«Η οδική ασφάλεια στην Ελλάδα,η Γενοκτονία της Ασφάλτου

   και το Συνεχιζόμενο Έγκλημα της Αυθαίρετης Τοποθέτησης  
  στους κοινόχρηστους χώρους της χώρας
  διαφημιστικών πινακίδων – παγίδων θανάτου
  και κάθε επικίνδυνου παρόδιου εμποδίου»
                              στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ
                                  ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ 2008
                            ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: ΜΑΡΙΟΣ ΔΙΟΝΕΛΛΗΣ
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:  Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας. Σας καλωσορίζουμε στη σημερινή εκδήλωση για ένα πολύ σημαντικό θέμα που αφορά όλους μας. Λέγομαι Μάριος Διονέλλης, είμαι δημοσιογράφος στον Ραδιοφωνικό Σταθμό «Στο Κόκκινο 105,5»  και το τελευταίο διάστημα, που ασχολήθηκα με το θέμα των παράνομων διαφημιστικών πινακίδων γνώρισα πράγματα που θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω συγκλονιστικά.
Θεωρώ συγκλονιστικό να μην έχουν τη δυνατότητα οι τοπικές αρχές να απομακρύνουν οριστικά τις παράνομες πινακίδες και θεωρώ συγκλονιστικό να επανέρχονται οι πινακίδες αυτές στη θέση τους ακόμα και πριν γίνουν οι κηδείες των παιδιών που σκοτώθηκαν πάνω τους, όπως έγινε σε συγκεκριμένη περίπτωση που θα δείτε παρακάτω.
Ασφαλώς η σημερινή εκδήλωση διοργανώνεται από ανθρώπους που έχουν χάσει τους δικούς τους σε παρόμοια δυστυχήματα και που ασφαλώς γνωρίζουν πολύ καλύτερα το θέμα. Στο πάνελ βρίσκονται μαζί μου στα αριστερά μου ο κύριος Θανάσης Τσιώκος – Πλαπούτας, δικηγόρος και πατέρας νέου ανθρώπου που χάθηκε σε δυστύχημα σε παράνομη πινακίδα, ο οδηγός αγώνων και εκπαιδευτής οδηγών Τάσος Μαρκουίζος, γνωστότερος ως Ιαβέρης και δεξιά μου ο νομαρχιακός σύμβουλος Αθηνών Γιώργος Καστρινάκης, γιατί όπως καταλαβαίνετε το θέμα αφορά σε πολύ μεγάλο βαθμό και  την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Να σας περιγράψω λίγο το πρόγραμμα της σημερινής εκδήλωσης. Μετά την πρώτη εισήγηση από τον κ. Τσιώκο-Πλαπούτα θα προχωρήσουμε στην προβολή κάποιων φωτογραφιών που νομίζω πως θα δώσουν εικόνα για το μεγάλο πρόβλημα που συζητάμε. Θα ακολουθήσουν οι άλλες δύο εισηγήσεις από τους κυρίους Μαρκουίζο και Καστρινάκη και στη συνέχεια θα δώσουμε το λόγο στους εκπροσώπους των κομμάτων που μας κάνουν την τιμή να είναι εδώ σήμερα μαζί μας και από τους οποίους ασφαλώς θα θέλαμε να πάρουν θέση για το θέμα.
Στη συνέχεια μπορεί να γίνει διάλογος και να απαντήσουν οι παριστάμενοι στις ερωτήσεις σας. Να σας πω μόνο πως επειδή γνωρίζω ότι οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι έχουν πιεστικό χρόνο με τις εφημερίδες τους θα ήταν καλό να προηγηθούν οι δικές τους ερωτήσεις. Στο τέλος θα σας προτείνουμε προς έγκριση ένα ψήφισμα της σημερινής ημερίδας, το οποίο και στη συνέχεια θα επιδώσουμε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Σας ευχαριστώ και πάλι για την παρουσία σας εδώ σήμερα και θα δώσω το λόγο στον κ. Θανάση Τσιώκο-Πλαπούτα για την πρώτη τοποθέτηση.  
  Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Κυρίες και κύριοι εκπρόσωποι του ελληνικού κοινοβουλίου, εκπρόσωποι του Τύπου, αγαπητοί φίλοι,
Αφού σας ευχαριστήσω για τη σημερινή σας παρουσία εδώ θα ήθελα να σας περιγράψω σε τίτλους το αντικείμενο της εισήγησής μου. Θα προσπαθήσω να σας δείξω όσο μπορώ πιο σύντομα:
       -     Ποιοι είμαστε εμείς που σας καλέσαμε εδώ
-         Ποιους αγώνες έχουμε δώσει μέχρι σήμερα για την αποτροπή νέων θανάτων εξαιτίας της έλλειψης οδικής ασφάλειας, στη μνήμη των δικών μας ανθρώπων που χάσαμε από την παράνομη τοποθέτηση διαφημιστικών πινακίδων.
-         Ποια είναι η τραγική αλήθεια των αριθμών της γενοκτονίας της ασφάλτου
-         Ποια είναι η αλήθεια για τη λειτουργία των δύο τριών επιχειρηματικών ομίλων της υπαίθριας διαφήμισης
-         Ποιες είναι οι ευθύνες όλων των κομμάτων που τυχαίνει να είναι και από τους καλύτερους πελάτες των εταιριών αυτών
Επίσης, θα σας περιγράψω τι προβλέπει η Διεθνής Σύμβαση για την Οδική Σήμανση και Σηματοδότηση και θα σας προτείνω ένα σχέδιο ψηφίσματός μας προς την κυβέρνηση, τα κόμματα και τους αρμόδιους φορείς στο οποίο περιλαμβάνεται και η βασική μας πρόταση Νόμου για τη σύσταση Ενιαίου Φορέα Οδικής Ασφάλειας. Η πρόταση αυτή είναι ήδη γνωστή, έχει μοιραστεί σαν σχέδιο νόμου στο Κοινοβούλιο, έχει δοθεί παντού. Και θέλουμε από δω όταν φύγουμε η Κυβέρνηση την επομένη να φέρει το νομοσχέδιο αυτό που προτείνουμε στη Βουλή και να ψηφιστεί από όλες τις πτέρυγες της Βουλής  ομόφωνα. Είναι το μόνο πρόβλημα που μας ενώνει όλους. Και πρέπει από εδώ να αρχίσουμε επιτέλους να έχουμε εθνική ενότητα και όχι να αντιπολιτευόμαστε οποιαδήποτε πρόταση σχετικά με αυτό το μεγάλο πρόβλημα της οδικής ασφάλειας που αφορά την ίδια μας τη ζωή.
                        Τέλος, θα σας δείξω φωτογραφικό υλικό που αποδεικνύει το συνεχιζόμενο έγκλημα των παράνομων διαφημιστικών πινακίδων και τεκμηριώνει με τον πιο τραγικό τρόπο όλα τα παραπάνω.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο και την προσοχή σας.
 Ποιοι είμαστε – Πώς φτάσαμε ως εδώ
Ο θάνατος του γιου μου Δημήτρη, ετών 33, ηλεκτρολόγου μηχανικού του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου συνέβη στις 12/2/2000, εξαιτίας φωτεινής πακτωμένης μεταλλικής και άκαμπτης διαφημιστικής γιγαντοαφίσας, που ήταν τοποθετημένη παράνομα στο πλάτους 2 μέτρων πεζοδρόμιο της λεωφόρου Κατεχάκη στην άνοδο, έξω από την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, μαζί με 14 άλλες φωτεινές και παράνομες. Αν δεν ήταν αυτή η παγίδα θανάτου, ο γιος μου θα ζούσε, όπως έζησε η συνοδηγός του, η οποία δεν ήρθε σε επαφή με αυτή την παγίδα θανάτου.
                        Από τότε, μαζί με άλλους συγγενείς θανατωθέντων κατά τον ίδιο τρόπο, στην άσφαλτο, έχουμε επιδοθεί σε έναν άνισο εξώδικο και δικαστικό αγώνα και έχουμε πάρει άπειρες απαντήσεις από κυβερνήσεις, υπουργούς, Υπουργεία, Δήμους, νομάρχες, Κοινοβούλιο, κόμματα, ως και από τους εκάστοτε Προέδρους της Δημοκρατίας και από τους εκάστοτε προέδρους της Βουλής, βάσει των οποίων καθένας από αυτούς καθιστά κάποιον άλλον αρμόδιο και υπεύθυνο να θέσει τέρμα στη γενοκτονία αυτή.
                        Έχουν διακινηθεί, οχτώ-τόσα χρόνια από το θάνατο του γιου μου τόνοι εντύπων, δικογραφιών, δημοσιευμάτων, από υπηρεσία σε υπηρεσία, από δικαστήριο σε δικαστήριο, από τα Πρωτοδικεία στον Άρειο Πάγο και από τα διοικητικά Πρωτοδικεία στο Συμβούλιο της Επικρατείας, έχουν γίνει πολλές τηλεοπτικές εκπομπές, δηλώσεις επί δηλώσεων, αρμοδίων και μη, και η πλήρης αλήθεια σχετικά με το έγκλημα αυτό, μέσα στα πλαίσια της γνωστής διαπλοκής και μιντιοκρατίας δεν αρθρώνεται, με συνέπεια να μαίνεται η γενοκτονία της ασφάλτου, έτσι ώστε η χώρα μας, λόγω άνομων αισχροκερδών συμφερόντων, να κατατάσσεται στις χώρες του τρίτου κόσμου και πρώτη στην Ευρώπη στα αυτοκινητικά ατυχήματα.
                        Σύμφωνα με το νόμο, κάθε αναγκαίος εξοπλισμός του οδικού δικτύου της χώρας δεν πρέπει να είναι επικίνδυνος για τη ζωή και τη σωματική μας ακεραιότητα, δηλαδή των χρηστών των οδών, όλων μας. Το δε πεζοδρόμιο εξ ορισμού προορίζεται αποκλειστικά για τους πεζούς. Το ίδιο και οι νησίδες ασφαλείας.
                        Για το θάνατο του γιου μου απευθύνθηκα μαζί με πολλούς άλλους, συγγενείς εδώ των θυμάτων της γενοκτονίας της ασφάλτου –και είναι αμέτρητοι- στον τότε πρωθυπουργό και τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μου απάντησαν ότι έχω δίκιο και παρέπεμψαν το θέμα μου στις αρμόδιες Υπηρεσίες. Εξέθεσα επίσης το εθνικό αυτό θέμα της οδικής ασφάλειας με δύο εξώδικα στον νυν πρωθυπουργό και τα κοινοποίησα και στα κόμματα.
                        Σχεδόν από όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες όλων των Υπουργείων έλαβα απάντηση ότι έχω δίκιο, αλλά καθιστούσαν κάποια άλλη Υπηρεσία αρμόδια. Ο εμπλεκόμενος για το θάνατο του γιου μου Δήμος ερίζει με το ΥΠΕΧΩΔΕ και οι δύο μαζί με τον περιφερειάρχη για το ποιος είναι υπαίτιος για την τοποθέτηση των παγίδων θανάτου της υπαίθριας διαφήμισης.
                        Οι εισαγγελείς μας λένε ότι έχουμε δίκιο, αλλά μία μήνυσή μου 134 σελίδων από το 2003 –τη μοίρασα και στο Κοινοβούλιο- ετέθη στο αρχείο και απαλλάχθηκαν δια βουλευμάτων τα φυσικά πρόσωπα, οι υπαίτιοι για το θάνατο του γιου μου, στα πλαίσια μιας αισχροκερδούς διαπλοκής, με το αιτιολογικό ότι αν δεν υπήρχε η διαφημιστική πινακίδα θα υπήρχε ένα δέντρο, ένας βράχος, ένας τοίχος και επομένως ο γιος μου καθίσταται υπαίτιος στη θέση των υπαιτίων, που τον σκότωσε η διαφημιστική πινακίδα.
                        Θα αναφερθούμε σε μερικά νούμερα, είναι γνωστά, ο φίλος ο Τάσος Γιαβέρης τα έχει εκθέσει, τα θέτει επί καθημερινής βάσεως συνεχώς, μας βομβαρδίζει με αυτά, αλλά εγώ θα αναφερθώ σε μία πρόσφατη ετήσια έκθεση του επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιντζή. Ο κ. Ρακιντζής προβαίνει σε ορισμένες διαπιστώσεις. Λέει επί παραδείγματι ότι 300 ατυχήματα το χρόνο οφείλονται σε αυτά τα παρόδια εμπόδια, στις διαφημιστικές πινακίδες και ότι 8 θανατηφόρα ατυχήματα το 2007 προήλθαν από τις διαφημιστικές πινακίδες. Εδώ είναι και συνάδελφοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι έχουν καταγράψει μερικά από αυτά τα ατυχήματα.
                        Και εν παρενθέσει σας λέω ότι συντάσσω μία ιστοσελίδα με πόνο ψυχής δύο χρόνια τώρα, είναι www.diadromi.com και αυτή τη «diadromi» προσπαθούν να μου την κλείσουν τα διάφορα συμφέροντα. Θα αναφερθώ με λεπτομέρειες παρακάτω.
                        Ο ίδιος ο Λέοντας Ρακιντζής ζήτησε όσοι τοποθετούν διαφημιστικές πινακίδες να παραπέμπονται στο αυτόφωρο. Δεν πάει άλλο αυτή η γενοκτονία. Μας δολοφονούν κυριολεκτικά στην άσφαλτο. Και η Δημόσια Διοίκηση, η Κυβέρνηση, η Πολιτεία, είναι παντελώς απούσες και απόντες.
                        Σύμφωνα με το πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής από το 1996 -είναι γνωστό το πόρισμα αυτό και λέει πάρα πολλά πράγματα για την οδική ασφάλεια, τίποτα από όλα όσα λέει μέσα εκεί δεν έχουν γίνει πράξη- λέει εκεί, ορίζει, ένα από τα πολλά που λέει, ότι είναι θέμα πολιτισμού για μία χώρα το θέμα της γενοκτονίας της ασφάλτου. Από το πόσους νεκρούς και τραυματίες έχουμε στο οδόστρωμα κρίνεται ο πολιτισμός και η αγωγή των πολιτών μιας χώρας. Δυστυχώς εμείς κατατασσόμαστε στην τελευταία θέση στην Ευρώπη, να μη σας πω ότι έχουμε καταντήσει τριτοκοσμική χώρα.
                        Λοιπόν, το 82% των αυτοκινητικών ατυχημάτων γίνεται μέσα στις πόλεις με ταχύτητα 60 χιλιομέτρων. Γιατί; Γιατί υπάρχει κάθε είδους παρόδιο εμπόδιο που καταλαμβάνει κάθε κοινόχρηστο χώρο. Κι εδώ αυτοί, ενώ ξέρουν ότι νησίδες ασφαλείας, πεζοδρόμια κλπ δεν καταλαμβάνονται διότι οι  διαφημιστικές πινακίδες προκαλούν σύγχυση,τυφλώνουν και σκοτώνουν, τα καταλαμβάνουν…
                        Ο γιος μου σκοτώθηκε έξω από την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου στις 12/2/2000 στο πεζοδρόμιο -είχε τελειώσει και το Πολυτεχνείο-έξω από το πνευματικό ίδρυμα το οποίο τελείωσε. Είχαμε κάνει επένδυση σε αυτόν η κοινωνία και εγώ, και όλος ο κόσμος, στα νέα παιδιά, που σκοτώνονται, κυρίως νέοι σκοτώνονται από 18 έως 44 ετών.
                        Και τι αντιμετωπίζω οχτώ χρόνια; Σας είπα ότι στα δικαστήρια μου είπαν δια βουλευμάτων, απαξιώθηκαν αυτά με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας. Και δηλώνω εδώ, πάλι εν παρενθέσει, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Εγώ τους τα πήγα όλα γραμμένα, με επιμονή και υπομονή, τους τα πήγα όλα γραμμένα.
