνα διαμορφωμένα μόρια που είναι γνωστά ως ροδοψίνη, και τα οποία βρίσκονται στον αμφιβληστροειδή.
Φανταζόμαστε τα μόρια της ροδοψίνης σαν φοίνικες.
Τα μόρια κλυδωνίζονται όπως τα φύλλα της φοινικιάς σε έναν τυφώνα όταν το φως χτυπάει, και ένα τμήμα της ροδοψίνης -οι «ρίζες» της- τραβιέται προς τα πάνω. Καθώς τα δένδρα της ροδοψίνης στέκονται σε ένα υπόστρωμα από ιόντα νατρίου, τα διάκενα ανοίγουν στη βάση καθενός από τα δένδρα που ανασηκώνονται.
Το νάτριο σκορπίζεται μέσα απ’ αυτά τα ανοίγματα στα νεύρα από κάτω, και το σήμα ξεκινάει.
Αυτό το πρώτο τίναγμα του νατρίου, μπαίνει στην άκρη του νεύρου, κάνει το επόμενο χιλιοστό της νευρικής μεμβράνης να συμπεριφερθεί κάπως παράξενα.Παραμορφώνεται και κοχλάζει και συσπάται και έπειτα, αιφνιδίως, αρχίζουν να ανοίγουν οπές εκεί, επιτρέποντας σε περισσότερο νάτριο, το οποίο βρίσκεται σε αναμονή λίγο πιο πέρα στην εξωτερική πλευρά, να εισέλθει.
Όταν αυτός ο ενισχυτής νατρίου φτάνει, το επόμενο τμήμα του νεύρου έχει τη δύναμη να κοχλάσει ανοίγοντας τρύπες. Το νάτριο που έχει αποθηκευτεί στην εξωτερική πλευρά σε ακόμα μεγαλύτερο μήκος της εισέρχεται, και η ακολουθία επαναλαμβάνεται, κινούμενη με γρήγορο κυματισμό σ’ όλο το μήκος του νεύρου.
Όταν ολόκληρο το σήμα έχει περάσει, το νεύρο είναι σε κακό χάλι, γεμάτο τρύπες και πιτσιλισμένο με νάτριο.
Πριν αυτό μπορέσει να επαναδιεγερθεί, πρέπει να αναδομήσει τον εαυτό του, το οποίο σημαίνει να αδειάσει το επιπλέον νάτριο που σκορπίστηκε μέσα και να κλείσει τις τρύπες.
Αυτό απαιτεί τόση κατανάλωση ενέργειας, όση συγκρατεί το ηλεκτρισμένο νάτριο στην εξωτερική πλευρά, και δεν του επιτρέπει να διαρρέει προς τα μέσα καθώς αναμένει ένα άλλο σήμα, ενώ το 80% της ενέργειας που πηγαίνει στον εγκέφαλο μας – όλη η ζάχαρη και το οξυγόνο, όλα τα θρεπτικά κατάλοιπα από τις μπριζόλες και το μούσλι και τα δημητριακά και τις μέντες είναι αφιερωμένα απλώς στην επισκευή των ζημιών από τις τρύπες του νατρίου.
Μερικές φορές το νεύρο δεν αποκαθίσταται τόσο γρήγορα όπως συνήθως.

Όταν ο αέρας είναι κρύος, τα δάχτυλα σας γίνονται αδέξια. Αυτό συμβαίνει διότι τα λιπώδη καλύμματα του νεύρου μέσα στα δάχτυλα σας αρχίζουν να πυκνώνουν, όπως το λίπος του αρνιού στερεοποιείται μετά το γεύμα. Ως αποτέλεσμα, οι αντλίες νατρίου μέσα στα νεύρα που φτάνουν στα ακροδάκτυλά μας δεν λειτουργούν το ίδιο καλά όσο λειτουργούν σε ζεστό καιρό.
Αυτός είναι ο λόγος που χρειαζόμαστε να ζεσταθούμε πριν από κάθε ενέργεια που απαιτεί λεπτό κινητικό έλεγχο.

ΤΕΤΡΟΔΟΤΟΞΙΝΗ
Μερικές φορές το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό απ’ ό,τι μια ριπή παγωμένου αέρα. Το υγρό που ονομάζεται τετροδοτοξίνη είναι ένα από τα πιο σοβαρά δηλητήρια των νεύρων που υπάρχουν.
‘Οταν σκορπίζεται γύρω από ένα νεύρο, επιδρά στις αντλίες του νατρίου, κλείνοντας τες ερμητικά.
Αν επιδρούσε μόνο σε μερικά νεύρα, όπως αυτά που σχετίζονται με τη δυνατότητα μας να παρατηρούμε γύρω μας για να εντοπίσουμε πού ακριβώς βρίσκεται το χειριστήριο της τηλεόρασης, προκαλώντας σύγχυση, αυτό θα μπορούσε να μην είναι και τόσο κακό. Αλλά υπάρχει μεγάλη ομοιότητα στα νεύρα ολόκληρου του σώματος,
Καθώς η τετροδοτοξίνη απλώνεται πανιού, τα νευρικά σήματα κατευθύνονται προς την καρδιά αλλά και οι πνεύμονες επίσης επηρεάζονται.
Μπορούμε να έχουμε κάποια επίγνωση αυτού, μπορούμε να επιδιώξουμε και με κάθε ειλικρίνεια να θελήσουμε να διατηρήσουμε τα νεύρα μίας ενεργοποιημένα, αλλά με τους διαύλους του νατρίου κλειστούς και χωρίς κανένα από εκείνα τα διεγερτικά ιόντα να πέφτουν μέσα, το ηλεκτρικό σήμα γρήγορα θα εξασθενούσε. Το αποτέλεσμα θα ήταν θάνατος από ασφυξία.
Η τετροδοτοξίνη παράγεται στη φυσική της μορφή από το φοβερό ψάρι βαλλιστής της οικογένειας των τετραοδοντίδων που απαντά στις θάλασσες της Ιαπωνίας και αναπαράγεται από μανιακούς ειδικούς του χημικού πολέμου παγκοσμίως.

ΑΛΚΟΟΛ ΚΑΙ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΑ
Το αλκοόλ είναι κάτι ενδιάμεσο. Αυτό κάνει τις λιπώδεις μεμβράνες των νεύρων να αρχίζουν να συμπυκνώνονται, αλλά όχι αρκετά για να επέλθει ακαριαίος θάνατος.
Το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με την αδεξιότητα που προκαλείται από τα παγωμένα δάκτυλα, μόνο που η διατάραξη της μεμβράνης επιδρά στα  νευρικά κύτταρα βαθιά μέσα στον εγκέφαλο, μεταφέροντας τις σκέψεις και τις αναμνήσεις μας, παρά στα άκρα του σώματος.
Για εκείνους που, όπως παρατηρούσε ο Σάμιουελ Τζόνσον, θέλουν να ξεφύγουν από τους εαυτούς τους, είναι παρηγορητικό περιστασιακά να αποδυναμώνουν τα φράγματα που διατηρούν τις ηλεκτρικά διεγειρόμενες αντλίες νατρίου στη θέση τους.
Η τεχνολογία συνήθως προοδεύει γρηγορότερα από την επιστήμη, και οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν μακαρίως το αλκοόλ και -λειτουργώντας συνετά- απέφευγαν το ψάρι βαλλιστή, για χιλιάδες χρόνια πριν οι λεπτομέρειες για τις αντλίες νατρίου γίνουν γνωστές.
Τα πρώτα αναισθητικά ήταν παρόμοια. Αυτά ήταν απολύτως απαραίτητα, διότι το αλκοόλ ελάχιστα λειτουργούσε  για να σταματάει τους πόνους από την εγχείρηση, και ακόμα στα μέσα της εκατονταετίας του 1800 τα μεγάλα εκπαιδευτικά νοσοκομεία έπρεπε να απασχολούν γεροδεμένους «κυνηγούς ασθενών», όπως πρώην λιμενεργάτες ή πυγμάχους, των οποίων η δουλειά ήταν να τρέχουν πίσω από τους εγχειριζόμενους που δραπέτευαν και να τους σέρνουν πίσω στο χειρουργείο για να υποστούν την ταλαιπωρία τους.
Η αλλαγή με τα αναισθητικά ήρθε στις αρχές και τα μέσα της εκατονταετίας του 1800, όταν ανακαλύφθηκαν διάφορα βοηθητικά αέρια, όπως ο αιθέρας για να αναισθητοποιούν τους ασθενείς χωρίς μεγάλη θνησιμότητα.
Ο Ζίγκμουντ Φρόιντ, ως νεαρός σπουδαστής ιατρικής στην εκατονταετία του 1800, είχε ιδιαίτερη αδυναμία στους πειραματισμούς με τις ιδιότητες ενός τροποποιημένου φυτικού παραγώγου που ονομαζόταν κοκαΐνη.
Ήταν εξαιρετικό για επεμβάσεις στα μάτια, και επίσης πολύ ευχάριστο για τους χειρουργούς που το δοκίμαζαν, συχνά κατ’ επανάληψη, ακριβώς για να επιβεβαιώνουν ότι οι δόσεις ήταν σωστές.
Μόνο με τη δουλειά των Χότζκιν και Χάξλεϊ ξεκαθαρίστηκε, ωστόσο,, πώς λειτουργούν τα αναισθητικά.
Σχεδόν όπως και με το αλκοόλ, πολλά απ’ αυτά τα μόρια βυθίζονται στις λιπώδεις μεμβράνες των νεύρων μας και μειώνουν τη λειτουργία των αντλιών ιόντων κατά μήκος των αξόνων των νεύρων οπουδήποτε και αν φτάνουν.
Οι τσιμπίδες μπορεί να τραβούν βάρβαρα ένα γομφίο ή μια βελόνα μπορεί να ράβει κομμάτια ζωντανού ιστού, αλλά τα νευρικά ερεθίσματα με τα οποία ο εγκέφαλος αναγνωρίζει αυτές τις φθορές θα προωθηθούν μετά βίας ένα κλάσμα της ίντσας πριν-οι ενισχυτές του νατρίου δεν λειτουργούν- καταλήξουν σε μια στάση. Καθώς οι λεπτομέρειες για το πώς λειτουργούν τα αναισθητικά έγιναν γνωστές -και οι διαφορετικοί τρόποι δράσης των γενικών σε αντίθεση με τα τοπικά αναισθητικά ξεκαθαρίστηκαν-η ιατρική βελτιώθηκε τρομερά.
Σοβαρές εγχειρήσεις όπως τα μπαϊπάς καρδιάς έγιναν δυνατές, χειρουργικές επεμβάσεις στα γόνατα μέσω αρθροσκόπησης έγινε δυνατό να ελεγχθούν. Οι μηχανικοί της βικτοριανής εποχής είχαν μόνο μεγάλες ηλεκτρικές μηχανές και τις χρησιμοποιούσαν για να κινούν ανελκυστήρες ή για να θέτουν σε λειτουργία ηλεκτρικά εργαλεία ή αντλίες ψυγείων.

