Τ. ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ: Άλλο θέλω να σας πω. Ότι ούτως ή άλλως δεν μας τους μπαστακώσανε, εμείς τους επιλέξαμε. Είπα προηγουμένως ότι ο άνθρωπος που έχει προτεραιότητες επιλέγει με βάση τις προτεραιότητές του.
Δεν διαφωνώ για το κομμάτι αυτό όταν σας λέω για τον Κώδικα. Όταν ο Κώδικας ο ίδιος κάποια στιγμή, που απαγορεύει την ύπαρξη των πινακίδων, διαφημίζεται εκεί. Σαφώς, δεν το συζητάω, ότι στο ανίερο κέρδος θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές. Αλλά εγώ λέω ότι ο άνθρωπος ο οποίος ανέχεται μια ζωή όλα αυτά τα πράγματα, και πλάι του και γύρω του και ο καθένας από μας, έχει ιδιοτέλειες και έχει αρπάξει. Μη μου λέτε ό,τι θέλετε τώρα.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Ευχαριστούμε κύριε Μαρκουίζο.
Ο κ. Καστρινάκης μου έχει υποσχεθεί ότι θα συντομεύσει λίγο αυτά που είχε να πει, γιατί ήδη έχουμε ξεφύγει στο χρόνο.
Γ. ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ (ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΑΘΗΝΩΝ): Πέρα από αυτό, νομίζω ότι τόσο ο κ. Πλαπούτας όσο και ο κ. Μαρκουίζος κάλυψαν κατά μείζονα λόγο το θέμα και θα ήθελα εγώ να είμαι πολύ επιγραμματικός, κάνοντας κάποιες προτάσεις, αφού προηγουμένως αισθανθώ την ανάγκη να συγχαρώ τους εκπροσώπους του Κοινοβουλίου που παρέμειναν εδώ, γιατί βίωσα από δω ας πούμε το δάκρυ τους προηγουμένως στην τοποθέτηση του κ. Μαρκουίζου. Τον κ. Τατούλη και τον κ. Καρχιμάκη.
Θέλω λοιπόν εγώ να πω το εξής: Ότι με κάλυψε σε αυτό που είπε ο κ. Μαρκουίζος για τον αφανισμό του ελληνισμού που γίνεται μέσα από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και τη γενοκτονία της ασφάλτου, και που δυστυχώς ξεπέρασε τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, που ήταν οι δύο άλλες αιτίες. Το θέμα είναι λοιπόν ότι κάτι πρέπει να γίνει και να γίνει συγκεκριμένα και συγκροτημένα.
Νομίζω λοιπόν ότι είναι μία καλή αφορμή η σημερινή παρουσία των Βουλευτών να γίνει επερώτηση στη Βουλή με στόχο τη νομοθέτηση για ενιαίο φορέα οδικής ασφάλειας, τα υπόλοιπα είναι θέμα των εκπροσώπων μας στο Κοινοβούλιο.
Ένα άλλο θέμα το οποίο πρέπει να βγει σήμερα σαν απόφαση είναι: ποτέ ξανά διαφήμιση πολιτική, είτε συνδυασμών είτε προσώπων είτε Υπουργείων είτε δημοσίων φορέων, σε διαφημιστική πινακίδα, και αυτό οπωσδήποτε θα σφίξει τα λουριά.
Και ένα άλλο πολύ σημαντικό που έχει να κάνει με τους Δήμους, γιατί το να αναθεματίζουμε, να καταγγέλλουμε γενικά και αόριστα, τη στιγμή που υπάρχουν και συνειδήσεις που δεν έχουν διαβρωθεί, είναι κάτι που θα μας αποπροσανατολίσει. Γι’ αυτό λοιπόν νομίζω ότι κάθε Δήμος θα πρέπει να οροθετήσει και να πει πόσοι χώροι είναι για νόμιμες διαφημιστικές πινακίδες.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ – ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Κανένας.
Γ. ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ: Μια στιγμή Θανάση, μισό λεπτό.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ – ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Εντάξει, συγγνώμη.
Γ. ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ: Να δει πόσοι χώροι τυχόν υπάρχουν για νόμιμες διαφημιστικές πινακίδες, αυτές που υπάρχουν να μείνουν, ή αν δεν υπάρχει καμία νόμιμη να φύγουν όλες, και να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή, να υπάρχει δυνατότητα παρακολούθησης, καθώς και κατά κάποιο τρόπο καταγραφής ηλεκτρονικά.
Διότι έχουμε φτάσει στο σημείο να υπάρχουν Δήμοι που πομπωδώς αναγγέλλουν ότι έχουν ξηλώσει 5, 10, 20 πινακίδες και αν μετρήσεις πόσες ήταν τότε που άρχισε το ξήλωμα και ξαναμετρήσεις μετά το ξήλωμα, θα δεις ότι είναι περισσότερες μετά το ξήλωμα, δηλαδή έχουν ξεφυτρώσει πολλαπλάσιες από αυτές που βγήκαν.
Και κλείνοντας θέλω να πω ότι κανείς μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών, μην πούμε ότι αυτό είναι άλλης υπηρεσίας θέμα, όπως λένε συνέχεια στον κ. Πλαπούτα και στον κ. Σταυρουλάκη και στους άλλους αγωνιστές αυτού του μείζονος ζητήματος. Ο Καζαντζάκης έλεγε: «έχω χρέος να σώσω τη γη». Ο καθένας μας έτσι πρέπει να πει, έχω χρέος να σώσω τη γη. Έχω χρέος λοιπόν να σώσω τους συνανθρώπους μου, καθένας στο βαθμό που του αναλογεί να το παλέψει, άσχετα αν είναι άνθρωπος με μικρές αρμοδιότητες, μεγαλύτερες, ή κορυφαίες. Αυτό θέλω να πω.
Και θέλω να δώσω μια υπόσχεση, την έχω δώσει από τότε που γνώρισα τον Μανώλη Σταυρουλάκη και τον Θανάση Τσιώκο – Πλαπούτα, ότι όσο καιρό με κρατά ο Θεός εδώ στη γη -γιατί ξέρετε ότι κι εγώ βιώνω ένα μεγάλο δράμα με την αιμοκάθαρση, μέρα πάρα μέρα για πέντε ώρες, και δεν ξέρω πότε θα έρθει η ώρα να σας εγκαταλείψω- αλλά όσο υπάρχω και αναπνέω θα είμαι συντεταγμένος στον αγώνα τους σαν άνθρωπος απλός που δεν ανέχεται να βλέπει αυτό το πράγμα να συμβαίνει γύρω του. Ευχαριστώ.