                        Και εξεδόθησαν επί του προκειμένου οι δύο αποφάσεις, που θα μείνουν στην ιστορία, του Συμβουλίου Επικρατείας, η 909 και η 910/2007, που ερμηνεύουν ένα νόμο, το βασικό νόμο, τον 1604/1986, που έχει επικυρώσει τις διεθνείς συνθήκες του ΟΗΕ, της Βιέννης για την οδική σήμανση και σηματοδότηση των οδών, είναι η δεύτερη αυτή, η οποία στο άρθρο 4 λύνει το πρόβλημα της οδικής ασφάλειας. Είναι τόσο λεπτή η διατύπωσή του που πρέπει εκεί όλοι, να γίνει γνωστό σε όλο τον κόσμο, σε όλη την Ελλάδα, και να μπει το μάθημα της κυκλοφοριακής αγωγής στα σχολεία. Αρχίζουμε από σήμερα.
                        Το 8% λοιπόν από αυτά τα ατυχήματα γίνεται στην εθνική οδό, το 10% στους επαρχιακούς δρόμους. Πρώτη αιτία θανάτου, επαναλαμβάνω, από 18 έως 44 ετών, είναι τα αυτοκινητικά ατυχήματα. Από το 1965 έως το 2006, έως σήμερα, έχουμε 100.000 νεκρούς εξαιτίας των αυτοκινητικών  ατυχημάτων και 1.300.000 τραυματίες. ΄Ενα στα 10 αυτά ατυχήματα οφείλεται σε αυτές τις διαφημιστικές πινακίδες. Κάθε μέρα στην Ελλάδα έχουμε 10 νεκρούς, 30 γίνονται παραπληγικοί και 120 τραυματίζονται.
                        Και εδώ πάλι εν παρενθέσει θα σας πω, σε μία εφημερίδα γράφτηκε για την έξοδο του Πάσχα ότι συγκαλύφθηκε η γενοκτονία της εξόδου. Μίλαγαν για 18 νεκρούς, ενώ η εφημερίδα αυτή η συγκεκριμένη –δεν την αναφέρω- μίλαγε για 72 νεκρούς, μόνο τις ημέρες της εξόδου του Πάσχα. Κι εδώ δηλαδή γίνεται συγκάλυψη.
                        Στη δεκαετία 1990-1999 η Ευρώπη πέτυχε μείωση των αυτοκινητικών ατυχημάτων από 14 έως 45%. Κι εμείς είχαμε αύξηση έως 60%. Και έχουμε το μήνα 300 νεκρούς, 900 παραπληγικούς και περισσότερους από 3.600 τραυματίες. Κάθε χρόνο η Ελλάδα έχει 3.500 νεκρούς, 10.000 παραπληγικούς, 45.000 τραυματίες και 2.500 μικρά παιδιά με μόνιμες αναπηρίες από τροχαία.
                        Κάθε χρόνο η χώρα μας ξοδεύει εξαιτίας των τροχαίων ατυχημάτων για αποζημιώσεις, ασφάλιστρα, νοσήλεια κλπ. πάνω από 10 δις €, ενώ την ίδια στιγμή οι κυβερνήσεις έχουν καταστήσει την Ελλάδα ανίκανη να απορροφήσει τα εκατοντάδες εκατομμύρια € των ευρωπαϊκών κοινοτικών πλαισίων στήριξης στα πλαίσια ενός γιγαντιαίου προγράμματος οδικής ασφάλειας που θα έθετε τέρμα στη γενοκτονία της ασφάλτου.
                        Προϋπολογισμός για την οδική ασφάλεια δεν υπάρχει, η αστυνόμευση του οδικού δικτύου είναι ανύπαρκτη, και ο κάθε ασύδοτος επιχειρηματίας της υπαίθριας διαφήμισης, στα πλαίσια μιας αισχροκερδούς διαπλοκής επαναλαμβάνω, με τη συμμετοχή του πρωθυπουργού και όλων των αρχηγών των κομμάτων, κάθε εργολάβος και επιχειρηματίας ναρκοθετεί το οδικό δίκτυο της χώρας, καταλαμβάνοντας δι’ εκατοντάδων χιλιάδων παροδίων διαφημιστικών, φωτεινών και μη, εμποδίων τους ζωτικούς για τον πολίτη ελεύθερους κοινόχρηστους χώρους, που αποτελούν δημόσια κτήση, ανήκουν στον καθένα μας. Για να αποκομίζουν εργολάβοι, επιχειρηματίες, διαφημιστές κλπ. μαύρο αφορολόγητο χρήμα.
                        Την ίδια στιγμή, 6.000 αστυνομικοί –και εδώ πάλι εν παρενθέσει λέω, ο Δήμος Αθηναίων έχει 700 αστυνομικούς, γυναίκες και άντρες- αντί να αστυνομεύουν το οδικό δίκτυο για να επιβάλουν την ανύπαρκτη κυκλοφοριακή αγωγή και το νόμο, στα πλαίσια μιας προληπτικής προσπάθειας, έχουν αποσπαστεί και φρουρούν εκείνους που παραβαίνουν το νόμο. Για παράδειγμα, τον πρωθυπουργό τον φρουρούν 105 άνδρες.
                        Και ο πρωθυπουργός και όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων και όλα τα κόμματα, ενόψει των εκάστοτε εκλογών, πάνε και διαφημίζονται στις διαφημιστικές πινακίδες, που έχουν προηγηθεί θανατηφόρα ατυχήματα σε αυτές. Παρακάτω θα σας δείξω και φωτογραφίες για να πειστείτε. Έχετε πειστεί δηλαδή, αλλά απλώς είναι αίσχος, είναι φρίκη και πρέπει αυτό το πράγμα να σταματήσει από σήμερα. Εμείς θα επιδώσουμε το ψήφισμα στη Βουλή, να γίνει νόμος.
                        Η πολιτική και εμπορική υπαίθρια διαφήμιση αποφέρει εκατοντάδες εκατομμύρια € κάθε χρόνο μαύρο χρήμα και οι δεκάδες χιλιάδες γιγαντοαφίσες της, φωτεινές και μη,  αυξάνουν τη συχνότητα των αυτοκινητικών  ατυχημάτων, θανατηφόρων και μη, κατά 40%. Και εκεί που είναι πυκνά τοποθετημένες οι πινακίδες, όπως ήταν έξω από την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, εκεί που σκοτώθηκε ο γιος μου, σε ένα πεζοδρόμιο 100 μέτρων ήταν 15 διαφημιστικές πινακίδες στη σειρά. Αυτό δείχνει το πολιτιστικό επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας, την κουλτούρα μας. Έτσι την έχουν καταντήσει την Ελλάδα.
                        Ε, λοιπόν, αυτό θα πάψει να υπάρχει. Η συχνότητα αυτή, επαναλαμβάνω, αυξάνει ακόμα περισσότερο μέσα στις πόλεις, ιδιαίτερα στην Αθήνα, λόγω του υπερβολικού αριθμού κυκλοφορούντων οχημάτων (μοτοσικλετών, ποδηλάτων κλπ). Σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, είναι 4.000.000 οχήματα μόνο στην Αττική και αυξάνουν με συχνότητα 11,5% κάθε χρόνο.
                        Ο συγχρωτισμός αυτός, πεζών που αναγκάζονται να κατεβαίνουν στο οδόστρωμα γιατί τα πεζοδρόμια είναι  κατειλημμένα από κάθε είδους παρόδιο εμπόδιο και από τις γιγαντοαφίσες, αυτή η βίαιη επαφή φτάνει στο 100%. Γι’ αυτό είμαστε πρώτοι στα αυτοκινητικά ατυχήματα στην Ευρώπη.
                        Έτσι λοιπόν,  υπάρχει υπερβολική συχνότητα, που τείνει προς το 100%, βίαιης επαφής και σύγκρουσης οχημάτων μεταξύ τους, οχημάτων με πεζούς, οχημάτων με παράνομες γιγαντοαφίσες και άλλα παρόδια εμπόδια. Γι’ αυτό μέσα στις πόλεις συντελείται, σύμφωνα με το πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής, το 82% των αυτοκινητικών ατυχημάτων.
                        Η διαφήμιση πρέπει να υπηρετεί κοινωνικές αξίες και ιδανικά.
Και υπηρετεί την αισχροκέρδεια, τον παρασιτισμό, την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των πάντων, που αισχροκερδούν δι’ αυτού του τρόπου, καταλαμβάνοντας το ευρύτερο σπίτι μας, που είναι ο ευρύτερος χώρος του οδικού περιβάλλοντος, που ανήκει στο φυσικό περιβάλλον.
                        Η οποιαδήποτε επιχείρηση, είτε είναι διαφημιστική είτε άλλου είδους, είναι γνωστό  ότι δεν έχει υποχρεώσεις απέναντι στους μετόχους μόνο. Επιπλέον δεν αρκεί να συμμορφώνεται με τους νόμους, αλλά πρέπει να διέπεται η λειτουργία της από μια ηθική ανώτερη των νόμων. Σεβόμενη πάντα τις επικρατούσες κοινωνικές αξίες και τα ιδανικά, ανταποκρινόμενη στις κοινωνικές προσδοκίες και στην αποτελεσματική περιφρούρηση της ασφάλειας των κατοίκων της χώρας.
                        Κι όμως παρά το νόμο, κόντρα στο δημόσιο συμφέρον, κόντρα στο συμφέρον όλων μας, των παιδιών μας, των κατοίκων όλων αυτής της χώρας, η πλειοψηφία  των διαφημιστικών και άλλων επιχειρήσεων  επικεντρώνεται στην αποκόμιση όλου και μεγαλύτερου άμεσου κέρδους. Ενώ γνωρίζουν ότι το  ηθικό και το κοινωνικό πρόσωπο των επιχειρήσεων είναι αλληλένδετο, λαμβανομένου σοβαρά υπόψη  του κοινωνικού, του δημοσίου και όχι αποκλειστικά του ιδιωτικού συμφέροντος.
                        Οι επιχειρήσεις αυτές στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρονται καν για την βιώσιμη, την αειφόρο ανάπτυξη, ούτε για την ρύπανση, τη «visual noise» που λένε οι Εγγλέζοι, του οδικού περιβάλλοντος. Η visual noise είναι ο οπτικός θόρυβος, η τύφλωση, η ρύπανση. Βάζει την πινακίδα ο άλλος, και κάθε είδους παρόδιο εμπόδιο, γιατί δεν υπάρχει καμία φροντίδα από τη διοίκηση, την ευρύτερη δημόσια διοίκηση και από τις κυβερνήσεις. Σε τυφλώνει, σου βάζει διαφημιστικές πινακίδες, σε σκοτώνει και σου ζητάει και τα ρέστα. Είναι φοβερό. Και εδώ υπάρχει μία διαπλοκή με τα πολιτικά κόμματα, σε όλη τη δημόσια διοίκηση, ένας παρασιτισμός και μία ιδιωτικοποίηση των πάντων και εμπορευματοποίηση των πάντων.
                        Με κάλεσε ένας επιχειρηματίας να μου πει «πόσα θέλεις;» για να σταματήσω να τα βάζω με τις διαφημιστικές πινακίδες. Και του λέω: «θα σε πετάξω από το παράθυρο κάτω, όπως πέταξες τον τάδε επιχειρηματία -του λέω- τόσα θέλω». Και το επαναλαμβάνω εδώ.
                        Είναι δυο-τρεις διαφημιστικοί όμιλοι, με τους οποίους ατομικά με αυτούς είμαι στα δικαστήρια. Έχω προσεπικαλέσει στα δικαστήρια, κάνουν ασφαλιστικά μέτρα. Έχουν εκδοθεί οι αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας, επανέρχομαι. Και κάνουν ασφαλιστικά μέτρα για να γίνει εκτέλεση των συμβάσεων, να μείνουν πιστοί οι Δήμοι στην εκτέλεση των δολοφονικών συμβάσεων που έχουν κάνει με τους Δήμους και με άλλους ιδιώτες.
                        Στα πλαίσια των Ολυμπιακών Αγώνων η Γιάννα Αγγελοπούλου– Δασκαλάκη είχε αναλάβει την υποχρέωση να ξηλώσει τις διαφημιστικές πινακίδες. Δεν ξηλώθηκαν, ανεστάλη το ξήλωμά τους.
                        Όταν είχε γίνει ένα ατύχημα πάνω στην Κατεχάκη στις 14/10/2002, έφυγε ένα αυτοκίνητο από το δρόμο στην κάθοδο προς τη Μεσογείων και αντί να βρει ελεύθερες τις μπάρες ασφαλείας, προσέκρουσε πάνω σε διαφημιστική κατασκευή που ήταν οξυγονοκολλημένη εμπρός και πάνω στις μπάρες ασφαλείας. Και φεύγει μια ξυλοδοκός από την πρόσκρουση του αυτοκινήτου και αφήνει στον τόπο την 17χρονη Εύα Αιγινίτου.
                        Έτρεξα εκεί πέρα με κανάλια, με πραγματογνώμονες, πήγα στην Βάσω Παπανδρέου και ζήτησα να γίνει νόμος για να ξηλωθούν οι πινακίδες, έγινε ερώτηση στη Βουλή, οι εφημερίδες δημοσιεύσανε. Πήγανε οι δολοφόνοι αυτοί και ξαναοξυγονοκόλλησαν πάνω και μπροστά από τις μπάρες ασφαλείας –είναι καταγραμμένα αυτά- τη σιδερένια κατασκευή, για να ξανασκοτώσει. Και αποκεφάλισε την Εύα Αιγινίτου.
                        Ο γιος μου σκοτώθηκε παρακάτω στην Κατεχάκη. Πηγαίνετε στην Κατεχάκη, είναι γεμάτη, τι να σας πρωτοπώ; Εγώ μπορώ να σας μιλάω εδώ πέρα 24ωρα ολόκληρα γι’ αυτό το θέμα. Αλλά για να μην σας κουράσω, για να καταλήξουμε τελικά σε ένα συμπέρασμα…
                        Κι εγώ τη θεωρώ ιστορική τη σημερινή συνάντηση, και γίνεται στην αίθουσα συντακτών –εγώ δημοσιογράφος είμαι 30 χρόνια- γιατί ο δημοσιογράφος, τα μέσα ενημερώσεως πρέπει να υπηρετούν τον πολιτισμό. Ιδανικά και αξίες πρέπει να υπηρετούν οι δημοσιογράφοι. Και πρέπει ο δημοσιογράφος, στα πλαίσια του δικηγορικού -επειδή συμβαίνει να είμαι και δικηγόρος- και του δικηγορικού και του δημοσιογραφικού λειτουργήματος να «παράγει» έγκυρη και έγκαιρη πληροφόρηση.
                        Κι εδώ παρενθετικά σας λέω, ο Γιώργος Παπαδάκης με κάλεσε στις 23 Απριλίου. Ξέρει ότι συντάσσω και ιστοσελίδα, ξέρει ότι έχει σκοτωθεί το παιδί μου, ξέρει ότι έχουμε ξεπεράσει τις ανθρώπινες δυνάμεις, ότι κάνουμε τιτάνιο αγώνα για να μπει μία τάξη στο οδικό δίκτυο της χώρας, και με έστησε τρεις ώρες στο στούντιο ενός τηλεοπτικού σταθμού, του ΑΝΤ1 συγκεκριμένα.
                        Με κάλεσε πέρσι ο Αυτιάς στον ALPHA –και τον κάλεσα και εδώ να είναι και δεν βλέπω να είναι- με κάλεσε στις 4 Ιουνίου για να αναλύσω τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας στον ALPHA και με έκοψε στον αέρα. Απευθύνθηκα στον εισαγγελέα. Τίποτα.
                        Λοιπόν, ο δημοσιογράφος ο καθένας παίρνει την ευθύνη του, και ο δημοσιογράφος και καθένας από μας. Τι μας λένε οι δημοσιογράφοι; Είναι 4.500 δημοσιογράφοι και έχουν δίκιο τα παιδιά. Με παίρνει μία συνάδελφος-δεν ξέρω αν είναι εδώ σήμερα- από μία εφημερίδα και μου λέει ότι για ρεπορτάζ που έκανε η εφημερίδα της ότι θα ξηλωθούν διαφημιστικές πινακίδες, μία εταιρεία, ένας διαφημιστικός όμιλος, τους κάνει αγωγή και τους ζητάει 1,5 εκατομμύριο €.