Οι σημερινοί βιολόγοι – μηχανικοί μπορούν να χρησιμοποιούν τις μικροσκοπικές  ηλεκτρικές αντλίες των ιόντων νατρίου για να ελέγξουν πολύ πιο λεπτούς  χειρισμούς μέσα σε αυτό.
Ο Χότζκιν ποτέ δεν κατόρθωσε να μεθύσει τα καλαμάρια του, αλλά συνάδελφοι του το έκαναν γεμίζοντας τα με τετροδοτοξίνη (το οποίο ακούγεται σκληρό, αλλά, δεδομένου ότι τα νεύρα που χρησιμοποιήθηκαν είχαν αφαιρεθεί από το σώμα του καλαμαριού, η ένσταση είναι μάλλον αμφίβολης, αξίας).
Όταν αυτοί έριχναν τετροδοτοξίνη κατευθείαν πάνω στα νεύρα για να σταματήσουν το νάτριο εντελώς, και έπειτα το παρατηρούσαν να εξαντλείται, μπορούσαν να δουν ακριβώς πώς οι αντλίες νατρίου άρχιζαν να λειτουργούν ξανά.
Αυτό που ανακάλυψαν ήταν πολύ υποτιμητικό για καθένα που αντλούσε υπερηφάνεια από την απόσταση που έχουμε από τα θαλασσινά πλάσματα με τα πλοκάμια και τα γουρλωτά μάτια. Ο μηχανισμός ήταν ακριβώς ο ίδιος όπως και στους ανθρώπους.

«Λαμβάνοντας υπόψη», είπε ο Χότζκιν, «ότι το καλαμάρι είναι πολύ μακρινός συγγενής του ανθρώπου -ο τελευταίος κοινός μας πρόγονος- πέθανε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν- αυτή η ομοιότητα στην αντίδραση δείχνει τη ζωτική, σημασία του δίαυλου νατρίου στο ζωικό βασίλειο».
Υπάρχει μια πρακτική λογική εδώ, διότι οι ζωντανοί οργανισμοί-ανθρωποειδή και κεφαλόποδα- δεν έχουν επιλογή σχετικά με τα υλικά με τα οποία θα λειτουργήσουν.
Τα ιόντα είναι ένας εξαιρετικός, βολικός τρόπος της  χρήσης του ηλεκτρικού ρεύματος για την αποστολή σημάτων. Ό,τι λειτουργούσε το έτος 300 εκατομμύρια π.Χ. εξακολουθεί να λειτουργεί μέχρι σήμερα.