Όχι -όχι, μνημόσυνο κάνουμε, δεν θέλω χειροκρότημα.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κύριε Καρχιμάκη, θα σας δώσω το λόγο. Κύριε Τατούλη θα παραβώ λίγο την κοινοβουλευτική σειρά, γιατί ξέρω ότι έχει ήδη καθυστερήσει.
Μ. ΚΑΡΧΙΜΑΚΗΣ (ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΑΣΟΚ): Κυρίες και κύριοι, αισθάνομαι μια ιδιαίτερη συγκίνηση, παρά το ότι μπορεί κάποιοι από σας να σκέφτεστε με διαφορετικό τρόπο απέναντι σε μας τους πολιτικούς.
Εγώ πιστεύω σε μια αρχή, την είπε ο κ. Μαρκουίζος με άλλα λόγια, ότι πάνω απ’ όλα στη ζωή μας πρέπει να αντιστρέφουμε τους όρους και τους ρόλους και να μπαίνουμε στη θέση αυτού που δοκιμάζεται και να σκεφτόμαστε πώς θα αισθανόμασταν εάν εμείς είχαμε υποστεί τη δοκιμασία. Πέρα από μια ανθρώπινη αρχή είναι και μια βαθιά δημοκρατική αρχή, που μπορεί να είναι πυξίδα στη ζωή όλων μας, ανεξάρτητα από ποιο μετερίζι, από ποιο πόστο είμαστε ταγμένοι να υπηρετήσουμε την κοινωνία.
Χαιρετίζω λοιπόν με σεβασμό και αυξημένο αίσθημα ευθύνης τη σημερινή ημερίδα σας για την οδική ασφάλεια και το συνεχιζόμενο έγκλημα αυθαίρετης και παράνομης τοποθέτησης διαφημιστικών πινακίδων. Και νιώθω τιμή που προσκλήθηκα να απευθυνθώ σε ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ καλά και με τραγικό τρόπο τι μπορεί να σημαίνει η ολιγωρία της πολιτείας σε ένα θέμα που δεν κοσμεί τα πρωτοσέλιδα της επικαιρότητας αλλά που επηρεάζει καθοριστικά την ασφάλεια των κατοίκων, οδηγών και πεζών της χώρας μας.
Νιώθω όμως ταυτόχρονα και συνυπεύθυνος ως μέλος της Βουλής των Ελλήνων και ως εκπρόσωπος ενός πολιτικού φορέα για όσα έπρεπε εδώ και καιρό να έχουν γίνει στο θέμα αυτό.
Η τοποθέτηση των παράνομων πινακίδων από εταιρείες υπαίθριας διαφήμισης αποτελούν εν δυνάμει παγίδες θανάτου για οποιονδήποτε από εμάς. Η πολιτεία οφείλει να μεριμνά για την οδική ασφάλεια με τρόπο ώστε το οδικό περιβάλλον να προβλέπει το ενδεχόμενο του λάθους από έναν οδηγό και να είναι σχεδιασμένο για να το συγχωρεί. Νόμοι υπάρχουν, η εφαρμογή τους είναι το πρόβλημα.
Άλλωστε αυτό το επιβεβαίωσαν πρόσφατα και οι αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας, όπως είπε και ο κ. Πλαπούτας, που ανέτρεξαν σε νόμο ήδη υπάρχοντα του 1986 και συγκεκριμένα στον κυρωτικό νόμο της Διεθνούς Σύμβασης του ΟΗΕ, για να καταλήξει το Ανώτατο Δικαστήριο ότι η εγκατάσταση τέτοιων υπαίθριων διαφημίσεων επί του οδοστρώματος και επί των πεζοδρομίων οδών εντός κατοικημένων περιοχών είναι παράνομη. Και η υποχρέωση για τους ΟΤΑ και την κρατική διοίκηση να αφαιρέσουν άμεσα τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες είναι ρητή και επιβεβλημένη.
Όμως για να εφαρμόζονται στην πράξη τέτοιοι νόμοι και τέτοιες δικαστικές αποφάσεις χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση, αυτόνομη και ανεπηρέαστη από τα όποια συμφέροντα εμπλέκονται. Χρειάζεται παιδεία και αυξημένο αίσθημα ευθύνης στους ίδιους τους πολιτικούς και σε όσους διαχειρίζονται σε κάθε επίπεδο δημόσια εξουσία, ώστε να αντιλαμβάνονται και να υιοθετούν την υπερίσχυση του δημοσίου συμφέροντος, του συλλογικού δηλαδή συμφέροντος μιας κοινωνίας, έναντι οποιονδήποτε άλλων συμφερόντων.
Να εμποτίζονται με τις αξίες της κοινωνικής ευθύνης και της δημοκρατικής λογοδοσίας για τις πράξεις τους, να αντιλαμβάνονται πάνω από όλα ότι χωρίς αναγωγή στο κοινό καλό, η οποιαδήποτε ενέργεια, όση ωφέλεια και αν επιφέρει σε ένα μεμονωμένο άτομο, τελικά το ζημιώνει, αφού ζημιώνει την κοινωνία, χωρίς την οποία αυτό δεν μπορεί να υπάρξει.
Όταν πληροφορήθηκα ότι η σχετική καταγγελία και διαμαρτυρία που συγγενείς θανατωθέντων εξαιτίας διαφημιστικών πινακίδων κατέθεσαν στις 4 Ιουνίου του 2007 στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κατέληξε στο αρχείο, ενώ δεύτερη καταγγελία τους την 6η Φεβρουαρίου του 2008 έμεινε αναπάντητη, έσπευσα με συναδέλφους μου να καταθέσω ερώτηση προς τον αρμόδιο Υπουργό στη Βουλή.
Θεωρήσαμε ότι η δικαστική λειτουργία έχει καθήκον να διαφυλάσσει ότι το κράτος ανταποκρίνεται στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του για την ασφάλεια των πολιτών, ανεξάρτητα με τα μεγάλα συμφέροντα, που δυστυχώς φαίνεται ότι εμπλέκονται, και ότι είναι ανεπίτρεπτο να παραβαίνει το καθήκον της αυτό.
Θεωρήσαμε ότι πέρα και πάνω από κάθε πολιτική διαφοροποίηση, πέρα και πάνω και από τις απαράδεκτες δικαστικές αυθαιρεσίες σε πολιτικά ζητήματα, το συγκεκριμένο θέμα, ένα θέμα σύγκρουσης όχι πολιτικών αντιλήψεων, αλλά αποκλειστικά εμπλεκομένων συμφερόντων με τραγικές επιπτώσεις για τους πολίτες, όφειλε να λάβει, έστω και με καθυστέρηση, τη μέριμνα της πολιτείας.