                        Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι ασκούν τρομοκρατία, οργανωμένη τρομοκρατία και εκφοβισμό στον καθένα μας. Και έχουν αλώσει το πολιτικό σύστημα, τις τρεις ύψιστες λειτουργίες του πολιτεύματος, και έχει γίνει η πρώτη λειτουργία, η μιντιαρχία. Αυτή δεν πρέπει να περάσει στην Ελλάδα.
                        Εγώ σας λέω εδώ πέρα, δεν σας κάνω φιγούρα. Κατάγομαι από τον Πλαπούτα του ’21 από τη μάνα μου. Που πήρε μέρος στην απελευθέρωση και στη σύσταση της Ελληνικής Πολιτείας. Με όλους εσάς μαζί. Η κυρία Βάσια Τριφίλλη μου λέει ότι κατάγεται από την Μπουμπουλίνα. Βεβαίως, σε μας απευθύνονται αυτοί. Κατάγεται από τη Μπουμπουλίνα; Αύριο λοιπόν στο οδόστρωμα θα κατεβεί ο Κακλαμάνης και η κα Βάσια μαζί με εμένα. Και ο κ. Τατούλης εδώ και ο φίλος μου ο Χάρης Καρχιμάκης και η κα Αποστολάκη, οι πάντες, θα κατέβουμε στο οδόστρωμα και θα επιβάλλουμε το νόμο. Τι είμαστε εμείς; Υπήκοοι;
                        Δεν θέλω χειροκροτήματα παιδιά, δεν θέλω χειροκροτήματα. Αυτά τα κάνω στο όνομα του γιου μου, στο όνομα το δικό σας, στο όνομα των παιδιών σας, στο όνομα του παιδιού του Μανώλη Σταυρουλάκη, στο όνομα της Μαρίας Λιόλιου.
                        Που πήγαμε μαζί με τη Μαρία Λιόλιου, με τον Δημήτρη Ζαφειρόπουλο, μαζί με τον Μανώλη Σταυρουλάκη, πήγαμε στον Δήμαρχο του Γαλατσίου. Γιατί στις 18/10/2007 με ειδοποίησε ένας συνάδελφος, ο Μιχάλης Ασημαντώνης, δικηγόρος, με ειδοποίησε ότι έξω από το άλσος Βεΐκου στο Γαλάτσι ήταν ανθοδέσμη. Του λέω: κάποιος έχει σκοτωθεί. Πήρα το αρμόδιο Τμήμα και του λέω: Πες μου αμέσως ποιος έχει σκοτωθεί εκεί.
                        Και μάθαμε ότι σκοτώθηκε το παιδί της Μαρίας Λιόλιου, είναι εδώ, συνδιοργανώτρια αυτής της σημερινής εκδήλωσης, αυτής της σημερινής κραυγής, αυτού του σημερινού ουρλιαχτού, γιατί περί ουρλιαχτού πρόκειται επιτέλους. Να μας ακούσουν και να πάρουν μέτρα για την οδική ασφάλεια. Έχουν υποχρέωση, είναι εγγυητές της ασφάλειας όλων μας. Και στο σπίτι μας, και στην οδική ασφάλεια και στο φυσικό και στο οδικό περιβάλλον.
                        Και πήγαμε μαζί με τη Λιόλου, τον Σταυρουλάκη, εγώ, στο Δημοτικό Συμβούλιο, βρήκαμε τον Δήμαρχο. Μιλένα μη φεύγεις.
Μ. ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ: (Εκτός μικροφώνου) Δεν φεύγω …
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Εντάξει. Θα καθίσετε εδώ και θα τα ακούσετε όλα. Και θα πάρετε αποφάσεις.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Και στο όνομα όσων γλιτώσανε και όσων πρόκειται να γλιτώσουν.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Και όσων πρόκειται να γλιτώσουν, πολύ σωστά.
                        Πήγαμε και βρήκαμε τον Δήμαρχο, τον κ. Τσίρο. Τον έχω καλέσει να είναι εδώ. (Κάλεσα όλους τους Δημάρχους με fax, έστειλα 120 fax). Πάμε και βρίσκουμε τον Τσίρο και του λέω…
Μιχάλη μου(Καρχιμάκη) σας παρακαλώ ακούστε με. Κι εσύ συμπατριώτη μου Πέτρο (Τατούλη) Ακούστε με. Εδώ πρέπει να πάρουμε αποφάσεις και να βάλουμε τη σφραγίδα μας. Μαζί όλοι.
                        Και πήγαμε και βρήκαμε τον Τσίρο και του λέμε: Εξαιτίας σου σκοτώθηκε το παιδί. Και πράγματι, ο Παναγιώτης Καραλής σκοτώθηκε στις 18/10/2007. Ξέρω ημερομηνίες απέξω, τις έχω συγκρατήσει στο μυαλό μου, είναι με αίμα χαραγμένες στο μυαλό μου, δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ, και θα τις απαγγέλλω συνεχώς μέχρι που να ληφθούν μέτρα.
                        Και πάμε και βρίσκουμε τον Δήμαρχο, τον Τσίρο, ο οποίος έδωσε εντολή: «Προς την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου. να ξηλωθούν όλες οι διαφημιστικές πινακίδες, και αυτή που σκότωσε τον Π.Καραλή» Το έγραψε, το απηύθυνε στις Τεχνικές Υπηρεσίες. Ξηλώθηκε αυτή η πινακίδα καταρχήν.
                        Πήγαμε στις 20 του μηνός Δεκεμβρίου 2007  στο Δημοτικό Συμβούλιο. Μας προκάλεσε μία εκεί πέρα Δημοτική Σύμβουλος ότι είμαστε υπερβολικοί. Βούτηξα το μικρόφωνο, με την έγκριση βεβαίως του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου και με την έγκριση του δημάρχου και μίλαγα τρία τέταρτα, τους έλεγα αυτά που λέω εδώ πέρα, τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, ότι δεν εκτελούνται οι δικαστικές αποφάσεις, ότι δεν λειτουργεί η δημόσια διοίκηση, δεν λειτουργεί ο Δήμος, υπογράφουν αισχροκερδείς συμβάσεις δολοφονικές με τις εταιρείες αυτές, και πήραν ομόφωνη απόφαση να ξηλωθούν οι πινακίδες.
                        Η εταιρεία αυτή, η «Master Media System» συγκεκριμένα, έκανε προσφυγή στο Διοικητικό Εφετείο, ενώ είχαν προηγηθεί οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, οι οποίες σας λέω θα μείνουν στην ιστορία, και η εγκύκλιος Νάκου, η υπ’ αρ. 34 της 23/5/2007.
                        Ξέρετε πώς ελήφθη αυτή η εγκύκλιος του Νάκου; Πήγα μία μέρα στον Νάκο, στις 16 Μαΐου του 2007, και λέω: Είμαι ο τάδε και θέλω να δώσω στον κύριο υπουργό τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, την 909 και την 910, να τις πάρει να τις εκτελέσει. Και μου λένε: Είναι απασχολημένος, δεν μπορεί να σας δεχτεί. - Πέστε στον Νάκο, λέω, ότι θα φύγω πτώμα από δω, αλλά μαζί με το δικό του.
                        Φωνάζω και τον Μανώλη τον Σταυρουλάκη, που έχει σκοτωθεί το παιδί του, και ανεβαίνουμε επάνω και περιμέναμε δύο ώρες, στον τέταρτο όροφο της πλατείας Κλαυθμώνος τον κ. Νάκο. Ανεβαίνω επάνω, έχω τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας στο χέρι, του λέω: Κύριε Νάκο, σας παρακαλώ πάρα πολύ, εδώ πρόκειται περί γενοκτονίας. Μου πετάει τις αποφάσεις από το χέρι.
                        Έχω στην ιστοσελίδα μου, 30/9/2006 έχουν σκοτωθεί σε στέγαστρο της λεωφόρου Συγγρού, απέναντι από τον Άγιο Σώστη, στη στάση Εφέσου -θα σας τα δείξω μετά- έχουν σκοτωθεί δυο γυναίκες και ένας άντρας από πρόσκρουση αυτοκινήτου πάνω σε στέγαστρο, παράνομο στέγαστρο που καταλαμβάνει νησίδα ασφαλείας. Αυτός είναι ο πολιτισμός! Εγκλωβιστήκανε και σκοτωθήκανε δύο γυναίκες και ένας άντρας. Διαφημιζόταν συγκεκριμένος συνδυασμός εκεί πέρα, ήταν ενόψει των δημοτικών εκλογών.
                        Και πήγαν την επομένη και αποκαταστήσανε το στέγαστρο, για να ξανασκοτωθούν κι άλλοι, και τη διαφήμιση που διαφήμιζε. Πρόκειται για μαγαζάκια που βγάζουν χιλιάδες € αφορολόγητο χρήμα. Τα μαγαζιά αυτά, κάθε συγκεκριμένο μαγαζί εισπράττει χιλιάδες €. Κάθε στέγαστρο.
                        Και μια και ο (δημοσιογράφος) Δημήτρης (Σπυράκης) έχει κάνει και εκπομπή με τον διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΑΣΑ, ο Γλύκας ήταν τότε, στις 5 Οκτωβρίου του 2006 ο Γλύκας, ο διευθύνων σύμβουλος του ΟΑΣΑ, σε εκπομπή στο SPOR FM είπε ότι υπάρχουν 3.000 στέγαστρα ανά την Αττική, από τα οποία τα 1.000 ανήκουν στον ΟΑΣΑ και τα άλλα τα εκμεταλλεύονται οι Δήμοι μαζί με αυτές τις διαφημιστικές εταιρείες. Κανένα στέγαστρο δεν τηρεί τις προδιαγραφές ασφαλείας των χρηστών των στεγάστρων αυτών. Κανένα στέγαστρο.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Να σας διακόψω λίγο; Να δείξουμε τις φωτογραφίες, για να έχουν μία εικόνα οι ακροατές μας καλύτερα;
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Να δείξουμε τις φωτογραφίες, ναι. Γιατί εγώ ξέφυγα από το κείμενο, δεν δεσμεύομαι  από το κείμενο, είμαι ποταμός, γιατί αυτό το θέμα είναι… Δεν μπορώ να δεσμευτώ από το κείμενο.
                        Θα σας διαβάσω μόνο στο τέλος το ψήφισμα. Και να το ψηφίσουμε όλοι εδώ, με χέρια και με πόδια. Και ο Παπανδρέου, και ο Καραμανλής, και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος έχει βάλει τη σφραγίδα του.
                        Και λέει ότι: Είναι θέμα τιμής για την ελληνική πολιτεία να ξηλώσει τις πινακίδες και να πάρει μέτρα για την οδική ασφάλεια. Όποιος δεν το κάνει αυτό, τι είναι; και πάει κόντρα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δώστε την απάντηση εσείς, ο καθένας από μας. Τι είναι; Είναι θέμα τιμής.
(Προβάλλονται διαφάνειες)
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: (Εκτός μικροφώνου) … εδώ θα πάρουμε θέση, όλο το πολιτικό σύστημα. Είναι εθνικό πρόβλημα και όλοι οφείλουμε να τοποθετηθούμε, όπου κι αν ανήκει ο καθένας.
                        Κοιτάξτε αγαπητοί μου, εδώ σκοτώθηκε ο γιος μου. Είναι έξω από την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου. Βλέπετε την άλλη στο βάθος που είναι φωτεινή, διαφημίζει κατά πάσα πιθανότητα ουίσκι, ίσως. Βλέπετε; Πακτωμένη μεταλλική ακλόνητη. Δίπλα της είναι το στηθαίο της ΔΕΗ από την οποία έκλεβε ρεύμα, παρανόμως, χωρίς άδεια της αρμόδιας αρχής που εδώ ήταν ο Δήμος Παπάγου. Παρανόμως. Μπάχαλο. Η εταιρεία; Η «ΑΛΜΑ ΑΤΕΡΜΩΝ», του ομίλου εταιρειών συμφερόντων Βρυώνη. Οι άλλες εταιρείες είναι του ομίλου εταιρειών…
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: (Εκτός μικροφώνου)
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Αγαπητέ μου συμπατριώτη, η εταιρία αυτή ετέθη υπό επιτήρηση στο Χρηματιστήριο. Δεν επαίρομαι, λυπάμαι. Διότι έκανα μια μήνυση 134 σελίδων, είχα πάει στην Επιτροπή Ανταγωνισμού του Υπουργείου Ανάπτυξης και ετέθη υπό επιτήρηση στο Χρηματιστήριο. Και τώρα έχει μεταβιβάσει την εταιρεία του σε μία άλλη, στην «ΑΦΙΣΑΖ»… Είναι τρεις όμιλοι διαφημιστικών εταιρειών, συμφερόντων τριών γνωστών μεγαλοδιαφημιστών.
                        Με τον Κοπελούζο συναντήθηκα πέρσι, τον υιό Κοπελούζο, και μάλιστα είχε μία πινακίδα εδώ απέξω στη Λ.Κατεχάκη, μικρή, σε στυλ ρακέτας, την οποία μου λέει την αφαίρεσε. Συμφωνούσε με αυτά που σας είπα εδώ πέρα όλα και λέει ότι την πούλησε αυτή την εταιρεία του σε κάποιον από αυτούς. Βρίσκομαι λοιπόν στα δικαστήρια με αυτούς οχτώ χρόνια τώρα, και στο αστικό μέρος και στο ποινικό.
                        Οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας απαξίωσαν την έκδοση των βουλευμάτων αυτών, των ψευδών βουλευμάτων. Βρήκα και τους δικαστές στο δρόμο και τους περιποιήθηκα και τους έχω καταγγείλει. Τους δικαστές αυτούς που φτάσαν στο σημείο να πουν, κακοποιώντας την έννοια της αιτιώδους συναφείας, ότι αν δεν υπήρχε η διαφημιστική πινακίδα, αυτό το παλούκι εδώ πέρα, θα υπήρχε κάτι άλλο και θα σκοτωνόταν ο γιος μου. Θα υπήρχε ένα δέντρο, ένα όχημα.
                        Εδώ οι αποφάσεις λένε -απέξω από την Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου τώρα είναι ένας τσιμεντένιος τοίχος, έχει διαμορφωθεί διαφορετικά, εδώ ήταν- όπως σώθηκε η κοπέλα που δεν ήρθε σε επαφή με τη διαφημιστική πινακίδα, η συνοδηγός του, θα σωζόταν και ο γιος μου. Αυτό είναι περιεχόμενο των αποφάσεων, και δη του Συμβουλίου της Επικρατείας.
                        Και το Συμβούλιο της Επικρατείας επιμένει, ερμηνεύοντας το νόμο που σας είπα, τον 1604/1986 για τη διεθνή συνθήκη του ΟΗΕ της Βιέννης, η οποία έχει επικυρωθεί βάσει του άρθρου 28 του Συντάγματος και υπερισχύουν οι διατάξεις της κάθε άλλης αντίθετης διάταξης απλού νόμου. Εδώ είναι οι Βουλευτές μας, τα ξέρουν.
                        Αυτά λοιπόν, οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν τηρούνται, δεν εφαρμόζονται, δεν τηρούνται οι νόμοι. Γιατί τους παραβιάζουν πρώτ’ απ’ όλα ο πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι αρχηγοί των κομμάτων, τα κόμματα, οι δήμαρχοι, σύμπασα η δημόσια διοίκηση. Ε, λοιπόν, δεν θα τα παραβιάζουν, γιατί θα τους κόψουμε τα πόδια. Αντί να μας κόβουν τα πόδια αυτοί, θα τους κόψουμε τα πόδια. Συμφωνείτε σε αυτό ή δεν συμφωνείτε;
ΟΜΙΛΗΤΡΙΑ: Συγγνώμη, κύριε Τσιώκο, να σταματήσουμε όμως τώρα, για να μιλήσουν και οι υπόλοιποι.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Θα μιλήσουν αμέσως, μισό λεπτό, τελειώνω.