ΜΕΡΟΣ Δ

OΙ ΗΛΕΚΤΡΙΚΩΣ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΖΩΗΣ

Όλες αυτές τις εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, οι ηλεκτρικώς σκεπτόμενες μορφές ζωής συστρέφονταν νευρικά, έτρεχαν, κοιμούνταν, κωλυσιεργούσαν ή με άλλα λόγια ενοικούσαν στον πλανήτη μας.
Μέσα σε κάθε ένα απ’ αυτά τα πλάσματα, τα ηλεκτρικά σήματα έχουν εξαπολυθεί κατά μήκος περιβλημένων με μεμβράνες νευρικών σηράγγων, όπως το πιο δαιδαλώδες τρενάκι του λούνα  παρκ , που τα βαγόνια του αστράφτουν και παραβγαίνουν τη νύχτα.
Αλλά την κατάλληλη στιγμή κάθε σήμα πλησιάζει την άκρη της νευρικής του ίνας. Αυτό αναδεικνύει ένα πρόβλημα, διότι τα νεύρα δεν σχηματίζουν ένα γιγαντιαίο δίκτυο σωλήνων, που τα συνδέουν συνεχώς το ένα με το άλλο.
Αντίθετα υπάρχει ένα διάκενο μεταξύ δυο οποιωνδήποτε νεύρων. Αυτό το κενό, που ονομάζεται σύναψη {από την ελληνική λέξη συνάπτειν), παρατηρήθηκε καθαρά αρκετά νωρίς, το 1897. Δεν είναι ένας πολύ μεγάλος διαχωρισμός, μόνο μερικά χιλιοστά της ίντσας, αλλά για το μικροσκοπικό επίπεδο είναι σχεδόν ωκεάνιο χάσμα.
Πως μπορεί το σήμα να το διασχίσει; Η λύση θα αποτελούσε το επόμενο μεγάλο βήμα στην κατανόηση των νεύρων μας και της νόησης μας.
Τα ηλεκτρόνια θα καταπίνονταν από το κενό μεταξύ των νεύρων, και ακόμα και τα απλά ιόντα θα γίνονταν τόσο άχρηστα όσο οι μεγάλες μπάλες για την αμμουδιά που σκαμπανεβάζουν στη θάλασσα.
Ακόμα οι παρατηρητές του μικρόκοσμου  ήξεραν ότι κάτι έπρεπε να το κάνει να περάσει απέναντι. Επιπλέον υποπτεύονταν ότι ήταν κάτι ηλεκτρικό.
Ο ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ ΄Οτο Λέβι  ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΥΡΟΔΙΑΒΙΒΑΣΤΕΣ
Αλλά αν δεν ήταν ένα μικρό ηλεκτρόνιο, και δεν ήταν ένα ιόν μεγάλου ατόμου, τό¬τε τι ήταν; Η απάντηση ήλθε από έναν άντρα σαράντα τεσσάρων ετών,
ένα φαρμακοποιό του Πανεπιστημίου του Γκρατς. Αργά, την παραμονή του Πάσχα του 1921, ξύπνησε μέσα στη νύχτα, συνειδητοποιώντας ξαφνικά με ακρίβεια πώς αυτά τα κενά μπορούν να υπερπηδηθούν.
Αυτό ήταν απίστευτο. Η κατανόηση της επιστήμης για τα συστήματα των νεύρων θα μπορούσε τώρα να συμπληρωθεί. Άναψε το φως, κατέγραψε τη μεγάλη έμπνευση του
και έπειτα έπεσε να κοιμηθεί.
Το πρωί ξύπνησε ξανά. Ήταν πάντοτε ένας πολλά υποσχόμενος ερευνητής, αλλά αυτό που είχε ονειρευτεί εκείνη τη νύχτα ήταν μια από τις ιδέες του αιώνα.
Αυτός κοίταξε το κομμάτι τον χαρτιού όπου είχε γράψει τη μεγάλη ιδέα του. Και δεν μπορούσε να το διαβάσει.
Η καλλιγραφία ήταν μια από τις ιδιαίτερες ικανότητες του Ότο Λέβι, αλλά όχι στις τρεις το πρωί. Η επόμενη ημέρα ήταν μια από τις χειρότερες της ζωής του. Αν και ο Λέβι έμεινε  για πολύ με το βλέμμα καρφωμένο, δεν μπόρεσε να βγάλει τις κακογραμμένες λέξεις πάνω  στο κομμάτι του χαρτιού που είχε χρησιμοποιήσει. Ούτε, όσο σκληρά, και αν προσπάθησε, μπόρεσε να ανακαλέσει ακόμα και ένα κομμάτι απ’ όσα είχε ονειρευτεί.
Την επόμενη νύχτα, Κυριακή, αφέθηκε  ήπια και προσεκτικά, και πάλι στον ύπνο.
΄Οπως είπε αργότερα ο  Λέβι: «Στις  3 η ώρα το πρωί  η ιδέα επέστρεψε. Ήταν το σχέδιο ενός πειράματος».
Αυτή τη φορά δεν επρόκειτο να εμπιστευθεί την ιδέα του σε μολύβι και χαρτί. Ο Λέβι ντύθηκε και έτρεξε γρήγορα στο εργαστήριο του. Είχε τον τρόπο να προσδιορίσει την ουσία που αναδυόταν από ένα νεύρο!
Κατάλαβε ότι αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να σκοτώσει δυο .βατράχια και να ανοίξει τις καρδιές τους.
Έπρεπε να κρατήσει τη μια καρδιά σε επαφή με τα νεύρα τα οποία έριχναν τις άγνωστες χημικές ουσίες τους  πάνω στην καρδιά.
Έπρεπε να παρατηρεί για να δει πώς συμπεριφέρεται η καρδιά -αν επιβραδυνόταν ή επιταχυνόταν- καθώς αυτός έκανε να βγαίνει περισσότερη χημική ουσία από τα νεύρα.
Έπειτα έπρεπε να μεταγγίσει αυτό το άγνωστο χημικό στοιχείο ώστε να σκορπίζεται πάνω στην άλλη καρδιά. Εάν η δεύτερη καρδιά αντιδρούσε με τον ίδιο τρόπο, τότε θα είχε μάθει ότι κάτι μέσα σ’ αυτό το υγρό κουβαλούσε την απάντηση.
Ο Λέβι μπορούσε να το κάνει αυτό, διότι, όπως πολλοί ανατόμοι εκείνου του καιρού, είχε έτοιμες προμήθειες από άτυχα βατράχια πρόχειρες και ήξερε ότι ακόμα και ενός πεθαμένου βατράχου η καρδιά μπορούσε να συνεχίσει να χτυπάει για λίγο ακόμα.
Άρχισε να δουλεύει με το νυστέρι του και γρήγορα είχε τις δυο καρδιές σε δυο ξεχωριστά δοχεία, όπου πάλλονταν αδιάκοπα.
Συμπίεσε το μεγάλο πνευμονογαστρικό νεύρο από τον πρώτο βάτραχο, ώστε το περισσότερο απ’ οποιοδήποτε υγρό είχε μέσα να βγει.
Η πρώτη καρδιά επιβραδυνόταν. Μετά έβαλε μερικό απ’ αυτό το υγρό στο δεύτερο δοχείο, όπου η δεύτερη καρδιά εξακολουθούσε να πάλλεται συνεχώς, αποκλειστικά από μόνη της.
Λίγες στιγμές αφότου έριξε το υγρό, η δεύτερη καρδιά επίσης άρχισε να επιβραδύνεται. Το υγρό που βγήκε από τα ζωντανά νεύρα ήταν αρκετά ισχυρό για να φέρει αυτό το αποτέλεσμα.
Εκείνο που ο Λέβι και οι διάδοχοι του κατάλαβαν ήταν ότι μέσα σε αυτά τα υγρά που ξεπηδούν ανάμεσα από τα νευρικά μας κύτταρα υπάρχουν σχετικά βαριά μόρια που επιπλέουν.
Αυτά συχνά αποτελούνται από μερικές εκατοντάδες άτομα, κολλημένα μεταξύ τους, που τα κάνουν πολύ μεγαλύτερα από τα χοροπηδηχτά ιόντα νατρίου, έτσι επιβιώνουν από τη διαδρομή τους αλώβητα.
Επίσης λειτουργούν σαν μικροσκοπικά υποβρύχια. Ολόκληροι στόλοι απ’ αυτά έχουν απελευθερωθεί από μικροσκοπικές φυσαλίδες στην απόληξη ενός διεγερμένου νευρικού κυττάρου, και διασχίζουν επιπλέοντας τη σύναψη κατευθείαν προς το στόχο τους.

ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΚΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΕΥΡΟΔΙΑΒΙΒΑΣΤΕΣ
Παρόμοια μόρια υπάρχουν στις διακλαδώσεις των νεύρων σε ολόκληρο το σώμα, και είναι εξαιρετικά σημαντικά στις συνδέσεις των εγκεφαλικών νεύρων. Αφότου τα εγκεφαλικά κύτταρα με τα οποία ασχολούμαστε αποκλήθηκαν νευρώνες, αυτά τα μόρια τα οποία μεταβιβάζουν τα σήματα μεταξύ των νευρώνων ονομάζονται  νευροδιαβιβαστές.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο τα σήματα διασχίζουν το διάκενο.
Τα ηλεκτρικά κύματα κινούνται κατά μήκος ενός νεύρου προς το κενό στην άκρη και κάνουν ένα ισχυρό υγρό να βγαίνει από την απόληξη του νεύρου, και αυτό το υγρό διασχίζει το κενό, και εισέρχεται στο επόμενο νεύρο, και μεταφέρει το μήνυμα το οποίο είχε αποστείλει το πρώτο νεύρο.
Εάν καθένα από τα νευρικά μας κύτταρα σκόρπιζε το επιβραδυντικό υγρό που ανακάλυψε ο Λέβι, τότε, θα είχαμε μεγάλο πρόβλημα, θα είχαμε κάνει μια σκέψη ή θα προσπαθούσαμε να μετακινήσουμε το χέρι μας, και όλα θα άρχιζαν να επιβραδύνονται
Ευτυχώς υπάρχουν και άλλου είδους διαβιβαστές υγρών στο σώμα μας.
Μερικοί επιταχύνουν τα κύτταρα που προσεγγίζουν, ενώ άλλοι απλώς τα βοηθούν να διαμορφώσουν νέες συνδέσεις. ΄Εχουν ανακαλυφθεί μέχρι τώρα δεκάδες.