Η απάντηση που πήραμε ήταν αποκαρδιωτική. Το Υπουργείο δήλωσε ότι δεν αναμειγνύεται σε θέματα δικαστικής λειτουργίας, χωρίς πολλά λόγια και χωρίς να σχολιάσει το ουσιαστικό θέμα της ανάγκης συνεπούς εφαρμογής του ισχύοντος δικαίου, όπως αυτό προσδιορίζεται στις δύο δικαστικές αποφάσεις.
Δεν θα σταθώ στο προσβλητικό ύφος της κενής περιεχομένου απάντησης, ούτε θα σταθώ στην απαξίωση της Βουλής και του Συντάγματος που επιβάλλει στον εκάστοτε υπουργό να ασκεί θεσμοθετημένο έλεγχο στην ηγεσία της Δικαιοσύνης, όταν υπάρχουν καταγγελίες για παράβαση καθήκοντος. Θα σταθώ όμως σε ένα πολιτικό σύστημα που διαρκώς απαξιώνεται, αφού εδώ και καιρό είτε συγκαλύπτει, είτε νίπτει τας χείρας του για μικρά και μεγάλα θέματα, διδάσκοντας στην κοινωνία την ατιμωρησία και την υποκατάσταση του κράτους δικαίου από το αδυσώπητο δίκιο του ισχυρού.
Δεν ζητήσαμε από κανέναν να παρέμβει στη Δικαιοσύνη, ζητήσαμε η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, να μην απονέμεται με δύο ταχύτητες και επιλεκτικά. Και ζητήσαμε από την εκτελεστική εξουσία να ελέγξει τη δικαστική, στα πλαίσια του συνταγματικά κατοχυρωμένου ελέγχου μεταξύ των τριών εξουσιών της δημοκρατίας μας.
Φαίνεται ότι εδώ και καιρό οι εκάστοτε φορείς εξουσίας, δικαστικής, εκτελεστικής, νομοθετικής, απεκδύονται ουσιαστικά το ρόλο τους, το λόγο της ύπαρξής τους, που είναι να επιλύουν από διαφορετικό μετερίζι προβλήματα της κοινωνίας και αναλώνονται σε τεχνικές διαχείρισης του κόστους της ανευθυνότητας και της αναποτελεσματικότητάς τους.
Σε αυτή την αναποτελεσματικότητα, την απαξίωση των θεσμών, συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής, εδράζεται η σημερινή γενικευμένη απογοήτευση του κόσμου, που στρέφεται στη διαμαρτυρία ή σε ατομικές λύσεις αναζήτησης της προσωπικής του επιβίωσης, συχνά ενάντια στη συνείδησή του, σε ένα καθαρά πελατειακό σύστημα.
Και όμως, μια δίκαιη κοινωνία δεν μπορεί να στηρίζεται σε ατομικές λύσεις. Μια κοινωνία που επικρατεί η ατομική επιδίωξη, ορίζεται τελικά από αυτούς που έχουν απλώς ισχυρότερα μέσα να επιβάλουν τις δικές τους επιδιώξεις. Οι αρχές της διαφάνειας, της αυτονομίας της πολιτικής, της χρηστής διοίκησης, της συμμετοχής του πολίτη στην εξουσία και της λογοδοσίας της εξουσίας στον πολίτη δεν αφορούν μόνο ιστορίες με μίζες και βαλίτσες, αφορούν και την καθημερινότητά μας.
Αφορούν την απαίτησή μας να ζούμε σε μια κοινωνία δίκαιης ανάπτυξης και ίσων ευκαιριών, όπου το κράτος θα διασφαλίζει βασικά αγαθά. Αφορούν τον αγώνα καθενός από μας να βρει το δίκιο του, να απαιτήσει νομιμότητα, όποιον κι αν έχει απέναντί του, όσο ισχυρός κι αν είναι αυτός. Αφορούν τελικά καθημερινά και άμεσα ζητήματα σαν κι αυτό, το συνεχιζόμενο και ατιμώρητο έγκλημα των παράνομων διαφημιστικών πινακίδων, που έχουν στοιχίσει πολλές ανθρώπινες ζωές και έχουν θρέψει πολλά οικονομικά συμφέροντα.
Το κράτος πρέπει να μεριμνήσει γενικά για την οδική ασφάλεια με σύγχρονο σχεδιασμό και αντιμετώπιση, αλλά και ειδικά για το θέμα των αυθαίρετων διαφημιστικών πινακίδων. Ο νόμος πρέπει να εφαρμοστεί. Οι υπεύθυνοι να τιμωρούνται. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να συμβάλουν με παροχή τακτικής ουσιαστικής ενημέρωσης για το ζήτημα των οδικών ατυχημάτων. Πάνω από όλα όμως πρέπει να υπάρξει πολιτική βούληση, συνολική και ισχυρή, για την ασφάλεια του πολίτη, πέρα από κάθε εμπλεκόμενα συμφέροντα.
Με τις σκέψεις αυτές εύχομαι κάθε επιτυχία στη σημερινή ημερίδα και ανανεώνω τη δέσμευσή μου, μαζί με τον συνάδελφό μου τον Πέτρο(Τατούλη) που είναι μαζί εδώ, να σταθούμε -όπως έχουμε καθήκον να κάνουμε- δίπλα σας και να αγωνιστούμε μαζί σας, όπως και όπου μπορούμε, για να εφαρμοστούν επιτέλους τα νόμιμα στην πατρίδα μας στο σοβαρότατο θέμα των εγκληματικών αυθαίρετων διαφημιστικών πινακίδων.
Σας ευχαριστώ.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κι εμείς σας ευχαριστούμε κύριε Καρχιμάκη.
Στον κ. Τατούλη θα δώσω το λόγο.
Π. ΤΑΤΟΥΛΗΣ: Καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τους συνδιοργανωτές αυτής της ημερίδας για τη δυνατότητα που δίνετε σε μας τους πολιτικούς αφενός μεν να γίνουμε κοινωνοί από κοντά, από πρώτο χέρι, ενός σημαντικού ζητήματος που βασανίζει και ταλανίζει τον τόπο, αφετέρου δε να συμμεριστούμε και να αναλογιστούμε και εμείς τις δικές μας πολιτικές ευθύνες.
Γιατί έχουμε και εμείς ευθύνη απέναντι σε αυτό το πράγμα, απέναντι σε αυτό το φαινόμενο. Έχουμε κι εμείς ευθύνη γιατί δεν ορθώσαμε το ανάστημά μας, γιατί δεν ορθώσαμε αυτό που δίκαια πλέον ταλαιπωρεί όλη την κοινωνία, για να μπορέσουμε να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε αυτή τη μεγάλη μάστιγα.