ΟΜΙΛΗΤΡΙΑ: Θα φύγουν σε λίγο.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Δεν θα φύγουν, αμέσως. Είπε κανένας ότι θα φύγουν; Θα τους κρατήσουμε εδώ δια της βίας. Λοιπόν, τελειώνουμε.
                        Εδώ σκοτώθηκε το παιδί της Λιόλιου. Παράνομη. Εδώ, είναι κάτω στον Κηφισό, 6 Απριλίου του 2007. Φεύγει ένα αυτοκίνητο από το δρόμο, εδώ επάνω είναι η εθνική οδός, δύο τόξα που είναι τοποθετημένα, το ένα σε στέλνει προς τη Λαμία και το άλλο προς τη Ροσινιόλ. Εδώ έφυγε αυτοκίνητο από το δρόμο, αντί να τον στείλει προς τη Λαμία τον έστειλε εδώ από κάτω προς τη Ροσινιόλ, πέφτει επάνω σε αυτή την πινακίδα και σκοτώθηκε ο 21 ετών Τζίστο Τσέκι. Και πήγε πάνω σε αυτή την πινακίδα ενόψει των εκλογών, διαφημιστήκανε, γιατί είναι δάσος εδώ πέρα, διαφημίστηκε ο Καραμανλής…
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Κύριε Τσιώκο, να το σπάσουμε λίγο και το συνεχίζετε μετά. Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Τελειώνω. Ορίστε, εδώ. 23 Απριλίου του 2007, σκοτώνεται άνθρωπος επάνω στη λεωφόρο Συγγρού 194. Και πάνε και ξαναστήσαν την πινακίδα.
                        Παρακάτω, εδώ έξω από την Κατεχάκη. 7 εικονοστάσια έχουν βάλει στην Κατεχάκη. Εδώ κοιτάξτε, στο Βύρωνα. Ορίστε, εδώ κλέβουνε και ρεύμα, εκεί που διαφημιζόταν ο Καραμανλής. Εδώ στη γέφυρα Βαρυμπόμπης. Εδώ 11/11/2007, λεωφόρος Βουλιαγμένης 421, σκοτώθηκαν δύο παιδιά.
Β. ΤΡΙΦΥΛΛΗ: Χίλια συγγνώμη. Έχουμε Δημοτικό Συμβούλιο ο κ. Βαφειάδης και εγώ, σας παρακαλώ, θα πρέπει να φύγουμε.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Συμφωνώ απολύτως μαζί σας. Έχετε πειστεί, ωραία. Γι’ αυτή τη φρίκη έχετε πειστεί.
Β. ΤΡΙΦΥΛΛΗ: Με συγχωρείτε, μπορώ να πω κάτι γιατί πρέπει να πάω στο Δημοτικό Συμβούλιο;
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Κυρία Βάσια μου, κάντε μία πίστωση χρόνου.
Β. ΤΡΙΦΥΛΛΗ: Δεν μπορούμε να κάνουμε κύριε Τσιώκο μου, συγγνώμη.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Το θέμα είναι, Βάσια μου, να πάρουμε αποφάσεις.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Η κα Τριφύλλη, ως Πρόεδρος του Οργανισμού Οδικής Ασφάλειας του Δήμου Αθηναίων, έχει το λόγο.
Β. ΤΡΙΦΥΛΛΗ (ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΟΔΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ): Κυρίες και κύριοι, εκ μέρους του Δημάρχου Αθηναίων κ. Νικήτα Κακλαμάνη αλλά και του Οργανισμού Οδικής Ασφάλειας του Δήμου Αθηναίων, του οποίου έχω την τιμή να προεδρεύω, συγχαίρω τους διοργανωτές εδώ για την ημερίδα αυτή, τονίζοντας τη μεγάλη ανάγκη για τη λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων, αλλά και κυρίως της εφαρμογής των νομοθετικών ρυθμίσεων που αποσκοπούν στο μεγάλο στοίχημα: μηδέν θάνατοι στους δρόμους, δεν έχουμε άλλα περιθώρια.
                        Ως «ΟΡΟΔΑ» αλλά και ως Δήμος Αθηναίων καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια, σας ορκίζομαι, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων μας και των δυνατοτήτων μας, για μια ασφαλέστερη κυκλοφοριακή πόλη. Κανείς δεν θέλει να χάνονται ανθρώπινες ζωές και να υπάρχουν τραυματισμοί στους δρόμους της Αθήνας, της χώρας, της Ευρώπης, του κόσμου από τροχαία ατυχήματα, που ενδεχόμενα θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν όλοι κάναμε το καθήκον μας και κυρίως εφαρμόζοντας τους νόμους.
                        Και βέβαια είναι κατάρα Θεού ο γονιός να θάβει το παιδί του, αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο. Και μπράβο όλων εσάς που είστε εδώ και έχετε πιο ψυχραιμία και από τον κ. Πλαπούτα…
                        Ο αγώνας λοιπόν για την ανθρώπινη ζωή είναι θέμα πολιτισμού. Κ και αυτή τη γη, ακόμα κι αν δεν είναι πολιτισμένη, πρέπει να την κάνουμε εμείς με το ζόρι. Ή τουλάχιστον αυτή η Ελλάδα, που από εδώ ξεκίνησε ο πολιτισμός. Αν είναι δυνατόν να συνεχίζει να μην είναι πρώτη σε όλα!
                        Ας αγωνιστούμε λοιπόν. Με μεγάλη χαρά θα περιμένουμε τα αποτελέσματα της ημερίδας προκειμένου να ενημερώσουμε τον κ. Δήμαρχο των Αθηναίων το συντομότερο δυνατόν. Σας ευχαριστώ.
                        Σας ζητώ συγγνώμη για τη σφήνα που κάνω, παρακαλώ τον κ. Νίκο Βαφειάδη, που είναι ο Αντιδήμαρχος και ο αρμόδιος για την ιστορία αυτή, να σας πει δύο κουβεντούλες γιατί πρέπει να φύγουμε, έχουμε Δημοτικό Συμβούλιο.
                        Χίλια ευχαριστώ και καλό κουράγιο, σε όλους σας.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Βάσια μου, συγγνώμη. Σου έχω στείλει σε fax το ψήφισμα. Έξω σε παρακαλώ πολύ βάλε την υπογραφή σου.
Β. ΤΡΙΦΥΛΛΗ: Βεβαίως. Ως Τριφύλλη; Δεν θα βάλω μία, θα βάλω τέσσερις-πέντε.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Ως Τριφύλλη και ως εκπρόσωπος της Οδικής Ασφάλειας, γιατί όχι;
Β. ΤΡΙΦΥΛΛΗ: Αλλά κυρίως ως Τριφύλλη.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Ο κ. Βαφειάδης έχει το λόγο.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ (ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ): Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας. Καλημέρα σας μάλλον, είναι 1:00 η ώρα. Εγώ ως Αντιδήμαρχος Αθηναίων και υπεύθυνος για τα οικονομικά του Δήμου και για τη Διεύθυνση Διαφημίσεων ήθελα να σας ενημερώσω για τις ευθύνες που φέρει ο Δήμος για τις διαφημιστικές πινακίδες. Θεωρώ βέβαια ότι κανείς από εμάς δεν θέλει να χάνονται ανθρώπινες ζωές, και πόσο μάλιστα ο Δήμαρχος Αθηναίων, ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης.
                        Καταρχάς εμείς ως Δήμος, δεν θέλω να αποποιηθώ των ευθυνών μας, απλούστατα για τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας εμείς καταρχάς ως Δήμος Αθηναίων δεν έχουμε καμία ευθύνη. Όπως ξέρετε επί παραδείγματι, οι δρόμοι Βασιλίσσης Σοφίας, Καλλιρρόης, Φραντζή, Συγγρού, Κατεχάκη, Αχαρνών, Αγίου Μελετίου, τέλος πάντων οι μεγάλοι δρόμοι, Κηφισίας κλπ., δεν ανήκουν σε μας, ανήκουν στο…
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Να σας πω κάτι; Έχετε κύριε Βαφειάδη.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Θα σας απαντήσω κύριε, με συγχωρείτε.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Ένα λεπτό, να μη διακόψουμε.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Συγγνώμη. Παρακαλώ.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Εμείς λοιπόν δεν έχουμε καμία ευθύνη. Σύμφωνα με τη νομοθεσία, ευθύνη για το να βγουν οι πινακίδες PISA …
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: PISA και όλες.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Έτσι ακριβώς. Έχει η Διεύθυνση Σχεδιασμού του ΥΠΕΧΩΔΕ. Εμείς έχουμε ευθύνη στις γειτονιές όπως ξέρετε, οι δρόμοι των γειτονιών ανήκουν στο Δήμο Αθηναίων και όχι οι μεγάλοι δρόμοι. Θα ήθελα να σας πω και το εξής.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: (Εκτός μικροφώνου) Νίκο, υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Δεν είναι το θέμα της ευθύνης και …
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Γι’ αυτό είπα στην αρχή ότι δεν είναι ευθύνη δικιά μας.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: (Εκτός μικροφώνου) … ποια θα έπρεπε να ήταν η πολιτική του Δήμου.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Η πολιτική του Δήμου λοιπόν είναι η εξής: Δεν έχουμε χορηγήσει άδεια κατασκευής σε καμία εταιρεία ως Δήμος Αθηναίων. Έχουμε κάνει καταγραφή όλων των πινακίδων, βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή, και ξέρετε οι διαδικασίες για αποξήλωση και για να δοθεί σε μία εταιρεία είναι χρονοβόρες.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Καθόλου.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Χρονοβόρα. Ένα χρόνο-και.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Καθόλου. Για σας είναι χρονοβόρα.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Κάνετε μεγάλο λάθος. Είναι οι διαδικασίες οι νόμιμες. Εγώ επί παραδείγματι 45.000 € δεν μπορώ να δώσω για να γίνει η αποξήλωση. Δεν μπορώ να βγάλω από το ταμείο μου λεφτά για να δώσω σε εταιρεία συγκεκριμένη. Αν μου επιτρέπετε, σας λέω τι ακριβώς συμβαίνει.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Σας παρακαλώ πάρα πολύ. Να δώσουμε τον κ. Βαφειάδη το χρόνο τουλάχιστον να μιλήσει, να πει τη θέση του, μετά μπορούμε να κάνουμε συζήτηση.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Έχουμε αυξήσει τα πρόστιμα. Αυτά που μπορούμε να κάνουμε κύριε, αυτά που μπορούμε να κάνουμε.
ΟΜΙΛΗΤΡΙΑ: Το μαύρο χρήμα κάτω από το τραπέζι;
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Το μαύρο χρήμα, κάτω από το τραπέζι σε μένα και στον Δήμαρχο μακριά.
(Ταυτόχρονες ομιλίες)
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Όχι, δεν είναι καθόλου έτσι. Σε μένα αυτά μακριά. Για να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κύριε Βαφειάδη, συγγνώμη, επιτρέψτε μου. Μην απαντάτε επί προσωπικού, να μην κάνουμε διάλογο, κάντε την τοποθέτησή σας.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Έχουμε αυξήσει τα πρόστιμα από 6.000 € σε 12.000 €. Είμαστε λοιπόν η μόνη δημοτική αρχή που το έχουμε κάνει. Επιβάλλουμε τα πρόστιμα για πρώτη φορά στους διαφημιζόμενους και όχι στους διαφημιστές.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Το προβλέπει ο νόμος αυτό Νίκο.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Ωραία. Επιβάλλουμε λοιπόν και κάνουμε εμείς αυτό που επιβάλλει ο νόμος. Εμείς λοιπόν δεν νομοθετούμε, εμείς εφαρμόζουμε τους νόμους και εκτελούμε, άμεσα. Αυτό μπορούμε να κάνουμε άμεσα, αυτό μας επιβάλλει ο νόμος.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Την εγκύκλιο του Νάκου έχετε κύριε Βαφειάδη, την έχετε στα χέρια σας.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Με συγχωρείτε πάρα πολύ, αυτό εφαρμόζουμε εμείς, δεν κάνουμε τίποτα παραπάνω.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Έπρεπε να τις ξηλώσετε.
ΟΜΙΛΗΤΡΙΑ: Μα δεν έχουμε δει καμία να έχει κατεβεί.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Αφήστε να τελειώσει, για να μιλήσουν και οι Βουλευτές μας.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Για να ολοκληρώσω, για να τελειώσω, γιατί έχετε δίκιο, λογικό είναι, όπως είπε και η Βάσια, λογικό είναι, έχετε δίκιο, εντάξει.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Δεν κατεβαίνει καμία όμως, τι δίκιο έχουμε;
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Αυτό μπορούμε να κάνουμε. Εν πάση περιπτώσει, για να ολοκληρώσω. Εμείς λοιπόν, για να σας εξηγήσω, δίνουμε διαφήμιση νομίμως μόνο στις στάσεις των λεωφορείων και πουθενά αλλού.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Κι αυτές δεν είναι νόμιμες.
Ν. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: Δεν ξέρω, εμείς αυτό κάνουμε, δεν κάνουμε τίποτε άλλο.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κύριε Βαφειάδη, σας ευχαριστούμε πολύ.
                        Θα ήθελα να δώσω το λόγο στον κ. Μαρκουίζο, αν οι κύριοι Βουλευτές έχουν λίγο χρόνο ακόμα να περιμένουν, να κάνουμε τις βασικές εισηγήσεις. Και αμέσως μετά να περάσουμε σε σας.
Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ (ΟΔΗΓΟΣ ΑΓΩΝΩΝ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ): Δεν θα σας απασχολήσω πολύ, αλλά δυστυχώς αυτό που βλέπω είναι ότι έχει χαθεί η μπάλα έτσι, ποιος φταίει, ποιος δεν φταίει. Φταίμε όλοι. Δηλαδή ο άνθρωπος, που είναι το ζητούμενο να βελτιώσει τις συμπεριφορές του και τη συνείδησή του, είναι μακριά από τη σκέψη του καθενός μας. Ο άνθρωπος που έχει ματώσει και που πρέπει οι άλλοι που είναι πλάι του να πονέσουν μαζί του. Μιλάμε για μια κτηνωδία γενικότερα πολιτών Ελλήνων. Είτε είναι στο Κοινοβούλιο, ή ακόμα απλοί πολίτες.
                        Θα σας πω δύο ιστοριούλες, γρήγορα. Η μία είναι στο Δήμο Αμαρουσίου, που είναι ο Μανώλης Σταυρουλάκης και ο Θανάσης ο Τσιώκος. Ο οποίος χάνει βεβαίως τον έλεγχο πολλές φορές, αλλά εγώ προκαλώ όποιον θέλει εδώ να έχει χάσει το παιδί του και να ελέγχεται. Εύκολα θα τον σφαλιάριζα, αλήθεια σας λέω. Επειδή έχω ζήσει από πλάι ανθρώπους που έχουν χάσει τη ζωή τους, ανθρώπους που έχουν χάσει τα παιδιά τους και τη ζωή τους, γιατί έχασαν τη ζωή τους όταν χάθηκαν τα παιδιά τους. Δηλαδή το πιο πολύτιμο που χάνεται κάθε μέρα και πιο ανεκτίμητο το θεωρούμε ότι μπορεί να συμβεί μόνο στον άλλον, και άμα συμβεί στον άλλον εμείς ούτε καν σκεφτόμαστε ότι πρέπει να προστατέψουμε και τη δική μας οικογένεια.