ΟΙ ΝΕΥΡΟΔΙΑΒΙΒΑΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ
Ένας από αυτούς τους επιπρόσθετους διαβιβαστές, στην κατανόηση του οποίου βοήθησε επίσης ο Λέβι, αρχικά ονομάστηκε επιταχυντική ουσία λόγω, της δράσης της στο να επιταχύνει τα κύτταρα στα οποία προσέγγιζε, γνωστή τώρα ως  αδρεναλίνη.
Κάθε ένα από τα υποβρύχια-νευροδιαβιβαστές είναι διαφορετικού είδους, και αν βρει την κατάλληλη θέση για τον εαυτό του, τραβιέται μέσα.
Αυτό το τράβηγμα προέρχεται από το ίδιο είδος στατικού ηλεκτρισμού το οποίο μας διατρέχει χτυπώντας μας μια ημέρα με ξηρή ατμόσφαιρα.
Ορισμένες περιοχές στο μόριο του διαβιβαστή έχουν επιπρόσθετη αρνητική ηλεκτρική δύναμη, λόγω μιας συγκέντρωσης ηλεκτρονίων εκεί, ενώ αντί¬στοιχες περιοχές στο νευρικό κύτταρο-στόχο έχουν επιπρόσθετη θετική ηλεκτρική δύναμη {από μια σχετική έλλειψη ηλεκτρονίων).
Όταν δύο κατάλληλες περιοχές πλησιάσουν, είναι σαν τους ναυ¬τεργάτες που τραβάνε τα παλαμάρια. Ενώνονται πολύ σφιχτά μεταξύ τους.
Εάν η διαδικασία τέλειωνε εκεί, θα είχαμε πάλι προβλήματα.
Διότι όταν ο νευροδιαβιβαστής φτάνει, το νεύρο το οποίο προσβάλλεται μπορεί τώρα να αρχίσει να διεγείρεται, με τις αντλίες του νατρίου τελείως ανοιχτές.
Αλλά αν ο διαβιβαστής παρέμενε κολλημένος εκεί που πρωτοκατευθύνθηκε, αυτή η διέγερση δεν θα σταματούσε.
Το σήμα από το παρελθόν θα συνέχιζε να επανεμφανίζεται.
Δεν θα είχαμε τρόπο να λάβουμε ποτέ νέα ερεθίσματα από τον εξωτερικό κόσμο, ούτε θα είμαστε  ικανοί να δημιουργήσουμε μια νέα σκέψη, θα μέναμε καθηλωμένοι σε αυτή τη μοναδική στιγμή για πάντα.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα και άλλα μόρια που λειτουργούν στο κενό μεταξύ  των νευρικών κυττάρων στον εγκέφαλο μας και παντού. Και το καθήκον τους είναι να  δρουν σαν μονάδες καταστροφών, αποδομώντας τους νευροδιαβιβαστές σχεδόν  αμέσως αφού ολοκληρώσουν το ταξίδι τους.
Ως μια πιο πρόσφορη εκδήλωση της οικολογικής αποτελεσματικότητας, όταν αυτά έχουν κομματιάσει το διαβιβαστή στα συστατικά του μέρη, στη συνέχεια οδηγούν αυτά τα κομμάτια πίσω στα αρχικά νεύρα-αποστολείς, όπου  απορροφούνται πάλι. Ξαναδημιουργούνται(!) Ενώ όλη η μνήμη του προηγούμενου ταξιδιού σβήνεται.Και οδηγούνται ξανά στην επιφάνεια ώστε να είναι έτοιμα να αποσταλούν ξανά έξω.
Ηλεκτρικές δυνάμεις έλκουν όλα αυτά τα τμήματα. Χωρίς την ηλεκτρική δύναμη, τίποτα απ’ αυτά δεν θα είχε συμβεί.
Πολλά από τα μυστήρια ξεκαθαρίστηκαν μετά την εργασία του Λέβι.
Η καφεϊνη πινόταν για αιώνες, με τους σχολιαστές να παραπονιούνται ακόμα από την εκατονταετία του 1600 ότι οι νεαροί υπότροφοι τη χρησιμοποιούσαν για να ξεπερνούν τα όρια, για να βρίσκονται σε εγρήγορση όταν ήθελαν να καλύψουν τα κε¬νά στις σπουδές τους.

ΟΙ ΗΛΕΚΤΡΙΚΕΣ ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ-ΟΙ ΕΝΔΟΡΦΙΝΕΣ
Αλλά κανείς δεν ήξερε πώς λειτουργούσε. Η κατανόηση των ηλεκτρικών συνδέσεων στο επίπεδο των κυτταρικών επιφανειών του εγκεφάλου οδήγησε στην περαιτέρω κατανόηση. Ένας κοινός διαβιβαστής μεταξύ των εγκεφαλικών κυττάρων είναι το ογκώδες μόριο που ονομάστηκε αδενοσίνη.
Όταν αυτή κατέληγε στα εγκεφαλικά κύτταρα που αποτελούσαν το στόχο της, έτεινε να επιβραδύνει το ρυθμό της διέγερσης τους. Αυτό που έκανε η καφεΐνη είναι να γλιστράει μέσα στους χώρους υποδοχής της αδενοσίνης.

Με αυτές τις θέσεις γεμάτες, η αδενοσίνη δεν μπορούσε να εισχωρήσει, θα μπορούσαμε να είμαστε εξαντλημένοι, θα μπορούσαμε να επιθυμούμε πολλή ξεκούραση, αλλά με τους υποδοχείς των εγκεφαλικών κυττάρων μας πιτσιλισμένους με καφεϊνη, το απελπισμένο ξεχείλισμα της αδενοσίνης δεν μπορούσε να βρει αρκετές ελεύθερες θέσεις για να εγκατασταθεί και έτσι δεν μπορούσε να κάνει αυτά τα κύτταρα να επιβραδυνθούν.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, μετά την ανακάλυψη του Λέβι, έγιναν γνωστές ακόμα πιο ακριβείς λεπτομέρειες.
Η Νάνσι Οστρόφσκι ήταν μια νεαρή Αμερικανίδα που κάποια στιγμή σκέφτηκε να γίνει καλόγρια, και στη δεκαετία του 1970 είχε στραφεί προς την έρευνα.
Αλλά φαίνεται να έχει διοχετεύσει ορισμένους ηθικούς περιορισμούς από την προηγούμενη ζωή της στη νέα απασχόληση της.
Στο εργαστήριο της έξω από την Ουάσιγκτον, θα έπαιρνε κάτι που έμοιαζε με μικρή έτοιμη καρμανιόλα, έπειτα θα .ενθάρρυνε ποντίκια να έχουν σεξουαλική επαφή, και μετά τα αποκεφάλιζε ενώ αυτά ήταν ακόμα συμπλεγμένα.
Με μεγάλη ταχύτητα πολτοποιούσε τους εγκεφάλους τους και έτσι ανακάλυψε ότι πολλά από τα εγκεφαλικά τους κύτταρα είχαν απελευθερώοει ενδορφίνες.
Αυτές είναι φυσικά παραγόμενοι νευροδιαβιβαστές που μοιάζουν πολύ με την ηρωίνη ή τη μορφίνη.
Όταν περνούν τα γεφυρωμένα κενά και φτάνουν στους αναμένοντες υποδοχείς, τα θηλαστικά αισθάνονται μεγάλη ευχαρίστηση.