Θα ήθελα να σας πω ότι πριν μερικά χρόνια, όταν με απασχολούσε πάρα πολύ το θέμα της οδικής ασφάλειας, είχα δει τότε μια είδηση σε ένα από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία της Αυστραλίας. Τότε στη Μελβούρνη είχε γίνει ένα ατύχημα και είχαμε ένα θάνατο. Αναγκάστηκε ο πρωθυπουργός της χώρας να βγει σε τηλεοπτική συνέντευξη και να δικαιολογήσει, να αιτιολογήσει και να αναλύσει το ατύχημα. Αυτό φίλε Μιχάλη αντιλαμβάνεσαι ότι λείπει από το δικό μας πολιτικό πολιτισμό.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ – ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Εδώ διαφημίζεται ο πρωθυπουργός.
Π. ΤΑΤΟΥΛΗΣ: Θανάση σε παρακαλώ.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ – ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Ναι, συγγνώμη.
Π. ΤΑΤΟΥΛΗΣ: Θα ήθελα λοιπόν, ακούγοντάς σας προσεκτικά, και τις οργισμένες φωνές αλλά και τις ψύχραιμες φωνές, να σας πω ότι αυτός ο πόνος ο δικός σας δεν είναι πόνος δικός σας, είναι πόνος όλων μας. Γιατί όλοι κοντά μας έχουμε συναισθανθεί αυτό το αίσθημα της μεγάλης απώλειας, της αιφνίδιας απώλειας, της τραγικής απώλειας.
Γιατί όλοι μαζί έχουμε καταλάβει ότι αυτός ο πόνος δεν μπορεί να είναι πόνος, δικαιολογημένα είναι θυμός, δικαιολογημένα είναι οργή από πλευράς σας, από πλευράς όλων μας. Γιατί αντιλαμβάνεται κανένας το αυτονόητο, ότι όλοι είστε συνεπείς φορολογούμενοι πολίτες για να μπορεί αυτή η συνομολογημένη ευνομούμενη κοινωνία να παρέχει ένα μίνιμουμ βαθμό ασφάλειας και προστασίας της ζωής των πολιτών. Και σε αυτό δεν έχουμε πάει καθόλου καλά.
Άκουσα με προσοχή τα στοιχεία που είπε ο Θανάσης(Τσιώκος-Πλαπούτας). Αυτά έχουν αλλάξει τραγικά σε σχέση με τα στοιχεία που είχαμε εμείς στη διακομματική επιτροπή το 1996. Και ο αριθμός των θυμάτων έχει αυξηθεί και το ποσοστό της απώλειας ανθρώπινων ζωών απέναντι στον ετήσιο απολογισμό έχει δυσχερώς έρθει προς την πλευρά των τροχαίων θανάτων, των θανάτων που προέρχονται από την οδική κυκλοφορία. Και βέβαια το μεγάλο ζήτημα είναι ότι έχει αυξηθεί τραγικά ο αριθμός των μονίμως ασθενούντων ως παρενέργεια των ατυχημάτων. Και βέβαια η οικονομική επιβάρυνση είναι τεράστια.
Εγώ στο δια ταύτα θα μείνω λίγο. Θα πω ότι αυτή τη στιγμή, μαζί με τον Μιχάλη(Καρχιμάκη) αλλά και τους υπόλοιπους συναδέλφους που ήταν εδώ και που φαίνεται ότι οι αυξημένες υποχρεώσεις –επειδή αυτή τη στιγμή υπάρχει ολομέλεια στην αίθουσα του Κοινοβουλίου- δεν τους άφησαν να παρευρεθούν μέχρι τέλος, αλλά νομίζω ότι εμείς εκπροσωπούμε και τις κυρίες συναδέλφους που ήδη αποχώρησαν, θα κάνουμε συντονισμένες προσπάθειες.
Τη μία την ανέλυσε ο Μιχάλης, ο κ. Καρχιμάκης. Εμείς θα έρθουμε, θα βρούμε έναν τρόπο να κινήσουμε πλέον τη διαδικασία για τη νομοθετική ρύθμιση όλων αυτών που απασχολούν και που πολύ σωστά έθεσε ο Θανάσης. Παρανόμως υπάρχει το δικαίωμα της δημιουργίας όλων αυτών των πινακίδων, γιατί ποτέ δεν υπήρξε καμία μελέτη από πλευράς ΥΠΕΧΩΔΕ για την τοποθέτηση αυτών των πινακίδων. Και ξέρετε ότι οποιαδήποτε παρέμβαση γίνεται στο οδικό δίκτυο χωρίς την αντίστοιχη μελέτη προστασίας είναι παράνομη. Δηλαδή και αυτές οι αποφάσεις ακόμα ελέγχονται.
Είναι πολύ σημαντικό βέβαια ότι και με την αφορμή των Ολυμπιακών Αγώνων βγήκαν αρκετές αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας πάνω στο θέμα της οπτικής ρύπανσης που προέρχεται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, στην τοποθέτηση των πινακίδων. Δεν είναι μόνο ο χώρος -και πολύ καλά έκανε ο κ. Μαρκουίζος προηγούμενα και το τοποθέτησε- είναι ότι η οπτική ρύπανση και η εγκεφαλοποίηση της εικόνας επηρεάζει, σύμφωνα με έγκριτες επιστημονικές μελέτες, την προσοχή του οδηγού. Και αυτό είναι ικανό να προκαλέσει ατύχημα.
Το δεύτερο που θα κάνουμε είναι ότι δεσμευόμαστε ότι στις δικές μας ιστοσελίδες θα υπάρχει ένα κομμάτι που συνεχώς θα καλύπτει αυτό το πρόβλημα.
Το τρίτο θέμα, το οποίο θεωρούμε απαραίτητο είναι ότι: Κοιτάχτε, όλοι γνωρίζουμε, ο Μιχάλης το περιέγραψε προηγούμενα, το πολιτικό πρόβλημα που υπάρχει στο σύστημά μας. Όλοι το αναγνωρίζουμε, και εσείς και εμείς, και μας απασχολεί αυτό το θέμα. Εκείνο όμως που πρέπει να ξέρουμε όλοι μας είναι ότι χωρίς την παρουσία ενεργών πολιτών τίποτα δεν μπορεί να γίνει.
Η εκτίμηση η δική μου είναι ότι αυτή η προσπάθεια των ανθρώπων που είναι χτυπημένοι από αυτή τη γενοκτονία της ασφάλτου, έτσι όπως πολύ σωστά ονομάστηκε, να αποτελούν το πρόπλασμα για τη δημιουργία ενός ευρύτερου φορέα που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και που θα ασχοληθεί, δημιουργώντας αυτή τη μάζα των ενεργών πολιτών, με το θέμα της οδικής ασφάλειας και της οδικής προστασίας.