                        Έλεγα λοιπόν ότι μιλούσαν, ίσως και λίγο εριστικά, και άκουγα από κάτω να λένε: «Τέλειωνε γιατί μας κούρασες». Κι εγώ άκουσα το «τέλειωνε», αλλά εκεί ήταν και το «γιατί μας κούρασες» κιόλας. Και όταν ήρθε η σειρά μου να πω δυο κουβέντες, ρώτησα αν οι κύριοι που ήταν κάτω έχουν νεκροφιλήσει κάποιο νεκρό παιδί. Και επίσης ρώτησα αν κάποιος έχει υποστεί μια τέτοια τραγική κατάσταση να έχει χάσει το παιδί του, εάν πρέπει να τα παρατήσει και να αυτοκτονήσει ή να το πολεμήσει. Και μου είπαν: να το πολεμήσει. Και λέω: Βγάλτε το σκασμό λοιπόν. Βγάλτε το σκασμό λοιπόν όταν αυτός βγάζει την απόγνωσή του.
                        Αυτό λέγεται απανθρωπιά. Γι’ αυτό σας λέω ότι: τι θα πει οι άνθρωποι του Κοινοβουλίου; ποιοι είναι οι άνθρωποι του Κοινοβουλίου; Αυτοί που επιλέξαμε εμείς. Πού τους βρήκαμε; Μέσα από μας. Τι διεκδικούν; Τις προτεραιότητές μας. Ποιες είναι η ανησυχίες μας; Έχει μιλήσει ποτέ κανένας, υπάρχει μέσα στην τριάδα των προτεραιοτήτων του Έλληνα πολίτη αυτό που λέγεται γενοκτονία; Είναι γενοκτονία.
                        Δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει τι είναι η γενοκτονία. Γενοκτονία δεν είναι μόνο επειδή υπήρχαν 100.000 νεκροί και 300.000 ανάπηροι, αλλά γιατί αυτοί οι νεκροί και οι ανάπηροι δεν θα κάνουν παιδιά, δεν θα κάνουν εγγόνια, δεν θα κάνουν δισέγγονα και όταν θα φτάσουμε το 2050 θα μας λείπουν 3 εκατομμύρια ελληνόπουλα επειδή δεν θα έχουν γεννηθεί, θα είναι ανύπαρκτα, γιατί οι γονείς τους χάσανε ή κατέστρεψαν τις ζωές τους χωρίς λόγο, σαν ηλίθιοι στους δρόμους, γιατί ποτέ τους δεν ανησύχησαν.
                        Το δεύτερο είναι δικό μου βίωμα. Πριν από δύο χρόνια σκοτώθηκε 28χρονος, γιος φίλου μου, και φίλος (ο Γιώργος που έχασε τη ζωή του) των παιδιών μου. Εκεί έζησα αυτό που λένε αποχαιρετισμός του παιδιού κρατώντας τους δύο γονείς αγκαζέ, οι οποίοι ήθελαν να πηδήξουν, ένιωθα ότι τραβιόντουσαν μέσα στον τάφο.
                        Και ένιωθα την απόγνωσή τους, γιατί φανταζόμουν μέσα στο φέρετρο το λευκό ότι μπορεί να ήταν ο Άρης, ο Κωνσταντίνος ή ο Δημήτρης. Αυτοί είναι οι γιοι μου, που είναι 34, 33 και 32 ετών. Και όταν μπόρεσα να βρω την ψυχραιμία μου και να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήταν τα παιδιά μου μέσα, γιατί ξαφνικά παρασύρθηκα μέσα σε μια απόγνωση, ένιωσα μια ανακούφιση. Και την ίδια στιγμή και μία ενοχή. Γιατί τόλμησα να νιώσω ανακούφιση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που βίωναν την απόλυτη απόγνωση.
                        Και έγινα λίγο καλύτερος άνθρωπος. Και έβαλα μοναδικές προτεραιότητες: Να βλέπω τα παιδιά μου το πρωί, να βλέπω τα παιδιά μου το βράδι και να μην με αξιώσει ο Θεός να δω αυτό που κάποιοι από σας είδαν. Και αυτό που δεν πρέπει να δει ποτέ κάποιος άνθρωπος, να χάνονται πρώτα τα παιδιά του και μετά αυτός.
                        Πέρασαν δύο χρόνια και ο μπαμπάς του Γιώργου πέθανε από καρκίνο, πριν από μια βδομάδα. Επιταχύνθηκε κιόλας, ούτως ή άλλως νομίζω ότι λυτρώθηκε. Όταν λοιπόν σε πλαϊνό τάφο, στο Πικέρμι, πριν από μια βδομάδα, έπεφταν τα χώματα σκεπάζοντας το φέρετρό του, φώναξε η μαμά: «Κάνε μια αγκαλιά στο παιδί μας Νίκο». Εγώ ένιωσα ότι μου κόπηκαν τα πόδια. «Κάνε μια αγκαλιά στο παιδί μας Νίκο».
                        Και λέτε ποιος φταίει και ποιος δε φταίει; Μήπως θα ’πρεπε τελικά να συνειδητοποιήσουμε ορισμένα πράγματα; Να συνειδητοποιήσουμε ότι παίζουμε κορώνα-γράμματα, σαν τους ανόητους, όλα αυτά τα νούμερα, τον καταιγισμό των αριθμών, δεν θα τους επαναλάβω. Όλο αυτό το πράγμα που μας οδηγεί να είμαστε πρώτοι σε τραγικές συμπεριφορές, όπου υπάρχει και κοινοτική οδηγία που λέει: μην πηγαίνετε στην Ελλάδα με αυτοκίνητο διότι είναι χώρος εμπόλεμος. Αυτό ας πούμε αν θέλετε και σε επίπεδο οικονομικό. Τι να πω για οικονομικά, δεν τολμάω να πω για οικονομικά, δηλαδή ο ανθρώπινος πόνος και η δυστυχία και η απόγνωση είναι αυτό που πρέπει ο καθένας μας να αποφύγει με οποιονδήποτε τρόπο.
                        Να σας πω ποια είναι η λύση; Η λύση είναι ο καθένας μας να κάνει τον εαυτό του καλύτερο. Ο καθένας αν φροντίσει να συνειδητοποιήσει, να κάνει μια αυτοκριτική και να δει… Εγώ λέω σε οποιονδήποτε από σας, καθίστε σε έναν καθρέφτη το βράδυ, χωρίς να σας παρακολουθεί κανένας, σκεφτείτε τι έχετε κάνει, σκεφτείτε τι δεν έχετε κάνει, και φασκελώστε τον εαυτό σας. Εγώ τον έχω φασκελώσει πολλές φορές. Γι’ αυτό θεωρώ ότι δεν έχουμε δικαιώματα, παρά μόνο αφού κάνουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας, να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε το χώρο στον οποίο ζούμε και εμείς πάλι.
                        Σαφώς οι άνθρωποι του Κοινοβουλίου θα έπρεπε, όντας επιλεγμένοι από τους πολίτες, να προσπαθήσουν να διεκδικήσουν και να βρουν λύση στο πρόβλημά τους. Αλλά δώστε κι εσείς το μήνυμα σαν πολίτες ότι έχετε άλλες προτεραιότητες. Ότι δεν είναι μόνο η ανεργία και το χρήμα και οι συντάξεις.
                        Για το θέμα των χρημάτων θα σας έλεγα μόνο ότι αυτοί οι άνθρωποι που δεν θα γεννηθούν το 2040, τα 3 εκατομμύρια ελληνόπουλα –αυτό προς τους ανθρώπους του Κοινοβουλίου- είναι οι άνθρωποι που δεν θα εργάζονται, είναι οι άνθρωποι που δεν θα εισφέρουν στα ταμεία των ασφαλιστικών. Και λέω, πού θα βρεθούν τα λεφτά εκείνη την εποχή για να πληρώνονται οι συντάξεις των παππούδων; Γι’ αυτό μιλάμε για μια γενοκτονία.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Σκασίλα τους.
Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ: Σκασίλα, βεβαίως. Αλλά οι άνθρωποι που χάνονται, οι άνθρωποι που δεν γεννιώνται, οι γονείς που χάνουν τα παιδιά τους και δεν έχουν εγγόνια. Όταν οι ίδιοι μπορούν εμπλακούν σε αυτό το πράγμα… Κοίταξε, έχει ένα όριο. Γι’ αυτό λέω, όταν δεν είναι άνθρωπος και δεν συνειδητοποιεί και δεν πονάει και δεν ματώνει, γιατί να περιμένουμε να ματώσει ο καθένας…
                        Λοιπόν, ας ολοκληρώσω, για να μιλήσουν και κάποιοι άλλοι κύριοι. Εγώ να ευχηθώ να γίνει κάτι, όχι μόνο για τις διαφημιστικές. Και να μην υπάρχει μια παρεξήγηση. Οι διαφημιστικές δεν σκοτώνουν μόνο αυτό που ακούγεται, ότι έπεσαν πάνω και σκοτώθηκαν. Το τεράστιο ποσοστό είναι από …
(Αλλαγή κασέτας)
Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ: Όχι μόνοι κοιτάνε αυτό το ξεβράκωτο πράγμα. Κι όταν παύουν να το κοιτάνε για ένα-δυο δευτερόλεπτα, που έχουν διανύσει πλέον 30 και 40 και 50 μέτρα ανεξέλεγκτα, όταν γυρίσουν και κοιτάνε μπροστά, τότε το μυαλό τους συνεχίζει να επεξεργάζεται την εικόνα και τις επιθυμίες. Και όπως ξέρετε, ο άνθρωπος δεν βλέπει με τα μάτια, αλλά με το μυαλό βλέπει. Τα μάτια φέρνουν τις εικόνες και τις πάνε στον εγκέφαλο, όπου αυτός βλέπει και επεξεργάζεται. Όταν αυτός είναι μπλοκαρισμένος με άλλες προτεραιότητες, δεν βλέπει το σημαντικό, δεν βλέπει το θάνατο και τη δυστυχία. Εύχομαι να μη σας συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Σας ευχαριστούμε πολύ κύριε Μαρκουίζο.
Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ: Χωρίς παλαμάκια, γιατί ήθελα να τονίσω ότι είναι μνημόσυνο.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Να σας ρωτήσω κάτι;
Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ: Να με ρωτήσετε.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Μπορείτε να μας πείτε, εγώ συμφωνώ απόλυτα με αυτά που είπατε. Μπορείτε να μας πείτε τότε γιατί η εξουσία δεν διώχνει αυτές τις πινακίδες; Αφού παρανομούν καραμπινάτα.
Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ: Δεν σας είπα προηγουμένως; Γιατί με ρωτάτε εμένα; Όταν ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας όταν πρωτοβγήκε διαφημίστηκε πάνω σε παρόδια πινακίδα, τη στιγμή που ο ίδιος την απαγόρευε, καταλαβαίνετε το οξύμωρο. Αυτό που λέμε τη θυσία στο βωμό …
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Πες το Τάσο, στην αισχροκέρδεια, πες το.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Αυτό ακριβώς. Αυτό ακριβώς περιμένω να μας πείτε.
Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ: Αυτό περιμένετε;
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Αλλά διαφωνώ με την έννοια της συλλογικής ευθύνης.
Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ: Αρχικά μη διαφωνείτε μαζί μου, γιατί μιλάμε για τους ανθρώπους και το θάνατο, δεν μιλάμε για κάτι άλλο.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Φταίω κι εγώ, φταίει και ο κ. πρωθυπουργός.
Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ: Βεβαίως, βεβαίως.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Το ίδιο φταίμε.
Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ: Βεβαίως.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Εντάξει. Ευχαριστώ πολύ.
Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ: Να σου πω, τον κ. πρωθυπουργό τον επιλέξατε εσείς ή εγώ; Δηλαδή θέλω να πω… Άλλο θέλω να σου πω, ένα λεπτό, μη με βάζετε σε πολιτικά θέματα.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Γιατί; Πολιτικά είναι τα πάντα.

Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ: Άλλο θέλω να σας πω. Ότι ούτως ή άλλως δεν μας τους μπαστακώσανε, εμείς τους επιλέξαμε. Είπα προηγουμένως ότι ο άνθρωπος που έχει προτεραιότητες επιλέγει με βάση τις προτεραιότητές του.
                        Δεν διαφωνώ για το κομμάτι αυτό όταν σας λέω για τον Κώδικα. Όταν ο Κώδικας ο ίδιος κάποια στιγμή, που απαγορεύει την ύπαρξη των πινακίδων, διαφημίζεται εκεί. Σαφώς, δεν το συζητάω, ότι στο ανίερο κέρδος θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές. Αλλά εγώ λέω ότι ο άνθρωπος ο οποίος ανέχεται μια ζωή όλα αυτά τα πράγματα, και πλάι του και γύρω του και ο καθένας από μας, έχει ιδιοτέλειες και έχει αρπάξει. Μη μου λέτε ό,τι θέλετε τώρα.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Ευχαριστούμε κύριε Μαρκουίζο.
                        Ο κ. Καστρινάκης μου έχει υποσχεθεί ότι θα συντομεύσει λίγο αυτά που είχε να πει, γιατί ήδη έχουμε ξεφύγει στο χρόνο.
Γ. ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ (ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΑΘΗΝΩΝ): Πέρα από αυτό, νομίζω ότι τόσο ο κ. Πλαπούτας όσο και ο κ. Μαρκουίζος κάλυψαν κατά μείζονα λόγο το θέμα και θα ήθελα εγώ να είμαι πολύ επιγραμματικός, κάνοντας κάποιες προτάσεις, αφού προηγουμένως αισθανθώ την ανάγκη να συγχαρώ τους εκπροσώπους του Κοινοβουλίου που παρέμειναν εδώ, γιατί βίωσα από δω ας πούμε το δάκρυ τους προηγουμένως στην τοποθέτηση του κ. Μαρκουίζου. Τον κ. Τατούλη και τον κ. Καρχιμάκη.
                        Θέλω λοιπόν εγώ να πω το εξής: Ότι με κάλυψε σε αυτό που είπε ο κ. Μαρκουίζος για τον αφανισμό του ελληνισμού που γίνεται μέσα από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και τη γενοκτονία της ασφάλτου, και που δυστυχώς ξεπέρασε τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, που ήταν οι δύο άλλες αιτίες. Το θέμα είναι λοιπόν ότι κάτι πρέπει να γίνει και να γίνει συγκεκριμένα και συγκροτημένα.
                        Νομίζω λοιπόν ότι είναι μία καλή αφορμή η σημερινή παρουσία των Βουλευτών να γίνει επερώτηση στη Βουλή με στόχο τη νομοθέτηση για ενιαίο φορέα οδικής ασφάλειας, τα υπόλοιπα είναι θέμα των εκπροσώπων μας στο Κοινοβούλιο.
                        Ένα άλλο θέμα το οποίο πρέπει να βγει σήμερα σαν απόφαση είναι: ποτέ ξανά διαφήμιση πολιτική, είτε συνδυασμών είτε προσώπων είτε Υπουργείων είτε δημοσίων φορέων, σε διαφημιστική πινακίδα, και αυτό οπωσδήποτε θα σφίξει τα λουριά.
                        Και ένα άλλο πολύ σημαντικό που έχει να κάνει με τους Δήμους, γιατί το να αναθεματίζουμε, να καταγγέλλουμε γενικά και αόριστα, τη στιγμή που υπάρχουν και συνειδήσεις που δεν έχουν διαβρωθεί, είναι κάτι που θα μας αποπροσανατολίσει. Γι’ αυτό λοιπόν νομίζω ότι κάθε Δήμος θα πρέπει να οροθετήσει και να πει πόσοι χώροι είναι για νόμιμες διαφημιστικές πινακίδες.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Κανένας.
Γ. ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ: Μια στιγμή Θανάση, μισό λεπτό.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Εντάξει, συγγνώμη.
Γ. ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ: Να δει πόσοι χώροι τυχόν υπάρχουν για νόμιμες διαφημιστικές πινακίδες, αυτές που υπάρχουν να μείνουν, ή αν δεν υπάρχει καμία νόμιμη να φύγουν όλες, και να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή, να υπάρχει δυνατότητα παρακολούθησης, καθώς και κατά κάποιο τρόπο καταγραφής ηλεκτρονικά.