Οι ενδορφίνες είναι πρόσκαιρες, αλλά η συνολική μας διάθεση είναι πιο μόνιμη. Όσο πιο ακριβής είναι η γνώση μας για το πώς τα ηλεκτρικά φορτισμένα μόρια και ιόντα κινούνται μέσα στον εγκέφαλο, τόσο μεγαλύτερη είναι η ευκολία με την οποία μπορούμε να προσεγγίσουμε και να ελέγξουμε τη διάθεση μας, και σε κάποιο βαθμό ακόμα και την ιδιοσυγκρασία μας.
Αυτό είναι το πιο πρόσφατο επίπεδο όπου χρησιμοποιούμε την κατανόηση του ηλεκτρισμού για να δημιουργήσουμε μια νέα τεχνολογία.
Οι συνέπειες του τηλέγραφου και του υπολογιστή χρειάστηκαν δεκαετίες για να γίνουν φανερές.
Το μέλλον που θα δημιουργήσει η πλήρης κατανόηση μέσω των νευροδιαβιβαστών ακόμα απομένει να το δούμε. Η μεγάλη καινοτομία στη χρήση τους για τον λεπτομερή  ψυχολογικό έλεγχο προήλθε από  τα εργαστήρια της εταιρείας Εli Lilly στην Ιντιανάπολη  των ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Η ΣΕΡΟΤΟΝΙΝΗ
Πολλοί ερευνητές είχαν μάθει ότι ο νευροδιαβιβαστής που ονομάζεται σεροτονίνη ήταν σημαντικός για τη ρύθμιση της διάθεσης μας.
Υπάρχουν πολλοί περιορισμοί, αλλά μιλώντας κάπως γενικά, τα άτομα που έχουν χαμηλές ποσότητες  σεροτονίνης στους εγκεφάλους τους συχνά αισθάνονται μελαγχολία. Ωστόσο, πώς να το ελέγξουν;
Ο κατακλυσμός του εγκεφάλου με ισχυρότατα χημικά όπως η θοραζίνη μπορεί να βελτιώσει κατά τι τη διάθεση, αλλά η θοραζίνη έχει την ακρίβεια ενός φλογοβόλου  και επιτίθεται σε πολλά άλλα  χρήσιμα κυκλώματα μέσα στον εγκέφαλο.
Με αποτέλεσμα, όταν χρησιμοποιούνταν μόνο η θοραζίνη υπήρχαν νοσοκομεία ψυχικών παθήσεων όπου οι ασθενείς μπορούσαν να βγάλουν τους ζουρλομανδύες, αλλά μόνο γιατί οι θεράποντες γνώριζαν πολύ καλά ότι θα κάθονταν «άδειοι» στις πολυθρόνες του κήπου, έχοντας χάσει μεγάλο μέρος της προσωπικότητας τους κατά τη διαδικασία της εν λόγω θεραπείας.
Αυτό που ανακάλυψαν οι ερευνητές της Εli  LiΙΙy ήταν ένας  έμμεσος τρόπος να αυξάνουν το επίπεδο της σεροτονίνης και τίποτα άλλο.
Δεν μπορούσαν να προκαλέσουν την έκκριση περισσότερης σεροτονίνης, αλλά μπορούσαν να κάνουν αυτή τη μικρή ποσότητα που εμφανίζεται να παραμένει σε λειτουργία για πολύ περισσότερο.
Διότι τα επίπεδα της σεροτονίνης δεν ελέγχονται μόνο από τη ποσότητα που βγαίνει από τα διεγερμένα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου, αλλά επίσης από το πόσο γρήγορα οι μονάδες καταστροφών-τα μόρια διαχειριστές- που επιπλέουν στα κενά μεταξύ των εγκεφαλικών κυττάρων τα θρυμματίζουν και τα τραβούν πίσω στο κύτταρο διαβιβαστή για να επαναπορροφηθούν.
Εάν κάποιος δεν παράγει αρκετή σεροτονίνη, ή αν οι υποδοχείς του για αυτή δεν λειτουργούν καλά, γιατί να μην επιβραδυνθεί η διαδικασία της καταστροφής και της επαναπορρόφησης;
Το Πρόζακ σκορπίζει μικρά μόρια που αστραποβολούν από τα ηλεκτρικά φορτία και τα οποία πιάνονται πάνω σε αρκετά από τα μόρια που επιδρούν στη διαδικασία καταστροφής και την εμποδίζουν να λειτουργεί με πλήρη αποδοτικότητα.
Το αποτέλεσμα: με τα μόρια καταστροφείς εκτός αποστολής, η μικρή ποσότητα σεροτονίνης η οποία σταλιά σταλιά παράγεται δεν καταστρέφεται τόσο γρήγορα.
Τα επίπεδα της παραμένουν σταθερά ή ακόμα και αυξάνονται και εμείς αισθανόμαστε καλύτερα.
Ο Σκοτσέζος φιλόσοφος Ντέιβιντ Χιουμ συχνά αναρωτιόταν πώς θα ήταν να είσαι ο διευθυντής ενός θεάτρου, να στέκεσαι στα παρασκήνια και να παρακολουθείς όλους τους διαφορετικούς χαρακτήρες που παίζουν. Μιλώντας για αυτούς τους χαρακτήρες, εννοούσε τις διαφορετικές πλευρές της προσωπικότητας του.
Ο Χιουμ έζησε περίπου στην εποχή της αμερικανικής επανάστασης. ΄Ετσι δεν είχε ιδέα για το ότι όλοι αυτοί οι χαρακτήρες παρέμεναν μέσα στο μυαλό του σαν πρότυπα του ηλεκτρισμού που εκτοξεύεται κατά μήκος των μακρών καλωδίων των νευρώνων του ή σαν ηλεκτρικά φορτισμένα μόρια που επιπλέουν διασχίζοντας τις συνάψεις του.
Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ μας ΕΙΝΑΙ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ
Ασφαλώς  θα του άρεσε η ιδέα ότι μέσα σε δύο αιώνες από τότε που έζησε αυτός, εμείς θα δημιουργούσαμε έναν πολιτισμό που κινούνταν από ηλεκτρικές δυνάμεις, και θα μαθαίναμε, κοντά στο τέλος αυτής της περιόδου, ότι η μηχανή που μας επιτρέπει να τα βλέπουμε και να τα καταλαβαίνουμε όλα αυτά -ο εγκέφαλος μας- είναι στον πυρήνα της ηλεκτρική.
Για άλλη μια φορά, το εξαιρετικά μικρό μέγεθος των αρχαίων ηλεκτρονίων από τα οποία αποτελούμαστε είναι βασικό για τη λειτουργία τους.
Τα ηλεκτρόνια είναι τόσο μικρά ώστε τα μόρια που βοήθησαν να δημιουργηθούν εξακολουθούν να είναι πολύ κάτω από την κλίμακα που μπορούμε να δούμε με  γυμνό μάτι.

ΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ 100 ΔΙΣ(!)

Αυτό σημαίνει ότι τεράστιοι αριθμοί μπορούν να εγκατασταθούν μέσα μας. Ο εγκέφαλος μας ζυγίζει μόνο 1.200 γραμμάρια περίπου, αλλά έχει 100 δισεκατομμύρια ενεργά νευρικά κύτταρα φωλιασμένα μέσα του.
Αυτό τον εφοδιάζει με τόσους σταθμούς ηλεκτρικής σηματοδότησης όσα άστρα υπάρχουν στο Γαλαξία.
Τα σήματα κινούνται μέσα από τα νεύρα μας με ταχύτητα περίπου 100 μιλίων την ώρα χρειάζονται περίπου λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου για να διασχίσουν τα συναπτικά κενά και συνεχίζουν στο επόμενο νεύρο.
Εφόσον οι αντλίες νατρίου και οι νευροδιαβιβαστές  κινούνται ταχύτερα από ό,τι πέφτουν οι πέτρες ή τσακίζονται τα δέντρα στον έξω κόσμο, μπορούμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις παράξενες κατασκευές για να μας κρατούν ανέπαφους, καθώς ελισσόμαστε και σκοντάφτουμε κατά τη διαδρομή μας μέσα στον κόσμο.
Η ταχύτητα του ηλεκτρισμού μας επιτρέπει να επιβιώνουμε, αλλά αν αυτή ήταν η μόνη δύναμη, εμείς θα ήμαστε εντελώς χαμένοι και χωρίς μνήμη.
Διότι οι αισθήσεις, φυσικά, εισέρχονται μέσα μας με γρήγορη ακολουθία. Καταιγισμός μορίων αέρα χτυπά στο τεντωμένο δέρμα των τύμπανων των αφτιών μας, και όταν ο καταιγισμός είναι εξαιρετικά έντονος, αυτό το αισθανόμαστε σαν ένα καθαρό ήχο.
Τα νεύρα μας τα μεταφέρουν βαθιά μέσα στον εγκέφαλο, με τις μικροσκοπικές αντλίες νατρίου να προωθούν τα σήματα, και να προκαλούν σκαμπανεβάσματα στους νευροδιαβιβαστές που ταξιδεύουν επιπλέοντας για να τα μεταφέρουν ακόμα μακρύτερα. Και αν ο επόμενος καταιγισμός αισθήσεων που έρχονται απέξω καταλάβει τα ίδια εκείνα νευρικά καλώδια, το πρώτο σήμα θα αντικατασταθεί αυτόματα, θα εξαλειφθεί από ένα νέο σχηματισμό διεγερτών αντλιών νατρίου, που εισρέουν μετά από αυτό. Εμείς δεν θα είχαμε καμιά μνήμη για το τι είχε χαθεί λίγο πριν.
Η προαιώνια σταθερότητα του ηλεκτρικού φορτίου είναι εκείνο που μας σώζει. Θυμηθείτε πεδία δυνάμεων, σαν αύρα, που αναδύονται από όλα τα φορτισμένα σωματίδια πάνω στη Γη. Υπήρχαν εν αναμονή επί δισεκατομμύρια χρόνια.
Είναι πολύ ισχυρά και πολύ παλιά, και όταν όλα τα συστήματα των νευρώνων είναι έτοιμα να διεγερθούν με ιδιαίτερες μορφές, αυτά τα ισχυρά ελκτικά πεδία δυνάμεων θα κρατήσουν αυτές τις μορφές άθικτες.
Οι αναλαμπές της βραχείας μνήμης εξαφανίζονται σε δευτερόλεπτα ή λεπτά, αλλά οι βαθύτερες αναμνήσεις μας, εκείνες που συγκροτούν την προσωπικότητα μας καθ’ εαυτή  μπορούν να υπάρχουν, αναλλοίωτες, υποστηριζόμενες από τη διάταξη των στροβιλιζόμενων ηλεκτρικών δυνάμεων μέσα στα κύτταρα μας, για ώρες, και μήνες και ακόμα για δεκαετίες.
Οι αντλίες νατρίου και οι νευροδιαβιβαστές με τον απαστράπτοντα ηλεκτρισμό τους παρακινούν σε δράση. Και ιδού, μετά από δεκαετίες  η  ΜΝΗΜΗ παρούσα προς κάθε κατεύθυνση, σαν να ήταν ΤΟΤΕ! Και η μνήμη έχει να κάνει με ο φως (με την ταχύτητα του φωτός) και με τον χρόνο, δεδομένου ότι η μνήμη παράγεται από τον  εγκέφαλο  ο οποίος είναι  ηλεκτρικός μηχανισμός.

Να τι γράφει ο Πώλ Ντέιβις στο βιβλίο του «Χρονομηχανές» εκδόσεις Τραυλός-2004:
{{ο χρόνος είναι ελαστικός.
Μπορεί να εκταθεί και να συρρικνωθεί.
Πώς; Μέσω της πολύ γρήγορης κίνησης.
Τι ακριβώς εννοώ με την «έκταση του χρόνου»;  Σύμφωνα με τη θεωρία της ειδικής σχετικότητας, η ακριβής χρονική διάρκεια μεταξύ δύο καθορισμένων γεγονότων θα εξαρτάται από το πώς συμπεριφέρεται ο παρατηρητής.