Γιατί αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που κάνετε εσείς δεν το κάνετε μόνο και μόνο γιατί το χρωστάτε στους δικούς σας ανθρώπους, το κάνετε γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία ανησυχείτε πάρα πολύ για τους υπόλοιπους. Γιατί μέσα από τον πόνο σας έχετε αναπτύξει έναν ιδιαίτερο πολιτισμό και έχετε αναπτύξει μια εντελώς διαφορετική ποιότητα στην αλληλεγγύη. Κάτι που εμείς είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβουμε, αλλά είναι πάρα πολύ χρήσιμο να το κατανοήσουμε.
Με αυτές τις σκέψεις θα ήθελα και εγώ να χαιρετίσω –«να χαιρετίσω», τρόπος του λέγειν- να περιμένω τα αποτελέσματα αυτής της ημερίδας και θα ήθελα με ιδιαίτερη αγωνία να δούμε πώς όλοι μαζί μπορούμε να κινηθούμε προς ένα δρόμο που θα βοηθήσει τις επόμενες γενιές, τα παιδιά μας, να νιώθουν πιο ασφαλείς όταν κυκλοφορούν στην άσφαλτο.
Από βάθους καρδιάς, το μόνο που ήθελα να πω είναι να σας ευχαριστήσω γιατί μου δώσατε μια εμπειρία πρόσωπο με πρόσωπο. Σας ευχαριστώ.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κύριε Τατούλη, να σας κρατήσω ένα λεπτάκι στο βήμα ακόμα; Στο θέμα της διαφήμισης των κομμάτων πάνω στις διαφημιστικές πινακίδες…
Π. ΤΑΤΟΥΛΗΣ: Είμαι κάθετος σε αυτό.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Δεν είναι προσωπικό ασφαλώς το ερώτημα σε σας, απλά με την ευκαιρία της παρουσίας των Βουλευτών εδώ -έχουμε εκπρόσωπο και από άλλα κόμματα, και από το Συνασπισμό- θα ήθελα να έχουμε μία τοποθέτηση επ’ αυτού.
Π. ΤΑΤΟΥΛΗΣ: Επειδή πολλές φορές έχουν διάφορα ειπωθεί, και επειδή ξέρετε, ο μύθος στην Ελλάδα δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, εγώ θεωρώ ότι είναι απαραίτητο πλέον να συναποφασίσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις ότι δεν θα επιτρέψουν στο μέλλον καμία μα καμία διαφήμιση μέσω όλων αυτών των διαφημιστικών πινακίδων, ακόμα και των νόμιμων.
Και επειδή με βάλατε και σε αυτή τη σκέψη, θα ήθελα να σας πω κάτι που σχολίασε προηγούμενα ευφυέστατα ο κ. Καστρινάκης, ότι ναι, σαφέστατα μπορούν να τοποθετηθούν κάποιες πινακίδες, αλλά αφού υπάρχουν αυτές οι προαιρέσεις που είπαμε: Δεν υπάρχει οπτική ρύπανση, δεν υπάρχει οπτική ενασχόληση του κυκλοφορούντος, όπως λέει ο νόμος, και από την άλλη μεριά ιδιαίτερα δε οι σταθμοί, οι πρόχειροι σταθμοί αλλά και οι πινακίδες θα πρέπει να έχουν διεθνείς προδιαγραφές που υπάρχουν για όλους τους βαθμούς ασφάλειας που απαιτεί σε αυτή την περίπτωση η τοποθέτησή τους, έτσι όπως το νόμος το περιγράφει. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει ερήμην αυτής της ιστορίας.
Σας ευχαριστώ.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κι εμείς σας ευχαριστούμε κύριε Τατούλη.
Να καλωσορίσω και την Υπερνομάρχη Αθηνών – Πειραιώς κα Μπέη. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που είστε εδώ. Να σας δώσω το λόγο αμέσως μετά αφού κλείσουμε τον κύκλο των τοποθετήσεων των κομμάτων. Είναι μαζί μας και ο κ. Δημήτρης Βίτσας.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ – ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Το ψήφισμα είναι αυτά που είπατε. Το έχουμε έξω, αν θέλετε υπογράψτε το.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Ο κ. Δημήτρης Βίτσας είναι Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του Συνασπισμού Β΄ Αθήνας.
Δ. ΒΙΤΣΑΣ (ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ Β΄ ΑΘΗΝΑΣ): Τώρα εγώ γιατί έχω τόσες πολλές διαφωνίες και με τους προλαλήσαντες, ας κοιτάξουμε να το διερευνήσουμε, γιατί μερικά πράγματα δεν…
Τέλος πάντων, 12 Ιουνίου στη Ρόδο έγινε ατύχημα σε διαφημιστική πινακίδα. Το μάθαμε. Ένας νεαρός 21 χρονών ελαφρά τραυματισμένος, μια κοπέλα 28 χρονών βαριά τραυματισμένη. Δεν θα ξέρουμε τη συνέχεια. Γιατί ξέρετε, ακόμα και η συνέχεια του ενός μηνός, μόνο στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια καταγράφεται. Εμείς δεν θα την ξέρουμε. Θα την ξέρουν όμως οι ίδιοι, θα την ξέρουν οι οικογένειές τους, θα την ξέρουν οι άνθρωποι που είναι γύρω-γύρω. Ένα είναι αυτό.
Δεύτερον. Από το 1991 έως το 2001 η Ευρώπη έχασε το Λουξεμβούργο, το ξέρετε αυτό το πράγμα. Έχουμε 501.000 νεκρούς, περισσότερους δηλαδή από τον πληθυσμό του Λουξεμβούργου. Και ανά μία δεκαετία η Ελλάδα χάνει τη Λαμία. Όμως εγώ επιμένω στο εξής: Ένας νεκρός, ένας βαριά ή ελαφρά τραυματισμένος, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι στατιστικό μέγεθος. Είναι κάτι τελείως πέρα από αυτό.
Το τροχαίο ατύχημα είναι ένα ολοκληρωμένο φαινόμενο. Προσωπικά το παρακολουθώ και για δικούς μου λόγους, δεν είναι λόγος εδώ, πάρα πολλά χρόνια, έχω συμμετάσχει σε πάρα πολλές ημερίδες, έχω συνδιοργανώσει σαν διευθυντής αυτοκινητιστικού περιοδικού δικές μου ημερίδες. Είναι ένα ολοκληρωμένο φαινόμενο στο οποίο φταίνε δύο πράγματα: η πολιτεία και η ατομική συμπεριφορά. Η ατομική συμπεριφορά όπως διαμορφώνεται από τους κοινωνικούς κανόνες που επιβάλει η πολιτεία. Αυτό είναι.
