΄Οταν σε είδα εξεπλάγην

Κι ανεφώνησα τροχάδην

Τι εξαίσια ύπαρξις!

Κάθε βράδυ ιδιαιτέρως

Με διακατέχει σφόδρα ο ΄Ερως

Δι εσένα δεσποινίς

Νοιώθω σαν ημιθανής

Με το βλέμα απλανές

Επεριφερόμουν χθές

Χθές και σήμερα και αύριο

Που θα εύρω το κουράγιο

Να αναφωνήσω σαγαπώ

Ορκισθείς εις τον Χριστό;

Κι αν δεν με πιστέψεις;

Και κάπου αλλού με παραπέμψεις;

Φερειπείν  στης ψυχής σου τ΄ακρογιάλι

Ως αλήτη και ρεμάλι;

Που θα βρώ το σθένος

Εις το ζώδιον Παρθένος

Να σ΄απαρνηθώ;

Είναι σα ν αυτοκτονώ

Κι αν έλεος αναφωνήσω;

Θα σε πείσω;

΄Η να σε αρπάξω ορμητικά

Και αντρίκια ορθά κοφτά

κάτι να σου ψυθιρίσω

Και εμπράκτως σε αποπλανήσω!

Κι αν τα πράξω όλα αυτά

Τι θα κάνουμε μετά;

Θα τραγουδάμε την αγάπη

Η θα βγάνουμε

Ο ένας του αλλουνού το μάτι;

Μ΄ένα μάτι πώς θα με κοιτάς;

Τι μισή μου αγάπη προτιμάς;

Την  άλλη μισή τι να την κάνω;

Εσύ από κάτω και εγώ από πάνω;

Με λιγωμένη φωνή η αγάπη να παρακαλεί

Την θέλω, την θέλω και την άλλη μισή;

Κι αν εγώ παραφρονήσω και σε μισήσω;

Πως μισή και μισή αγάπη θα ανορθωθεί;

Και τα κάστρα του ΄Ερωτα θα πολιορκεί;

Αλλά  από διαρκή πολιορκία δεν έπεσε η Τροία;

Και  ο ΄Ομηρος  εφηύρε την  ομοιοκαταληξία;

Και  κατέστη αιώνια θεϊκη αυθαιντία;

Ω τρελή, Ευρώπη! «Θεσπέσια» Μέρκελ(!)

Θύμα, σκλάβος,΄Ομηρος για  σένα θα γίνω

Κι αιωνίως προς εσένα θα συγκλίνω.

Γιατί χωρίς την δόση μου τι θ΄απογίνω;

Κι αυτή  είναι η  υπογραφή μου:

«Με την δόση μου βάνω φωτιά στην ψυχή μου»