Το χρονικό διάστημα μεταξύ δύο χτυπημάτων του ρολογιού μου ίσως είναι μία ώρα, αν κάθομαι ακίνητος στο σαλόνι μου, αλλά θα είναι μικρότερο από μια ώρα αν κινούμαι.

Προκειμένου να εκφράσω το ίδιο πράγμα με πιο πρακτικό τρόπο, ας υποθέσουμε ότι επιβιβάζομαι σε ένα αεροπλάνο στη Νέα Υόρκη, ταξιδεύω προς το Ρίο ντε Τζανέιρο και επιστρέφω, ενόσω εσείς περιμένετε υπομονετικά στο αεροδρόμιο Κένεντι.
Σύμφωνα με το δικό μου ρολόι, η διάρκεια του ταξιδιού δεν είναι ίδια με τη διάρκεια που χρονομετράτε εσείς. Για την ακρίβεια, η ίδια διάρκεια, για μένα είναι κάπως μικρότερη.
Οφείλω να διευκρινίσω εξαρχής δυο σημεία:

– Πρώτον, δεν αναφέρομαι στη φαινόμενη διάρκεια του ταξιδιού. Η εμπειρία της πλήξης στο αεροδρόμιο όπου οι ώρες διαρκούν αιώνια, ενώ εγώ απολαμβάνω την πτήση παρακολουθώντας κινηματογραφικές ταινίες μέσα στο αεροσκάφος, δεν είναι το φαινόμενο στο οποίο αναφέρομαι εδώ.
Ο ψυχολογικός χρόνος αποτελεί ίσως ένα συναρπαστικό θέμα για την ψυχολογία, αλλά το ενδιαφέρον μου αφορά το φυσικό χρόνο, δηλαδή το είδος χρόνου που μετριέται από τα άψυχα ρολόγια.
-Το δεύτερο σημείο είναι πως η χρονική διαφορά στο παράδειγμα που έδωσα είναι απειροελάχιστη -μόλις λίγες εκατοντάδες εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου- πολύ μικρή ώστε να γίνει αντιληπτή από ένα ανθρώπινο πλάσμα.
Ωστόσο, μπορεί να μετρηθεί από σύγχρονα ρολόγια.

Σε γενικές γραμμές, αυτό έπραξαν οι φυσικοί Τζόε Χάφελε και Ρίτσαρντ Κήτινγκ στα 1971. Τοποθέτησαν υψηλής ακρίβειας ατομικά ρολόγια μέσα σε αεροπλάνα, τα οποία έκαναν το γύρο του κόσμου, και ακολούθως συνέκριναν τις ενδείξεις αυτών των ρολογιών με πανομοιότυπα ρολόγια στο έδαφος.
Τα αποτελέσματα ήταν ολοφάνερα: ο χρόνος κύλησε πιο αργά μέσα στο αεροσκάφος απ’ ό,τι στο εργαστήριο, έτσι ώστε μετά τη λήξη του πειράματος τα ρολόγια του αεροπλάνου πήγαιναν κατά 59 νανο-δευτερόλεπτα πίσω σε σχέση με τα επίγεια ρολόγια, ακριβώς όσο προέβλεπε η θεωρία του Αϊνστάιν.
Επειδή ο δικός σας και ο δικός μου χρόνος δεν συμβαδίζουν όταν κινούμαστε διαφορετικά, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να υπάρχει παγκόσμιος, απόλυτος χρόνος, όπως υπέθεσε ο Νεύτων.

Το να μιλάς για το χρόνο δεν έχει νόημα. Ο φυσικός είναι υποχρεωμένος να ρωτήσει: Σε ποιον χρόνο αναφερόμαστε;
Στον δικό μου, στον δικό σας, ή στο χρόνο κάποιου τρίτου;

Το πείραμα των Χάφελε-Κήτινγκ έχει μεγάλη σημασία, τόσο από ιστορική όσο και από ουσιαστική άποψη. Παρ’ όλα αυτά, δεν αποτελεί το πλέον κατάλληλο υλικό για επιστημονική φαντασία: μια στρέβλωση του χρόνου διάρκειας 59 νανο-δευτερολέπτων δεν αρκεί για φαντασμαγορικές περιπέτειες.

Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
Για να έχετε ένα πραγματικά μεγάλο αποτέλεσμα πρέπει να κινηθείτε πολύ γρήγορα. Εδώ, το μέτρο σύγκρισης είναι η ταχύτητα του φωτός, ο ιλιγγιώδης ρυθμός των 300.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο.
Όσο πιο κοντά στην ταχύτητα του φωτός βρίσκεται η ταχύτητα με την οποία κινείστε, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η στρέβλωση του χρόνου.
Οι φυσικοί ονομάζουν την επιβράδυνση του χρόνου μέσω της κίνησης, φαινόμενο διαστολής του χρόνου.
Θεωρήστε μια ταχύτητα χ. Διαιρέστε την με την ταχύτητα του φωτός. Υψώστε το αποτέλεσμα στο τετράγωνο. Αφαιρέστε το 1. Υπολογίστε την τετραγωνική ρίζα.
Η απάντηση είναι… ο παράγων διαστολής χρόνου του Αϊνστάιν!

Ο «παράγων επιβράδυνσης» είναι συνάρτηση  της ταχύτητας.
Μειώνεται απότομα καθώς η ταχύτητα πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός. Στο μισό της ταχύτητας του φωτός, ο χρόνος έχει επιβραδυνθεί περίπου κατά 13%.
Στο 99% της ταχύτητας του φωτός, ο χρόνος είναι επτά φορές βραδύτερος.
Το 1 λεπτό έχει ελαττωθεί σε περίπου 8,5 δευτερόλεπτα.

Από τεχνική άποψη, η στρέβλωση του χρόνου αγγίζει το άπειρο όταν κινηθούμε  με την ταχύτητα του φωτός.
Αυτό μας υποδεικνύει ότι έχουμε πρόβλημα. Ουσιαστικά μας λέει ότι ένα συνηθισμένο υλικό σώμα δεν μπορεί να φτάσει την ταχύτητα του φωτός. Υπάρχει ένα «φράγμα φωτός» που δεν μπορεί ποτέ να παραβιαστεί. Ο κανόνας «όχι ταχύτερα από το φως» αποτελεί ένα αποφασιστικής σημασίας αποτέλεσμα της θεωρίας της σχετικότητας:
Τίποτε δεν μπορεί να παραβιάσει  το φράγμα φωτός

Αυτό δεν ισχύει μόνο για υλικά σώματα, αλλά και για κύματα, διαταραχές του πεδίου, φυσικές επιδράσεις οποιουδήποτε είδους, και καταστρέφει ένα μεγάλο μέρος της επιστημονικής φαντασίας αφού, παρά την ταχύτητα του, το φως εξακολουθεί να χρειάζεται μεγάλο χρονικό διάστημα προκειμένου να καλύψει διαστρικές αποστάσεις.
Το πλησιέστερο άστρο, για παράδειγμα, απέχει πάνω από τέσσερα έτη φωτός, που σημαίνει ότι το φως χρειάζεται περισσότερο από τέσσερα χρόνια για να φτάσει εκεί, προερχόμενο από τη Γη.
Ο Γαλαξίας μας έχει διάμετρο περίπου 100.000 έτη φωτός. Η διοίκηση μιας γαλαξιακής αυτοκρατορίας πρέπει να είναι αργή διαδικασία.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάποια αντιστάθμιση. Επειδή ο χρόνος εκτείνεται, λόγω της ταχύτητας, τα διαστρικά ταξίδια μοιάζουν να διαρκούν λιγότερο για τους αστροναύτες, απ’ ό,τι για εκείνους που παραμένουν στη Γη, στην αίθουσα ελέγχου της αποστολής.

Μέσα σ’ ένα διαστημόπλοιο που κινείται με 99% της ταχύτητας του φωτός, ένα ταξίδι από το ένα άκρο του Γαλαξία στο άλλο θα ολοκληρωθεί σε διάστημα μόνο 14.000 ετών.
Αν η ταχύτητα ισούται με το 99,99% εκείνης του φωτός, το όφελος είναι ακόμη πιο θεαματικό:
Το ταξίδι διαρκεί μόλις 1.400 χρόνια. Αν μπορούσατε να κινηθείτε με 99,999999% της ταχύτητας του φωτός, το ταξίδι σας θα ολοκληρωνόταν στη διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής.
Ταχύτητες αυτής της μορφής βρίσκονται πολύ πέρα από τις δυνατότητες της σύγχρονης διαστημικής τεχνολογίας (η ταχύτητα του καλυτέρου διαστημοπλοίου μας αγγίζει το πενιχρό 0,01 της ταχύτητας του φωτός).