Πρακτικά ζητήματα, τι μπορεί να γίνει, τι μπορούμε να λύσουμε κλπ., διαχειριστικά ζητήματα, πάντοτε μπορούμε να τα βρούμε. Εγώ σας λέω ένα, το δικό μου δίπλωμα οδήγησης λήγει μετά θάνατον! Δηλαδή κάποια στιγμή εγώ δεν θα έχω την ικανότητα να οδηγώ, αλλά θα έχω το δικαίωμα να οδηγώ.
Επιτρέψτε μου όμως να πάω ένα βήμα παραπάνω. Η γνώμη μου είναι ότι σε τέτοια ζητήματα μπορούμε όλοι μαζί να λέμε: ναι, πρέπει να λυθεί, αλλά το απαντάμε όπως αν ρωτήσουμε τους 100 πιο πλούσιους ανθρώπους σε αυτό τον κόσμο αν πρέπει να υπάρχουν φτωχοί. Θα σου πουν: δεν πρέπει να υπάρχουν φτωχοί. Άρα εδώ κάτι τρέχει. Το είπε ο στρατηγός(Τσιώκος-Πλαπούτας) –ας το πω έτσι-τι τρέχει.
Η σκέψη η δική μου είναι ότι πρέπει να σκεφτούμε ανατρεπτικά σαν κοινωνία, σαν άνθρωποι, σαν πολιτικοί σχηματισμοί κλπ. Πρώτον, να βάλουμε στη δεύτερη θέση της κλίμακας των κοινωνικών αξιών την ανθρώπινη ζωή του άλλου. Και λέω στη δεύτερη, γιατί στην πρώτη πρέπει να είναι η προάσπιση των συνθηκών ύπαρξης ζωής, γιατί αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα αν δεν υπάρχει δυνατότητα να υπάρχει ζωή. Στη δεύτερη θέση αυτή λοιπόν πρέπει να το βάλουμε. Είναι αυτό κοινωνική αξία αυτή τη στιγμή σε αυτή τη θέση; Όχι, το χρήμα είναι. Και εκεί πρέπει να εστιάσουμε και για τα οδικά ατυχήματα και γενικά.
Ας πούμε ερώτημα αυτή τη στιγμή: Υπάρχει δρόμος στην Ευρώπη που να επιτρέπει ταχύτητες μεγαλύτερες των 200 χιλιομέτρων την ώρα; Ξέρετε κανέναν; Αν ξέρετε, παρακαλώ ενημερώστε με. Γιατί οι αυτοκινητοβιομηχανίες κατασκευάζουν κινητήρες με 300 χιλιόμετρα, με 350 χιλιόμετρα κλπ. και σου μιλάνε για «ενεργητική» κλπ.; Ένα λοιπόν είναι αυτό, που κατά τη γνώμη μου πρέπει να το βάλουμε.
Δεύτερον. Αν αυτό είναι στη λογική μας, τότε εμείς δεν θα πάμε στη λογική των προστίμων, αλλά στη λογική της πρόληψης. Έχω εδώ την απάντηση –δεν θα σας τη διαβάσω- που έδωσε ο κ. Χατζηδάκης στον κ. Κουβέλη και λέει: πρέπει να ξαναφτιάξουμε αυτά που κλείσαμε τα κέντρα κυκλοφορικής αγωγής.
Πρέπει να πάμε στη λογική της πρόληψης. Τι να το κάνω εγώ, εσείς, αν το πρόστιμο είναι βαρύ, τη στιγμή που πέθανα εγώ, το παιδί μου, κάποιος άλλος; Ξέρετε ότι πρώτη αιτία θνησιμότητας -ξαναπέφτω κι εγώ στη στατιστικολογία- πρώτη αιτία παιδικής θνησιμότητας είναι τα οδικά ατυχήματα. Πρώτη αιτία της παιδικής θνησιμότητας στην Ελλάδα! 50%. Ένα είναι αυτό.
Αυτό αλλάζει και η λογική κόστους – οφέλους σε σχέση με την κοινωνία. Αν όφελος είναι η ανεκτίμητη αξία μιας ανθρώπινης ζωής, τότε δεν μπορεί –ας με συγχωρήσει, δεν ξέρω αν είναι εδώ πέρα- να μου λέει ο κ. Βαφειάδης: εγώ δεν μπορώ να βγάλω 45.000 € από το ταμείο για να τα δώσω να ξηλωθούν οι διαφημιστικές πινακίδες. Δεν μπορεί να μου το λέει.
Το τρίτο ζήτημα πάνω σε αυτό. Αν αυτή η λογική του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής του άλλου πρυτανεύσει, θα μιλάμε για γενική απαγόρευση των διαφημιστικών πινακίδων -θα έλεγα και άλλων πινακίδων, που δεν είναι διαφημιστικές- όπου δεν θα μιλάμε για νομιμότητα, θα μιλάμε για εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο ακριβώς αντίθετο. Κανόνας είναι η διαφημιστική πινακίδα, εξαίρεση είναι να εφαρμοστεί ο νόμος. Πέρα από το γεγονός ότι για ορισμένα ζητήματα στην Ελλάδα ανατροπή είναι η εφαρμογή του νόμου. Πέρα από αυτό το γεγονός. Αυτό είναι ένα σοβαρό ζήτημα.
Και εδώ –μπαίνω στο τελευταίο- αν εφαρμοστεί αυτή η λογική της αξίας της ανθρώπινης ζωής, θα πάψουν να κρύβουν στη λογική της αρμοδιότητας, της πολλαπλής αρμοδιότητας και της συναρμοδιότητας ο καθένας, ο καθένας μας, ας το πω έτσι, την ευθύνη του. Γιατί λόγω αρμοδιότητας χάθηκε η ευθύνη, τα είπε πολύ ωραία ο κ. Τσιώκος-Πλαπούτας. Πήγαινα εκεί, μου λέγανε: έχω δίκιο, αλλά δεν είμαι αρμόδιος. Πήγαινα εκεί, έχω δίκιο, αλλά δεν είμαι αρμόδιος.
Άρα εμείς χρειαζόμαστε ο καθένας όχι να έχει την αρμοδιότητα, να έχει τη συνευθύνη. Περιμένω τη μέρα που κάποιος διοικητής της Τροχαίας θα πάει στα κανάλια, ξέρω κι εγώ που θα πάει, και θα πει ότι: κοιτάξτε εδώ, εγώ παραιτούμαι γιατί ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ δεν με αφήνει να κάνω τη δουλειά μου.