                        Διότι έχουμε φτάσει στο σημείο να υπάρχουν Δήμοι που πομπωδώς αναγγέλλουν ότι έχουν ξηλώσει 5, 10, 20 πινακίδες και αν μετρήσεις πόσες ήταν τότε που άρχισε το ξήλωμα και ξαναμετρήσεις μετά το ξήλωμα, θα δεις ότι είναι περισσότερες μετά το ξήλωμα, δηλαδή έχουν ξεφυτρώσει πολλαπλάσιες από αυτές που βγήκαν.
                        Και κλείνοντας θέλω να πω ότι κανείς μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών, μην πούμε ότι αυτό είναι άλλης υπηρεσίας θέμα, όπως λένε συνέχεια στον κ. Πλαπούτα και στον κ. Σταυρουλάκη και στους άλλους αγωνιστές αυτού του μείζονος ζητήματος. Ο Καζαντζάκης έλεγε: «έχω χρέος να σώσω τη γη». Ο καθένας μας έτσι πρέπει να πει, έχω χρέος να σώσω τη γη. Έχω χρέος λοιπόν να σώσω τους συνανθρώπους μου, καθένας στο βαθμό που του αναλογεί να το παλέψει, άσχετα αν είναι άνθρωπος με μικρές αρμοδιότητες, μεγαλύτερες, ή κορυφαίες. Αυτό θέλω να πω.
                        Και θέλω να δώσω μια  υπόσχεση, την έχω δώσει από τότε που γνώρισα τον Μανώλη Σταυρουλάκη και τον Θανάση Τσιώκο – Πλαπούτα, ότι όσο καιρό με κρατά ο Θεός εδώ στη γη -γιατί ξέρετε ότι κι εγώ βιώνω ένα μεγάλο δράμα με την αιμοκάθαρση, μέρα πάρα μέρα για πέντε ώρες, και δεν ξέρω πότε θα έρθει η ώρα να σας εγκαταλείψω- αλλά όσο υπάρχω και αναπνέω θα είμαι συντεταγμένος στον αγώνα τους σαν άνθρωπος απλός που δεν ανέχεται να βλέπει αυτό το πράγμα να συμβαίνει γύρω του. Ευχαριστώ.
                        Όχι -όχι, μνημόσυνο κάνουμε, δεν θέλω χειροκρότημα.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κύριε Καρχιμάκη, θα σας δώσω το λόγο. Κύριε Τατούλη θα παραβώ λίγο την κοινοβουλευτική σειρά, γιατί ξέρω ότι έχει ήδη καθυστερήσει.
Μ. ΚΑΡΧΙΜΑΚΗΣ (ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΑΣΟΚ): Κυρίες και κύριοι, αισθάνομαι μια ιδιαίτερη συγκίνηση, παρά το ότι μπορεί κάποιοι από σας να σκέφτεστε με διαφορετικό τρόπο απέναντι σε μας τους πολιτικούς.
                        Εγώ πιστεύω σε μια αρχή, την είπε ο κ. Μαρκουίζος με άλλα λόγια, ότι πάνω απ’ όλα στη ζωή μας πρέπει να αντιστρέφουμε τους όρους και τους ρόλους και να μπαίνουμε στη θέση αυτού που δοκιμάζεται και να σκεφτόμαστε πώς θα αισθανόμασταν εάν εμείς είχαμε υποστεί τη δοκιμασία. Πέρα από μια ανθρώπινη αρχή είναι και μια βαθιά δημοκρατική αρχή, που μπορεί να είναι πυξίδα στη ζωή όλων μας, ανεξάρτητα από ποιο μετερίζι, από ποιο πόστο είμαστε ταγμένοι να υπηρετήσουμε την κοινωνία.
                        Χαιρετίζω λοιπόν με σεβασμό και αυξημένο αίσθημα ευθύνης τη σημερινή ημερίδα σας για την οδική ασφάλεια και το συνεχιζόμενο έγκλημα αυθαίρετης και παράνομης τοποθέτησης διαφημιστικών πινακίδων. Και νιώθω τιμή που προσκλήθηκα να απευθυνθώ σε ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ καλά και με τραγικό τρόπο τι μπορεί να σημαίνει η ολιγωρία της πολιτείας σε ένα θέμα που δεν κοσμεί τα πρωτοσέλιδα της επικαιρότητας αλλά που επηρεάζει καθοριστικά την ασφάλεια των κατοίκων, οδηγών και πεζών της χώρας μας.
                        Νιώθω όμως ταυτόχρονα και συνυπεύθυνος ως μέλος της Βουλής των Ελλήνων και ως εκπρόσωπος ενός πολιτικού φορέα για όσα έπρεπε εδώ και καιρό να έχουν γίνει στο θέμα αυτό.
                        Η τοποθέτηση των παράνομων πινακίδων από εταιρείες υπαίθριας διαφήμισης αποτελούν εν δυνάμει παγίδες θανάτου για οποιονδήποτε από εμάς. Η πολιτεία οφείλει να μεριμνά για την οδική ασφάλεια με τρόπο ώστε το οδικό περιβάλλον να προβλέπει το ενδεχόμενο του λάθους από έναν οδηγό και να είναι σχεδιασμένο για να το συγχωρεί. Νόμοι υπάρχουν, η εφαρμογή τους είναι το πρόβλημα.
                        Άλλωστε αυτό το επιβεβαίωσαν πρόσφατα και οι αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας, όπως είπε και ο κ. Πλαπούτας, που ανέτρεξαν σε νόμο ήδη υπάρχοντα του 1986 και συγκεκριμένα στον κυρωτικό νόμο της Διεθνούς Σύμβασης του ΟΗΕ, για να καταλήξει το Ανώτατο Δικαστήριο ότι η εγκατάσταση τέτοιων υπαίθριων διαφημίσεων επί του οδοστρώματος και επί των πεζοδρομίων οδών εντός κατοικημένων περιοχών είναι παράνομη. Και η υποχρέωση για τους ΟΤΑ και την κρατική διοίκηση να αφαιρέσουν άμεσα τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες είναι ρητή και επιβεβλημένη.
                        Όμως για να εφαρμόζονται στην πράξη τέτοιοι νόμοι και τέτοιες δικαστικές αποφάσεις χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση, αυτόνομη και ανεπηρέαστη από τα όποια συμφέροντα εμπλέκονται. Χρειάζεται παιδεία και αυξημένο αίσθημα ευθύνης στους ίδιους τους πολιτικούς και σε όσους διαχειρίζονται σε κάθε επίπεδο δημόσια εξουσία, ώστε να αντιλαμβάνονται και να υιοθετούν την υπερίσχυση του δημοσίου συμφέροντος, του συλλογικού δηλαδή συμφέροντος μιας κοινωνίας, έναντι οποιονδήποτε άλλων συμφερόντων.
                        Να εμποτίζονται με τις αξίες της κοινωνικής ευθύνης και της δημοκρατικής λογοδοσίας για τις πράξεις τους, να αντιλαμβάνονται πάνω από όλα ότι χωρίς αναγωγή στο κοινό καλό, η οποιαδήποτε ενέργεια, όση ωφέλεια και αν επιφέρει σε ένα μεμονωμένο άτομο, τελικά το ζημιώνει, αφού ζημιώνει την κοινωνία, χωρίς την οποία αυτό δεν μπορεί να υπάρξει.
                        Όταν πληροφορήθηκα ότι η σχετική καταγγελία και διαμαρτυρία που συγγενείς θανατωθέντων εξαιτίας διαφημιστικών πινακίδων κατέθεσαν στις 4 Ιουνίου του 2007 στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κατέληξε στο αρχείο, ενώ δεύτερη καταγγελία τους την 6η Φεβρουαρίου του 2008 έμεινε αναπάντητη, έσπευσα με συναδέλφους μου να καταθέσω ερώτηση προς τον αρμόδιο Υπουργό στη Βουλή.
                        Θεωρήσαμε ότι η δικαστική λειτουργία έχει καθήκον να διαφυλάσσει ότι το κράτος ανταποκρίνεται στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του για την ασφάλεια των πολιτών, ανεξάρτητα με τα μεγάλα συμφέροντα, που δυστυχώς φαίνεται ότι εμπλέκονται, και ότι είναι ανεπίτρεπτο να παραβαίνει το καθήκον της αυτό.
                        Θεωρήσαμε ότι πέρα και πάνω από κάθε πολιτική διαφοροποίηση, πέρα και πάνω και από τις απαράδεκτες δικαστικές αυθαιρεσίες σε πολιτικά ζητήματα, το συγκεκριμένο θέμα, ένα θέμα σύγκρουσης όχι πολιτικών αντιλήψεων, αλλά αποκλειστικά εμπλεκομένων συμφερόντων με τραγικές επιπτώσεις για τους πολίτες, όφειλε να λάβει, έστω και με καθυστέρηση, τη μέριμνα της πολιτείας.
                        Η απάντηση που πήραμε ήταν αποκαρδιωτική. Το Υπουργείο δήλωσε ότι δεν αναμειγνύεται σε θέματα δικαστικής λειτουργίας, χωρίς πολλά λόγια και χωρίς να σχολιάσει το ουσιαστικό θέμα της ανάγκης συνεπούς εφαρμογής του ισχύοντος δικαίου, όπως αυτό προσδιορίζεται στις δύο δικαστικές αποφάσεις.
                        Δεν θα σταθώ στο προσβλητικό ύφος της κενής περιεχομένου απάντησης, ούτε θα σταθώ στην απαξίωση της Βουλής και του Συντάγματος που επιβάλλει στον εκάστοτε υπουργό να ασκεί θεσμοθετημένο έλεγχο στην ηγεσία της Δικαιοσύνης, όταν υπάρχουν καταγγελίες για παράβαση καθήκοντος. Θα σταθώ όμως σε ένα πολιτικό σύστημα που διαρκώς απαξιώνεται, αφού εδώ και καιρό είτε συγκαλύπτει, είτε νίπτει τας χείρας του για μικρά και μεγάλα θέματα, διδάσκοντας στην κοινωνία την ατιμωρησία και την υποκατάσταση του κράτους δικαίου από το αδυσώπητο δίκιο του ισχυρού.
                        Δεν ζητήσαμε από κανέναν να παρέμβει στη Δικαιοσύνη, ζητήσαμε η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, να μην απονέμεται με δύο ταχύτητες και επιλεκτικά. Και ζητήσαμε από την εκτελεστική εξουσία να ελέγξει τη δικαστική, στα πλαίσια του συνταγματικά κατοχυρωμένου ελέγχου μεταξύ των τριών εξουσιών της δημοκρατίας μας.
                        Φαίνεται ότι εδώ και καιρό οι εκάστοτε φορείς εξουσίας, δικαστικής, εκτελεστικής, νομοθετικής, απεκδύονται ουσιαστικά το ρόλο τους, το λόγο της ύπαρξής τους, που είναι να επιλύουν από διαφορετικό μετερίζι προβλήματα της κοινωνίας και αναλώνονται σε τεχνικές διαχείρισης του κόστους της ανευθυνότητας και της αναποτελεσματικότητάς τους.
                        Σε αυτή την αναποτελεσματικότητα, την απαξίωση των θεσμών, συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής, εδράζεται η σημερινή γενικευμένη απογοήτευση του κόσμου, που στρέφεται στη διαμαρτυρία ή σε ατομικές λύσεις αναζήτησης της προσωπικής του επιβίωσης, συχνά ενάντια στη συνείδησή του, σε ένα καθαρά πελατειακό σύστημα.
                        Και όμως, μια δίκαιη κοινωνία δεν μπορεί να στηρίζεται σε ατομικές λύσεις. Μια κοινωνία που επικρατεί η ατομική επιδίωξη, ορίζεται τελικά από αυτούς που έχουν απλώς ισχυρότερα μέσα να επιβάλουν τις δικές τους επιδιώξεις. Οι αρχές της διαφάνειας, της αυτονομίας της πολιτικής, της χρηστής διοίκησης, της συμμετοχής του πολίτη στην εξουσία και της λογοδοσίας της εξουσίας στον πολίτη δεν αφορούν μόνο ιστορίες με μίζες και βαλίτσες, αφορούν και την καθημερινότητά μας.
                        Αφορούν την απαίτησή μας να ζούμε σε μια κοινωνία δίκαιης ανάπτυξης και ίσων ευκαιριών, όπου το κράτος θα διασφαλίζει βασικά αγαθά. Αφορούν τον αγώνα καθενός από μας να βρει το δίκιο του, να απαιτήσει νομιμότητα, όποιον κι αν έχει απέναντί του, όσο ισχυρός κι αν είναι αυτός. Αφορούν τελικά καθημερινά και άμεσα ζητήματα σαν κι αυτό, το συνεχιζόμενο και ατιμώρητο έγκλημα των παράνομων διαφημιστικών πινακίδων, που έχουν στοιχίσει πολλές ανθρώπινες ζωές και έχουν θρέψει πολλά οικονομικά συμφέροντα.
                        Το κράτος πρέπει να μεριμνήσει γενικά για την οδική ασφάλεια με σύγχρονο σχεδιασμό και αντιμετώπιση, αλλά και ειδικά για το θέμα των αυθαίρετων διαφημιστικών πινακίδων. Ο  νόμος πρέπει να εφαρμοστεί. Οι υπεύθυνοι να τιμωρούνται. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να συμβάλουν με παροχή τακτικής ουσιαστικής ενημέρωσης για το ζήτημα των οδικών ατυχημάτων. Πάνω από όλα όμως πρέπει να υπάρξει πολιτική βούληση, συνολική και ισχυρή, για την ασφάλεια του πολίτη, πέρα από κάθε εμπλεκόμενα συμφέροντα.
                        Με τις σκέψεις αυτές εύχομαι κάθε επιτυχία στη σημερινή ημερίδα και ανανεώνω τη δέσμευσή μου, μαζί με τον συνάδελφό μου τον Πέτρο(Τατούλη) που είναι μαζί εδώ, να σταθούμε -όπως έχουμε καθήκον να κάνουμε- δίπλα σας και να αγωνιστούμε μαζί σας, όπως και όπου μπορούμε, για να εφαρμοστούν επιτέλους τα νόμιμα στην πατρίδα μας στο σοβαρότατο θέμα των εγκληματικών αυθαίρετων διαφημιστικών πινακίδων.
                        Σας ευχαριστώ.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κι εμείς σας ευχαριστούμε κύριε Καρχιμάκη.
                        Στον κ. Τατούλη θα δώσω το λόγο.
Π. ΤΑΤΟΥΛΗΣ: Καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τους συνδιοργανωτές αυτής της ημερίδας για τη δυνατότητα που δίνετε σε μας τους πολιτικούς αφενός μεν να γίνουμε κοινωνοί από κοντά, από πρώτο χέρι, ενός σημαντικού ζητήματος που βασανίζει και ταλανίζει τον τόπο, αφετέρου δε να συμμεριστούμε και να αναλογιστούμε και εμείς τις δικές μας πολιτικές ευθύνες.
                        Γιατί έχουμε και εμείς ευθύνη απέναντι σε αυτό το πράγμα, απέναντι σε αυτό το φαινόμενο. Έχουμε κι εμείς ευθύνη γιατί δεν ορθώσαμε το ανάστημά μας, γιατί δεν ορθώσαμε αυτό που δίκαια πλέον ταλαιπωρεί όλη την κοινωνία, για να μπορέσουμε να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε αυτή τη μεγάλη μάστιγα.
                        Θα ήθελα να σας πω ότι πριν μερικά χρόνια, όταν με απασχολούσε πάρα πολύ το θέμα της οδικής ασφάλειας, είχα δει τότε μια είδηση σε ένα από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία της Αυστραλίας. Τότε στη Μελβούρνη είχε γίνει ένα ατύχημα και είχαμε ένα θάνατο. Αναγκάστηκε ο πρωθυπουργός της χώρας να βγει σε τηλεοπτική συνέντευξη και να δικαιολογήσει, να αιτιολογήσει και να αναλύσει το ατύχημα. Αυτό φίλε Μιχάλη αντιλαμβάνεσαι ότι λείπει από το δικό μας πολιτικό πολιτισμό.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Εδώ διαφημίζεται ο πρωθυπουργός.