Ωστόσο, υπάρχουν αντικείμενα που κινούνται με ταχύτητες παραπλήσιες εκείνης του φωτός – εννοούμε υποατομικά σωματίδια, όπως οι κοσμικές ακτίνες και τα θραύσματα ατόμων που εκπέμπονται σε ραδιενεργές διασπάσεις ή επιταχύνονται σκοπίμως στο εσωτερικό γιγαντιαίων επιταχυντών.
Χρησιμοποιώντας τα σωματίδια αυτά ως απλά ρολόγια, μπορούμε να παρατηρήσουμε πολύ μεγάλες διαστολές χρόνου. Ο επιταχυντής σωματιδίων LEP (Μεγάλος Επιταχυντής Ηλεκτρονίων – Ποζιτρονίων)] στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Σωματιδιακής Φυσικής (CΕRΝ) κοντά στη Γενεύη, κατάφερε να προσδώσει σε ηλεκτρόνια ταχύτητα ίση με το 99,999999999% της ταχύτητας του φωτός.

Η ταχύτητα αυτή, που ελάχιστα διαφέρει από εκείνη του φωτός, έδωσε παράγοντες στρέβλωσης του χρόνου που πλησιάζουν το ένα εκατομμύριο. Όμως, ακόμη κι αυτό το αποτέλεσμα ωχριά μπροστά σε παράγοντες στρέβλωσης του χρόνου ίσους με δισεκατομμύρια τους οποίους βιώνουν ορισμένες κοσμικές ακτίνες.

Σε μια σειρά προσεκτικά σχεδιασμένων και εκτελεσμένων πειραμάτων που πραγματοποιήθηκαν στο CΕRΝ το 1966, σωματίδια που ονομάζονται μιόνια τέθηκαν σε κυκλική κίνηση στο εσωτερικό ενός μικρού επιταχυντή, με σκοπό να ελεγχθεί με υψηλή ακρίβεια η εξίσωση του Αϊνστάιν για τη διαστολή του χρόνου. Τα μιόνια είναι ασταθή σωματίδια και διασπώνται με γνωστή διάρκεια ημι-ζωής.

Η διάσπαση ενός μιονίου, καταλήγει  ο Πώλ Ντέιβις που βρίσκεται πάνω στο γραφείο σας θα απαιτούσε, κατά μέσο όρο, περίπου δύο εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου.
Όμως, όταν τα μιόνια κινήθηκαν στο εσωτερικό του επιταχυντή με 99,7% της ταχύτητας του φωτός, η μέση διάρκεια της ζωής τους αυξήθηκε κατά δώδεκα φορές.»}}

-΄Ηδη πρόσφατα έγινε γνωστό ότι  σε τρία πειράματα στο CERN καταρρίφθηκε η σταθερότητα της ταχύτητας του φωτός κατά 60 νανοδευτερόλεπτα. ΄Ενας φίλος μου καθηγητής  Πανεπιστημίου μου είπε ότι αυτό επετεύχθη στα πειράματα, δεν ξέρουμε αν συμβαίνει  και στη φύση.

ΤΟ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Επίσης σε άλλο πρόσφατο πείραμα στο CERN  ανακαλύφθηκε το σωματίδιο Χίγκς, το επονομαζόμενο «σωματίδιο του Θεού».
Ο γνωστός διεθνώς θεωρητικός φυσικός Δ.Νανόπουλος λέει σχετικά με το σωματίδιο αυτό (το μποζόνιο) σε πρόσφατη συνέντευξή του σε αθηναϊκή εφημερίδα:

{{Αυτό που βρέθηκε λέγεται “σωµατίδιο του Higgs” και σήµερα, παρ’ ότι ήµουν σίγουρος εδώ και χρόνια, αυτό που άκουσα ήταν µουσική στα αφτιά µου.
Είναι η πιο ευτυχισµένη ηµέρα της δικής µου ζωής αλλά και πάρα πολλών ακόµη επιστηµόνων σε ολόκληρο τον πλανήτη». Ετσι ξεκίνησε η συνέντευξή µας µε τον ∆ηµήτρη Νανόπουλο µόλις µία ώρα µετά την ανακοίνωση στο CERN.

-Τελικά η επιστήμη θα χωρίζεται πλέον χρονολογικά σε π.Χ. (προ σωματιδίου Χιγκς) και μ.Χ. (μετά σωματίδιο Χιγκς);

«Ναι. Για εµένα και για πάρα πολλούς η σηµερινή ηµέρα ορίζει το “πριν και µετά”. Είναι µια σηµαδιακή ηµέρα. Μιλάµε για τo σωµατίδιο το οποίο δηµιουργεί τη µάζα σε όλα τα υπόλοιπα σωµατίδια που υπάρχουν. Είναι “η µάνα όλων των µαζών”».

-Και για να το καταλάβουμε ίσως καλύτερα, με ποια προηγούμενη επιστημονική ανακάλυψη θα συγκρίνατε αυτήν εδώ;

«Θα τη συνέκρινα ίσως µε την ανακάλυψη της αντι-ύλης από τον Αντερσον το 1932.
Είχα πει πολλές φορές ότι αν δεν βρεθεί το σωµατίδιο Χιγκς, τότε η δική µας γενιά έχει πάρει επιστηµονικά τη ζωή της εντελώς λάθος και θα πάω για ψάρεµα σε κάποιο µικρό νησάκι».

-Η ένσταση του κ. Νανόπουλου και πολλών άλλων φυσικών όµως έχει και άλλη µία σηµαντική αιτία.

«Εκτός από το ότι το σωµατίδιο Χιγκς φώναξε “εδώ είµαι”, είναι εξαιρετικά σηµαντικό και το πόση µάζα έχει τελικά. Βρίσκεται στα 125 GeV, συν πλην ένα. Θα µπορούσε να έχει από εκατό φορές τη µάζα του πρωτονίου και να φτάνει ως χίλιες φορές.
Μιλάµε για µια πολύ µεγάλη περιοχή. Είναι όµως πάρα πολύ σηµαντικό ότι το βλέπουν στην περιοχή αυτήν ακριβώς η οποία είχε προβλεφθεί ότι πρέπει να είναι των 125 GeV».

-Αφού τα σωματίδια Χιγκς δίνουν μάζα σε όλα τα υπόλοιπα σώματα, έχουμε και εμείς στο σώμα μας σωματίδια Χιγκς;

«Εννοείται. Με την έννοια αυτή έχουµε και στον οργανισµό µας τέτοια σωµατίδια».

-Υπάρχει πιθανότητα κακής χρήσης αυτού του σωματιδίου όπως έγινε, ας πούμε, με την πυρηνική ενέργεια;

«Οταν ρώταγαν τον Ράδερφορντ και τον Αϊνστάιν τις δεκαετίες του ’10 και του ’20 αν αυτά που ανακάλυπταν τότε είχαν καµία σχέση µε τη ζωή µας, αυτοί έλεγαν “όχι, απλά έτσι θα καταλάβουµε καλύτερα τον κόσµο”, και όµως είδατε µετά πώς χρησιµοποιήθηκαν οι ανακαλύψεις τους.
Ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ, αλλά µε την έννοια του άµεσου µέλλοντος δεν βλέπω να έχει κανενός είδους εφαρµογή».

-Ενώ όµως η ύπαρξη του σωµατιδίου προτάθηκε από τον Βρετανό Χιγκς, ο τρόπος που ανακαλύφθηκε τελικά είναι αρκετά «ελληνικής προέλευσης».

«Είµαι πολύ ευτυχισµένος γιατί ο τρόπος που παράγουν το σωµατίδιο Χιγκς βασίζεται σε δύο εργασίες µου, η µία του 1976 στο CERN µε τον Τζον Ελις και η άλλη του 1978 στο Χάρβαρντ µε τον Σέλντον Γκλάσοου.
Οπως µου είχε πει πριν από χρόνια ο µεγάλος φυσικός, ο Γκελµάν, αυτός που έχει ανακαλύψει τα quarks, “εσείς οι Ελληνες το ξεκινήσατε πριν από δυόµισι χιλιάδες χρόνια και µου φαίνεται ότι εσείς οι Νεοέλληνες θα το τελειώσετε”».
Και συνεχίζει ο ∆ηµήτρης Νανόπουλος µε ακόµη µεγαλύτερο ενθουσιασµό:

«Χαίροµαι πάρα πολύ που εµείς οι Ελληνες είµαστε στο κέντρο των πραγµάτων και στις προβλέψεις για τη µάζα του µποζονίου του Χιγκς αλλά και πειραµατικά. Και νοµίζω ότι αυτό πρέπει να µας κάνει υπερήφανους και να µας ανεβάσει κάπως ψυχολογικά. Ολος ο κόσµος ζει σε µια πραγµατικά δύσκολη εποχή και τουλάχιστον συµβαίνουν τέτοια γεγονότα για να αποδεικνύουν τη µεγαλοσύνη του ανθρώπου».