Είπε -και κλείνω με αυτό- ο Πρόεδρος(Τσιώκος-Πλαπούτας) για την έκθεση Ρακιντζή. Τι λέει η έκθεση Ρακιντζή; Πριν πει αυτό για τα 300 ατυχήματα κλπ. Το Φεβρουάριο του 2007 η Τροχαία Αθηνών μέσα σε μία εβδομάδα κατέγραψε 6.000 παράνομες –εγώ θα πρόσθετα και τις νόμιμες εκεί- πινακίδες. Και λοιπόν, τι έγινε που τις κατέγραψε; Και λοιπόν, τι έγινε που τις κατέγραψε;
Και θέλω να σας πω και το τελευταίο. Η Ιερά Οδός –που με ενδιαφέρει, γιατί εκεί μένω εγώ- είναι ο μοναδικός δρόμος στην Ευρώπη, από την περιοχή του Δαφνιού μέχρι την περιοχή της Αγίας Βαρβάρας, που δεν έχει πεζοδρόμιο. Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο. Είναι δρόμος, μια λακούβα που υπάρχουν και δέκα μέρες το χρόνο που δεν γίνονται ατυχήματα, όλες τις άλλες μέρες γίνονται, διαφημιστικές πινακίδες όμως έχει. Και το ίδιο συμβαίνει και στην Κατεχάκη.
Λοιπόν, σε αυτή τη λογική πρέπει να δουλέψουμε. Εμείς σαφέστατα, εγώ θα το συνυπογράψω και στο όνομα της δημοτικής κίνησης της οποίας είμαι επικεφαλής από το Χαϊδάρι, και στο όνομα του Συνασπισμού, θα προσυπογράψουμε.
Και εδώ επιτρέψτε μου να πω ότι δεν το θεωρώ μνημόσυνο, εγώ το θεωρώ έναν συνεχή αγώνα, μια συνεχή καταγγελία, η οποία δεν θα έχει τέλος.
Θέλετε να σας πω κι ένα τελευταίο; Το 2001 υπογράφηκε η Λευκή Βίβλος, πάρθηκαν μια σειρά μέτρα. Η μοναδική χώρα η οποία δεν πήγε καλά, παρόλο ότι υπάρχει μια ελαφρά μείωση, είναι η Ελλάδα. Η Αυστραλία που ανέφερε ο κ. Τατούλης ήταν πίσω από μας το 1996, τώρα είναι πολύ μπροστά από μας.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Μεταξύ των πρώτων είναι.
Δ. ΒΙΤΣΑΣ: Είναι μεταξύ των πρώτων, έλυσε δηλαδή αυτό το πράγμα.
Τι έγινε όμως από εκεί και πέρα; Μέχρι το 2004, όποιος παρακολουθεί τα στοιχεία, βλέπει ότι υπάρχει μια μείωση των ατυχημάτων σε όλη την Ευρώπη. Από το 2004 και μετά έχουμε μία στασιμότητα. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πρακτικά σημαίνει ότι τα μέτρα που πήραν τότε εξέπνευσαν. Άρα χρειαζόμαστε νέα μέτρα. Τα γράφει ο κ. Τσιώκος-Πλαπούτας τα γράφετε όλα εσείς, ας τα ακολουθήσουμε.
Ευχαριστώ.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κι εμείς ευχαριστούμε κύριε Βίτσα.
Στην Υπερνομάρχη Αθηνών κα Μπέη θα ήθελα να δώσω το λόγο για λίγο, και αμέσως μετά στους ομιλητές που έχουν ήδη ζητήσει το λόγο και στη συζήτηση που μπορούμε να κάνουμε.
Για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο των εκπροσώπων των κομμάτων, να πω μόνο ότι έχουν στείλει επιστολή, γιατί ήταν αδύνατο να βρεθούν εδώ, ο Βουλευτής Ηρακλείου του ΠΑΣΟΚ κ. Βασίλης Κεγκέρογλου, ο οποίος μάλιστα μας λέει ότι σήμερα στη Βουλή συζητείται και θέμα για τη θέσπιση Επιτροπής Οδικής Ασφάλειας, το οποίο μας αφορά προφανώς, όπως επίσης και η κα Δαμανάκη, η Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.
Κυρία Μπέη, παρακαλώ, έχετε το λόγο.
ΝΤ. ΜΠΕΗ (ΥΠΕΡΝΟΜΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΩΝ – ΠΕΙΡΑΙΩΣ): Καλημέρα σας. Είναι τιμή για μένα που είμαι εδώ σήμερα και λυπάμαι που ήρθα τόσο αργά, αλλά ήταν ήδη ανειλημμένες υποχρεώσεις, δεν μπόρεσα να φτάσω νωρίτερα.
Είχα τη μεγάλη χαρά να γνωρίσω –θα ’ναι κανένας χρόνος τώρα- τον κ. Τσιώκο-Πλαπούτα και τον κ. Σταυρουλάκη, που είχαν έρθει στο γραφείο μου και μου είχαν μιλήσει γι’ αυτό το θέμα. Τα είχαμε πει, μου είχαν εξηγήσει το θέμα.
Εγώ δεν θα μιλήσω σαν αρμόδια ή συναρμόδια, γιατί βεβαίως δεν είμαι κιόλας, ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι ένα θέμα μεταξύ ΥΠΕΧΩΔΕ και Δήμων, εκεί κάπου κυμαίνεται η ευθύνη. Αλλά όπως πολύ σωστά είπε και ο προηγούμενος ομιλητής, σε μια κοινωνία με ένα τέτοιο δράμα -έχει καταντήσει να είναι ένα καθημερινό δράμα με πολλαπλά παραδείγματα- είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και πρέπει όλοι να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε πρακτικά και τώρα. Και όχι πάντα στις ελληνικές καλένδες.
Εγώ αυτό που θα μπορούσα να προτείνω -και το έχουμε ήδη προτείνει στο Υπουργείο Εσωτερικών- είναι, στην καινούρια διοικητική μεταρρύθμιση που διαφημίζεται αυτό τον καιρό και προβαίνει ο κ. Παυλόπουλος, δεν ξέρω πότε θα ψηφιστεί αυτό αλλά υποτίθεται ότι πάει η χώρα για μια νέα διοικητική μεταρρύθμιση, εμείς έχουμε μιλήσει για μητροπολιτικές αρμοδιότητες.
Και όπως τις βλέπουμε εμείς στο Β΄ βαθμό Αυτοδιοίκησης και ειδικά στην Υπερνομαρχία, γιατί τρεις είναι οι Υπερνομαρχίες στη χώρα, οι Υπερνομαρχίες θα μπορούσαν ακριβώς να είναι ένας πολύ καλός πιλότος γι’ αυτές τις μητροπολιτικές αρμοδιότητες.