Π. ΤΑΤΟΥΛΗΣ: Θανάση σε παρακαλώ.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Ναι, συγγνώμη.
Π. ΤΑΤΟΥΛΗΣ: Θα ήθελα λοιπόν, ακούγοντάς σας προσεκτικά, και τις οργισμένες φωνές αλλά και τις ψύχραιμες φωνές, να σας πω ότι αυτός ο πόνος ο δικός σας δεν είναι πόνος δικός σας, είναι πόνος όλων μας. Γιατί όλοι κοντά μας έχουμε συναισθανθεί αυτό το αίσθημα της μεγάλης απώλειας, της αιφνίδιας απώλειας, της τραγικής απώλειας.
                        Γιατί όλοι μαζί έχουμε καταλάβει ότι αυτός ο πόνος δεν μπορεί να είναι πόνος, δικαιολογημένα είναι θυμός, δικαιολογημένα είναι οργή από πλευράς σας, από πλευράς όλων μας. Γιατί αντιλαμβάνεται κανένας το αυτονόητο, ότι όλοι είστε συνεπείς φορολογούμενοι πολίτες για να μπορεί αυτή η συνομολογημένη ευνομούμενη κοινωνία να παρέχει ένα μίνιμουμ βαθμό ασφάλειας και προστασίας της ζωής των πολιτών. Και σε αυτό δεν έχουμε πάει καθόλου καλά.
                        Άκουσα με προσοχή τα στοιχεία που είπε ο Θανάσης(Τσιώκος-Πλαπούτας). Αυτά έχουν αλλάξει τραγικά σε σχέση με τα στοιχεία που είχαμε εμείς στη διακομματική επιτροπή το 1996. Και ο αριθμός των θυμάτων έχει αυξηθεί και το ποσοστό της απώλειας ανθρώπινων ζωών απέναντι στον ετήσιο απολογισμό έχει δυσχερώς έρθει προς την πλευρά των τροχαίων θανάτων, των θανάτων που προέρχονται από την οδική κυκλοφορία. Και βέβαια το μεγάλο ζήτημα είναι ότι έχει αυξηθεί τραγικά ο αριθμός των μονίμως ασθενούντων ως παρενέργεια των ατυχημάτων. Και βέβαια η οικονομική επιβάρυνση είναι τεράστια.
                        Εγώ στο δια ταύτα θα μείνω λίγο. Θα πω ότι αυτή τη στιγμή, μαζί με τον Μιχάλη(Καρχιμάκη) αλλά και τους υπόλοιπους συναδέλφους που ήταν εδώ και που φαίνεται ότι οι αυξημένες υποχρεώσεις –επειδή αυτή τη στιγμή υπάρχει ολομέλεια στην αίθουσα του Κοινοβουλίου- δεν τους άφησαν να παρευρεθούν μέχρι τέλος, αλλά νομίζω ότι εμείς εκπροσωπούμε και τις κυρίες συναδέλφους που ήδη αποχώρησαν, θα κάνουμε συντονισμένες προσπάθειες.
                        Τη μία την ανέλυσε ο Μιχάλης, ο κ. Καρχιμάκης. Εμείς θα έρθουμε, θα βρούμε έναν τρόπο να κινήσουμε πλέον τη διαδικασία για τη νομοθετική ρύθμιση όλων αυτών που απασχολούν και που πολύ σωστά έθεσε ο Θανάσης. Παρανόμως υπάρχει το δικαίωμα της δημιουργίας όλων αυτών των πινακίδων, γιατί ποτέ δεν υπήρξε καμία μελέτη από πλευράς ΥΠΕΧΩΔΕ για την τοποθέτηση αυτών των πινακίδων. Και ξέρετε ότι οποιαδήποτε παρέμβαση γίνεται στο οδικό δίκτυο χωρίς την αντίστοιχη μελέτη προστασίας είναι παράνομη. Δηλαδή και αυτές οι αποφάσεις ακόμα ελέγχονται.
                        Είναι πολύ σημαντικό βέβαια ότι και με την αφορμή των Ολυμπιακών Αγώνων βγήκαν αρκετές αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας πάνω στο θέμα της οπτικής ρύπανσης που προέρχεται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, στην τοποθέτηση των πινακίδων. Δεν είναι μόνο ο χώρος -και πολύ καλά έκανε ο κ. Μαρκουίζος προηγούμενα και το τοποθέτησε- είναι ότι η οπτική ρύπανση και η εγκεφαλοποίηση της εικόνας επηρεάζει, σύμφωνα με έγκριτες επιστημονικές μελέτες, την προσοχή του οδηγού. Και αυτό είναι ικανό να προκαλέσει ατύχημα.
                        Το δεύτερο που θα κάνουμε είναι ότι δεσμευόμαστε ότι στις δικές μας ιστοσελίδες θα υπάρχει ένα κομμάτι που συνεχώς θα καλύπτει αυτό το πρόβλημα.
                        Το τρίτο θέμα, το οποίο θεωρούμε απαραίτητο είναι ότι: Κοιτάχτε, όλοι γνωρίζουμε, ο Μιχάλης το περιέγραψε προηγούμενα, το πολιτικό πρόβλημα που υπάρχει στο σύστημά μας. Όλοι το αναγνωρίζουμε, και εσείς και εμείς, και μας απασχολεί αυτό το θέμα. Εκείνο όμως που πρέπει να ξέρουμε όλοι μας είναι ότι χωρίς την παρουσία ενεργών πολιτών τίποτα δεν μπορεί να γίνει.
                        Η εκτίμηση η δική μου είναι ότι αυτή η προσπάθεια των ανθρώπων που είναι χτυπημένοι από αυτή τη γενοκτονία της ασφάλτου, έτσι όπως πολύ σωστά ονομάστηκε, να αποτελούν το πρόπλασμα για τη δημιουργία ενός ευρύτερου φορέα που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και που θα ασχοληθεί, δημιουργώντας αυτή τη μάζα των ενεργών πολιτών, με το θέμα της οδικής ασφάλειας και της οδικής προστασίας.
                        Γιατί αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που κάνετε εσείς δεν το κάνετε μόνο και μόνο γιατί το χρωστάτε στους δικούς σας ανθρώπους, το κάνετε γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία ανησυχείτε πάρα πολύ για τους υπόλοιπους. Γιατί μέσα από τον πόνο σας έχετε αναπτύξει έναν ιδιαίτερο πολιτισμό και έχετε αναπτύξει μια εντελώς διαφορετική ποιότητα στην αλληλεγγύη. Κάτι που εμείς είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβουμε, αλλά είναι πάρα πολύ χρήσιμο να το κατανοήσουμε.
                        Με αυτές τις σκέψεις θα ήθελα και εγώ να χαιρετίσω –«να χαιρετίσω», τρόπος του λέγειν- να περιμένω τα αποτελέσματα αυτής της ημερίδας και θα ήθελα με ιδιαίτερη αγωνία να δούμε πώς όλοι μαζί μπορούμε να κινηθούμε προς ένα δρόμο που θα βοηθήσει τις επόμενες γενιές, τα παιδιά μας, να νιώθουν πιο ασφαλείς όταν κυκλοφορούν στην άσφαλτο.
                        Από βάθους καρδιάς, το μόνο που ήθελα να πω είναι να σας ευχαριστήσω γιατί μου δώσατε μια εμπειρία πρόσωπο με πρόσωπο. Σας ευχαριστώ.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κύριε Τατούλη, να σας κρατήσω ένα λεπτάκι στο βήμα ακόμα; Στο θέμα της διαφήμισης των κομμάτων πάνω στις διαφημιστικές πινακίδες…
Π. ΤΑΤΟΥΛΗΣ: Είμαι κάθετος σε αυτό.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Δεν είναι προσωπικό ασφαλώς το ερώτημα σε σας, απλά με την ευκαιρία της παρουσίας των Βουλευτών εδώ -έχουμε εκπρόσωπο και από άλλα κόμματα, και από το Συνασπισμό- θα ήθελα να έχουμε μία τοποθέτηση επ’ αυτού.
Π. ΤΑΤΟΥΛΗΣ: Επειδή πολλές φορές έχουν διάφορα ειπωθεί, και επειδή ξέρετε, ο μύθος στην Ελλάδα δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, εγώ θεωρώ ότι είναι απαραίτητο πλέον να συναποφασίσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις ότι δεν θα επιτρέψουν στο μέλλον καμία μα καμία διαφήμιση μέσω όλων αυτών των διαφημιστικών πινακίδων, ακόμα και των νόμιμων.
                        Και επειδή με βάλατε και σε αυτή τη σκέψη, θα ήθελα να σας πω κάτι που σχολίασε προηγούμενα ευφυέστατα ο κ. Καστρινάκης, ότι ναι, σαφέστατα μπορούν να τοποθετηθούν κάποιες πινακίδες, αλλά αφού υπάρχουν αυτές οι προαιρέσεις που είπαμε: Δεν υπάρχει οπτική ρύπανση, δεν υπάρχει οπτική ενασχόληση του κυκλοφορούντος, όπως λέει ο νόμος, και από την άλλη μεριά ιδιαίτερα δε οι σταθμοί, οι πρόχειροι σταθμοί αλλά και οι πινακίδες θα πρέπει να έχουν διεθνείς προδιαγραφές που υπάρχουν για όλους τους βαθμούς ασφάλειας που απαιτεί σε αυτή την περίπτωση η τοποθέτησή τους, έτσι όπως το νόμος το περιγράφει. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει ερήμην αυτής της ιστορίας.
                        Σας ευχαριστώ.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κι εμείς σας ευχαριστούμε κύριε Τατούλη.
                        Να καλωσορίσω και την Υπερνομάρχη Αθηνών – Πειραιώς κα Μπέη. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που είστε εδώ. Να σας δώσω το λόγο αμέσως μετά αφού κλείσουμε τον κύκλο των τοποθετήσεων των κομμάτων. Είναι μαζί μας και ο κ. Δημήτρης Βίτσας.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Το ψήφισμα είναι αυτά που είπατε. Το έχουμε έξω, αν θέλετε υπογράψτε το.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Ο κ. Δημήτρης Βίτσας είναι Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του Συνασπισμού Β΄ Αθήνας.
Δ. ΒΙΤΣΑΣ (ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ Β΄ ΑΘΗΝΑΣ): Τώρα εγώ γιατί έχω τόσες πολλές διαφωνίες και με τους προλαλήσαντες, ας κοιτάξουμε να το διερευνήσουμε, γιατί μερικά πράγματα δεν…
                        Τέλος πάντων, 12 Ιουνίου στη Ρόδο έγινε ατύχημα σε διαφημιστική πινακίδα. Το μάθαμε. Ένας νεαρός 21 χρονών ελαφρά τραυματισμένος, μια κοπέλα 28 χρονών βαριά τραυματισμένη. Δεν θα ξέρουμε τη συνέχεια. Γιατί ξέρετε, ακόμα και η συνέχεια του ενός μηνός, μόνο στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια καταγράφεται. Εμείς δεν θα την ξέρουμε. Θα την ξέρουν όμως οι ίδιοι, θα την ξέρουν οι οικογένειές τους, θα την ξέρουν οι άνθρωποι που είναι γύρω-γύρω. Ένα είναι αυτό.
                        Δεύτερον. Από το 1991 έως το 2001 η Ευρώπη έχασε το Λουξεμβούργο, το ξέρετε αυτό το πράγμα. Έχουμε 501.000 νεκρούς, περισσότερους δηλαδή από τον πληθυσμό του Λουξεμβούργου. Και ανά μία δεκαετία η Ελλάδα χάνει τη Λαμία. Όμως εγώ επιμένω στο εξής: Ένας νεκρός, ένας βαριά ή ελαφρά τραυματισμένος, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι στατιστικό μέγεθος. Είναι κάτι τελείως πέρα από αυτό.
                        Το τροχαίο ατύχημα είναι ένα ολοκληρωμένο φαινόμενο. Προσωπικά το παρακολουθώ και για δικούς μου λόγους, δεν είναι λόγος εδώ, πάρα πολλά χρόνια, έχω συμμετάσχει σε πάρα πολλές ημερίδες, έχω συνδιοργανώσει σαν διευθυντής αυτοκινητιστικού περιοδικού δικές μου ημερίδες. Είναι ένα ολοκληρωμένο φαινόμενο στο οποίο φταίνε δύο πράγματα: η πολιτεία και η ατομική συμπεριφορά. Η ατομική συμπεριφορά όπως διαμορφώνεται από τους κοινωνικούς κανόνες που επιβάλει η πολιτεία. Αυτό είναι.
                        Πρακτικά ζητήματα, τι μπορεί να γίνει, τι μπορούμε να λύσουμε κλπ., διαχειριστικά ζητήματα, πάντοτε μπορούμε να τα βρούμε. Εγώ σας λέω ένα, το δικό μου δίπλωμα οδήγησης λήγει μετά θάνατον! Δηλαδή κάποια στιγμή εγώ δεν θα έχω την ικανότητα να οδηγώ, αλλά θα έχω το δικαίωμα να οδηγώ.
                        Επιτρέψτε μου όμως να πάω ένα βήμα παραπάνω. Η γνώμη μου είναι ότι σε τέτοια ζητήματα μπορούμε όλοι μαζί να λέμε: ναι, πρέπει να λυθεί, αλλά το απαντάμε όπως αν ρωτήσουμε τους 100 πιο πλούσιους ανθρώπους σε αυτό τον κόσμο αν πρέπει να υπάρχουν φτωχοί. Θα σου πουν: δεν πρέπει να υπάρχουν φτωχοί. Άρα εδώ κάτι τρέχει. Το είπε ο στρατηγός(Τσιώκος-Πλαπούτας) –ας το πω έτσι-τι τρέχει.
                        Η σκέψη η δική μου είναι ότι πρέπει να σκεφτούμε ανατρεπτικά σαν κοινωνία, σαν άνθρωποι, σαν πολιτικοί σχηματισμοί κλπ. Πρώτον, να βάλουμε στη δεύτερη θέση της κλίμακας των κοινωνικών αξιών την ανθρώπινη ζωή του άλλου. Και λέω στη δεύτερη, γιατί στην πρώτη πρέπει να είναι η προάσπιση των συνθηκών ύπαρξης ζωής, γιατί αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα αν δεν υπάρχει δυνατότητα να υπάρχει ζωή. Στη δεύτερη θέση αυτή λοιπόν πρέπει να το βάλουμε. Είναι αυτό κοινωνική αξία αυτή τη στιγμή σε αυτή τη θέση; Όχι, το χρήμα είναι. Και εκεί πρέπει να εστιάσουμε και για τα οδικά ατυχήματα και γενικά.
                        Ας πούμε ερώτημα αυτή τη στιγμή: Υπάρχει δρόμος στην Ευρώπη που να επιτρέπει ταχύτητες μεγαλύτερες των 200 χιλιομέτρων την ώρα; Ξέρετε κανέναν; Αν ξέρετε, παρακαλώ ενημερώστε με. Γιατί οι αυτοκινητοβιομηχανίες κατασκευάζουν κινητήρες με 300 χιλιόμετρα, με 350 χιλιόμετρα κλπ. και σου μιλάνε για «ενεργητική» κλπ.; Ένα λοιπόν είναι αυτό, που κατά τη γνώμη μου πρέπει να το βάλουμε.
                        Δεύτερον. Αν αυτό είναι στη λογική μας, τότε εμείς δεν θα πάμε στη λογική των προστίμων, αλλά στη λογική της πρόληψης. Έχω εδώ την απάντηση –δεν θα σας τη διαβάσω- που έδωσε ο κ. Χατζηδάκης στον κ. Κουβέλη και λέει: πρέπει να ξαναφτιάξουμε αυτά που κλείσαμε τα κέντρα κυκλοφορικής αγωγής.
                        Πρέπει να πάμε στη λογική της πρόληψης. Τι να το κάνω εγώ, εσείς, αν το πρόστιμο είναι βαρύ, τη στιγμή που πέθανα εγώ, το παιδί μου, κάποιος άλλος; Ξέρετε ότι πρώτη αιτία θνησιμότητας -ξαναπέφτω κι εγώ στη στατιστικολογία- πρώτη αιτία παιδικής θνησιμότητας είναι τα οδικά ατυχήματα. Πρώτη αιτία της παιδικής θνησιμότητας στην Ελλάδα! 50%. Ένα είναι αυτό.