-Αυτή η ανακάλυψη νομίζετε ότι περισσότερο θα ενοποιήσει τους ανθρώπους ή μπορεί να τους διχάσει σε σχέση με τον Θεό και το Σύμπαν;

«Η ανακάλυψη αυτή θα ενοποιήσει τον κόσµο. Η επιστήµη είναι ανεξάρτητη και τέτοιες ανακαλύψεις που αποδεικνύουν τη µεγαλοσύνη του ανθρωπίνου πνεύµατος µας αγκαλιάζουν όλους. Η επιστήµη παίζει – και πρέπει να παίζει – τεράστιο ρόλο σε αυτή την ενοποίηση των ανθρώπων».

-Ποιος πιστεύετε ότι θα άξιζε να ζει σήμερα για να ακούσει αυτή την ανακάλυψη;

«Σίγουρα η παρέα Θαλής, Ηράκλειτος, Αναξίµανδρος, Πυθαγόρας και ∆ηµόκριτος θα ήταν εκστασιασµένη σήµερα. Αυτοί που κοίταξαν τον κόσµο και είπαν “εγώ τον κόσµο αυτόν θα τον καταλάβω µε λογική”.
Ολο το όνειρό τους, γενιά µε τη γενιά, είναι πραγµατοποιήσιµο τώρα. Και από τους νεότερους ο Αϊνστάιν».

-Δεν είναι εκπληκτικά αντιφατικό ότι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι σχεδόν το απόλυτο τίποτα στο Σύμπαν, είναι παράλληλα και τόσο σημαντικός ώστε να μπορεί να φτάνει τόσο βαθιά στην εξήγηση του Σύμπαντος;

«Νοµίζω ότι θα πεθάνω και αυτό θα είναι το µεγαλύτερο µυστήριο για εµένα. Ενώ είµαστε αυτά τα ανθρωπάκια, µπορούµε και συλλαµβάνουµε όλα αυτά και µπορούµε να εξηγούµε τι γίνεται στην άλλη µεριά του Σύµπαντος.
Είµαστε πεπερασµένοι σε χρόνο και σε χώρο. Σε χρόνο γιατί έχουµε συγκεκριµένα χρόνια στα οποία ζούµε και σε χώρο γιατί είµαστε καρφωµένοι στη Γη ενώ το Σύµπαν είναι “άπειρο”.
Αλλά και στη Γη ακόµη είµαστε µικρές µονάδες µε 1,3 χιλιόγραµµα µυαλού. Αυτό λοιπόν το µυαλό είναι το µεγαλύτερο µυστήριο στη φύση. Και όπως έλεγε ο Αϊνστάιν, “το πιο ακατανόητο πράγµα είναι ότι το Σύµπαν είναι κατανοητό”».

-Υπάρχει πιθανότητα οι επιστήμονες να ψάχνετε το σωματίδιο που «γέννησε» το σωματίδιο του Χιγκς;

«Ο τελικός στόχος είναι τα super strings, οι υπερχορδές. Θα είµαστε ικανοποιηµένοι για ένα διάστηµα µε αυτό που βρήκαµε τώρα, µετά θα έρθει η κατάθλιψη της κατάκτησης και µετά πάλι από την αρχή αλλά το ζητούµενο είναι οι υπερχορδές, αφού όλα αυτά είναι κατάλοιπά τους». Το σωματίδιο του Χιγκς είναι κάτι σαν ορεκτικό δηλαδή;

«Ναι. Το κυρίως πιάτο είναι οι υπερχορδές. Στην αρχή του Σύµπαντος οι ενέργειες ήταν τόσο µεγάλες που εκεί δούλευαν αυτές. Εγώ µιλάω για το σωµατίδιο Χιγκς και το µυαλό µου είναι στο πολυσύµπαν».

-Δηλαδή ακόμη και να υπάρχουν πιο προηγμένοι πολιτισμοί στο Σύμπαν, απλά θα έχουν βρει το σωματίδιο Χιγκς πριν από εμάς και θα το ονομάζουν αλλιώς;

«Ακριβώς. Τα ίδια πράγµατα θα βλέπουν, αλλά θα τα έχουν κατανοήσει µε δικά τους σύµβολα και δεν θα το ονοµάζουν µποζόνιο Χιγκς, αλλά κάπως αλλιώς στη δική τους γλώσσα συνεννόησης».

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑΣ ΑΠΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ
Και ενώ σε σχέση με τα παραπάνω η τεχνογνωσία των κοινωνιών  έχει φτάσει στα περιγραφόμενα ως άνω επίπεδα ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΜΟΝΤΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ «ΟΛΙΓΆΡΧΕΣ» ,οι λακούβες των δρόμων στην Ελλάδα αφού δεν τους συντηρεί κανένας, γίνονται συχνή αιτία αυτοκινητικών ατυχημάτων.
Επίσης  τα παρόδια εμπόδια ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα (διαφημιστικές πινακίδες, κολόνες φωτισμου της ΔΕΗ, πινακίδες ιδιωτών, διαφημιστικά στέγαστρα των στάσεων αστικών συγκοινωνιών και κάθε άλλο είδος παροδίων εμποδίων) τοποθετούνται στα πεζοδρόμια, σε  κοινόχρηστους χώρους, έτσι ώστε κάθε γωνιά των πόλεων (τα λεγόμενα μελανά σημεία) να βάφονται με αίμα κυρίως νέων εποχούμενων ανθρώπων.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν χρησιμοποιεί την σύγχρονη τεχνογνωσία, ούτε διαχειρίζεται με τέτοιο τρόπο την ηλεκτρική ενέργεια, ούτως ώστε η Ελλάδα να πάψει να σκοτώνει τα παιδιά της στην άσφαλτο, δια της μη σωστής λειτουργίας της ΔΕΗ, δια της μη λειτουργούσας Διϋπουργικής Επιτροπής Οδικής Ασφάλειας, που συστήθηκε το 2010, δια της μη αστυνόμευσης του οδικού δικτύου της χώρας, δια τη μη ύπαρξης πολιτικής Οδικής ασφάλειας, δια της μη καθαίρεσης παράνομων διαφημιστικών πινακίδων και άλλων παροδίων εμποδίων. Δυστυχή ΄Ελληνα,σε σκοτώνει με την ανετργία, την φτώχεια,  τις ασθένειες  και την κατάθλιψη η οικονομική κρίση, και έτσι «δολοφονημένο» σε «ξαναδολοφονούν» στην άσφαλτο.

Γιατί;
Κύριε Παπαδήμο;
Αφού η Ελλάδα είναι το διαμάντι του πλανήτη; Γιατί την μετατρέψατε σε πεδίο πειραματισμών , κατά του λαού της;
Για να αποδείξετε ότι δήθεν  το σύστημα ης δήθεν ελεύθερης οικονομικής αγοράς τείνει στην ισορροπία και στην αυτορρύθμιση; Οι εμπνευστές του μνημονίου κύριε Παπαδήμο, που είχαν μείνει σιωπηλοί μέχρι τώρα  βγαίνουν ένας ένας και καταγγέλουν το μνημόνιο σαν αδιέξοδη λύση.
Αλλάξτε ρότα κύριε Παπαδήμο, η πολιτική του μνημονίου είναι αδιέξοδη και εγκληματική.
Η κρίση είναι συστημική. Ο νεοφιλελευθερισμός «έφαγε τα ψωμιά του». Αν συνεχίστε έτσι, όπως μέχρι  τώρα, την πολιτική των όποιων αντιλαϊκών μνημονίων θα καταβάσετε τον κόσμο στους δρόμους.
Και στην Ελλάδα και διεθνώς.
Αν ο νεοφιλελευθερισμός είναι τόσο άκαμπτος και βάρβαρος θα βουτήξει του λαούς για άλλη μια φορά στο αίμα, αλλά οι εμπνευστές του δεν θάχουν που να κρυφτούν, γιατί ο πλανήτης είναι ένα μεγάλο χωριό. Και δια της τεχνογνωσίας και με μια  άλλη πολιτική μπορεί να βγει από την κρίση, προς την ειρήνη, την δημιουργία, την αλληλευγγύη, πριν απ΄όλα των ευρωπαϊκών λαών,  και την παγκόσμια  ανάπτυξη!
Αρκεί να λειτουργήσουν οι δημοκρατικοί θεσμοί υπέρ των λαών και όχι δια των Τραπεζών υπέρ των Τραπεζών και της αισχροκερδούς βάρβαρης διαπλοκής και ιδιωτικοποίησης των πάντων.