Και τι σημαίνει μητροπολιτικές αρμοδιότητες: Σημαίνει ότι δεν αρχίζει μια καινούρια πολιτική εκεί που τελειώνουν τα όρια ενός Δήμου. (Σας το λέω έτσι για να καταλάβετε τι θέλω να πω). Δηλαδή μπορεί κάθε Δήμος ουσιαστικά να έχει μια δική του πολιτική για το πώς θα θέλει να διευθετήσει τους δρόμους του, την κυκλοφορία του, τη διαφημιστική του πολιτική, οτιδήποτε.
Αν υπήρχε μια συντονισμένη μητροπολιτική αρμοδιότητα στο κυκλοφοριακό θέμα ας πούμε, που κι αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα, και φυσικά μέσα σε αυτό το θέμα περιλαμβάνεται απόλυτα η οδική ασφάλεια και το πρόβλημα αυτό, θα μπορούσαμε να έχουμε μία σχεδιαστική σωστή πολιτική, να έχει αυτός ο φορέας ο μητροπολιτικός την αρμοδιότητα, να περάσουν όλα αυτά με νομοθετικές ρυθμίσεις και να τελειώνει το πρόβλημα. Εκεί δηλαδή για τέτοια ευρύτερα θέματα του λεκανοπεδίου δεν θα ήταν αρμόδιος ειδικά ένας Δήμος ή ειδικά ένας εμπλεκόμενος φορέας του Δημοσίου.
Αυτό εγώ θεωρώ ότι θα ήταν μία λογική πρόταση, εκεί θα μπορούσαμε να πάρουμε τη σωστή πληροφόρηση, και από επιστημονικό προσωπικό και από τέτοιου τύπου ημερίδες και από μελέτες και από την εμπειρία ιδίως ανθρώπων που έχουν βιώσει αυτά τα πράγματα, και να κάνουμε ένα σωστό σχεδιασμό.
Που σημαίνει ότι την άλλη μέρα θα έπρεπε να βγουν συνεργεία, εργολαβίες του ΥΠΕΧΩΔΕ, της Υπερνομαρχίας, αν είχε τις κατάλληλες τεχνικές υπηρεσίες, και απλώς να ξηλωθούν όλα. Δηλαδή δεν είναι θέμα να περιμένουμε πότε και πού και πότε θα γίνει νομοθετική ρύθμιση. Να βγει μια απόφαση τέτοια από έναν φορέα τέτοιο και να ξηλωθούν όλα. Είναι θέμα δηλαδή -όσα και να είναι, όσα και να κατέγραψαν- ημερών. Με ένα καλό συνεργείο, μια καλή εργολαβία, εντός ολίγων ημερών απαλλάσσεται πλήρως το λεκανοπέδιο. Και από κει και πέρα, όποιος εμφυτεύει μια καινούρια παρανομία, κατευθείαν ποινικό.
Θ. ΤΣΙΩΚΟΣ – ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ: Και οι άλλες πόλεις της Ελλάδας κα Μπέη.
ΝΤ. ΜΠΕΗ: Εγώ μιλάω τώρα για το λεκανοπέδιο με την εμπειρία τη δική μου. Εννοείται ότι αυτό μπορεί να είναι πανελλαδικό. Και εννοείται ότι τέτοιοι φορείς, είτε μητροπολιτικοί, είτε ένας ανεξάρτητος φορέας που θα μπορούσε να ορίσει το κράτος να το κάνει αυτό.
Αυτό είναι η πρόταση η δική μας, αυτό είναι μία συμβολή που σήμερα μπορούμε να δώσουμε στην ημερίδα, δεν έχουμε κάτι παραπάνω να δώσουμε. Και βεβαίως την απόλυτη συμπαράστασή μας και την απόλυτη ευαισθητοποίησή μας στο πρόβλημα. Να ξέρετε ότι θα είμαστε πάντα δίπλα σας και οτιδήποτε θεωρείτε εσείς ότι μπορούμε να διεκδικήσουμε μαζί σας, θα το κάνουμε.
Ευχαριστώ πολύ.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Κυρία Μπέη, θα μου επιτρέψετε και σε σας μια ερώτηση μικρή, για το ίδιο θέμα, γιατί αφορά ασφαλώς και τους συνδυασμούς στις δημοτικές εκλογές, οι οποίοι επίσης διαφημίζονται στις πινακίδες αυτές. Θεωρείτε ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια συμφωνία, ενδεχομένως στις επόμενες δημοτικές εκλογές, όπως ακούσαμε πριν και από τους Βουλευτές, να γίνει μια πρόταση ώστε να μην διαφημιστείτε εκεί; Θα είστε από τα πρόσωπα λογικά που θα διαφημιστούν στις επόμενες εκλογές.
ΝΤ. ΜΠΕΗ: Κανείς δεν ξέρει πώς θα γίνουν και με ποιον τρόπο οι επόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, είναι δύο βαθμών.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Έτσι ακριβώς.
ΝΤ. ΜΠΕΗ: Εκεί είναι ακόμα μεγαλύτερο το πρόβλημα, γιατί καταλαβαίνετε ότι σε κάθε Δήμο είναι 3-4 υποψήφιοι φανταστείτε σε κάθε Δήμο. Δηλαδή μόνο να μπαίνουν όλα εκείνα τα «σάντουιτς» και όλες αυτές οι πινακίδες από διάφορα πρόσωπα που βλέπουμε… Δεν είναι καν «ο υποψήφιος», είναι 3-4 υποψήφιοι. Και όταν λέμε Δήμοι, φανταστείτε τη στενότητα των Δήμων, φανταστείτε Χολαργό, Παπάγο, Χαλάνδρι, πώς πάνε. Εκεί είναι ακόμα μεγαλύτερη.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Ως Υπερνομαρχία θα ξεκινούσατε μία τέτοια συζήτηση με τους συνυποψηφίους στις επόμενες νομαρχιακές εκλογές;
ΝΤ. ΜΠΕΗ: Ευχαρίστως. Όχι απλώς, να ξεκινήσουμε καμπάνια. Δηλαδή τώρα πραγματικά μου βάζετε την ιδέα, είναι καταπληκτική, και αυτή την καμπάνια μπορούμε να την ξεκινήσουμε από τώρα. Γιατί αν θέλουμε να κάνουμε κάτι, έχουμε ακόμα δυο χρόνια μπροστά μας, δεν θα το κάνουμε τελευταία στιγμή, να το κάνουμε τώρα. Θα χαρώ πολύ να συνεργαστούμε γι’ αυτό το θέμα.