                        Αυτό αλλάζει και η λογική κόστους – οφέλους σε σχέση με την κοινωνία. Αν όφελος είναι η ανεκτίμητη αξία μιας ανθρώπινης ζωής, τότε δεν μπορεί –ας με συγχωρήσει, δεν ξέρω αν είναι εδώ πέρα- να μου λέει ο κ. Βαφειάδης: εγώ δεν μπορώ να βγάλω 45.000 € από το ταμείο για να τα δώσω να ξηλωθούν οι διαφημιστικές πινακίδες. Δεν μπορεί να μου το λέει.
                        Το τρίτο ζήτημα πάνω σε αυτό. Αν αυτή η λογική του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής του άλλου πρυτανεύσει, θα μιλάμε για γενική απαγόρευση των διαφημιστικών πινακίδων -θα έλεγα και άλλων πινακίδων, που δεν είναι διαφημιστικές- όπου δεν θα μιλάμε για νομιμότητα, θα μιλάμε για εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
                        Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο ακριβώς αντίθετο. Κανόνας είναι η διαφημιστική πινακίδα, εξαίρεση είναι να εφαρμοστεί ο νόμος. Πέρα από το γεγονός ότι για ορισμένα ζητήματα στην Ελλάδα ανατροπή είναι η εφαρμογή του νόμου. Πέρα από αυτό το γεγονός. Αυτό είναι ένα σοβαρό ζήτημα.
                        Και εδώ –μπαίνω στο τελευταίο- αν εφαρμοστεί αυτή η λογική της αξίας της ανθρώπινης ζωής, θα πάψουν να κρύβουν στη λογική της αρμοδιότητας, της πολλαπλής αρμοδιότητας και της συναρμοδιότητας ο καθένας, ο καθένας μας, ας το πω έτσι, την ευθύνη του. Γιατί λόγω αρμοδιότητας χάθηκε η ευθύνη, τα είπε πολύ ωραία ο κ. Τσιώκος-Πλαπούτας. Πήγαινα εκεί, μου λέγανε: έχω δίκιο, αλλά δεν είμαι αρμόδιος. Πήγαινα εκεί, έχω δίκιο, αλλά δεν είμαι αρμόδιος.
                         Άρα εμείς χρειαζόμαστε ο καθένας όχι να έχει την αρμοδιότητα, να έχει τη συνευθύνη. Περιμένω τη μέρα που κάποιος διοικητής της Τροχαίας θα πάει στα κανάλια, ξέρω κι εγώ που θα πάει, και θα πει ότι: κοιτάξτε εδώ, εγώ παραιτούμαι γιατί ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ δεν με αφήνει να κάνω τη δουλειά μου.
                        Είπε -και κλείνω με αυτό- ο Πρόεδρος(Τσιώκος-Πλαπούτας) για την έκθεση Ρακιντζή. Τι λέει η έκθεση Ρακιντζή; Πριν πει αυτό για τα 300 ατυχήματα κλπ. Το Φεβρουάριο του 2007 η Τροχαία Αθηνών μέσα σε μία εβδομάδα κατέγραψε 6.000 παράνομες –εγώ θα πρόσθετα και τις νόμιμες εκεί- πινακίδες. Και λοιπόν, τι έγινε που τις κατέγραψε; Και λοιπόν, τι έγινε που τις κατέγραψε;
                        Και θέλω να σας πω και το τελευταίο. Η Ιερά Οδός –που με ενδιαφέρει, γιατί εκεί μένω εγώ- είναι ο μοναδικός δρόμος στην Ευρώπη, από την περιοχή του Δαφνιού μέχρι την περιοχή της Αγίας Βαρβάρας, που δεν έχει πεζοδρόμιο. Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο. Είναι δρόμος, μια λακούβα που υπάρχουν και δέκα μέρες το χρόνο που δεν γίνονται ατυχήματα, όλες τις άλλες μέρες γίνονται, διαφημιστικές πινακίδες όμως έχει. Και το ίδιο συμβαίνει και στην Κατεχάκη.
                        Λοιπόν, σε αυτή τη λογική πρέπει να δουλέψουμε. Εμείς σαφέστατα, εγώ θα το συνυπογράψω και στο όνομα της δημοτικής κίνησης της οποίας είμαι επικεφαλής από το Χαϊδάρι, και στο όνομα του Συνασπισμού, θα προσυπογράψουμε.
                        Και εδώ επιτρέψτε μου να πω ότι δεν το θεωρώ μνημόσυνο, εγώ το θεωρώ έναν συνεχή αγώνα, μια συνεχή καταγγελία, η οποία δεν θα έχει τέλος.
                        Θέλετε να σας πω κι ένα τελευταίο; Το 2001 υπογράφηκε η Λευκή Βίβλος, πάρθηκαν μια σειρά μέτρα. Η μοναδική χώρα η οποία δεν πήγε καλά, παρόλο ότι υπάρχει μια ελαφρά μείωση, είναι η Ελλάδα. Η Αυστραλία που ανέφερε ο κ. Τατούλης ήταν πίσω από μας το 1996, τώρα είναι πολύ μπροστά από μας.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Μεταξύ των πρώτων είναι.
Δ. ΒΙΤΣΑΣ: Είναι μεταξύ των πρώτων, έλυσε δηλαδή αυτό το πράγμα.
                        Τι έγινε όμως από εκεί και πέρα; Μέχρι το 2004, όποιος παρακολουθεί τα στοιχεία, βλέπει ότι υπάρχει μια μείωση των ατυχημάτων σε όλη την Ευρώπη. Από το 2004 και μετά έχουμε μία στασιμότητα. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πρακτικά σημαίνει ότι τα μέτρα που πήραν τότε εξέπνευσαν. Άρα χρειαζόμαστε νέα μέτρα. Τα γράφει ο κ. Τσιώκος-Πλαπούτας τα γράφετε όλα εσείς, ας τα ακολουθήσουμε.
                        Ευχαριστώ.               
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κι εμείς ευχαριστούμε κύριε Βίτσα.
                        Στην Υπερνομάρχη Αθηνών κα Μπέη θα ήθελα να δώσω το λόγο για λίγο, και αμέσως μετά στους ομιλητές που έχουν ήδη ζητήσει το λόγο και στη συζήτηση που μπορούμε να κάνουμε.
                        Για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο των εκπροσώπων των κομμάτων, να πω μόνο ότι έχουν στείλει επιστολή, γιατί ήταν αδύνατο να βρεθούν εδώ, ο Βουλευτής Ηρακλείου του ΠΑΣΟΚ κ. Βασίλης Κεγκέρογλου, ο οποίος μάλιστα μας λέει ότι σήμερα στη Βουλή συζητείται και θέμα για τη θέσπιση Επιτροπής Οδικής Ασφάλειας, το οποίο μας αφορά προφανώς, όπως επίσης και η κα Δαμανάκη, η Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.
                        Κυρία Μπέη, παρακαλώ, έχετε το λόγο.
ΝΤ. ΜΠΕΗ (ΥΠΕΡΝΟΜΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΩΝ – ΠΕΙΡΑΙΩΣ): Καλημέρα σας. Είναι τιμή για μένα που είμαι εδώ σήμερα και λυπάμαι που ήρθα τόσο αργά, αλλά ήταν ήδη ανειλημμένες υποχρεώσεις, δεν μπόρεσα να φτάσω νωρίτερα.
                        Είχα τη μεγάλη χαρά να γνωρίσω –θα ’ναι κανένας χρόνος τώρα- τον κ. Τσιώκο-Πλαπούτα και τον κ. Σταυρουλάκη, που είχαν έρθει στο γραφείο μου και μου είχαν μιλήσει γι’ αυτό το θέμα. Τα είχαμε πει, μου είχαν εξηγήσει το θέμα.
                        Εγώ δεν θα μιλήσω σαν αρμόδια ή συναρμόδια, γιατί βεβαίως δεν είμαι κιόλας, ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι ένα θέμα μεταξύ ΥΠΕΧΩΔΕ και Δήμων, εκεί κάπου κυμαίνεται η ευθύνη. Αλλά όπως πολύ σωστά είπε και ο προηγούμενος ομιλητής, σε μια κοινωνία με ένα τέτοιο δράμα -έχει καταντήσει να είναι ένα καθημερινό δράμα με πολλαπλά παραδείγματα- είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και πρέπει όλοι να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε πρακτικά και τώρα. Και όχι πάντα στις ελληνικές καλένδες.
                        Εγώ αυτό που θα μπορούσα να προτείνω -και το έχουμε ήδη προτείνει στο Υπουργείο Εσωτερικών- είναι, στην καινούρια διοικητική μεταρρύθμιση που διαφημίζεται αυτό τον καιρό και προβαίνει ο κ. Παυλόπουλος, δεν ξέρω πότε θα ψηφιστεί αυτό αλλά υποτίθεται ότι πάει η χώρα για μια νέα διοικητική μεταρρύθμιση, εμείς έχουμε μιλήσει για μητροπολιτικές αρμοδιότητες.
                        Και όπως τις βλέπουμε εμείς στο Β΄ βαθμό Αυτοδιοίκησης και ειδικά στην Υπερνομαρχία, γιατί τρεις είναι οι Υπερνομαρχίες στη χώρα, οι Υπερνομαρχίες θα μπορούσαν ακριβώς να είναι ένας πολύ καλός πιλότος γι’ αυτές τις μητροπολιτικές αρμοδιότητες.
                        Και τι σημαίνει μητροπολιτικές αρμοδιότητες: Σημαίνει ότι δεν αρχίζει μια καινούρια πολιτική εκεί που τελειώνουν τα όρια ενός Δήμου. (Σας το λέω έτσι για να καταλάβετε τι θέλω να πω). Δηλαδή μπορεί κάθε Δήμος ουσιαστικά να έχει μια δική του πολιτική για το πώς θα θέλει να διευθετήσει τους δρόμους του, την κυκλοφορία του, τη διαφημιστική του πολιτική, οτιδήποτε.
                        Αν υπήρχε μια συντονισμένη μητροπολιτική αρμοδιότητα στο κυκλοφοριακό θέμα ας πούμε, που κι αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα, και φυσικά μέσα σε αυτό το θέμα περιλαμβάνεται απόλυτα η οδική ασφάλεια και το πρόβλημα αυτό, θα μπορούσαμε να έχουμε μία σχεδιαστική σωστή πολιτική, να έχει αυτός ο φορέας ο μητροπολιτικός την αρμοδιότητα, να περάσουν όλα αυτά με νομοθετικές ρυθμίσεις και να τελειώνει το πρόβλημα. Εκεί δηλαδή για τέτοια ευρύτερα θέματα του λεκανοπεδίου δεν θα ήταν αρμόδιος ειδικά ένας Δήμος ή ειδικά ένας εμπλεκόμενος φορέας του Δημοσίου.
                        Αυτό εγώ θεωρώ ότι θα ήταν μία λογική πρόταση, εκεί θα μπορούσαμε να πάρουμε τη σωστή πληροφόρηση, και από επιστημονικό προσωπικό και από τέτοιου τύπου ημερίδες και από μελέτες και από την εμπειρία ιδίως ανθρώπων που έχουν βιώσει αυτά τα πράγματα, και να κάνουμε ένα σωστό σχεδιασμό.
                        Που σημαίνει ότι την άλλη μέρα θα έπρεπε να βγουν συνεργεία, εργολαβίες του ΥΠΕΧΩΔΕ, της Υπερνομαρχίας, αν είχε τις κατάλληλες τεχνικές υπηρεσίες, και απλώς να ξηλωθούν όλα. Δηλαδή δεν είναι θέμα να περιμένουμε πότε και πού και πότε θα γίνει νομοθετική ρύθμιση. Να βγει μια απόφαση τέτοια από έναν φορέα τέτοιο και να ξηλωθούν όλα. Είναι θέμα δηλαδή -όσα και να είναι, όσα και να κατέγραψαν- ημερών. Με ένα καλό συνεργείο, μια καλή εργολαβία, εντός ολίγων ημερών απαλλάσσεται πλήρως το λεκανοπέδιο. Και από κει και πέρα, όποιος εμφυτεύει μια καινούρια παρανομία, κατευθείαν ποινικό.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ - ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Και οι άλλες πόλεις της Ελλάδας κα Μπέη.
ΝΤ. ΜΠΕΗ: Εγώ μιλάω τώρα για το λεκανοπέδιο με την εμπειρία τη δική μου. Εννοείται ότι αυτό μπορεί να είναι πανελλαδικό. Και εννοείται ότι τέτοιοι φορείς, είτε μητροπολιτικοί, είτε ένας ανεξάρτητος φορέας που θα μπορούσε να ορίσει το κράτος να το κάνει αυτό.
                        Αυτό είναι η πρόταση η δική μας, αυτό είναι μία συμβολή που σήμερα μπορούμε να δώσουμε στην ημερίδα, δεν έχουμε κάτι παραπάνω να δώσουμε. Και βεβαίως την απόλυτη συμπαράστασή μας και την απόλυτη ευαισθητοποίησή μας στο πρόβλημα. Να ξέρετε ότι θα είμαστε πάντα δίπλα σας και οτιδήποτε θεωρείτε εσείς ότι μπορούμε να διεκδικήσουμε μαζί σας, θα το κάνουμε.
                        Ευχαριστώ πολύ.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κυρία Μπέη, θα μου επιτρέψετε και σε σας μια ερώτηση μικρή, για το ίδιο θέμα, γιατί αφορά ασφαλώς και τους συνδυασμούς στις δημοτικές εκλογές, οι οποίοι επίσης διαφημίζονται στις πινακίδες αυτές. Θεωρείτε ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια συμφωνία, ενδεχομένως στις επόμενες δημοτικές εκλογές, όπως ακούσαμε πριν και από τους Βουλευτές, να γίνει μια πρόταση ώστε να μην διαφημιστείτε εκεί; Θα είστε από τα πρόσωπα λογικά που θα διαφημιστούν στις επόμενες εκλογές.
ΝΤ. ΜΠΕΗ: Κανείς δεν ξέρει πώς θα γίνουν και με ποιον τρόπο οι επόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, είναι δύο βαθμών.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Έτσι ακριβώς.
ΝΤ. ΜΠΕΗ: Εκεί είναι ακόμα μεγαλύτερο το πρόβλημα, γιατί καταλαβαίνετε ότι σε κάθε Δήμο είναι 3-4 υποψήφιοι φανταστείτε σε κάθε Δήμο. Δηλαδή μόνο να μπαίνουν όλα εκείνα τα «σάντουιτς» και όλες αυτές οι πινακίδες από διάφορα πρόσωπα που βλέπουμε… Δεν είναι καν «ο υποψήφιος», είναι 3-4 υποψήφιοι. Και όταν λέμε Δήμοι, φανταστείτε τη στενότητα των Δήμων, φανταστείτε Χολαργό, Παπάγο, Χαλάνδρι, πώς πάνε. Εκεί είναι ακόμα μεγαλύτερη.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Ως Υπερνομαρχία θα ξεκινούσατε μία τέτοια συζήτηση με τους συνυποψηφίους στις επόμενες νομαρχιακές εκλογές;
ΝΤ. ΜΠΕΗ: Ευχαρίστως. Όχι απλώς, να ξεκινήσουμε καμπάνια. Δηλαδή τώρα πραγματικά μου βάζετε την ιδέα, είναι καταπληκτική, και αυτή την καμπάνια μπορούμε να την ξεκινήσουμε από τώρα. Γιατί αν θέλουμε να κάνουμε κάτι, έχουμε ακόμα δυο χρόνια μπροστά μας, δεν θα το κάνουμε τελευταία στιγμή, να το κάνουμε τώρα. Θα χαρώ πολύ να συνεργαστούμε γι’ αυτό το θέμα.